Δεσποινίς έμπνευση

ΟΔΙΚΩΣ

Ήταν η κακιά στιγμη.
Η υγρή ομίχλη.
Κι αυτό το επαρχιακό ψύχος,
που νυχτερινά εγλειφε το τζάμι.
Μιά γαμημενη λακούβα.
Όλα έγιναν για μια λακούβα.
Έβγαζε καπνούς η μηχανή.
Θόλωσε η φοβιτσιαρικη κουβέρτα.
Και μετα ξανά είχαμε χάσει τα κλειδιά.
Ξανά και ξανά χάναμε.
Φταίνε τα τσιγάρα που ξεχνιομαστε.
Φταίει και που ξεχασαμε να πάρουμε τσιγάρα.
Αν μπορουσα να καπνίσω τις βλεφαρίδες ή το σάλιο σου.
Κάτι να ξεπληρωνες.
Κάτι να κέρδιζα.
Με καταλαβαίνεις.
Πάντως να ξέρεις, όταν έρθουν οι ρουφιανοι θα το βρούνε το πτώμα.
Θα ακολουθήσουν τυπικές διαδικασίες.
Από 'κείνες που δεν ξέρουμε εμεις.
Θα αντεξεις.
Θα πονέσεις πολύ αλλά δεν θα το νιώθεις.
Θα 'χεις άρρωστο κέφι.
Στα 'λεγα θα σου πω, αλλά θα μαι νεκρή.
Και η σημασία των πραγμάτων θα είναι η παλαιά.
Οι άντρες δεν αντρευουν.

ΤΚ

 

 

da μοοδ

 

My mother was right: When you've got nothing left, all you can do is get into silk underwear and start reading Proust. - Jane Birkin

(Alice Welling, The Slip)

 

 

Πρόσκαιρο | Ματίνα Τσιμοπούλου

Πρόσκαιρο love-story
με ποιητή του δρόμου
συμπυκνώνει τα ανομήματά μου.
Πάνω που νόμιζες
πως έχω καθαρό μητρώο,
σκαρώνω άλλον ένα φόνο
την ώρα που σε μπουκώνω με αντιψυχωσικά
για να το παίζουμε καλύτερα
«ερωτευμένοι σχιζοφρενείς»
και να αυξάνεται η ηδονή μου,
απ΄ το ατέρμονο παιχνίδι της μίμησης
που συμμετέχεις εν αγνοία σου.
Κανιβαλίζω την εικόνα σου
για να μου μοιάζεις κι άλλο
όταν γυρνάω σπίτι
αποκαμωμένη,
γεμάτη αφόρητες πληγές του έξω κόσμου
και κρύβομαι στα χαρτιά μου να διαβάσω.
Δαγκώνω τις ανοιχτές σου αγκάλες
όταν ανυποψίαστος γυρεύεις ένα χάδι
για να μπορώ να σε περιθάλψω αργότερα
με λατρεία,
όταν με επισκέπτεσαι με το ιατρικό ιστορικό σου
και είμαστε πια ένα.

 

 

Twinkle, Twinkle, Little Bat,
How I wonder what you're at:
Up above the world you fly
Like a tea tray in the sky ....

williamcrisafi artist

 

Γιατί έχω μέσα μου ένα νεκρό πουλί κι εσύ το λυπάσαι.
Γιατί μου κρατάς τα χέρια και τα δικά σου χέρια τα 'χω
κρυμμένα στον ύπνο μου.
Γιατί το σώμα σου μοιάζει με όνειρο που ακολουθεί τις πράξεις μου
όλη τη μέρα.
Kαι λίγο-λίγο μου έρχεται στη μνήμη.
Γιατί μου λες για την αγάπη.
Μου λες πώς αποχαιρετιούνται δύο κι αφήνουν την αγάπη
μόνη.
Σαν το μαργαριτάρι έξω απ’ το στρείδι του.
Γιατί μου λες πολλές φορές για την αγάπη ότι είναι σύμπτωση.
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ.
Γιατί είσαι το τραγούδι μου που λέω τα απογεύματα.
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ .
.
--------⊱•✽•⊰--------
.
Δ.Π. Παπαδίτσας,συλλογή Το παράθυρο,Ποίηση Ι,εκδ Στιγμή,1995
.
.
.
Ph:Laura Makabresku