Δεν θέλω ή δεν θέλω να μην θέλω;

Αυτό, εικάζω, είναι στην κρίση του εκάστοτε κυριαρχικού.
Διευκρίνηση: η απρόσκοπτη έκφραση των "δεν θέλω" (ή των "θέλω") εκ μέρους του υποτακτικού μέλους είναι λειτουργική σε οποιαδήποτε φάση μιας ασύμμετρης σχέσης, εφόσον είναι προσφορά και δεν ενέχει απαίτηση αποδοχής.

ΥΓ Εντελώς άλλο πράγμα είχα καταλάβει  

 

Διευκρίνηση κι από μένα:
στη φάση της προσέγγισης κάποια απο τα δεν θέλω / θέλω σαφώς και μπορεί να ενέχουν απαίτηση αποδοχής, σαν κριτήρια συμβατότητας.

Εσύ κατάλαβες άλλα, ο @espimain δεν είχε καταλάβει τίποτα, τι στα διάλα, τόσο πολύ έχω φυράνει;  

 

Τα πρώτα ακαταλαβίστικα γραπτά, δεν είχαν: υποκείμενο, ρήμα και αντικείμενο, ούτε σημεία στίξης.
Τι νόημα να βγάλεις;
Έμοιαζαν σαν πινακίδες οδοσήμανσης και πολύ λέω. Χε χε χε        

 

Στην φάση της προσέγγισης για την δικιά μου αντίληψη έχει νόημα να ελεγχθεί μόνο η επάρκεια.
Τα "κριτήρια συμβατότητας" μου μοιάζουν να είναι μια αναζήτηση επιβεβαίωσης ότι δεν θα χρειαστεί να μετακινηθώ.

 

...κάτι που θεωρώ πολύ χρήσιμο για την οικονομία της σχέσης, στο βαθμό που το "δεν θέλω" λέγεται συνειδητά.

 

Δεν μιλάμε για το ίδιο πράγμα.

Αν θεωρείς πολύ χρήσιμο να επιβεβαιωθείς ότι σε μια σχέση δεν θα χρειαστεί να μετακινηθείς, δεν μιλάς για (και δεν υφίσταται) ασύμμετρη σχέση. Η συμβατότητα για την οποία μιλάω εγώ καθορίζεται από την επάρκεια ως ικανότητα να οδηγήσεις ή να οδηγηθείς.

ΥΓ Δεν μπορώ να κατανοήσω ποιος ο ρόλος της οικονομίας σε μια διαπροσωπική/ερωτική σχέση, μου φαίνεται νταραβέρι με άλλα πεδία εφαρμογής, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.

 

Τι εννοείτε "για την οικονομία της σχέσης"?
Πραγματικά δεν το καταλαβαίνω  

 

(κάτι έχει σήμερα ο σεβάσμιος @underherfeet )

 

Μετά από κάποια χρόνια και πολύ παίδεμα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι το "δεν θέλω να μη θέλω" είναι ένα αφήγημα.
Είναι ένα αφήγημα εξόχως καυλωτικό για τους υποτακτικούς, μας φτιάχνει, μας εξιτάρει αλλά και μας απαλλάσσει.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην θέλει κάποια πράγματα. Όπως δεν υπάρχει άνθρωπος που να θέλει τα πάντα.
Και από όσο κατάλαβα και από τους Κ με τους οποίους σχετίστηκα, δεν υπάρχει Κ που να θέλει ένα υ που να μην θέλει ποτέ και τίποτα. Γιατί τότε δεν υπάρχει νόημα  
Ένας άνθρωπος που δεν έχει δεν θέλω δεν έχει και θέλω καθώς αυτά διαμορφώνονται ενίοτε ως αλληλοαποκλειόμενα ή τέλος πάντων ως παραπληρωματικά.

Αυτό που εγώ τουλάχιστον έμαθα, σε κάποιο βαθμό, να κάνω είναι να μην λέω "δεν θέλω" για λόγους πείσματος, στην προσπάθεια να περάσει το δικό μου, γιατί έχω μπει σε μουντ κόντρας, γιατί θέλω να μείνω στη θέση μου no matter what.

