Δεσποινίς έμπνευση

σαν να βγήκε ο ήλιος...

 

 

Σκέψεις ενηλίκου σε βιτρίνα παιχνιδάδικου. | Χάρις Γεωργίου

Κάπου στη Βουκουρεστίου, ένα κάποιο απόγευμα σαν όλα τα άλλα, ένα απόγευμα κάπως πιο γιορτινό, το βλέμμα σου θα κερδίσει μια βιτρίνα σε ένα ημιυπόγειο, μια βιτρίνα με παιγνίδια και άλλα είδη, εικόνες παιδικές και αναμνήσεις. Θα νιώσεις για λίγο πως ξεγελάς τον ενήλικο εαυτό σου, θα γελάσεις, θα μπεις μέσα και θα αρχίσεις να επεξεργάζεσαι ένα-ένα τα παιχνίδια. Θα σκεφτείς κεινες τις εποχές που έγραφες γράμματα στον Άη Βασίλη. Ποτέ για να ζητήσεις πράγματα. Πάντα για να ζητήσεις έναν καλύτερο κόσμο, έναν πιο δίκαιο μα θες. Και τότε θα καταλάβεις. Θα καταλάβεις πως αρκούν μερικές εικόνες για να ξυπνήσουν μνήμες, όμως η παιδικότητα είναι μια αίσθηση που χάνεται μαζί με την ενηλικίωση. Είναι μια αίσθηση που χάνεις, παραδομένος στα άγχη της καθημερινότητας, σε φόβους και σε φοβίες. Είναι πολύ περισσότερο όλα εκείνα, τα οποία σε τρομάζουν και καταφέρνουν να σε κάνουν δειλό. Όλα εκείνα που σου στερούν το δικαίωμα στο ανέφικτο.
Όσο περισσότερο μεγαλώνει ο άνθρωπος, τόσο μικραίνει η φαντασία του και η όρεξη για δημιουργία, η παιδικότητα και η πίστη σε μία ουτοπία. Μα δεν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα, από το να σκοτώνεις το παιδί μέσα σου. Και οι ουτοπίες μα θες, μπορεί και να ήσαν κόσμοι αληθινοί, αν δε φερόμασταν τόσο δειλοί μπρος την δύναμη της παιδικότητά μας.
Μόνο η πίστη στο όνειρο, η πίστη στους ανθρώπους και σε εκείνα τα καλύτερα αύριο, μόνο το ονειροπόλο παιδί μέσα μας, μόνο αυτό μπορεί να μας σώσει.

Φωτογραφία: Χρήστος Διαμάντης

 

let it Glow

 

 

Συντεταγμένες

δε θέλω τα δικά μου χέρια
ή έστω
δε θέλω μόνο τα δικά μου χέρια
θέλω τα δικά μου μάτια
αλλά δε θέλω τα δικά μου χέρια πάνω στα δικά μου μάτια
θέλω τις δικές μου φωνητικές χορδές
αλλά δε θέλω μόνο μια γλώσσα
δε θέλω να είμαι λιγότερο από σένα
αλλά δε μου φτάνω κιόλας
θέλω να έχω την έκφρασή σου όταν σε βλέπω
θέλω οι μύες μας να συσπώνται ταυτόχρονα

θέλω να είσαι
όταν δεν είμαι
δε θέλω να είμαι
όταν δεν είσαι

Α.

 

*-*

 

"...κ' οι νεκροί θα ξυπνήσουν εμορφότεροι
στη γλυκειά τυραννίδα της μνήμης"
Νίκος Καρούζος

 

 

