Δεσποινίς έμπνευση

Δεν θα γράψω

Δεν θα γράψω χελιδόνια,
απο την άνοιξη των τραγουδιών,
ούτε μια σονάτα
σαν υφαίνει τον αργαλειό..
Μύρια θα ναι από τα φτερά,
ηλιαχτίδες από τη σέρρα,
κουβάρια ρεύματα κλωστής
οι άνθρωποι στον αγέρα!
Θα ναι το πέτρινο νεύμα,
φωλιά από το χέρι δεμένο,
σαν γριλύζει η πόρτα
το φυτιλι ψιθυρίζει αναμμένο...
Τις φωνές των πουλιων
τις χαρίζω στον ήλιο
να ανταμώσουν φτερουγίσματα
οι αντηχές
μέσα σε πύρινο μύρο...
Δεν θα σχεδιάσω από την θάλασσα
σκόρπια νησιά!
Θα ναι το ξέρω το όνομα μου
βότσαλο από την στεριά..
Θα ναι γιασεμί του ουρανού,
σκίτσα με χάρτη
τα βήματα από το γεράνι
Σαν όνειρα που ταξιδεύουν στον Ευφράτη..
Τις λευκές γραμμές από το χιόνι
παράδια τοπία στο κάδρο,
ευηψούν οι λέξεις
αντιθεσεις στο μαύρο..
Και εγώ μια νότα σταφύλια
από κόμπους δεσμά
σφάζω την αφηρημένη
τέχνη σαν ζωγραφιά..
Δεν θα τραγουδήσω ένα στιχάκι
που γλύτωσε από την μοναξιά!
Θα κλείσω μόνο ένα αηδόνι
να κελαδίζει την χαρά....
Και ίσως μια μέρα
τουλίπες για δέντρα
οι πόρτες των κήπων
Να μιλούνε για μια ποίηση αφέντρα..
Και ίσως μια μέρα
από τους ύμνους πετάξουνε τρένα
λόγια παλιών ποιητών
που θα σύρουνε το αίμα..
Και μια άδεια μπαλάντα
λίγα ονόματα Καβάφη..
Δεν θα γράψω για Επίθετα
μα για Βάρναλη πάθη..
Και ίσως τότε θα πούνε
πώς η τέχνη θα γράψει
για όλους την μοίρα
με ένα Λειβαδίτη για φράση..
Καί ίσως τότε να πούνε...

 

Κοιτούσαν έντρομοι οι ποιητές

Κοιτούσαν έντρομοι οι ποιητές
τα λόγια τους ,
μαρμαρωμένα στις στάχτες
προέλαυναν
σαν απολιθωμένα στιχάκια
ενός πρόθυμου ονείρου..

 

"Καθως τα αισθηματα μου για σενα δυναμωνουν, μεγαλωνει μαζι τους και η αγωνια . Κι οσο ο πονος μου θεριευει αφηνοντας τον εαυτο μου να παρασυρεται σε αβασιμες φαντασιωσεις, τοσο βαθυτερα βυθιζομαι στην απολαυση της αγαπης μου για σεναν
Σε εκλιπαρω να υπαρχεις κι εσυ στον κοσμο οπου υπαρχω κι εγω . Γελας και βρισκεις παραξενη αυτη μου την παρακληση, ετσι δεν ειναι?
Αυτην την στιγμη ομως η πιο μεγαλη μου επιθυμια ειναι απλως και μονο να συνεχισεις να υπαρχεις για ΜΕΝΑ".... Ξενοδοχειο ΙΡΙΣ....για σενα αγαπημενη..

 

"Ο ερωτας ειναι η αυτοπεποιθηση και ο θανατος σε μαυροκοκκινο χρωμα" ροβεσπιερος...

14355662_1213391155347748_5995621890078293576_n by carlos posted 16 Σεπτεμβρίου 2016 at 09:55

 

