Δεσποινίς έμπνευση

Παράξενη, αξέχαστη στιγμή...
είχε ξεχάσει το εγώ της, είχε χάσει το εγώ της,
και είχε απελευθερωθεί απ' αυτό...
Κι εκεί υπήρχε η ευτυχία.

-Milan Kundera- 

 

Μου πήραν τον ήλιο μου, αλλά εγώ θα τον βρω.
Κανόνισα μια μυστική συνάντηση μαζί του
όπως εκείνος που πηγαίνει για παράνομο τύπο
ή για παράνομο υλικό. Θα γιομίσω τον κόρφο μου
μεγάλα φύλλα χρυσαφιού και λάμπες για την κρύπτη μου,
πριν μου αφανίσουν την ψυχή να τη κυκλοφορήσω
χέρι με χέρι μες τη νύχτα.

Ν.Β.

 

"Ταξιδεύουμε σε δρόμους πιο ανοιχτούς…
με μυαλά όλο και πιο στενά.
Έχουμε περισσότερες ανέσεις…
αλλά ζούμε πιο στενάχωρα.
Έχουμε περισσότερες γνώσεις…
και λιγότερη επίγνωση.
Περισσότερους ειδικούς… και λιγότερες λύσεις.
Περισσότερα φάρμακα… και λιγότερη υγεία.
Είναι η εποχή του γρήγορου φαγητού…
και της αργής χώνευσης.
Των φανταστικών σπιτιών… με διαλυμένες οικογένειες.
Που θυμώνουμε πολύ γρήγορα…
αλλά αργούμε να συγχωρήσουμε.
Που φεύγουμε πολύ νωρίς…
και γυρίζουμε πάντα αργά.
Υψώνουμε τις σημαίες της ισότητας,
αλλά κρατάμε τις προκαταλήψεις.
Έχουμε την ατζέντα μας γεμάτη
με τα τηλέφωνα φίλων
που δεν τους τηλεφωνούμε ποτέ…
Και τα ράφια της βιβλιοθήκης μας,
γεμάτα βιβλία
που δεν θα διαβάσουμε ποτέ." ....
.
.

... Χόρχε Μπουκάι...

 

Δεν θα υπάρξει απώλεια
H άνοιξη παραμένει άνοΙξη
Νίκος Ειρηνάκης

 

 

Του Δούκα Καπάνταη
Από τη συλλογή "αγοράκια κοριτσάκια"

 

 

..Ήταν ωραία στην αοριστία της
αυτή που με κρατούσε
ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως,
εκεί που ισορροπούν η μέρα με τη νύχτα,
με μισό πρόσωπο στο φως και τ' άλλο στο σκοτάδι.

Κώστας Στεργιόπουλος

 

...........
Την απώλεια μόλις την ένιωσα στην άκρη των χειλιών μου
που ξαφνικά στεγνώσαν· — δε σχημάτιζαν φθόγγο ή διάθεση φθόγγου,
μονάχα η μακρινή, σκοτεινή ελευθερία, ανταμωμένη
σώμα με σώμα — εγώ κι εκείνη — η μια μέσα στην άλλη — ένα απίστευτο σώμα.
Κι ένιωσα τότε το χέρι του τυλιγμένο στη μέση μου
τραχύ, δασύτριχο, μυώδες, να δαμάζει την αντίστασή μου· —ποιάν αντίσταση;—
εγώ δεν ήμουν εγώ· — κανένας φόβος λοιπόν για μια ταπείνωση· τα πάντα
είχαν ακινητήσει σε μια απέραντη διαύγεια
ενός συντελεσμένου ακατόρθωτου.
«Φοβάσαι;», μου είπε
(τί ανίσχυροι που ’ναι οι πολύ δυνατοί· — φοβούνται πάντα
μήπως δεν τους φοβόμαστε όσο πρέπει, — οι ωραίοι, οι ανύποπτοι
μέσα στην παιδική αλαζονεία τους). «Ναι, του είπα, — φοβάμαι»,
κι εκείνος μ’ έσφιξε πάνω του πιότερο, τόσο που αισθάνθηκα του χεριού του το τρίχωμα
να εισδύει μέσ’ απ’ τους πόρους μου σα να ’μουν δεμένη στο σώμα του
με χιλιάδες λεπτότατες ρίζες — καθόλου δεσμευμένη, μια κι ήμουν αφημένη.
.........

Μου καθάριζε ρόδια με τα ίδια του τα χέρια.
Τα δάχτυλά του μαύριζαν ακόμη πιο πολύ. Τα κουκιά του ροδιού θαμποφέγγαν
σα γυάλινα φιαλίδια γεμάτα μ’ αίμα. Με τάιζε στην παλάμη του
ανάμεσα στα μεγάλα πιθάρια και στα πέτρινα σκαμνιά, μη και ξεχάσω
και δε γυρίσω πάλι κοντά του. — Πώς να μη γυρίσω; Τούτη η θάλασσα
σου τινάζει το φέγγος της, τριμμένο γυαλί, στα μάτια, στο στόμα,
μες στο πουκάμισο μες στα σαντάλια.
«Κράτησέ με, —του έλεγα·— άφησέ με
να ’‘μαι μονάχα το ένα —έστω μισό·— τ’ ολόκληρο μισό (όποιο να ’ναι),
όχι τα δυο, τα χωριστά και τα άσμιχτα, γιατί δε μου μένει
παρά να ’μαι η τομή —δηλαδή να μην είμαι—
μια κάθετη μονάχα μαχαιριά κι ο συθέμελος πόνος —»·
και το μαχαίρι, ούτε κι αυτό να μην είναι δικό σου. «Δεν αντέχω, —του έλεγα·— κράτησέ με».
......

Γιάννης Ρίτσος (απόσπασμα από την Περσεφόνη)

 

Ένα λιβάδι από σκονισμένες μαργαρίτες, ο ουρανός θαμπός, η ατμόσφαιρα βαριά.
Φυσάει ένα ελαφρύ αεράκι αλλά δεν είναι ικανό να πάρει τη σκόνη πάνω από τα λευκά φυλλαράκια.
Κάνει απέλπιδες προσπάθειες να φανεί πάλι το λευκό τους αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να τις παίρνει μαζί του σε ένα τρελό χορό.
Τα λουλούδια είναι ένας δεσμός ανάμεσα σε γη και ουρανό αλλά ο άνεμος δεν είναι αρκετός και τότε έπιασε βροχή.
Μια ψιλή βροχή τόση όση να ξεπλύνει το λιβάδι.
Μια βροχή χωρίς επιπολαιότητα που θα μπορούσε να πλήξει τα εύθραυστα αυτά λουλούδια.
Μια βροχή με σεβασμό που χάιδεψε όλα τα φύλλα ένα ένα και σιγά σιγά το γκρι λιβάδι άρχισε να γίνεται πάλι χρωματιστό.
Ήταν η συνδρομή του Ουρανού στη Γη.
Κι όταν έφυγε η βροχή ήρθε κι ο Ήλιος να αναδείξει το χρυσίζων από τα φύλλα τους.