Δεσποινίς έμπνευση

Είμαστε οι χάρτινοι άνθρωποι.
Κατοικούμε στις τσέπες ανθρωπόμορφων χαρτονομισμάτων
Πληρώνουμε χρέη ερινύων
και δανεικά ανεκπλήρωτων ζωών.

Είθε τα ζώα να μας βάλουν φωτιά μια και καλή.

Είμαστε οι μεταλλικοί άνθρωποι.
Λεπτοδείκτες κουρδιστών ρολογιών
κρεμασμένων σε λαρύγγια
εγγαστρίμυθων κούκων
και φτιαγμένων απο σάρκα
πεθαμένων ωρολογοποιών.

Είθε οι εναπομείναντες ζωντανοί
να μας ξεκουρδίσουν
και ύστερα να μας καρφώσουν το έντεκα
στο δόξα πατρί
να γίνουμε και επίσημα τυφλοί.

Είμαστε οι πλαστικοί άνθρωποι.
Οι αναλώσιμοι
Καπότες ξεπέτας πεταμένες σε
τουαλέτα ναρκομάγαζου
Φλεβοκαθετήρες σε καμμένες φλέβες
αγκομαχητών.
Μπουκάλια στο στομάχι πεθαμένης φάλαινας
ξερασμένης στα ανοιχτά.
Γαμήσι,πόνος,θάνατος
με αυτή τη σειρά ή με όποια άλλη θέλεις.

Και σκέφτομαι : Με τους πλαστικοχαλυβδοχάρτινους νευρώνες μου
Πόσο θά'θελα να' μουν μολυβένιος
Όσο κρατάει μια σκανδάλη.
http://doriaixmos.blogspot.gr/2017/05/blog-post.html

 

 

Μου στέλνουν μηνύματα γραμμένα με ελάχιστα φωνήεντα. Μόνο σύμφωνα που δεν μπορούν να προφερθούν. Μόνο σύμφωνα σκληρά, ανήσυχα, γνώριμα, αλλά παράξενα. Τόσο παράξενα…

Εγώ έχω ανάγκη να δω τα φωνήεντα.
Έχω ανάγκη να νιώσω τα φωνήεντα στη ζωή μου.
Γιατί ανάμεσα σ’ εκείνα κατοικεί η ψυχή των πραγμάτων

Roberto Garcia de Mesa

 

 

"Η Έμπνευση"


Πίσω από τα βλέφαρα, πίσω από τις σκιές, που κλέφτες του φωτός παλεύουν για να γίνουν , κρύβεται μία ακέφαλη μανία. Ένα παραμύθι δίχως καλοσύνη, δίχως οίκτο για τον δημιουργό του. Μία κατάρα καταδικασμένη για να ζει , μία φυλακή πλασμένη για να πνίγει, εικόνες που στοιχειώνουν . Μπορείς μια δηλητηριασμένη εκπνοή να την κρατήσεις μέσα στα σωθικά σου; Ένα αγέννητο παιδί για πάντα μέσα στα σπλάχνα σου; Ένα αρρωστημένο πάθος για αιώνες κλεισμένο μες το βλέμμα σου. Δεν μπορείς.





Όλα με ένα όνειρο ξεκινούν, ή μήπως ένα νησάκι είναι η ζωή μου βυθισμένο στο παραμύθι. Μία γυάλινη πιατέλα πάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι. Ξύλο από παλιά βελανιδιά, δύσοσμη, σαν ανίερα σάπια υγρά να την έχουν μεγαλώσει. Γυαλί χοντρό και θολό , που δεν θέλει ποτέ να καθαρίσει. Μία σοφίτα σκοτεινή και βρώμικη, η κιβωτός τους. Στην κεφαλή ενός κάστρου που για βέβηλα σίγουρα πλάσματα θα είχε πλαστεί. Αλλά τώρα μέσα του κανείς δεν μένει.





Κανείς; Σε μια πόλη ξεχασμένη από τη ζωή. Ξεχασμένη; Ή από τους φύλακες καλά κρυμμένη; Το όνομα της το κλειδί του ταξιδιού. Θαμμένο σε ένα σεντούκι στα βάθη του μυαλού μου. Έχω μπερδέψει τον δρόμο με χιλιάδες αναμνήσεις για να μην το βρίσκω.





