Δεσποινίς έμπνευση

Δικτάτορες

Κυβερνάμε την ώρα
ρυθμίζουμε την ώρα
προστάζουμε την ώρα
είμαστε για την ώρα.

Είμαστε κύκλωπες
ζούμε σαν κύκλωπες
καταβροχθίζουμε σαν κύκλωπες
σκεφτόμαστε σαν κύκλωπες.

Μιλάμε με διαταγές
σκεφτόμαστε με διαταγές
διατάσσουμε με διαταγές
διατάσσουμε τις διαταγές.

Η ζωή μας είναι το «τώρα»
«τώρα» είναι το «τώρα»
το χτες ήταν ανάπηρο
και το βάλαμε στο γύψο.

Ο αιώνας αρχίζει από σήμερα.
Ο αιώνας βαδίζει με το σήμερα.
Ο αιώνας είναι το σήμερα.
Ο αιώνας σβήνει σήμερα.

Κυβερνάμε το ζώο
είμαστε το ζώο
ξεκινήσαμε απ΄ το ζώο
επιστρέφουμε στο ζώο!…

Μενέλαος Λουντέμης

 

Καταφύγιο | Τσαμπίκα Βασιλειάδη

Είναι ζεστό,
χειμώνα καλοκαίρι.
Έτσι ώστε να μην νιώσω ποτέ
της μοναξιάς το πάγο.
Έχει τελείες σκόρπιες,
σχηματίζουν στα άκρα
μια μικρή άρκτο.
Κάπου εκεί ζει τελευταία ένας πλανήτης.
Έχει ανοιχτά σημεία,
να χώνομαι σαν σκουλήκι
για να γλιτώσω
από την καταστροφή μέσα μου.
Είναι ατελές,
έχει στραβές γωνίες
για να ξεχωρίζει,
η απόλυτη συμμετρία
θυμίζει ψέμα.
Είναι τόσο όσο χρειάζεται
για να μακραίνουν οι αλήθειες μου
και να σβήνουν τα ψέματα μου.
Είναι ισχυρό
ώστε να σηκώνει τον βηματισμό μου,
να περπατώ
ακόμα κι όταν λιποθυμώ
από την θλίψη.
Έχει σκληρά κομμάτια
να θυμάμαι πως τίποτα αβρό
δεν επιβιώνει σε ετούτο εδώ τον κόσμο,
πως η ηδονή
ζητά πίεση και αίμα.
Χωρά μέσα στην αγκαλιά μου
μα ταυτόχρονα είναι το σπίτι,
το σπίτι που βρίσκεται
παντού και πουθενά
μα περισσότερο μέσα μου.
Και δίπλα μου.
Εσύ.

 

Λιγότερο είναι Τίποτα - Safiye Can

Λύσε με, συγκόλλησέ μας μαζί
λήστεψε μου την αναπνοή, φύσα μου ανάσα
απώθησέ με από εσένα, δέσε με πάνω σου
κυρίως, διαχώρισέ με, διαφοροποιήσου
παρακουλήθησέ με, βάλε το στα πόδια
χάσε με, για να με βρεις και πάλι
κατάστρεψέ μας, όρισέ μας εκ νέου
βάλε μου φωτιά, ξάπλωσε στις φλόγες
πέρα από μέτρο είναι η κάθε αγάπη.

Κάνε με τον ουρανό σου
κάνε με την κόλασή σου
κρέμασέ με, ακολούθησέ με
μίσησέ με, περιφρόνησέ με
παρουσιάσου, παραδώσου
προφυλάξου από μένα, προστατεύσου
είμαι το δηλητήριό σου, το αντίδοτό σου
άλλαξε το σχέδιο μάχης
ανασήκωσε τόξο και βέλος
πέρα από μέτρο είναι κάθε αγάπη.

Να είσαι θεραπευτής, να είσαι καταστροφέας
γίνε ήρωας, γίνε δήμιος
παράλυσέ μας, πλημμύρισέ μας
φυλάκισέ με, κλείδωσέ με απ΄έξω
κάνε με δική σου, γίνε σαν εμένα
εστίασέ με, αγνόησέ με
απομόνωσέ με, διαχωρίσου
πέταξέ με μακριά, πίεσε με πάνω σου
σκότωσέ μας, ανάστησέ μας για να ζήσουμε
πέρα από μέτρο είναι κάθε αγάπη.

