Δεν μπορώ να βρω πραγματικό σκλαβο

Οχι οεδ κι εδω.

Για να καταλαβω του τυπα του εριξε καποια χυλοπιτα ε;

 

Το BDSM είναι σεξουαλική έκφραση, ανωμαλία ή πιο κομψά παραφιλία δεν είναι κοινωνικό φαινόμενο ούτε "σαν την σως στο κυριως πιατο" από μόνο του είναι το κυρίως πιάτο για αυτό και το kinky sex είναι μία άλλη φάση, εκεί όντως το όποιο bdsm είναι η σάλτσα στο κυρίως πιάτο, και ο άλλος ήταν ναζί και από τους πιο επικίνδυνους αλλά σεξουαλικά γούσταρε πιτσιρίκες να τον κλωτσάνε στην μούρη, να του χώνουν χαστούκια και να τον πατάνε κάτω, δεν είχε την προσωπικότητα κοινωνικά να κάνει όποιον βρεθεί μπροστά του να κλάσει μέντες;, την είχε, σεξουαλικά όμως του άρεσε να κάνει τον υποτακτικό, είχε αυτό τον ρόλο, σιγά που στην πραγματική ζωή αυτές που τον λιώνανε στο ξύλο είχαν την προσωπικότητα να τον κάνουν υποτακτικό αν αποφάσιζε να σταματήσει το scene και σηκωνόταν όρθιος θα τον έκαναν να ξανά γονατίσει αν αυτός δεν το ήθελε;, με την προσωπικότητα τους; και λέγοντας του, "σκλάβε στην θέση σου". Ανοησίες. Γι΄αυτό οι ρόλοι στο BDSM έχουν περιορισμούς, διότι δημιουργούν μία ατμόσφαιρα και εκπληρώνουν μία φαντασίωση.
Η Sirens Tellers στο βιβλίο της με τις εμπειρίες ως επαγγελματίας Mistress λέει πως όταν αποφάσισε να κάνει σεξ με κάποιον από τους τακτικούς της πελάτες, του ζήτησε αρχικά να της κάνει ότι του είχε κάνει εκείνη στις συναντήσεις τους, ώστε να βρεθούν στο ίδιο επίπεδο και έτσι να μπορέσουν να κάνουν σεξ ως εραστές. Το BDSM δεν είναι πατριαρχικό αν και ως φαντασίωση και μόνο σε κάποιες μορφές του μπορεί να εμπεριέχει το πατριαρχικό μοντέλο ως ατμόσφαιρα της φαντασίωσης, όπως και το μητριαρχικό.

 

Η αυθεντια δηλαδη ειναι η επαγγελματιας; γελω ενα τρις 1.000.000.000!

 

μαζέψου...

 

Γέλα με την άγνοια σου και δηλώνεις και slave και το λέω διότι η εμπειρία μου έχει δείξει ότι οι slave (άνδρες), οι επαγγελματίες mistress και όσοι ασχολούνται σοβαρά με τα bondage ξέρουν τι τους γίνεται οι υπόλοιποι σε μεγάλο ποσοστό είναι είδα φως και μπήκα ή παρουσιάζομαι σαν κάτι αλλά ζητάω κάτι που δεν έχει σχέση με το BDSM.

 

Ο Ντε Σαντ ήταν σαδομαζοχιστής;

 

