Δεσποινίς έμπνευση

When I love, I love: wholly, thoroughly, completely, drowning in everything.
Every glance can be a conversation, eyes just playing and saying what needs to be said.
Silence is loud, and the air becomes heavy. I want you. I want all of you.

 

 

"Η βροχή είναι η συνθηματική λέξη για εκείνους που αρέσκονται σε μια ορισμένη μετεώριση του κόσμου. Όταν λες αγαπώ τη βροχή, επιβεβαιώνεις μια ανοιχτότητα...

Η βροχή είναι το τελευταίο μέσο που βρήκε η φύση για να κάνει αισθητή την παρουσία της μέσα στις πόλεις μας.

Κάτω από τη βροχή, η ημέρα δεν ανήκει πια στην εργασία, μήτε στις πεζές κουβέντες που ανταλλάσσουμε, μήτε στα γεύματα, μήτε στις διαδρομές.

Τα φύλλα τρεμίζουν, οι ομπρέλες ανοίγουν, τα καφέ, οι κινηματογράφοι και τα βιβλιοπωλεία γεμίζουν.

[...] Ο ρυθμός της ζωής μας σπάει · δεν πρόκειται παρά για μικρούλες ρωγμές, αλλά ξαφνικά μοιραζόμαστε τη χαρά του ερχομού μιας ποιητικής αναρχίας.

Μαρτέν Παζ, Περί Βροχής

 

Αυτός ο άνθρωπος με αγαπάει. Κάθε φορά που κατακρημνίζομαι είναι δίπλα μου και μου συμπαραστέκεται, λέγοντάς μου πόσο με λυπάται κι ότι εκείνος είναι ο μόνος που με καταλαβαίνει. Μπορεί, όταν αυτονομούμαι, να δυσαρεστείται και να μου μιλάει επιθετικά και ακυρωτικά για τις δραστηριότητες που σκέπτομαι να αναλάβω, μήπως όμως προσπαθεί να με προστατέψει από τα λάθη μου έτσι; Μου λέει, για παράδειγμα «μπορείς να τα καταφέρεις σε αυτές, αλλά οι ίδιες είναι ανοησία, δεν έχουν νόημα και στόχο. Παρόλα αυτά όμως εσύ μπορείς να προσπαθήσεις, γιατί όσοι αποτυγχάνουν είναι γενναίοι κατά βάθος». Μήπως όμως μέσα από αυτό προσπαθεί να μου μάθει την σκληρή πλευρά της πραγματικότητας, ακόμα κι αν γίνεται τόσο ισοπεδωτικός ο ίδιος που δεν τολμώ ούτε το κεφάλι μου να σηκώσω, πόσο μάλλον να έρθω σε επαφή με την πραγματικότητα;

Αυτός ο άνθρωπος με αγαπάει. Κάθε φορά που εκφράζω μια αλήθεια μου που με φέρνει σε επαφή με το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, που με ενώνει με τους άλλους, μου καλλιεργεί ενοχές για να εστιαστώ σε εκείνον. Μήπως όμως με προστατεύει από πιθανά λάθη, με αυτόν τον τρόπο; Με κάνει να νιώθω τύψεις βέβαια και η αυτοεκτίμησή μου υποσκάπτεται, αλλά μήπως φταίω κι εγώ που δεν τον κάνω να νιώθει ότι μπορώ να κάνω τα πάντα για εκείνον; Με κάνει να τον συμπαθώ παριστάνοντας το θύμα κάθε φορά που είναι να αναλάβει την ευθύνη του και όταν θυματοποιούμαι, μου λέει πως δεν έκανα και τίποτα για να το αναγνωρίσει. Μήπως όμως έτσι προσπαθεί να με συνετίσει;

Αυτός ο άνθρωπος με αγαπάει. Με εκβιάζει συναισθηματικά κάθε φορά που ανεξαρτητοποιούμαι για να με προστατέψει όμως από τους κινδύνους. Επικεντρώνεται στον εαυτό του και στις δικές του ανάγκες πάντα, λέγοντάς μου όμως ότι με βοηθά με αυτόν τον τρόπο να υποστηρίξω το δικό μου ανύπαρκτο εγώ.

Αυτός ο άνθρωπος με αγαπάει. Όταν είναι λυπημένος ή θυμωμένος μου επιβάλει είτε άμεσα είτε έμμεσα να ασχολούμαι μόνο με τα συναισθήματά του και εγώ σχεδόν ενστικτωδώς ξεχνώ τις δικές μου ανάγκες και ασχολούμαι μόνο με τις δικές του. Μήπως όμως έχει δίκιο όταν μου λέει πως αγάπη σημαίνει θυσία και ότι πρέπει να θυσιαστώ για να του αποδείξω πως τον αγαπώ;

Αυτός ο άνθρωπος με αγαπάει. Κάθε φορά που του επισημαίνω ένα λάθος του, ώστε να έρθει σε επαφή με την ευθύνη του να το αλλάξει, κάποια θανατηφόρα ασθένεια θα επικαλεστεί η κάποια κοσμική καταστροφή, για να με κάνει να ασχοληθώ για μια ακόμα φορά με τα συναισθήματά του και με τις τεράστιες ανάγκες του. Μήπως όμως έχει δίκιο όταν μου λέει ότι ο σεβασμός κερδίζεται, άρα κάτι δεν κάνω καλά, δεν είμαι αρκετή ώστε να τον κερδίσω;