Βασάνισέ με με ερωτήσεις, με ζήλια
βομβάρδισέ με με αγάπη, με εμπιστοσύνη
μήνυσέ με, αμνήστευσέ με
αποκύρηξέ με, αγκάλιασέ με
πρόσβαλέ με, υποτίμησέ με
σπάσε την καρδιά μου, επίδεσε
Η αγάπη είναι πάντα πέρα από το μέτρο
λιγότερο είναι Τίποτα
γονάτισε κάτω, κλαίγε. (μτφρ.: Γ.Μ.)

 

 

Αργύρης Χιόνης

Είμαι η λυκοπαγίδα κι είμαι ο λύκος
που πιάστηκε σ’ αυτή
Κανένας δεν το βλέπει δεν το ξέρει
Ούτε εκείνοι που με χαιρετούν από μακριά
Ούτε αυτοί που μ’ αγκαλιάζουν ή μου σφίγγουνε το χέρι
Τόσο έντεχνα έχω πνίξει μέσα μου το ουρλιαχτό
Του θριάμβου το ουρλιαχτό του πόνου

Κυκλοφορώ ανάμεσά τους μ’ άνεση φορώντας
Το πιο αδιάφορο χαμόγελο το πιο καθημερινό
Ενώ οι δαγκάνες μου χώνονται βαθιά
Όλο και πιο βαθιά μες στα πλευρά μου

 

ΜΟΝΟ ΚΑΝΑΜΕ ΕΡΩΤΑ

Όταν χάσει η γη μία μοίρα
και τρανταχτεί στον άξονά της,
να σκεφτείς πως κάπου στην Αθήνα,
εγώ πιθανότατα φτύνω ή καταπίνω μία ανάσα.
Τι να σου πω;
Αποδειχθήκαμε κατώτεροι δέκτες μεγαλείου.
Ανίκανοι δωρολήπτες.
Χαντακωθήκαμε, που πες κι εσύ.
Τι είχαμε τι χάσαμε, θα σε ρωτήσω.
Και θα σου απαντήσω,
είχαμε λίγο, χάσαμε πολύ.
Με ύπουλο τρόπο μας φάγαν στο ταμείο τα ρέστα.
Κι εμείς περνιόμασταν για ξύπνιοι αγάπη μου.
Λύπη, λείπει, λειψό αναπνολόγιο.
Μ' έχει πιάσει μια πείνα για σένα.
Δε μ' απασχόλησε ποτέ η ζωή σου.
Ούτε η βολή σου.
Μόνο η φωνή σου.
Και η ποίηση.
Εντυπωσιασμοί.
Σπάταλες λέξεις που στάζαν ανώφελα,
γιατί εγώ μόνο μύριζα.
Αν περπατούσαμε σε έναν δρόμο και σκόνταφτες,
θα έλεγα καμία εξυπνάδα και θα γελούσαμε.
Αλλά δεν περπατήσαμε.
Ούτε σκοντάφτεις ποτέ.
Ούτε λέω εξυπνάδες.
Ούτε γελάσαμε.
Μόνο κάναμε έρωτα.
Πολλές ζωές τώρα.
Και ένιωθα να πω όσα δεν υπάρχουν σε λέξεις.
Και ήθελα να μπω μέσα στο κρέας σου.
Μέσα στην κοιλιά σου.
Πίσω απ' τα μάτια σου.
Να είμαι εσύ.
Να σου ράψω το στόμα.
Να σου πω πως φοβάμαι πια.
Με γαμούσες και σου έλεγα:
Κάτι συμβαίνει. Τι συμβαίνει εδώ;
Και μετά το σκεφτόμουν.
Και τώρα το σκέφτομαι.
Κάτι συνέβαινε εδώ.
Η ζωή ξεπληρώνει.
Να ζητήσω τα ρέστα.
Κι εσύ να τα ζητήσεις.
Μη τα ξεχάσουμε.

ΤΚ

 

 

Paul McCarthy, Butt Plug Christmas Tree

Merry Christmas to everyone!

 

Ανυπεράσπιστη
Μες στο σκοτάδι
Τα στολίδια
Μοιάζουν
Με άγρια πουλιά
Κι η αγκαλιά σου
Γερή τσέπη
Που κράτησε κατασαρκα
Το κρυφό μου
Σώμα

Με στομωσες
Απόψε
Με τον πόθο σου
Ακυμαντη θάλασσα
Της εντός μου
Τρικυμίας.