Στις εκβολές του σ΄αγαπώ - Erina Espiritu


Πώς μπορούν να θυμώσουν
οι άνθρωποι με αυτούς που αγαπάνε
ποτέ δεν κατάλαβα.
Να θυμώσεις γιατί δεν προσέχει,
γιατί καπνίζει,
γιατί στεναχωριέται, ναι να το καταλάβω.
Να θυμώσεις γιατί χάνεται
όταν ο ήλιος δύει, όταν η βροχή δεν βρέχει τα μαλλιά του,
όταν ο άνεμος δεν αγγίζει τα βλέφαρά του,
ναι έχει μιαν εξήγηση, ίσως...
Στην απελπισμένη του προσπάθεια
να σε συμπεριλάβει στον κόσμο του όμως,
ποτέ δεν κατάλαβα πως γίνεται να θυμώσεις.
Και ξέρω πως όταν συμβεί
διαγράφoνται επιρροές
σβήνουν συναισθήματα και ηδονές.
Παίρνω μαχαίρι
δώρο της λήθης από την Μεσοποταμία
βουτηγμένο στα νερά του Τίγρη
πρόθυμο να ξεριζώσει τι ρίζες του κακού.
Βρίσκει εμπόδιο σε πέτρες και σκληρά χώματα
το δέλτα που σχηματίζουν οι φλέβες της καρδιάς
στις εκβολές του σ΄ αγαπώ
είναι άγονο... περίεργο.
Θα έπρεπε να σφύζει από ζωή,
θα έπρεπε να συναντά μια θάλασσα κόκκινη σαν το αίμα.
Οι άνθρωποι γίνανε αυτάρκεις
δεν χρειάζονται χάδια
δεν διψούν για χείλη υγρά.
Καταρρέουν μύθοι αιώνων!
Και πώς αντέχουν τόση σιωπή
πώς κλειδώνουν τις λέξεις μες τα χείλη;
Ποιο μαγικό τρόπο επιλέγουν
και περνούν στην απέναντι όχθη
χωρίς καν να βραχούν από την ανάγκη
και την επιθυμία;
Κάτι θα ξέρουν όσοι το κάνουν
κάποιο δίκιο θα έχουν
και μιαν υπεκφυγή.\\

 

 

Πάλι με ξύπνησε
Η άγρυπνη φωνή σου
Λέγοντας μου πράγματα
Ακαταλαβίστικα
Και πάλι εγώ σου έγνεψα
-Εδώ είμαι-

Μαργαρίτα Λύκου

 

 

" .... Δεν υπάρχει κακό που να μου κάνει κακό. Πιά.
Εγιναν όλα.

 

 

Η ομορφιά όταν δεν είναι υπόσχεση ευτυχίας πρέπει να καταστρέφεται. (I.S.)

 

ασφυξία

 

Πνευματικά δικαιώματα

Αν δεν κόπιασες
και αν φθονείς
τον συναθρωπό σου
τούτο σε συμβουλεύω:
Την ψυχή κάποιου
άλλου,
δεν μπορείς να την κλέψεις,
ίσως να την δανειστείς για λίγο!
Και αυτό πίστεψε με
θα σε κάνει σοφότερο
αλλά μην γλυκαθείς
και προσπαθήσεις
να την κλέψεις
γιατί ποτέ δεν ήτανε δική σου,
ούτε τώρα θα είναι
που είναι φυλακισμένη..

 

Δεν άγγιξα

Δεν άγγιξα τα αστέρια…
Βυθίστηκα σε ένα θλιμμένο ίσως,
παρακαλώντας με υψωμένα τα χέρια
να δω τι είναι μίσος..
Δεν άγγιξα τον ήλιο…
Βουλιάζοντας σε ένα πένθιμο γιατί,
περίμενα για χρόνια ένα φίλο
που θ΄αρθεί να με βρει..
Δεν άγγιξα τον ουρανό,
πριν έρθει η αυγή
προετοιμαζόμουν για να σωθώ
πριν με προλάβει η ζωή..
Δεν άγγιξα ότι δεν μου ταίριαζε
και ας ένιωθα πικραμένος
που ενέδωσα σε ότι δεν με ένοιαζε
κρύφτηκα, μα τον εαυτό μου παρέδωσα ευτυχισμένος..
Δεν άγγιξα μια αγάπη
που έφευγε.
Την άφησα να φύγει ένα πρωί νωρίς
και παρακολουθούσα τον πόνο που έλεγε
τρέξε να σωθείς..
Δεν άγγιξα τη ζωή…
Φοβισμένος περπατούσα
πριν πλαγιάσω να κοιμηθώ
σε ένα τεντωμένο σχοινί
που κοβόταν κάθε φορά
μόλις προλάβαινα να το δέσω
και έπεφτα στο κρεβάτι να ονειρευτώ
για να τελειώσει εκείνη η νύχτα
να έρθει η επόμενη μέρα..
Ένα μυστήριο…
Και μετά η επόμενη νύχτα,
και ότι δεν άγγιξα ποτέ
να με κρατά στο πλάι του
για να μην το αγγίξω
αλλά
εκείνο πάντα να με αγγίζει..