Δεσποινίς έμπνευση

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
Κοντά σου είνε η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
Ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.
Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά
κ' αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.
Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι' ανύποπτα περνά μέσ' στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι' όλα σα χνούδι,
σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.

Μαρία Πολυδούρη (1902 -- 1930)

 

ΠΙΣΣΑ

Στην πίσω αυλή,
πίσω από το σπιτάκι του κήπου,
σε έθαψα.
Τρεις νύχτες τώρα είσαι εκεί.
Έπινες νερό στην κουζίνα.
Τo τηλέφωνο χτύπησε πένθιμα.
Ο πατέρας σου ήταν.
Είχε σκοτώσει τον σκύλο.
Τον άτυχο κι εκείνον.
Σε χτύπησα.
Από πίσω.
Το ποτήρι έγινε κομμάτια στο πάτωμα.
Καθώς έπεφτες, σε ξαναχτύπησα.
Πιο δυνατά.
Είχες πολύ αίμα.
Και έπεφτες για ώρες.
Έπεφτες αδιαμαρτύρητα για ώρες.
Μπαμπά, έγινε κατά λάθος.
Αλλά αν σου άξιζε συγγνώμη, ορίστε.
Πάντα μία περίσσευε.
Πίσω σ’ εσένα.
Σε έσερνα απ’ τα πόδια.
Τόση αγάπη.
Τόσο λάθος.
Τόσο αίμα.
Χτυπούσε το κεφάλι σου στα σκαλοπάτια.
Γλιστρούσε στο γρασίδι.
Πώς τολμάς ακόμα να με κοιτάζεις;
Πήρα την τσάπα και άρχισα να σκάβω.
Σε κάθε κατέβασμα ράγιζε το αριστερό μου μάτι.
Χάνω σε χρυσό δίπλα σου.
Η απώλεια είναι ανυπολόγιστη.
Άνοιξα τον λάκκο σου με γρήγορες φτυαριές.
Λίγο πριν σε σπρώξω σε αγάπησα οριστικά.
Μετά έπεσες όπως όπως.
Πάντα εξευτελιστική η πτώση.
Κι ας αγαπάω τον Καμύ.
Σε σκέπασα με πολύ χρώμα.
Όλο το κόκκινο.
Κι είχα κουραστεί από την βρωμιά.
Ήταν κι εκείνες οι γυναίκες.
Το ένα σου πόδι έμεινε λίγο έξω.
Τίποτα δεν σε χωρούσε.
Ούτε ο λάκκος σου.
Έφυγα.
Τρεις νύχτες τώρα εκείνες είναι εκεί.
Λίγο πιο δίπλα από το πόδι σου που εξέχει.
Γύρω στα εβδομήντα, λευκές.
Όλο κάτι ψιθυρίζουν.
Φίλες είναι.
Χθες τις ρώτησα τι θέλουν στον κήπο μας.
Άρρωστες ήμασταν, είπαν.
Η μία δεν θα φύγει ποτέ.
Θα μείνει δίπλα στο πόδι σου.
Μόνο εκείνη για πάντα.
Η άλλη είναι δικιά μου.
Ευτυχισμένη ράβει,
ένα φόρεμα με ασπρόμαυρη βροχή.

ΤΚ

 

Η καύλα είναι αγνή, καθολική και αναμάρτητος. Αγνή γιατί πηγάζει κατευθείαν από την ψυχή χωρίς να μπορούν να την τιθασεύσουν τα ανεριστικά φίλτρα του μυαλού. Καθολική γιατί την νιώθει κάθε ον σε αυτή τη γη. Αναμάρτητος γιατί δε λαθεύει ποτέ, δεν αμφισβητείται και δεν παρεξηγείται: την καύλα πολλοί την περνούν για έρωτα, τον έρωτα δεν τον περνά για καύλα κανείς.

Η καύλα είναι πανταχού παρούσα: στροβιλίζει το μυαλό σου και χορεύει με τα σώψυχά σου. Σε κάνει να περπατάς, να ονειρεύεσαι, να σκέφτεσαι και να δρας.

Η καύλα σε ωθεί να ζεις.

Η καύλα δεν είναι μόνο σεξουαλική· είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Η καύλα είναι ενθουσιασμός, μεράκι και δίψα για ζωή. Η καύλα είναι όρεξη, ελευθερία κι ευχαρίστηση.

Η καύλα είναι δύναμη.