Με αυτό όμως αυτομάτως θέλω κάτι άλλο   Δηλαδή να μην πεισμώνω κλπ κλπ
Και επίσης να ακολουθώ το θέλω κάποιου Άλλου γιατί το βρίσκω καλύτερο, επωφελέστερο, προτιμότερο κ.ο.κ. από το δικό μου.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, οι άνθρωποι ιεραρχούμε, πάντα. Είναι ο τρόπος που είμαστε καλωδιωμένοι να λειτουργούμε.  
Έτσι αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος που ιεραρχούμε.
Αυτό που πολλές φορές βιώνουμε (το έχω βιώσει 321.420.098 φορές   ) ως δυσκολία να εκφράσουμε ή ως άσχημο συναίσθημα εν γένει, πιστεύω ότι είναι είτε το μπουρδούκλωμα της ιεράρχησης μας (έχω βρεθεί στην κατάσταση να θεωρώ κάτι σημαντικό αλλά ταυτόχρονα να φοβάμαι πώς θα πληγεί η εικόνα μου ή η αποδοχή από τους άλλους αν το εκφράσω και δεν μπορώ να ιεραρχήσω τι είναι τελικά πιο σημαντικό για μένα) ή η αντικανονική προσπέραση στην κλίμακα της ιεράρχησής μας.

Η επανεστίαση στο τι είναι σημαντικό για μένα, μου δίνει συνήθως τη λύση. Αλλιώς "Κύριεεεε να Σας ρωτήσω κάτιι;;;"  

 

Αν καταλαβαίνω καλά, αναφέρεστε σε εκείνα τα "δεν θέλω", τα οποία είναι συνειδητες και ώριμες αποφάσεις και αποτελούν κριτήρια επιλογής συντρόφου. Σωστά;

Αν αναφέρεστε σε αυτά, θα συμφωνήσω. Αλλά χρειάζονται να είναι ώριμα "δεν θέλω". Και εξηγώ.

Έχει διαφορά το "δεν θέλω ο κ μου να κάνει χρήση ουσιών, διότι είμαι ενάντια σε αυτό, για τους τάδε λόγους. Το έχω επιλέξει συνειδητά και δεν πρόκειται να αλλάξω σε αυτό. ".
Και είναι άλλο πράγμα το, "δεν θέλω ο κ μου να χρησιμοποιεί βελόνες γτ φοβάμαι.".

Κατ εμέ πάντα, το πρώτο αποτελεί βασικό κριτήριο συμβατότητας. Διότι εγώ με έναν τέτοιο κ δεν θα μπορούσα να συνυπάρξω.
Το δεύτερο αποτελεί έναν φόβο απλά. Δεν είναι κριτήριο δλδ. Αν μπει στη θέση κριτηρίου, υποδηλώνει μια στάση, μη μετακίνησης.

 

Ασε ρε που δεν το καταλαβαίνεις! Το #58 δείχνει οτι μέχρι και εκπρόσωπος Τύπου του αντερχερφητουλη γίνεσαι! 

 

Έχω ερωτήσεις.
- Στο πρώτο παράδειγμα, θα άλλαζε κάτι αν στην θέση της χρήσης ουσιών βρισκόταν κάτι διαφορετικό, όπως θρησκεία, κάπνισμα, χρήση ινσουλίνης, τζόγος κλπ;
- Αν το εν λόγω "κριτήριο" ("θέλω-δεν θέλω") δεν επηρεάζει την σχέση, θα παρέμενε αναλλοίωτο ως κριτήριο επιλογής συντρόφου, και για ποιό λόγο;
Ρωτάω γιατί στην δική μου αντίληψη, αν κάτι δεν επηρεάζει την αλληλεπίδραση μας, δεν είναι η θέση μου να αποφασίσω τι θέλω ή δεν θέλω να κάνει ο κυριαρχικός.

Για μένα, το χρήσιμο κριτήριο επιλογής είναι το εξής: αν μπορεί να μου δείξει (να με πείσει) ότι μπορεί να με οδηγάει αταλάντευτα, και ότι η οποιαδήποτε επιλογή του δεν αλλοιώνει την ικανότητά του αυτή, τότε για μένα αποδεικνύεται επαρκής στο στάδιο της προσέγγισης. Τα υπόλοιπα περισσεύουν είτε θα διευκρινιστούν στη συνέχεια.