Δεσποινίς έμπνευση

Ἡ νύχτα μὲ συμφέρει

Πράγματι ἡ νύχτα μὲ συμφέρει.
Πρῶτα-πρῶτα ἐλαττώνει τὶς φιλοδοξίες· ὕστερα
διορθώνει τὶς σκέψεις· ἔπειτα
συμμαζώνει τὴ θλίψη καὶ τὴν κάνει ὑποφερτότερη
τὴ σιωπὴ μὲ σέβας ἀνατέμνει·
μὰ προπάντων, ἡ νύχτα περιζώνει.

Νίκος Καρούζος

 

Tετάρτη | Πάστα Φλώρα

 

έχει από χθες που άνοιξα τα παράθυρα να μυρίσει το σπίτι αγάπες και πόνους.
τα λουλούδια από το σούπερ μάρκετ στο περβάζι έχουν μαραθεί.
ρούφηξε ο ήλιος στιγμές και μυρωδιές έρωτα και ευτυχία από πάνω τους.
ξέμειναν να λησμονούνε κάθε στιγμή αθανασίας. Ειρωνικό.
έζησαν και έφυγαν, τίποτα σταθερό, τίποτα μόνιμο, ενέχυρη ομορφιά.
τα σεντόνια βρώμικα και κουβάρι φωνάζουν κραυγές και αναφιλητά για έναν έρωτα που
δεν μέστωσε ποτέ.

Άφησε εκεί κάθε απόγνωση και ατρόφησε. Έσβησε κάτω από τα σκεπάσματα και μούλιασε από δάκρυ και ιδρώτα πίνω μια γουλιά καφέ και δαγκώνω τα χείλια μου. Πικρός και ζεστός. Για κάποιο λόγο μου θυμίζει εσένα, την μυρωδιά σου, την αίσθηση σου. Συντροφιά εθιστική και αναγκαία. Μια κούπα καφέ και ολόκληρο γρανάζι ευτυχίας εξαπλώνεται στη ράχη του σώματος μου.

ο ήλιος μου καίει το δέρμα, είμαι διάφανη και αποτυπώνει κάθε πληγή, κάθε δάκρυ ευτυχίας και πόνου.
είμαι γυμνή, γυμνή με πυρετό από ανάσες και φωτιές μέσα στις φλέβες μου.
είμαι γυμνή από αλήθεια και αγάπη.

Ανασταίνω από πόθο, από θέλω.
ανασταίνω την ομορφιά σου, τα αναφιλητά στα λερωμένα σεντόνια, τα λουλούδια από σούπερ μάρκετ. Αστράφτω, είμαι διάφανη και αστράφτω από ευτυχίας. Από καταδικασμένη μνήμη στην στην όψη σου.
είσαι εδώ.
σε ρουφάω. Πικρός και ζεστός.
κοιτάω τον ήλιο.





 

 

[ Τι μου έμαθε το νερό ]

Ήταν (σαν) ένα μεγάλο ορφανοτροφείο. Ένα πλάσμα που διαρκώς με εγκατέλειπε. Άλλοτε με εκκωφαντικές σιωπές κι άλλοτε με σιωπηλούς θορύβους. Έφευγε κάθε 3 ώρες και στις καλές μέρες κάθε 24ωρο, εγώ επεστρεφα στην κούνια μου στη στάση του εμβρύου. Κάθε φορά μες στην κοιλιά μου σπαρταρούσε ένα ψάρι απελπισμένο και χοντρό. Κι όμως όταν επέστρεφε, μου ήταν, παρά τους θυμούς και τους σπασμούς, εξαιρετικα εύκολο να συνεχίσω να υγραίνομαι. Εξαιρετικά εύκολο να ζω σαν ένα χρυσόψαρο που ξέχασε τις τελευταίες ώρες. Ώσπου ρώτησα" μα γιατί το κάνεις ", δίχως να ξέρω πως αυτό θα αλλάξει τη ζωή μου. Μου είπε "Θα μάθεις και εσύ να το κάνεις. Είναι ευκολο, ένα χραπ την καρδιά σου και ύστερα όλοι κάνουν οτιδήποτε θέλεις". Δηλαδή έτσι θα μάθαινα και τους άλλους να με αναζητούν, μέσα στην εγκατάλειψη. Δηλαδή έτσι θα μάθαινα και τους άλλους να με αναζητούν. Με την εγκατάλειψη. Από τότε έκανα πολλές πρόβες. Έπαιρνα την καρδιά μου και την αποσυνέδεα με τροποποιήσεις φορτίου. Χραπ. Χραπ. Χραπ. Παρέμενα μια σκέτη αποτυχία. Έκοβα πάντα με πλαστικά κουταλάκια τα καλώδια.
Μα πιστεύω σε μένα. Πιστεύω πως μια μέρα θα τα καταφέρω να γίνω ένας κανονικός κάτοικος της ξηρασίας. Πιστεύω πως μπορώ να γίνω ένας καθ' όλα κανονικός άνθρωπος, με τις αξιώσεις που αρμόζουν στους κανονικούς ανθρώπους. Πιστεύω πως μια μέρα θα μπορέσω να μείνω στεγνή. Και στεγνή θα σημαίνει χωρίς υγρά. Χωρίς δάκρυα. Με διαρκείς ανώδυνες εγκαταλείψεις ζώντων.

 

 

Στη φιλοξενία

Χτισμένο στις πλαγιές του μισοφέγγαρου το σπίτι.
Κρεμόταν το μπαλκόνι απ' την κληματαριά
βαρύ τσαμπί ονείρου που θα στρέξει
περί το τέλος του Αυγούστου και θα λείπω.

Στις σκαλωσιές του αθέατου τριζόνια μαστορεύαν
τις ετοιμόρροπες σκεπές της ησυχίας
άσπρα κεραμίδια από γαρδένιες.

Κάθισα με την πλάτη γυρισμένη στον γκρεμό
και την ανάπαυλα προς τη μεριά που τον ξεχνάει.

Επάνω μου περιποιητικά κλαδάκια ενός δέντρου
ράντιζαν τα μαλλιά μου με ελαφριάν αναστάτωση
όπως τους υπαγόρευε ο εύοσμος κυματισμός του ανέμου.

Μην κάθεσαι από κάτω, απομακρύνσου
μου φώναξε, είναι πικρός ο ίσκιος
που κάνει η καρυδιά. Τι πείραζε
Κατάπικρος δεν είναι και ο ίσκιος
που κάνει η απομάκρυνση
και δεν πικράθηκε εξαιτίας του η σκια μου;

Κάτω η θάλασσα έδειχνε ν' ασπάζεται
τη σκούρα άποψη της νύχτας
παρά των αστεριών τις σκόρπιες αντιρρήσεις.

Καιγόντουσαν ξερόκλαδα και φύλλα παραδίπλα.
Σαν διάπλατο έλα μύριζε ο καπνός.
Σπίθες εξάπλωναν τραγούδι
…αυτά που καίγονται τα έκαψα όλα
κι αυτά που λέγονται τα είπα όλα.
Περίεργο. Σαν διάπλατο έλα μοσχοβόλαγε
και τούτη η απελεύθερη ηρωίδα καύση.

Κάποιος απ' την ομήγυρη ως φαίνεται δεν είχε καλοακούσει τ' όνομά μου
κι όλο το βράδυ με έλεγε Νίκη.
Νίκη, εις υγείαν Νίκη.
Ε πια τι λες, με τέτοιο όνομα
δεν θα σε κατακτήσω ψέμα;

Κική Δημουλά