Δεσποινίς έμπνευση

Sunday morning
Χρήστος Ξανθάκης

Βρες με μια Κυριακή πρωί
βρες μου μια Κυριακή πρωί
κάτω απ’ αυτό το πράγμα
που το λέμε ήλιο
γίνε ένας γάτος
γίνε ο γάτος μου
που απλώνει τα πόδια του
στην κοιλιακή χώρα
τα κουδουνάκια, τα καμπανάκια
στο πρωινό τηλεφώνημα
δεν σε απασχολούν
είναι κλειστά τα βλέφαρά σου
θ’ ανοίξουν με μια κίνηση
σαν τις κουρτίνες
και κανένα φως
δεν θα σε τυφλώσει
η μυρωδιά του καφέ
θα αναστατώσει το δωμάτιο
θα το σκεφτείς για μια στιγμή
πριν ξαναπάρεις στάση εμβρύου
η θεότητα του μαξιλαριού
από μαγικό πλαστικό φτιαγμένη
και τούφες τα μαλλιά
σε στεφανώνουν
πες μου μια Κυριακή πρωί
ότι άκουσες τα πουλιά
έξω απ’ το παράθυρό σου
κάτσε μια στιγμή
να σου πω τη μοίρα σου
κάτσε ένα δευτερόλεπτο
να σου πω το ριζικό σου
δεκαοκτώ, δεκαοκτώ, δεκαοκτώ
το περιστέρι τραγουδάει
και το μικρό σκυλί του γείτονα
ανακαλύπτει τον ανδρισμό του
σώσε μια Κυριακή πρωί
σαν ένα αρχείο στο σκληρό δίσκο
και μοίρασέ την σε όλου
του κόσμου τα παιδιά
που ευλογούν το Θεό
γιατί ξεφορτώθηκαν το σχολείο
μια Κυριακή πρωί
ναι, μια Κυριακή πρωί
δώσ’ μου λίγο ακόμη καιρό
για τα φακιρικά
που εξαφανίζουν όλου
του κόσμου τα ξυπνητήρια
και τα ρολόγια τοίχου
και χειρός
και ξανακάνουν το χρόνο φαγώσιμο
δαγκώνοντας τις ώρες και τα λεπτά
σαν κρουασάν
στο πρωινό της Κυριακής
όταν το απόσπασμα το εκτελεστικό
κάνει ένα διάλειμμα για τσιγάρο

 

Η μητέρα μου μας απαγόρευε να περπατάμε προς τα πίσω.
Έτσι περπατούν οι νεκροί, έλεγε. Από πού της κατέβηκε
μια τέτοια ιδέα;
Ίσως από μια κακή μετάφραση.
Οι νεκροί εξάλλου δεν περπατούν προς τα πίσω, περπατούν πίσω μας.
Δεν έχουν πνευμόνια και δεν μπορούν να μας φωνάξουν
αλλά πολύ θα το ’θελαν να γυρίσουμε να τους κοιτάξουμε.
Είναι θύματα του έρωτα, πολλοί απ’ αυτούς.

Anne Carson, «Λίγα λόγια για το να περπατάς προς τα πίσω» (Λίγα Λόγια, εκδ. Πατάκη, μτφ. Χ. Βλαβιανός)

 

 

Should I kill myself, or have a cup of coffee?
― Albert Camus

 

Η φάση σήμερα: ''Καμύ και δέρνει''

 

 

Καθρέφτη, καθρέφτη, διπρόσωπε και ψεύτη, διπλά με καθρεφτίζεις
κι ανάποδα γυρίζεις.Καθρέφτη, καθρέφτη, μικρέ άτιμε κλέφτη, με δείχνεις πάντα νέο κι εκεί που γελάω, κλαίω...

Η ζωή είναι ένα κελί απομόνωσης που οι τοίχοι του είναι καθρέφτες.
Eugene O'Neill, 1888-1953, Αμερικανός θεατρ. συγγραφέας (Νόμπελ 1936)

 

Chaos is rejecting all you have learned, Chaos is being yourself.

- Emil Cioran

 

 

Φλεγμονή.

Φλεγμαίνει το είναι μου.
Συστηματική φλεγμονή, εντόνως επικίνδυνη.
Η σιωπή είναι.
Ανοίγω το στόμα να φωνάξω,
να γεμίσω το δωμάτιο με φωνές
να διώξω τη σιωπή σου.
Πάλι ξέχασα πως φεύγοντας
έσκισες τον λαιμό μου,
δεν έχω πια χορδές,
μου πήρες τη φωνή μου.
Τίποτα δεν πάλλεται πια εκεί.
Εκπνέω τον αέρα που μου άφησες.
Σιωπή.
Δεν έχω αέρα να εκπνεύσω,ακούς?
Γέμισε ένα δωμάτιο ολόκληρο αυτή η σιωπή,
δεν άφησε χώρο για τίποτα άλλο.
Αργοπεθαίνει η μνήμη μου από ασφυξία.
Θα μου κρατάει το χέρι η σιωπή σου
μέχρι να τελειώσει το οξυγόνο.
Μέχρι να μην θυμάμαι πια.
Να μην θυμάμαι πια.
Να μην θυμάμαι.
Να μην.
Να.

Αντίο.

Ροζάνα Λα

 

Normality is like a paved road: it’s comfortable to walk but no flowers grow.

Vincent Van Gogh


 

 

Δώδεκ΄ αγόρια του σκολειού
κι η Χριστινιώ μια τάξη,
μη βρέξει και μη στάξει.

Τ΄ αγόρια τ΄ ορκιστήκανε
στην παληκαροσύνη
να κλέψουν τη Χριστίνη.

Βαρκούλαν αρματώσανε
με σταυρωτό πανάκι
Χριστίνα-Χριστινάκι.

Ποιός είδε πετροπέρδικα
να παίζει με γεράκια
στο πλάι στα θυμαράκια;

Ποιός είδε την ξανθόμαλλη
γελούσα και πανώρια
να παίζει με τ΄ αγόρια;

Έμπα, καλή, στη βάρκα μας
να πάμε και να ΄ρθούμε
τραγούδι που θα ειπούμε!

Τ΄ αστέρια τρεμουλιάζουνε
στου ζέφυρου το χάδι
τ’ όμορφο τούτο βράδυ.

Σπαρμένο χρυσολούλουδα
το πέλαγο λιβάδι
τ΄ όμορφο τούτο βράδυ.

'Aλλοι ταιριάζουν τα πανιά
κι άλλοι κουπί τραβούνε,
Χριστίνα, ο νους σου πού ΄ναι;

Το Χριστινάκι τραγουδεί
της βάρκας κυβερνήτης,
γλυκειά που ειν΄ η φωνή της!

Και λέει τραγούδι του έρωτα
και για τον πόθο λέει,
για το φιλί που καίει.

κι η βάρκα εποθοφτέρωσε
κι ορθοπηδάει το κύμα
τραβώντας όλο πρίμα.

Γέλια, τραγούδια εσώπασαν,
τ΄αγόρια συμπαλεύουν,
μοχτούν, φιλί γυρεύουν.

Χουγιάζει ο αέρας για φιλί,
βγάζουν καημούς και πάθη
της θάλασσας τα βάθη.

Κανείς δεν είναι στο κουπί,
κανείς και στο τιμόνι,
λαχτάρα που τους ζώνει!

Για το φιλί της Χριστινιώς
χυμάν με χίλια χέρια
νερά, βουνά κι αστέρια.

Κι η βάρκα η ποθοπλάνταχτη
πάει στων νερών τα βάθη
με του έρωτα τα πάθη.

Κι εκεί σαλεύουν τα παιδιά,
ψάχνουν να βρουν ακόμα
της Χριστινιώς το στόμα.

Δεν κλαίω τα δώδεκα παιδιά,
τους νιούς, τους μαθητάδες,
τις δώδεκα μανάδες,

μον΄ κλαίω τα μάτια τα γλαρά,
το λυγερό κορμάκι,
τ΄αγρίμι, το ελαφάκι,

που ήτανε δώδεκα χρονώ,
παρθένα Παναγιά μου,
κι έλαμπε η γειτονιά μου.

Β. Ρώτας

 

Τα πεινασμένα παιδιά | Αφροδίτη Τσιώλη


Τα πεινασμένα παιδιά
θα τα ταΐσουμε
Κι όταν θα ‘χουν μάθει να περπατάνε
θα τα σκοτώσουμε.
Κι όταν θα ‘χουν πεθάνει
τότε θα ‘χουν μάθει να μας κοιτάνε:
«Νικήθηκαν πριν πολεμήσουν,
Και πέθαναν χωρίς να ζήσουν»

 

 

[ΑΜΕΡΙΚΗ] Του Σταμάτη Σουφλέρη

 



Σαν μελλοθάνατος που είμαι
περιμένω την ευσπλαχνία των άλλων
να με ξεκουράσουν
να αποξεχαστώ
με τη φλυαρία τους,
με τη φασαρία τους.
Δεν έχω βρει – τι περίεργο-
το κρίμα μου, τον δρόμο μου.
Σχήματα και μέτρα
δύσκολα με καλύπτουν
κι ενώ μικρός, ελάχιστος σε διαστάσεις
δε χωράω πουθενά
ανίκανος να νιώσω, να δω
να κοιτάξω στα μάτια.
Ζηλεύω
και η έντονη παθολογία μου
με οδηγεί σε πρόσθετες απώλειες
κίτρινα νύχια, σκαμμένα χείλια.

Διακρίνω
την ικανότητα των άλλων
να βλάπτουν και να χάνονται
να ορμούν και να δειλιάζουν
βλέπω, καλά, καθαρά
τα κακά και συμφέροντα
μα τίποτα, τίποτα πρόσθετο
δε με απαλύνει
σκληρός και ζυμαράκι ακόμα.
Πώς να νιώσω το κορμί μου ολόκληρο
πώς τον κόσμο
πώς να υπάρξω ατόφιος
κατακρεουργημένος στο συνηθισμένο ρόγχο;
Μου μοιάζει μόνη ελπίδα
η Αμερική
καινούρια, ολάκερη, αχανής, στέρεα
δυνατή, όμορφη, έτοιμη
να δεχτεί και τον ελέφα και το τρωκτικό.
Εκεί να χωθώ
κι αν δεν τα καταφέρω
στις στοές της να χαθώ.