Αυτός ο άνθρωπος με αγαπάει. Μου λέει πως με αγαπάει, ορκίζεται πάνω σε αυτό, το διατυμπανίζει σε όλους και με κάνει να αμφιβάλλω για την πραγματικότητα, για τη δική μου λογική τις φορές που αναρωτιέμαι για τις προθέσεις του. Μου επιβάλλει έναν τρόπο σκέψης που ταιριάζει στα δικά του μέτρα και σταθμά, μήπως όμως το κάνει για το καλό μου τελικά, για να με ξεβολέψει από το δικό μου ροζ συννεφάκι, ακόμα κι αν η προσγείωση γίνεται με τρόπο που μου προκαλεί σύγχυση και αμφιβολία;

Αυτός ο άνθρωπος με αγαπάει. Κάθε φορά που θλίβομαι αναλαμβάνει τα συναισθήματά μου με τρόπο που ξεχνάει τις δικές του ανάγκες, με συγκινεί που το λέω αυτό, αναφέροντάς μου ιστορίες όλων των περιθωριακών ανθρώπων που έχει γνωρίσει, θέλοντας να μου πει πόσο σημαντική είναι η ζωή αυτών των ανθρώπων που σύρθηκαν στο περιθώριο και στο βούρκο αλλά βρήκαν την δόξα τελικά στη μετά θάνατον ζωή.

Με συγκινεί η αγάπη αυτού του ανθρώπου και το μόνο που με προβληματίζει είναι ο σκεπτικισμός σας όταν σας τα λέω όλα αυτά. Το μόνο που μένει να μου πείτε είναι ότι αυτός ο άνθρωπος μου εξασφαλίζει την παραμονή μου στο ροζ μου συννεφάκι, ώστε να έχω άλλοθι για να μην αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου, των ικανοτήτων μου, της αυτονομίας μου, της ελευθερίας μου. Και ότι μέσω αυτού κάνω σχέση με το ροζ μου συννεφάκι κι όχι με τον ίδιο, γιατί κάνουμε σχέση μόνο με εκείνους που αγαπιόμαστε και εκτιμάμε ο ένας τον άλλον. Γιατί αν εσείς επικαλεστείτε ότι αυτός ο άνθρωπος με βοηθά να συντηρώ την αυταπάτη ότι όλος ο κόσμος είναι απίστευτα καλός και ότι κάθε παραμύθι έχει ευτυχισμένο τέλος, θα πρέπει να έρθω σε επαφή με την πραγματικότητα. Κι όταν η αυταπάτη καταρρεύσει, τι θα συμβεί και πως θα το αντέξω όταν διαπιστώσω ότι ο βάτραχος δεν ήταν βάτραχος που πίστευα πως θα μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα αλλά κάτι νοσηρό και επικίνδυνο συνάμα, που δεν με αγάπησε ποτέ αλλά με χρησιμοποιούσε για τις δικές του ανάγκες και μόνο;

Αγγελική Μπολουδάκη

 

Θέλω ...

Θέλω έξω να βγω δυνατά να φωνάξω
θέλω τόσα να πω και τόσα ν'αλλάξω
...
Θέλω να γράψω για πληγές που μέσα μου δακρύζουν
να αποτυπώσω τις ζωές που έχω ονειρευτεί
να περπατήσω όλη τη γη, να δω όσα την ορίζουν
και κάθε μέρα που ξυπνά, να γίνομαι παιδί

Θέλω να αλλάξω ουρανό και το Σταυρό του Νότου
σαν τον κοιτούν τα μάτια μου να βλέπουνε ψηλά
γλώσσα θρησκεία και φυλή, πηγές αιώνιου φόβου
να τις ντυθώ σαν φόρεμα που λάμπει στα χρυσά

Θέλω ξυπόλητη να βγω στον ήλιο να χορέψω
να σκαρφαλώσω σε κορφές απάτητων βουνών
να τα μετρήσω από ψηλά, τη μοναξιά ν'αντέξω
και να πετάξω στα φτερά περήφανων αετών

Θέλω να γίνομαι βροχή για εκείνους που διψάνε
για τα παιδιά που σβήνουνε να γίνομαι τροφή
χάδι που φέρνει γιατρειά σ'εκείνους που πονάνε
να πάψω κάθε πόλεμο και να γενεί γιορτή

Θέλω να φύγω μακριά, να ζήσω σ'άλλους τόπους
θέλω να γίνω όλα αυτά που έχω ονειρευτεί
να περπατήσω σ'άλλη γη με αληθινούς ανθρώπους
ανθρώπους με εντιμότητα και καθαρή ψυχή


Στέβη Σαμέλη

 

Σε μια πόλη παλιά ...

 

Με λυτά τα μαλλιά
Σε μια πόλη παλιά τριγυρνάω
Με φουστάνι μακρύ
και σανδάλια, χλωμή, περπατάω

Ο αέρας ψυχρός
Σα χειμώνας καιρός, με χτυπάει
Μα η ύπαρξή μου ζεστή
δεν τον νοιώθει στιγμή να φυσάει

Τη σκιά μου ζητώ
Το φθαρτό μου εαυτό αναζητάω
Να του πω ότι ζω
είμαι ακόμα εδώ, καρτεράω

Ξάφνου, νάτη, εκεί
Στο παγκάκι, σκυφτή, με κοιτάζει
Με τα μάτια κλειστά
και τα χείλη βουβά, μα τρομάζει

Πλησιάζω αργά
Και το χέρι δειλά ακουμπάω
Στα σφιχτά της μαλλιά
της τα λύνω απαλά, τη φιλάω

"Μη φοβάσαι μικρή
Η ζεστή σου ψυχή δεν κρυώνει
Μεσ'την πόλη αυτή, που είναι τόσο ψυχρή
Μόνο η σάρκα πονάει και ματώνει"

Με κοιτάζει ξανά
Με τα μάτια ανοιχτά, που γυρνάω
Σε μια πόλη παλιά
με λυτά τα μαλλιά, προχωράω...

Στέβη Σαμέλη