Μ.Λ

 

 

"Η Τέχνη ειναι ερωτική εξομολόγηση, συνειδητοποίηση της εξάρτησης από τον άλλο. Ομολογία πίστης ...
Πράξη ασύνειδη, που αντανακλά το νόημα της ζωής"

Αντρέι Ταρκόφσκι

 

Οι σημειώσεις του Malte Laurids Brigge - Rainer-Maria-Rilke

Το έχω ήδη αναφέρει; Μαθαίνω να βλέπω - ναι, αρχίζω. Πηγαίνει ακόμα άσχημα. Αλλά θέλω να εκμεταλευτώ τον χρόνο μου.
Το ότι, για παράδειγμα, ποτέ δεν κατάλαβα συνειδητά, πόσα πρόσωπα υπάρχουν. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, αλλά ακόμη περισσότερα πρόσωπα, γιατί κάθε ένας έχει πολλά. Υπάρχουν άνθρωποι που φορούν το ίδιο πρόσωπο για χρόνια, φυσικά φθείρεται, βρωμίζει, σπάει στις ρυτίδες, απλώνεται σαν γάντια, που φοριούνται κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Αυτοί είναι λιτοί, απλοί άνθρωποι, δεν το αλλάζουν, δεν μπορούν καν να το καθαρίσουν. Είναι αρκετά καλό, ισχυρίζονται, και ποιός μπορεί να τους αποδείξει το αντίθετο; Το ερώτημα είναι, φυσικά, δεδομένου ότι έχουν πολλά πρόσωπα, τι κάνουν με τα άλλα; Τα φυλάνε. Τα παιδιά τους θα πρέπει να τα φορέσουν. Αλλά συμβαίνει, επίσης, ότι τα σκυλιά τους βγαίνουν έξω με αυτό. Και γιατί όχι; Πρόσωπο είναι πρόσωπο.
Άλλοι άνθρωποι, απίστευτα γρήγορα, φορούν τα πρόσωπά τους, το ένα μετά το άλλο, και τα φθείρουν. Καταρχήν νομίζουν, ότι θα έχουν για πάντα, αλλά δεν είναι ακόμα σαράντα χρονών, κι είναι ήδη το τελευταίο. Αυτό έχει και την τραγικότητά του. Δεν είναι μαθημένοι να φροντίζουν πρόσωπα, το τελευταίο τους σε οκτώ ημέρες, έχει τρύπες, είναι σε πολλά σημεία τόσο λεπτό όπως χαρτί και στη συνέχεια, σιγά-σιγά, βγαινει προς τα έξω το εσωτερικό, το μη-πρόσωπο, και τριγυρίζουν έξω μ΄αυτό.
Αλλά η γυναίκα, η γυναίκα: έπεσε εντελώς μέσα της, μπροστά, στα χέρια της. Στην γωνία rue Notre-Dame-des-Champs. Άρχισα να πηγαίνω αργά, μόλις την είδα. Όταν φτωχοί άνθρωποι σκέφτονται, δεν πρέπει να τους ενοχλούμε. ίσως και να το θυμηθούν.
Ο δρόμος ήταν εντελώς άδειος, έπλητε με το κενό του και μου τράβηξε το βήμα κάτω από τα πόδια και σηκώθηκε προς τα πάνω εδώ κι εκεί όπως μ΄ένα ξύλοπάπουτσο. Η γυναίκα φοβήθηκε και απογειώθηκε από μέσα της, πάρα πολύ γρήγορα, πάρα πολύ απότομα, έτσι ώστε το πρόσωπο έμεινε στα δυο χέρια. Μπορούσα να το δω να κείτεται εκεί, το κούφιο σχήμα του. Μου στοίχισε μια απερίγραπτη προσπάθεια να παραμείνω σε αυτά τα χέρια και να μην κοιτώ τι είχε σχιστεί από αυτά. Ανατρίχιασα, βλέποντας ένα πρόσωπο από το εσωτερικό του, αλλά πολύ περισσότερο φοβήθηκα από το γυμνό πληγιασμένο κεφάλι χωρίς πρόσωπο. (μτφρ.: Γ.Μ.)

pic.: Matthieu Bourel

 

 

Ναμπόκοφ για την τελευταία μέρα του χρόνου.

