Δεσποινίς έμπνευση

Επίλογος | Δέσποινα Μπόσκου

Τελικά το νόημα της ζωής
δεν ήταν καθόλου βαθύτερο από το προφανές·
Να ζήσεις!
Σπατάλησες τον καιρό σου
Χαζεύοντας φθηνές απομιμήσεις
Ψάχνοντας μανιωδώς κάτι που δεν υπήρχε
σα να ‘ταν για πρώτη φορά όλος ο χρόνος με το μέρος σου.
Δεν ήταν.
Μια θλιβερή ύπαρξη
παρέδωσε οικειοθελώς την ελευθερία της
κλειδώθηκε στο ιδιόχειρο κλουβί της κι εξαφάνισε το κλειδί.
Βρέθηκε θεατής στην πρώτη θέση
να βλέπει την ίδια ταινία ξανά και ξανά
την ίδια βαρετή ταινία
σε μια άδεια αίθουσα.
Ένας λιποτάκτης της ζωής
αργοπορημένος στα ραντεβού με την πραγματικότητα
φυλώντας το μοναδικό, αναλλοίωτο κομμάτι αλήθειας
να του θυμίζει τι θα μπορούσε να είχε γίνει
αν δεν φοβόταν τον εαυτό του.
Ηττημένος από λάθη του παρελθόντος
εθισμένος στην οικειότητα της ματαιότητας των πάντων
παγιδευμένος ανάμεσα στην αδράνεια και στο απόλυτο τίποτα.
Έκλαψες πολύ το βράδυ εκείνο
για πράγματα που σου έλειπαν
δίχως να τα έχεις γνωρίσει.
Γιατί δεν ήσουν διαφορετικός .
Γιατί σε τρόμαζε η ζωή περισσότερο από τον θάνατο.
Πρώτα ήρθε η άρνηση του Εαυτού
έπειτα ακολούθησε η πλήρης αποστροφή
μετά το τέλος.
Έφυγες ξαφνικά
όπως φεύγουν όλοι
χωρίς εξήγηση
χωρίς Θεό
χωρίς ελπίδα .
Ποιος να περίμενε
πως το κενό θα είχε τέτοιο βάρος.

 

 

 

Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται


Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!
Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!
Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!
Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου.
Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.
Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω.
Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.
Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου.
Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω.
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα. Κι ας μην τα ξεχνώ.
Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο.
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.
Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.
Τόσα θέλω, μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ....

Ή μήπως μπορώ ότι θέλω ?
Σε θυμάμαι να μου λες, πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ, γιατί έτσι τον πανικοβάλλω.
Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια.
Τώρα πια, ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου.
Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια.
Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα κι η ομορφιά και η ασχήμια μας κοιτούν κατάματα.

William Shakespeare...

 

Και ´συ μην στέκεις
σαν ηλιοπαρμένος ουρανός που βρέχει
Πάρε μια απόφαση·
Ομπρέλα θαλάσσης ή βροχοπτώσεων;

Μ.Λύκου

 

 

Συνεχόμενοι αντιπερισπασμοί
λογομαχούν στα σωθικά μου·
Ο καφές ψυχοραεί
σε υποχωριστικές προβλέψεις·
Ανίκητες οι ώρες που περνούν

Σε διαμερισματικές αποχρώσεις
Xωρίζεται πια η διάθεση.

Μαργαρίτα Λύκου

 

Είμαι μια άβυσσος ενδελεχής. Όσοι με θεωρούν ικανό για έναν πόνο απόλυτο, για έναν πόνο υψηλό, για αγωνίες σαρκώδεις κι εντελείς, για αγωνίες ένυλες σαν μείγμα αντικειμένων, για ένα αναβράζων άλεσμα δυνάμεων και όχι κάποιο σημείο εκκρεμές

– με παρορμήσεις ωστόσο ταραγμένες, που ξεσκίζουν, που πηγάζουν απ’ την αντιπαράθεση των δυνάμεων μου με τούτες τις αβύσσους του δωρεάν απόλυτου,