Τὸ παράπονο (ἀπόσπασμα)-..Ὀδυσσέας Ἐλύτης

Ἀναρωτιέμαι μερικὲς φορές: εἶμαι ἐγὼ ποὺ σκέφτομαι καθημερινὰ πὼς ἡ ζωή μου εἶναι μία; Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι τὸ ξεχνοῦν; Ἢ πιστεύουν πὼς θὰ ἔχουν κι ἄλλες, πολλὲς ζωές, γιὰ νὰ κερδίσουν τὸν χρόνο ποὺ σπαταλοῦν;
Μοῦτρα. Ν᾿ ἀντικρίζεις τὴ ζωὴ μὲ μοῦτρα. Τὴ μέρα, τὴν κάθε σου μέρα. Νὰ περιμένεις τὴν Παρασκευὴ ποὺ θὰ φέρει τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ γιὰ νὰ ζήσεις. Κι ὕστερα νὰ μὴ φτάνει οὔτε κι αὐτό, νὰ χρειάζεται νὰ περιμένεις τὶς διακοπές. Καὶ μετὰ οὔτε κι αὐτὲς νὰ εἶναι ἀρκετές. Νὰ περιμένεις μεγάλες στιγμές. Νὰ μὴν τὶς ἐπιδιώκεις, νὰ τὶς περιμένεις.
Κι ὕστερα νὰ λὲς πὼς εἶσαι ἄτυχος καὶ πὼς ἡ ζωὴ ἦταν ἄδικη μαζί σου.
Καὶ νὰ μὴ βλέπεις πὼς ἀκριβῶς δίπλα σου συμβαίνουν ἀληθινὲς δυστυχίες ποὺ ἡ ζωὴ κλήρωσε σὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Σ᾿ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸ βάζουν κάτω καὶ ἀγωνίζονται. Καὶ νὰ μὴν μαθαίνεις ἀπὸ τὸ μάθημά τους. Καὶ νὰ μὴ νιώθεις καμία φορὰ εὐλογημένος ποὺ μπορεῖς νὰ χαίρεσαι τρία πράγματα στὴ ζωή σου, τὴν καλὴ ὑγεία, δύο φίλους, μιὰ ἀγάπη, μιὰ δουλειά, μιὰ δραστηριότητα ποὺ σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι ὅτι δημιουργεῖς, ὅτι ἔχει λόγο ἡ ὕπαρξή σου.
Νὰ κλαίγεσαι ποὺ δὲν ἔχεις πολλά. Ποὺ κι ἂν τὰ εἶχες, θὰ ἤθελες περισσότερα. Νὰ πιστεύεις ὅτι τὰ ξέρεις ὅλα καὶ νὰ μὴν ἀκοῦς. Νὰ μαζεύεις λύπες καὶ ἀπελπισίες, νὰ ξυπνᾶς κάθε μέρα ἀκόμη πιὸ βαρύς. Λὲς καὶ ὁ χρόνος σου εἶναι ἀπεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθῶ νὰ μπῶ στὴ θέση σου. Κάθε μέρα ἀποτυγχάνω. Γιατὶ ἀγαπάω ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴ ζωή. Καὶ ποὺ ἡ λύπη τους εἶναι ἡ δύναμή τους. Ποὺ κοιτάζουν μὲ μάτια ἄδολα καὶ ἀθῷα, ἀκόμα κι ἂν πέρασε ὁ χρόνος ἀδυσώπητος ἀπὸ πάνω τους. Ποὺ γνωρίζουν ὅτι δὲν τὰ ξέρουν ὅλα, γιατὶ δὲν μαθαίνονται ὅλα.
Ποὺ στύβουν τὸ λίγο καὶ βγάζουν τὸ πολύ. Γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ ὅσους ἀγαποῦν. Καὶ δὲν κουράζονται νὰ ἀναζητοῦν τὴν ὀμορφιὰ στὴν κάθε μέρα, στὰ χαμόγελα τῶν ἀνθρώπων, στὰ χάδια τῶν ζώων, σὲ μιὰ ἀσπρόμαυρη φωτογραφία, σὲ μιὰ πολύχρωμη μπουγάδα.
Ὅσο κι ἂν κανεὶς προσέχει
ὅσο κι ἂν τὸ κυνηγᾶ
πάντα, πάντα θά ῾ναι ἀργά,
δεύτερη ζωὴ δὲν ἔχει..

 

Φοράς ζεστά – ρωτάω – να μην μου κρυώνεις;

{Στα χάδια μου —αν θυμάσαι— αναδακρυώνεις; }

B.Brecht

 

«Εκλάμψεις» | Γεωργία Κολοβελώνη

 

«Αλλοτε μοιάζει με λουλούδι, άλλοτε μοιάζει με φωτιά»

 

Τίτος Πατρίκιος

 

 

 

19 Δεκεμβρίου 2016 - Erina Espiritu
κρατώ τις λέξεις
τις ποτίζω
τις φροντίζω
τις αγαπώ
τις μαθαίνω να κολυμπούν
στη θάλασσα των ματιών σου
στον κόλπο των χειλιών σου
χαμένες καθώς ήταν τόσο καιρό
τις μαθαίνω να κρατούν την αναπνοή τους
μέχρι να σε συναντήσουν

[Ίαση]