Η καύλα είναι παρεξηγημένη. Έχει κατηγορηθεί ως φτηνή, ζωώδης και στιγμιαία. Της φόρεσαν ψεύτικες φορεσιές ρομαντικών ιδεών, την έκαψαν στην πυρά, προσπάθησαν να την τιθασεύσουν με μαστίγια, μετάνοιες και ηθικοκοινωνικούς φραγμούς.

Η καύλα, όμως, δεν είναι εξιδανικευμένη. Βρίσκεται στο εδώ και στο τώρα, χωρίς να αναλώνεται σε υποθέσεις, αναλύσεις και εμμονές. Η καύλα δε γουστάρει να κοιτάει πράγματα κι ανθρώπους με το τηλεσκόπιο, απεχθάνεται τα αδειανά πουκάμισα και τα τινάγματα των πεταλούδων.

Η καύλα δεν είναι φτηνή, γιατί είναι ειλικρινής, ωμή και ατόφια: σιχαίνεται τα ψέματα, το φόβο, τα πρέπει και τις κάθε είδους συμβάσεις. Δε γουστάρει βολέματα, πειθαρχίες και ωχαδερφισμούς. Κάνει πέρα τους δειλούς, τους άτολμους, τους βολεμένους και τους βουτυρομπεμπέδες.

Η καύλα δεν είναι στιγμιαία: η καύλα είναι αθάνατη. Πηγάζει απ’ τη ζωή και χορεύει με το θάνατο. Όσο η γη γυρίζει, θα υπάρχει καύλα, γιατί η γη γυρίζει από καύλα. Η καύλα δεν είναι η πεταλούδα που θα καεί απ’ τη φωτιά· η καύλα ανάβει τη φωτιά. Η καύλα δεν πεθαίνει· χάνεται μόνο όταν πάψει να υπάρχει θέληση.

Η καύλα δεν είναι μία έννοια πολυσύνθετη: απλώς υπάρχει.

Βρίσκεται στα χαμόγελα των ανθρώπων και πίσω από κάθε λαμπρή ιδέα. Βρίσκεται στα κορμιά των εραστών και στις εμπνεύσεις των συγγραφέων. Βρίσκεται στις λέξεις των ποιητών, στις μελωδίες των μουσικών και στο γέλιο των παιδιών. Βρίσκεται στα πινέλα των ζωγράφων, στα “εύρηκα” των εφευρετών και στα χέρια των χτιστών. Βρίσκεται στις ιαχές των πολεμιστών και στο διαλογισμό των μυστών. Βρίσκεται στα πέταλα των λουλουδιών και στο βόμβο των μελισσών, στις στάλες της βροχής, στον κεραυνό, τη βροντή, την ελπίδα και την απελπισία.

Είσαι εδώ λόγω της καύλας και λόγω της καύλας ζεις, υπάρχεις κι αναπνέεις.Κι αφού γεννήθηκες λόγω της καύλας, ζήσε και πέθανε με καύλα.

Περπάτησε με καύλα και όλος ο κόσμος θα γίνει δικός σου.

Χαμογέλασε με καύλα και δε μαλώσεις ποτέ.

Δούλεψε με καύλα και δε θα κουραστείς.

Γέλα με καύλα και θ’ αργήσεις να κλάψεις ξανά.

Κλάψε με καύλα και θα γελάσεις ξανά σύντομα.

Γάμα με καύλα και νιώσε.

Νιώσε με καύλα και ζήσε.

Ζήσε με καύλα και πέθανε ευτυχισμένος.

Τάδε έφη Έρις και αυτός είναι ο νόμος (ή και όχι).

Πρωτοδημοσιευτηκε στο blog thussaideris.wordpress.com

 

 

Τίτος Πατρίκιος

 

[Σαν άσπρη πέτρα μέσα στο πηγάδι…] - Άννα Αχμάτοβα

Σαν άσπρη πέτρα μέσα στο πηγάδι,
μια ανάμνηση εντός μου επιμένει.
Ούτε μπορώ ούτε θέλω να τη διώξω:
είναι χαρούμενη μαζί και λυπημένη.

Μου φαίνεται πως θα τη δει αμέσως
όποιος βαθιά στα μάτια με κοιτάξει.
Και θ’ απομακρυνθεί συλλογισμένος
σαν για μια θλιβερή ν’ άκουσε πράξη.

Ξέρω πως οι θεοί μεταμορφώναν
ανθρώπους σ’ αντικείμενα μ’ αισθήσεις
ώστε να ζουν παντοτινά οι εξαίσιες θλίψεις·
ως η ανάμνησή μου εσύ θα ζήσεις.

