Δεσποινίς έμπνευση

2115μ.Χ.

Αφού φάγαμε με κάθε ευλάβεια όλες τις σάρκες μας
και ήπιαμε κάθε σταγόνα αίματος
συνδεθήκαμε με μπαταρίες επαναφορτιζόμενες
περιμένοντας την Δευτέρα Παρουσία.

Κόκαλα και κρανία κείτονταν βουβά
αδιάφορα, πάνω στα κάρβουνα που ακόμα έκαιγαν την σάρκα της γης
περίμεναν την σειρά τους να αποτεφρωθούν
με όλες τις τιμές αρχηγού κράτους, δημοσίας δαπάνης.

Το μόνο που θύμιζε την καταγωγή του είδους μας
ένα κίτρινο κυκλικό σφαιρίδιο
με μάτια και στραβό χαμόγελο
στην άκρη ενός γκρίζου χαρτονιού.

Κάποτε άκουγες και καμιά κραυγή
ένα σημάδι ζωής αληθινής
ένα σημάδι που πρόλαβαν να το εξολοθρεύσουν
ευτυχώς γιατί κανείς δεν είχε κουράγιο για την "Επανάσταση".

http://enfo.gr/erinaespiritu

 

Μικρές Ιστορίες | Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη

Τι χρώμα έχουν οι πληγές; Βυσσινί. Μυρίζουν αίμα και γλυκάνισσο. Πονάνε, μα όταν ξεκινούν να σχηματίζουν κρούστα ειναι απαλές και ανεκτίμητες. Μπορείς πια να τις ψηλαφίσεις και να εγκύψεις στα συστατικά τους. Να μάθεις. Να ξηλώσεις προσεχτικά τη γάζα από θλίψεις και δάκρυα που τις περικλείουν και να τις αφήσεις εκτεθειμένες στο χάδι του ήλιου και του αέρα. Είσαι ελεύθερος.

Η Αλεξάνδρα αισθανόταν ελεύθερη εκείνο το πρωινό που περπατούσε ολομόναχη στο λερωμένο πεζοδρόμιο. Έβλεπε πράγματα που τα παρατηρούσε πρώτη φορά εδώ και καιρό· καιρό που κοίταζε αποκλειστικά μέσα της. Τους ιβίσκους που τεντώνονταν νωχελικά στα παρτέρια, τα περιστέρια που τσιμπολογούσαν ξεχασμένα σποράκια στις πλάκες, τα κουλούρια του δρόμου που μοσχομύριζαν ψωμί και αναμνήσεις, τα σύννεφα που σκέπαζαν αλλά δεν κατάφερναν να καλύψουν τον νυσταγμένο ουρανό. Το μπλε νικούσε και ο ουρανός ξεσκεπαζόταν μπροστά στα μάτια της.
Αυτό το υγρό γκριζογάλανο φίλτρο πόσο το λάτρευε. Λάτρευε την κίνηση και τους δρόμους. Ένα ζευγάρι μεσηλίκων περπατούσε αγκαλιασμένο στο πλάι της. Χωρίς να βιάζονται, έμοιαζαν δυο τέλειες πινελιές στο κάδρο της αγουροξυπνημένης πόλης. Και τότε ο άνδρας σήκωσε το δάχτυλό του κι έδειξε κάτι στη γυναίκα, κατόπιν έβγαλε τα γυαλιά του και τη φίλησε στο μέτωπο με τόση τρυφερότητα, που η καρδιά της Αλεξάνδρας ήχησε παράξενα. Τι ήχο κάνουν οι ρωγμές; Τέτοιον.

Κοίταξε στα πόδια της. Ω, όχι. Βιάστηκε να τραβήξει την κλωστή που συγκρατούσε τη γάζα και η πληγή της μάτωσε κι άφηνε κόκκινες σταλαγματιές στο πεζοδρόμιο. Έπαψε να θυμάται πού ακριβώς πήγαινε, αν είχε να συναντήσει κάποιον ή αν ήταν εντελώς μόνη της. Περίεργο. Ένιωθε ευτυχισμένη που ήταν μόνη. Έκλεισε τα μάτια της. Το γκριζογάλανο έγινε μαύρο.

"Αλεξάνδρα άνοιξε τα μάτια σου! Κοίτα τι έκανες. Κοίτα!"
Η Αλεξάνδρα άνοιξε φοβισμένα τα βλέφαρά της. Η κορνίζα του γάμου της βρισκόταν κατάχαμα και το γυαλί της ήταν θρυμματισμένο. Το σπίτι ήταν μισοσκότεινο μα οι κόρες των ματιών του γυάλιζαν στο σκοτάδι. Η οργή του θα ξεσπούσε από λεπτό σε λεπτό. Του είχε αντιμιλήσει. Κι όχι μόνο του είχε αντιμιλήσει αλλά τόλμησε να πετάξει τη φωτογραφία τους στο πάτωμα. Πριν αναλογιστεί τι κατάληξη θα μπορούσε να έχει η απερίσκεπτη αντίδρασή της, το χαστούκι προσγειώθηκε με κρότο στο μάγουλό της. Κι αμέσως μετά το δεύτερο. Ανασήκωσε τους αγκώνες της και έκρυψε το πρόσωπό της για να το προστατεύσει. Η κίνησή της δεν τον εμπόδισε να την αρπάξει από τα μαλλιά και να τη σπρώξει με δύναμη στον καναπέ τους. Η Αλεξάνδρα έπεσε με τα μούτρα και γέμισε δάκρυα, σάλια κι απόγνωση το πανάκριβο ύφασμα. Έπεσε πίσω της. Χωρίς να σταματήσει να τραβάει τα μαλλιά της, της έσκισε το εσώρουχο και μπήκε βίαια μέσα της. Ούρλιαξε από πόνο. Αυτό τον έκανε να αφηνιάσει. Εξακολούθησε να τη χτυπάει σχεδόν παντού ως τη στιγμή που η αγανάκτησή του ξεθύμανε στο πληγιασμένο έντερό της.