Μπορείς να δραπετεύσεις από ένα τούνελ; Μόνο η είσοδος και η έξοδος προσδιορίζουν την λύτρωση. Ξέρω τι από πίσω μου αφήνω. Τι μπροστά μου με καλεί, μόνο μια εικόνα . Μία σοφίτα , ένα τραπέζι , ένα γυάλινο αντικείμενο , που μέσα του στοργικά φωλιάζουν αυγά . Λες και χρειάζονται στοργή αυτού του είδους τα πλάσματα .





Φτάνω στο τέλος, μια αρχής. Μια ψευδαίσθηση ότι εδώ τα βήματα μου σταματούν ή μια ιδέα ότι όλα εδώ ξεκινούν. Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Έχει ο κύκλος αρχή, η μήπως το άπειρο τέλος; Μία απάτη για να μην τρομάξω. Μία πύλη, που σαδιστικά, μου χρωματίζει αχνά την ελπίδα ότι ίσως να μπορώ να ξαναβγώ. Υπάρχει γέφυρα που να ενώνει τον παράδεισο με την κόλαση; Ή μήπως περιέχονται και τα δύο μέσα σε ένα όμορφο κουτί ενός δημιουργού που η πλήξη του πλάθει διεστραμμένα παιχνίδια; Αυγά!




Σχήματα. Τίποτα δεν θυμίζει τις οικείες γραμμές, καμπύλες, τα γνωστά στερεά. Όρια που προσδιορίζουν την αδυναμία του ανθρώπινου νου να συλλάβει το ασχημάτιστα παράλογο. Δεν έχουν γωνίες, αλλά καμία καμπύλη δεν φυλακίζει το περιεχόμενο τους. Δεν είναι ογκώδη, αλλά μου κόβεται η ανάσα όταν αφήνομαι στην λογική της καταμέτρησης των διαστάσεων Τους. Ο χρόνος δεν δεσμεύει την εικόνα Τους. Δρασκελίζουν με μία δική Τους στιγμή το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Δεν είναι όμοια. Το μόνο κοινό Τους που μπορώ με ένα χαμόγελο ανακούφισης να προσφέρω στο ταραγμένο μου μυαλό, είναι το απάνθρωπα και απροσδιόριστα ασύλληπτο στην φτωχή μου φαντασία πλάσμα που τα έχει γεννήσει.





Χρώματα. Είναι δυνατόν, το μαύρο να συνυπάρχει με το παρθένο λευκό, δίχως τίποτα να τα διαχωρίζει ή κανένα πινέλο να μπορεί να τα ανακατέψει;


Μπορεί να είναι κόκκινο αυτό, που αποπνέει την ψυχρότητα του μπλε και αγκαλιάζει το ευάλωτο κίτρινο;


Είναι πορτοκαλί αυτό που σαν φωτιά καταπίνει το πράσινο ή μήπως το δεύτερο πνίγει το καμένο γκρίζο σε ένα βακχικό χορό;


Και εκείνο που ανήκει; Πιο αποτρόπαιο φάσμα κατέχει μία απόχρωση που η μνήμη μου δεν μπορεί να δεσμεύσει, και για αυτό ούτε να αποδεσμεύσει;





Υφή. Τολμάω να τα αγγίξω! Είναι τόσο τρυφερή η πνοή του, που στην προσπάθεια μου να την αισθανθώ, σταγόνες από αίμα υγραίνουν τα μάτια μου;


Τα πιάνω στα χέρια μου , ο άμοιρος …Σκίτσο , εγώ να βαστάω. Σκίτσο πιο παλιό απ’ το δικό μου, το αυγό να αιωρείται και να παραπλανεί τις αισθήσεις αυτών που βλέπουν, στις χούφτες μου να δείχνει. Δεν αντέχω την αναμονή. Θα κάνω αυτό που επέλεξα. Αφήνω το αυγό να πέσει … σπάει… στο πριν λευκό χαρτί, την ιστορία για να πλάσω … η Έμπνευση γεννιέται!