1916


Μετάφραση από τα ρωσικά: Γιώργος Τσακνιάς

 

 

Ο ΚΟΣΚΙΝΙΣΜΑ

Κοσκίνησε, κοσκίνησε,

ιδού το κατακάθι,

παληό κρασί που ξύνησε,

βούρκος ,ψευτιά και πάθη.

*

Θρησκεία , παρθενιά, ντροπή,

πέταξαν πια στα ύψη.

Ρήματα νέα, προκοπή

και ταφιασμός στην τύψη.

. *

Κόσκινο τρύπιο και παλιό,

που δεν κρατεί το σπόρο,

ψευτοπροόδου αργαλειό

με της τιμής το φόρο

*

Καθήκοντα, ιδανικά

του γέρου παραμύθια,

τα δόγματα τα ηθικά

πεσμένα κουφολίθια

*

Νερό κι ο θείος αγιασμός,

βάσανα , πόνοι, δάκρυ

Θεός ο νιός πολιτισμός

στον κόσμο απ΄ακρη σ΄ακρη

*

Βότσαλο πια η αρετή,

το χρήμα μια θεότης,

κάθε παληά γνώμη κουτή,

μοντέρνα Ανθρωπότης

*.

Παληάς και Νέας εποχής

μια γιγαντομαχία,

οίκος μεγάλος ανοχής,

ποδοπατών τα θεία.

*

Να Κοινωνία μια φορά

Για να την καμαρώσεις!!

Αξίζει να της πεις «Ούρα»

Και να την….φασκελώσεις !

 

Τις Μιγάλες Απούκριες
που ανάβουν οι φωτιές
και ζητούν να βρουν ψωλές
για να σβήσουν οι φωτιές
άναψε και η Χριστίνα
που χʼ να γαμηθεί ένα μήνα,
άναψε κι η Παναγιώτα,
κακαρίζει σαν την κότα
κι ανεβαίνει κατεβαίνει
και την πούτσα δεν χορταίνει.
Μπρε-μπρε-μπρε-το μπουρανί
και τσʼ Χαλατσαινας το μνί.
(Τύρναβος)

 

Χαχαχαχα

 

I feel so alone. I think, between you and me, that I am half so well and half so sick…and I don’t want the sick to win…to loose all control…but…

but…
alone…

- Anne Sexton, from a letter to Anne Clarke featured in A Self-Portrait in Letters | photography: Nobuyoshi Araki, Untitled from PaINting, 2010

 

 

Ἡ δύσκολη Κυριακή - Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005)

Ἀπ᾿ τὸ πρωὶ κοιτάζω πρὸς τ᾿ ἀπάνω ἕνα πουλὶ καλύτερο
ἀπ᾿ τὸ πρωὶ χαίρομαι ἕνα φίδι τυλιγμένο στὸ λαιμό μου

Σπασμένα φλυτζάνια στὰ χαλιὰ
πορφυρὰ λουλούδια τὰ μάγουλα τῆς μάντισσας
ὅταν ἀνασηκώνει τῆς μοίρας τὸ φουστάνι
κάτι θὰ φυτρώσει ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ χαρά
ἕνα νέο δέντρο χωρὶς ἀνθοὺς
ἢ ἕνα ἁγνὸ νέο βλέφαρο
ἢ ἕνας λατρεμένος λόγος
ποῦ νὰ μὴ φίλησε στὸ στόμα τὴ λησμονιά

Ἔξω ἀλαλάζουν οἱ καμπάνες
ἔξω μὲ περιμένουν ἀφάνταστοι φίλοι
σηκώσανε ψηλὰ στριφογυρίζουνε μιὰ χαραυγὴ
τί κούραση τί κούραση
κίτρινο φόρεμα -κεντημένος ἕνας ἀετός-
πράσινος παπαγάλος -κλείνω τὰ μάτια- κράζει
πάντα πάντα πάντα
ἡ ὀρχήστρα παίζει κίβδηλους σκοποὺς
τί μάτια παθιασμένα τί γυναῖκες
τί ἔρωτες τί φωνὲς τί ἔρωτες
φίλε ἀγάπη αἷμα φίλε
φίλε δῶσ᾿ μου τὸ χέρι σου τί κρύο

Ἤτανε παγωνιὰ
δὲν ξέρω πιὰ τὴν ὥρα ποὺ πέθαναν ὅλοι
κι ἔμεινα μ᾿ ἕναν ἀκρωτηριασμένο φίλο
καὶ μ᾿ ἕνα ματωμένο κλαδάκι συντροφιὰ