(της αντιπαράθεσης των δυνάμεων στο ύψιστο της έντασης)

και δεν απομένουν παρά οι άβυσσοι ογκώδεις, η σύλληψη, το ψύχος, –

όσοι λοιπόν μου αποδώσανε περισσότερη ζωή απ’ όση έχω, που με σκεφτήκανε λιγότερο κι από την πτώση του εγώ, που με νομίσαν βυθισμένο σε κάποιον βασανισμένο ορυμαγδό, σε μια βίαιη μελανότητα που αντιμάχομαι με βία

– είναι χαμένοι στα σκοτάδια του ανθρώπου.

Antoine Marie Joseph Paul Artaud, 4 Σεπτεμβρίου 1896 - 4 Μαρτίου 1948

 

 

"Ενας κόσμος που μέρα νύχτα τρώει όλο και περισσότερο αυτά που δεν τρώγονται, για να φέρει σε πέρας την κακή του πρόθεση, δεν έχει παρά να το βουλώσει".

Antonin Artaud

 

Νιώθω σαν κόνσερβα με σαρδέλες, είπε.
Νιώθω σαν έμπλαστρο, είπα.
Νιώθω σαν σάντουιτς με τόνο, είπε.
Νιώθω σαν τομάτα κομμένη σε φέτες, είπα.
Νιώθω σαν νά’ρχεται βροχή, είπε.
Νιώθω σαν να σταμάτησε το ρολόι, είπα.
Νιώθω σαν η πόρτα νά’ναι ξεκλείδωτη, είπε.
Νιώθω σαν ένας ελέφαντας να μπαίνει μέσα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να πληρώσουμε το νοίκι, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρούμε καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να μη θέλω να δουλέψω, είπα.
Νιώθω σαν να μη νοιάζεσαι για μένα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να παρακάνουμε έρωτα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε περισσότερο έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να θέλω ένα ποτό, είπε.
Νιώθω σαν να θέλω λίγο ουίσκι, είπα.
Νιώθω σαν να καταλήγουμε σε κρασί, είπε.
Νιώθω σαν να’χεις δίκιο, είπα.
Νιώθω σαν να παραδίνομαι, είπε.
Νιώθω σαν να χρειάζομαι ένα μπάνιο, είπα.
Νιώθω σαν να χρειάζεσαι ένα μπάνιο, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να σαπουνίσεις την πλάτη μου, είπα.
Νιώθω σαν να μην μ’αγαπάς, είπε.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ, είπα.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα μου τώρα, είπε.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα σου κι εγώ, είπα.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ τώρα, είπε.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ εγώ πιο πολύ απ’ό,τι εσύ εμένα, είπα.
Νιώθω υπέροχα, είπε. Νιώθω σαν να θέλω να ουρλιάξω.
Νιώθω σαν να θέλω να συνεχίσω για πάντα, είπα.
Νιώθω σαν να μπορείς, είπε.
Νιώθω, είπα.
Νιώθω, είπε.
CHARLES BUKOWSKI

 

[αυτό]

 

in <3

 

Κάποτε θα τελειώσουν όλα αυτά.
Και θα λέμε ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε.
Ότι δεν ήρθαμε άδικα στη ζωή.
Ότι δε γίναμε άδικα βάρος στη γη.
Ότι κάτι αφήσαμε πίσω μας.

Και θα’ χουμε ρυτίδες στα πρόσωπα.
Κάθε ρυτίδα και μια χαρακιά.
Για κάθε στιγμή αγωνίας.
Για κάθε αιωνιότητα μοναξιάς.

Όσοι φοβούνται τις ρυτίδες,
φοβούνται το παρελθόν τους,
το ανούσιο παρόν τους,
το προδιαγεγραμμένο μέλλον τους.
Μισούν τον εαυτό τους. Αυτό που γίνονται.

Ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του.
Κι εμείς θα τα φέρουμε περήφανα.”

Τασος Θεοφιλου*

*αναρχικος αγωνιστης κλεισμενος στις φυλακες