Δεσποινίς έμπνευση

Βαθμιαία θα αναπτυχθούν υστερικές κανονικότητες..

 

 

Στον ίδιο χώρο

Οικίας περιβάλλον, κέντρων, συνοικίας
που βλέπω κι όπου περπατώ· χρόνια και χρόνια.

Σε δημιούργησα μες σε χαρά και μες σε λύπες:
με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα.

Κ’ αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο, για μένα.

K.Π. Kαβάφης

 

Ποίηση του Arseny Tarkovsky (πατέρας του Andrei).
Γραμμένο μετά το θάνατο της γυναίκας του.

 

Βροχή - Τσαρλς Μπουκόβσκι (Henry Charles Bukowski)

Μια συμφωνική ορχήστρα.
Παίζουν μιαν εισαγωγή του Βάγκνερ.
Πιάνει βροχή.
Ο κόσμος παρατά τα καθίσματα κάτω απ’ τα δέντρα
και τρέχει στο υπόστεγο.
Οι γυναίκες τσιρίζουν, οι άντρες κρατούν την ψυχραιμία τους,
τα μουσκεμένα τσιγάρα πετιούνται.
Ο Βάγκνερ συνεχίζεται κι όλοι είναι κάτω απ’ το υπόστεγο.
Ακόμη και τα πουλιά αφήνουν τα δέντρα
κι έρχονται από κάτω.
Ακολουθεί η Ουγγρική Ραψωδία Νο 2 του Λιστ
και βρέχει ακόμη.
Μα, κοιτάξτε!
Ένας άντρας κάθεται μονάχος στη βροχή
ακούγοντας προσεκτικά.
Το κοινό τον προσέχει. Γυρίζουν και κοιτάνε.
Η ορχήστρα κοιτάζει τη δουλειά της.
Ο άντρας κάθεται μέσα στη νύχτα, στη βροχή,
ακούγοντας προσεκτικά.
Κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτόν!(σχολιάζουν)
Κάθεται μέσα στη βροχή
Εκείνος ξέρει..
Ήρθε για ν’ ακούσει μουσική.
Έτσι δεν είναι;

 

ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ

Δημήτρης Γκιούλος

Όταν είσαι μακριά της, οι λέξεις γίνονται ουσίες ψυχοτρόπες.
Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί την ποιότητα του τριπ
αν θα σε στείλει δίπλα της νοητά να πλαγιάσεις
ή
αν ανόητα θα τσακιστείς στον τρόμο της καθημερινότητας.

Όταν είσαι κοντά της, οι λέξεις δεν έχουν σημασία.
Σαν να ρίχνεις άσφαιρα στο διάστημα.
Χαμένος είσαι
σαν κοιτάς τα μάτια της.

 

Είναι το νερό που φωνάζει γιατί έχει καιρό να πνιγεί κάποιος.

― Γκέοργκ Μπύχνερ, Βόιτσεκ.

 

 

Solastalgia is a concept created by environmental philosopher Glenn Albrecht to define a feeling of unease tied to the upheavals and mutations we are experiencing today. It is the homesickness we may feel when we are still at home, but our familiar surroundings have grown strange to us.

#sick

 

Ουράνιο φως έπεφτε στις αιχμές των ματόκλαδών της. Θριαμβευτικά θρύψαλα γενναιότητας αιωρούνταν σαν σωματίδια χωρίς βάρος μέσα στο δωμάτιο. Δικαιολογήθηκε η ανδρική ασχήμια που είχαν στρεβλώσει τις άκρες των χειλιών της. Έσωσε τον εαυτό της. Η λύση είχε έρθει από μόνη της. Η λύση ήρθε την 23η μέρα του έμμηνου κύκλου. Τότε, που οι ορμόνες τρελαίνουν τη γυναικεία διαίσθηση και η αντιληπτικότητα αυξάνεται σαν αγριμιού πεινασμένου στο βάθος ενός ξεχασμένου δάσους. Σκεφτόταν εκείνη τη στιγμη τις πόλεις που είχε επισκεφτεί. Τόσα χρόνια ανθρώπινης ματαιοδοξίας και καταφέραμε κάτι πολυ βέβηλο, να σκοτωνόμαστε κάθε μέρα αναίμακτα. Όχι πια.
[Peter Paul Rubens. Detail from Judith with the Head of Holofernes, 1616.]