Δεσποινίς έμπνευση

Σηκώθηκα νωρίς

Τράβηξα τη σάρκα μου κάτω από τη δική σου
Όλη νύχτα ρούφαγε το άρωμά σου

Δεν θέλω να σε αποχωριστώ
Μα δεν θέλω και να σου στερήσω τούτο το ξαφνικό και αναπάντεχο δροσερό πρωινό

Κάθαρση και λύτρωση
Ανάσα βαθιά και λεύτερη

Πρωινή δροσιά Χαϊδεύει το πρόσωπό σου
ορίζοντας, πίνακας ζωγραφικής μικρού παιδιού

Άλλη μια πληγή κλείνει
Άλλο ένα φορτίο βρήκε τη ρεμούλκα του

Άλλωστε είναι άνοιξη, καιρός ήταν να βγάλεις το παλτό σου μάτια μου…

Erina Espiritu

 

 

Χρώματα προστασίας - Cyrus Atabay
Ενώ μεταμφιέστηκα,
για να εξαπατήσω τους διώκτες μου
Ενώ το έπαιζα νεκρός
για να ξεφύγω από τον δήμιο,
Ενώ δανείστηκα τις σκέψεις
των απαγωγέων μου:
κι όμως ήταν όλο αυτόν τον καιρό
το όνειρο, που ονειρεύτηκα, άθικτο,
όλο αυτόν τον καιρό
στον οποίο υπέστη τη ζημιά
μέχρι του σημείου, όπου εγώ ο ίδιος
έγινα αγνώριστος,
Ωστόσο, το όνειρό μου
με αναγνώρισε. (μτφρ.: Γ.Μ.)

 

@Μαντλίν ༼✿•̀︿•́༽ᕗ ☆ﾟ.*･｡ﾟ

 

Ένα τελευταίο / Ναταλία Κατσού

Όχι άλλο να γράφω στίχους για μιαν
άγρια άνοιξη
«κάθε άνοιξη πεθαίνω»
και κουράστηκα

όμως σ’ αυτήν εδώ
ν’ ανοίξουν τα πατώματα
πετάγονται τα σάβανα
και σκόνη να γίνονται

ανθίζοντας ήλιους κατάμεσα στα μάτια
κι αν δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα
εγώ έτσι τ’ αποφάσισα

όχι άλλα χώματα όλο φτυσιές και κόκαλα
καμένων πεταλούδων
μόνο τη φτέρνα μου γνωρίζω
από την κόψη του καιρού
(ως την άκρη της γλώσσας φοβερή)
αγαπημένοι μου

κι ας μην χανόμαστε

 

 

Λουλουδάκια. :*

 

 

 

In the spring, at the end of the day, you should smell like dirt  

 

[Ύμνος Δοξαστικός Για Τις Γυναίκες Π’ Αγαπούμε] Του Νίκου Εγγονόπουλου

 

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ’ τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους
ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
είν’ τα φτερά τους
τα φτερά αγγέλων
τ’ αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες είν’ αυτές οι ίδιες
ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών
τους
μας πλησιάζουν
κι είναι σαν μας φιλούν
στα μάτια
κύκνοι

 

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε λίμνες
στους καλαμιώνες τους
τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους
κι ύστερα
σαν πετούν
τα καθρεφτίζουν
– υπερήφανα ως ειν’ –
οι λίμνες
κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες
που η μουσική τους πνίγει μέσα μας
τις πίκρες
κι ως πλημμυρούν το είναι μας
χαρά
γαλήνη
είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε
λίμνες

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν σημαίες
στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους
λάμπουνε
τις νύχτες
μεσ’ στις θερμές παλάμες τους κρατούνε
τη ζωή μας
είν’ οι απαλές κοιλιές τους
ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας
τα παραθύρια μας
οι στόλοι
τ’ άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι
τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους
είναι ο
ήλιος το φεγγάρι
και το πανί τους είν’ το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :
είν’ οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες

 

είν’ οι γυναίκες που αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν’ κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ’ σ’ αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες είν’
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει
ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε – φυσικά – δε μπορεί να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π’ αγαπούμε είναι σα δάση

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους
είν’ οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν’ ο σηματοφόρος
της χαράς
οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί
μας
φάροι
– οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α –
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε
μας
δείχνουνε το δρόμο
– φιλικές –
προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε

 

έχουνε οι γυναίκες π’ αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ’ όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν’ πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες
τ’ όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π’ αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ’ εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία

 

Κάτω από την βελούδινη κουβέρτα
θυμάμαι το χθεσινό όνειρο.
Τι,ποιος ήταν ο νικητής;
Ποιος αφέθηκε να ηττηθεί;
Άλλη φορά η ανάμνηση ,
άλλη φορά ο πόνος. .
Εκείνο που δεν είχε όνομα,
μπορεί να λέγεται έρωτας;
Ποιος ήταν ο κυνηγός; Ποιος – το θήραμα;
Όλα διαβολικά αντεστραμμένα!
Τι άκουσε η γάτα της Σιβηρίας
γουργουρίζοντας μ’ευχαρίστηση;
Σε αυτή την πεισματική μονομαχία,
Ποιο χέρι έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα της μπάλας;
Από τις δυο καρδιές ,
Ποια πέταξε με καλπασμό ;
Ακόμη ,δεν ξέρωτι συνέβη ,
Τι θέλω, ή γιατί παραπονιέμαι .
Συνεχίζω χωρίς να ξέρω :
Και δεν ξέρω:νίκησα
ή με νίκησαν;

Marina Cvetaeva

 

 

«Σύννεφο το όνειρο
και το κορίτσι εκείνο και το άρωμα
του, φάντασμα της σάρκας, σύννεφο, αφρός
που τον σηκώνει ελαφριά ο άνεμος»
Κι έφυγε μακριά, σιωπηλό μαύρο σύννεφο»

-Οκτάβιο Παζ