 

[Δια χειρός αιδοίου ή Ο κόσμος δεν θα τελειώσει ποτέ] Του Αντώνη Αντωνάκου

Γράφουμε για τους άλλους. Κι όταν δε γράφουμε έχουμε σβηστές τις μηχανές, στεκόμαστε χωρίς ανάσα στη μέση μιας μαιανδρικής διαδρομής κι αφουγκραζόμαστε χτυποκάρδια.

Γινόμαστε ιεροί γιατί ποθούμε. Και ο πόθος μας είναι γνώση. Με τον πόθο γνωρίζουμε και ψηλαφούμε τον κόσμο.

Και βέβαια όλα αυτά, σχηματικά ή μη, παλαίουν να εκφράσουν αυτό που δε λέγεται. Κι αυτό το ανείπωτο δεν είναι παρά η ερωτική πράξη.

Οι σεξουαλικές σχέσεις είναι οι μόνες που ενώνουν όλους τους ανθρώπους. Η αφοριστική αθωότητα και η αφορισμένη λαγνεία. Ο λόγος που ραντίζεται με τη σκοτεινή ομορφιά των ορυκτών λέξεων που βαπτίστηκαν στην κολυμπήθρα της μήτρας.

Τα χοϊκά πλοκάμια των υπαινιγμών που μας τυλίγουν προκαλώντας ρίγη μιας νοσταλγικής βιαιότητας.

Τα τρομερά οράματα της δαιμονισμένης ηδονής και των ερωτικών παραλλαγών που βαπτίστηκαν διαστροφές, μόνο και μόνο για να τονιστεί η ελκυστικότητά τους.

Γράφουμε για τους άλλους. Όπως οι ηθικολόγοι όλων των εποχών που ανακάλυψαν το πιο ευχάριστο είδος ενασχόλησης, συντάσσοντας οργίλες καταγγελίες και μανιασμένους καταλόγους για όλων των ειδών τις ερωτοτροπίες, που, δεν αργούσαν βέβαια με τη σειρά τους να μετατραπούν σε ερεθιστικά μανιφέστα για τους επίγονους.

Οι ρύποι που εκτοξεύουμε επιστρέφουν πειθήνια σ’ εμάς. Οι κατάρες γίνονται κρυφή δοξολογία και το αιρετικό πάθος φτάνει να γίνει στην έξαρσή του η δεσπόζουσα γραμμή.

Τρίβουμε τα χέρια μας στη βασιλική μυρουδιά της σάρκας που είναι σάρκα μόνο όταν ποθεί και γίνεται γαμική σάρκα και γόνιμη και ιδρώτας και θηλαστικό χνώτο μέχρι διαμελίσεως.

Γιατί ο έρωτας χωρίζει. Ο έρωτας καταλήγει στο χωρισμό και στο διαμελισμό.

Αυτό που με τόση σφοδρότητα ενώθηκε μες στην ίδια ανάσα και στο ίδιο αγκομαχητό τώρα χωρίζεται και κόβεται απ’ τα τρυφερά σκυλόδοντα της θείας φθοράς και του ευγενούς θανάτου.

Η μια σάρκα που ήμασταν γίνεται γνώση γενετική σε κορμιά άλλων.

Το εωσφορικό ποίημα που γράφουμε με το σπέρμα μας και διαβάζεται αιωνίως στα κατηχητικά των εραστών.

Γράφουμε μετά μανίας και γαμούμε μετά μανίας. Είμαστε το είδος που θα κατακλύσει ατελεύτητα το σύμπαν.

Χαρτογραφούμε ανηλεώς κάθε ενοχλητικό ζωύφιο της ερωτικής πράξης. Της πιο αθώας πράξης.

 

 

  paulo Coelho.. .

 

One for sorrow,
Two for joy,
Three for a girl,
Four for a boy,
Five for silver,
Six for gold,
Seven for a secret,
Never to be told.
Eight for a wish,
Nine for a kiss,
Ten for a bird,
You must not miss.
(old version of a nursery rhyme)
Photo by Kilkennycat on Flickr