Ας παίξουμε το παιχνίδι της ανοησίας.
Ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ (γνωστός και ως ο θείος Μαρκήσιος) ήταν συγγραφέας ερωτικών ιστοριών (το τι πραγματικά ήταν, το πως εξελίχθηκε η γραφή του για ποιους λόγους και γιατί για κάποιο διάστημα υπήρξε αγαπημένος συγγραφέας των αναρχικών ή αγαπήθηκε από τους Σουρεαλιστές όποιος ενδιαφέρεται ας το ψάξει μόνος του). Ο Λεοπόλδος Φον Μαζόχ από την άλλη (ο άλλος πόλος) ήταν επίσης συγγραφέας.
Οι όροι Sadism και Masochism δημιουργήθηκαν από τον Γερμανό ψυχίατρο Richard von Krafft-Ebing στο βιβλίο του Psychopathia Sexualis. Περιέγραψε τον σαδισμό ως την παραγωγή σεξουαλικής ευχαρίστησης από την πρόκληση πόνου σε άλλο άτομο και τον μαζοχισμό ως την απόκτηση σεξουαλικής ευχαρίστησης από τη λήψη πόνου και σκληρότητας που προκλήθηκε από άλλο άτομο. Τους όρους τους παρήγαγε από τα ονόματα του Ντε Σαντ και του Μαζόχ και βάση της υφής των λογοτεχνικών έργων τους.
Ενώ σαδομαζοχιστής χαρακτηριζόταν κλινικά το άτομο που απολαμβάνει τόσο τον πόνο και τη λήψη πόνου για σεξουαλική ικανοποίηση και για χρόνια ως όρος υπήρχε για να χαρακτηρίσει τα άτομα που σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως BDSM. Το BDSM και το πλαίσιο του δημιουργήθηκε ώστε αυτού του τύπου η σεξουαλική έκφραση να εκφράζεται με ασφάλεια και επίσης για να απαλλαχθεί από τις ακρότητες στις οποίες παρέπεμπαν τόσο το έργο του Σαντ όσο και του Μαζόχ.
Στο έργο του Σαντ η σεξουαλικότητα μοιάζει με βασανιστήρια της Ιεράς Εξέτασεις, ενώ στο έργο του Μαζόχ η Αφροδίτη με την Γούνα ο ήρωας Σέβεριν συνάπτοντας μια σχέση Αφέντρας - σκλάβου με την Βάντα καταλήγει στο τέλος με βαριά κατάθλιψη και τσακισμένο ψυχικό κόσμο. Κάτι που δεν είναι το ζητούμενο σε μία τέτοια σχέση.
Από την άλλη τα βιβλία της Siren Tellers, οι αναμνήσεις από το Dungeon και το The correct Sadist κατά βάση είναι ένα manual τεχνικών, της εξέλιξης και της διαμόρφωσης μίας ερωτικής σχέσης Αφέντρας - σκλάβου.

 

Για εσάς προσωπικά τι ακριβώς ήταν αυτός ο θείος; Πως θα τον περιγράφατε, με τι ιδιότητα/ες;

 

Ο Σαντ ήταν ένας λάγνος με σαδιστικές τάσεις, το πιο ακραίο που είχε κάνει ήταν να απαγάγει μαζί με τον ιπποκόμο του κάποιες γυναίκες να τις μαστιγώσει και να ρίξει μικρή ποσότητα από καυτό λάδι στις πληγές τους. Ως συγγραφέας ήταν καλός λογοτεχνικά και στην πρώτη φάση του έργου του καθόλου σαδιστής αλλά κυρίως χιουμοριστικός. Από την στιγμή που η πεθερά του τον έκλεισε στην φυλακή και ιδίως μετά την δεύτερη φορά, χρησιμοποίησε την λογοτεχνία για να βγάλει τα άπλητα της αριστοκρατίας στην φόρα καθώς και τα εγκλήματα.
Ωραία βιογραφική ταινία Η πένα της Αμαρτίας Μαρκήσιος Ντε Σαντ.
Ο Μαζόχ είναι άρρωστα μίζερος στο σύνολο του έργου, ο Ντε Σαντ από την άλλη πίσω από όλη αυτή την φρικαλέα σκληρότητα του έργου του έχει στιγμές μεγάλης ευαισθησίας και καλοσύνης, σαν να είναι παρατηρητής του κακού, όχι όμως να το αποδέχεται κάτι σαν την οπτική του Μπουκόφσκι.
Για μένα προσωπικά δεν είναι ο θείος Σαντ δηλαδή το σύμβολο της ελευθεριότητας αλλά πολιτικές του θέσεις με εκφράζουν, μου αρέσει η γραφή του και ας είναι φρικαλέος έχει όμως και υπέροχες στιγμές. Μία λογοτεχνική εμπειρία και ως εκεί.

 

@Alex L. με καλύψατε.

 

Το ρακόμελο καλό θα ήταν να μην ενοχοποιείται  

 

Έλα μωρέ, τι ξέρει ο De Sade από τον όρο που πήρε το δικό του όνομα; Τι ήξερε από Λιμπερτινισμό ένας από τους βασικούς του φιλοσόφους;

Οι επαγγελματίες αφέντρες ξέρουν...

Άλλωστε το είπαμε, ποιος θα μπορούσε να είναι πιο γνήσιος εκφραστής του χριστουγενιάτικος πνεύματος από την Coca-Cola?