Χαζεύει τον Άγιο Βασίλη μέσα στο κατάστημα. «Ένας ευτραφής μεσήλικας, μασκαρεμένος σε έναν εκκεντρικό γέρο που καθίζει παιδάκια στα πόδια του και τα ρωτάει τι θέλουν για δώρο», λέει με αηδία. «Α, αυτό», λέω. «Γιατί, υπάρχει και κάτι άλλο;» με ρωτάει. Κάνω μια γκριμάτσα ενοχλημένος. Είναι γνωστές οι αιρετικές απόψεις του και η αποστροφή του απέναντι σε καθετί πεζό και τετριμμένο. Πίνει μια γουλιά από το τσάι του. «Όταν εκδόθηκε η Λολίτα όλοι θεώρησαν ότι έγραφα πορνογραφία για την ελίτ. Το βιβλίο απαγορεύτηκε στη Μ. Βρετανία και στην Γαλλία. Στις ΗΠΑ δεν είχε καν βρεθεί εκδότης να το τυπώσει. Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο ήταν τόσο απομακρυσμένο από τον δικό μου συναισθηματικό κόσμο που χρειάστηκε να ζοριστώ υπέρμετρα για να το βγάλω. Πολλές φορές θέλησα να κάψω τα χειρόγραφα... Αλλά αυτό είναι πάντα το πρόβλημα. Το κοινό αισθάνεται άνετα όταν του σερβίρεις καρικατούρες. Και δεν εννοώ φυσικά ότι το κοινό αποζητά τη μετριότητα. Αυτό κι αν θα ήταν καρικατούρα από μέρους μου. Το κοινό αισθάνεται άνετα όταν δεν τρομάζει. Και δεν τρομάζει όταν μπορεί εύκολα να βρει τις ραφές που συνδέουν τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα. Όταν όμως δουλέψεις κάτι, και η γραμμή αυτή αρχίσει να ξεθωριάζει, τότε, η ομοιότητα μυθοπλασίας/πραγματικότητας γίνεται ανάγλυφη, ξεχωρίζει αμέσως. Η ομοιότητα, ξέρεις, είναι σχέση αδιαπραγμάτευτη γιατί είναι αυταπόδεικτη. Δεν έχει άλλοθι. Δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από καθησυχαστικούς συλλογισμούς του νου. Η ομοιότητα είναι πρωτίστως σαρκική, και ο συλλογισμός της σάρκας, μη γελιέσαι, δεν γνωρίζει λογικές πλάνες. Αλλά φυσικά δεν μιλώ για εξωτερική ομοιότητα. Πρόσεξέ με λίγο! Η αυθεντική ομοιότητα είναι σαρκική γιατί η σάρκα δεν είναι επιφανειακή. Η εξωτερική ομοιότητα είναι ό,τι πιο νόθο και καθησυχαστικό υπάρχει. Η εμμονή κάποιου, για παράδειγμα, στα μεγάλα στήθη ή στα καλοσχηματισμένα οπίσθια, τελικώς, τον προστατεύει από το να γνωρίσει κάτι βαθύτερο και πιο ίδιο, ιδανικά όμοιο, με τον εαυτό του. Γιατί όταν εμπλακείς με κάτι όμοιό σου τότε εισέρχεσαι στη ζώνη κινδύνου. Είναι όλα τόσο πιο απλά έξω από αυτό γιατί έξω από την ομοιότητα παραμένουν όλα συμβατικά. Η ομοιότητα είναι α ν τ ι σ υ μ β α τ ι κ ή. Η Λολίτα, ως έργο, όπως έχω πει ξανά στο παρελθόν, είναι η κραυγή ενός πιθήκου που ζωγραφίζει τα κάγκελα της φυλακής του. Και ο δρόμος για να κάνω τον πίθηκο αληθινό ήταν να πλάσω κάτι που μετά έπρεπε να σφετεριστώ. Με δηλητηρίασα και μετά με έκλεψα. Με μπόλιασα με κάτι ξένο που μετά το ενσωμάτωσα στο έργο. Αυτό ενόχλησε τους κριτικούς. Ο Humbert Humbert, από το όνομά του και μόνο, υπογραμμίζεται πόσο βίαια εγκλωβισμένος παραμένει στο όμοιο, στο είδωλό του. Και αν δεν μπορείς να νιώσεις τι θα πει ένας χαρακτήρας σαν τον ήρωα μου να έχει είδωλο ένα νυμφίδιο, τότε να ξαναδιαβάσεις το βιβλίο μου», λέει χαμογελώντας ειρωνικά. Τον κοιτάζω λίγο ζαλισμένος. «Ο Άγιος Βασίλης που κολλάει;» ρωτάω. «Αυτό θα το βρεις εσύ. Μην τα θέλεις όλα μασημένα! Εγώ πρέπει να κάνω τα τελευταία ψώνια του έτους με την Βέρα. Καλή χρονιά!».