"Εξ αιτίας σου χάνω τον έλεγχο Αλεξάνδρα..." μουρμούρισε ανάμεσα στα αναφιλητά της και το χέρι του έψαξε σπασμωδικά το στόμα της. Το έφραξε. "Μην κλαις... ήσουν κακό κορίτσι... το ξέρεις, δεν το ξέρεις; Έπρεπε να σε τιμωρήσω" είπε ξεφυσώντας στο σβέρκο της. "Τα κακά κορίτσια τιμωρούνται Αλεξάνδρα." Έφυγε από το σώμα της.
Η Αλεξάνδρα δεν έχασε χρόνο. Πετάχτηκε όρθια και έτρεξε στο μπάνιο. Κλείδωσε την πόρτα και ακούμπησε όλο το βάρος του κορμιού της πάνω στην κρύα, λακαριστή επιφάνεια. Τρέμοντας κοίταξε στα πόδια της. Σταγόνες από αίμα κυλούσαν στα γόνατά της, ύστερα στις γάμπες της και κατέληγαν στα πλακάκια. Γέμισε τη μπανιέρα. Το αφρόλουτρο μύριζε βύσσινο και γλυκάνισσο. Και ήταν μόνη της.

Έκλεισε τα μάτια...

 

 

ευτυχώς δεν λείπει τίποτα...

 

 

…είμαστε μόνοι μας. Εντελώς μόνοι. Ακόμα και ο ίδιος μας ο εαυτός βρίσκεται απέναντί μας. Όχι κορίτσι μου, ένα κι ένα δεν κάνει πάντα δύο. Ποτέ δεν κάνει πάντα δύο.

A.Φ.

 
Egon Schiele

 

Άτιτλο (2002)

είναι εκείνη
που πουλά λουλούδια
στους περαστικούς
είναι εκείνη
που πουλά τα λουλούδια της
σε περαστικούς
είναι εκείνη
που φορά
το προσωπείο της και τρέχει
γλιστρά και πέφτει
μές στο αίμα
και οι περαστικοί γελούν

σπύρος-κατηφόρης

 

Σιχαίνομαι τη φρεσκαδούρα
Τα λουλουζάκια
Τις γλύκες
Τα τσιριμπίμ τσιριμπόμ
Τις αειπάρθενες λίγο-δείχνω-ρώγα-λίγο-μη-νομίζεις
Σιχαίνομαι εν ολίγοις
Τις τσίχλες -ειδικά με γεύση καρπούζι
Πείτε με σκύλα Σαρακηνή
Κάργια από τις λίγες
Χέστηκα
Ζω για την απύθμενη μαυρίλα της ήδη κρεμασμένης μάγισσας
Που της τσάκισαν τα κόκαλα της γνάθου
Για να μη γυρίσει πίσω ως νεκρή και τους στοιχειώσει
Κανείς δε γνωρίζει βέβαια
Πως οι μάγισσες βρυκολακιάζουν πάντα
Γυρνούν κατατονικά γύρω από τα σπίτια σέρνοντας τα πόδια τους
Αδειάζοντας αργά κιούπια με πίσσα
Και τριγυρνούν ουρλιάζοντας
Με αιματηρά κρεμάμενα σαγόνια
Ό,τι και να γίνει πάντως
Αυτές οι μαύρες γριές
Τρώνε ζωντανά πάντα τα μικρά κορίτσια
Ξεκινώντας από τα μάτια τους
Είναι δύσκολο να τρως με σπασμένο σαγόνι
Αλλά αυτές οι πόρνες
Πάντα τα καταφέρνουν

A.N

 

 

ΔΥΣΤΥΧΙΑ σου ΕΛΛΑΣ

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει
στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

_______ Γεώργιος Σουρής

 

 
"Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο"
Α. Σοπενχάουερ

 

Μύρισε το σφαγείο μας φθινόπωρο..

 

"Στις πικρές και συγκρουσιακές αλήθειες συνήθως ήμασταν μόνοι μας, ο πολύς κόσμος ακόμα και μέσα στις τάξεις μας, παρά την συνεχή διαβεβαίωση για τις εξαιρετικές προθέσεις του, δεν μπορούσε να απαλλαγεί απ τον φοβικό μικροαστισμό του και περιοριζόταν να μας χειροκροτά ή, πιο συχνά, να μας βρίζει, απο μακρυά.."

Ραούλ Βάνεγκεμ – Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν.