Δεσποινίς έμπνευση

^^

 

Βίπερ

 

Οι δυο κοπέλες ήτο όμορφες και αγουροξυπνημένες.

Με μια μυρωδάτη λάμψη και με ακατάστατα μαλλιά, έμοιαζαν με πρόσωπα γκραβούρας του δεκάτου ογδόου αιώνος κι έμοιαζαν έτσι με τη γύμνια τους φρέσκια σαν να περιμένουν τον επόπτη παγοδρόμων ή σαν να περιμένουν έναν εραστή μεταξοσκώληκα στις γάμπες τους.

Ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση ένας άντρας ολόγυμνος μπήκε απ’ το παράθυρο κι έτρεξε να κρυφτεί πίσω απ’ την κουρτίνα.

Οι δυο κοπέλες ήτο όμορφες και αγουροξυπνημένες. Άκουγαν τα Αχ! και τα Ωχ! του άντρα να πέφτουν στο πάτωμα και να σπάνε, άκουγαν από μέσα του λέξεις και ακατάσχετη σπερματορροία.

Άκουγαν το σαλεμένο μυαλό και το αίμα της ψωλής του, τα «σώστε με, σώστε με».

Σαν σκύλες τότε άρχισαν να του γαυγίζουν. Τράβηξαν την κουρτίνα κι άρχισαν τα κρυφομιλήματα και τα ξόρκια. Δούναι και λαβείν. Οι ασέλγειες με τη γλώσσα.

Νυφούλες αυτές, μάχιμες κι αθάνατες, που και που γονάτιζαν σαν να προσεύχονταν, και έσμιγαν και οι τρεις, ο εισβολέας μέσα τους σκόρπιζε σπερματόσπορο και τρυφερά λογάκια.

Έξω η πλάσις ήτο μιαρή, οι παπάδες πριόνιζαν δέντρα και τσουτσουνάκια, οι δάσκαλοι θυροκολλούσαν κούφιους οργασμούς στις πόρτες των εφήβων, η πατρίς αναιμική κατουρούσε γάλα, φίδια μαζεύονταν, μέρες της κρίσης.

Και το στοίχημα ήταν ποιος θα χάσει τον ήλιο.

 

Jouir son entraves

 

Περάστε, περάστε κυρίες και κύριοι.
Φέρτε τα παιδιά σας τα σκυλιά και
τις γάτες σας. Φέρτε τις γίδες και τις
μαλλιαρές σας μαϊμούδες. Φέρτε
την ηδονή, τη βαρβαρότητα και τη
μελαγχολία. Φέρτε τη σάρκα και τα
οστά των προγόνων σας. Την ερωτική
ανεμελιά και τη σαγήνη. Τον Καλιγούλα
και τη Μεσσαλίνα. Φέρτε τη Λυσιστράτη
του Αριστοφάνη και την Αφροδίτη
του Πιέρ Λουίς. Ουρλιάξτε εκείνο το
jouir son entraves εκείνο το ηδονίζεσθαι
ανεμπόδιστα. Εγγραφείτε συνδρομητές
σε δρομολόγια γλώσσας, σε ίσκιους
και μασχάλες ανηφορικές. Εγγραφείτε
συνδρομητές γλουτών. Επισκεφτείτε
το σύνορο της σπονδυλικής στήλης
με το υπερπέραν. Του λυρισμού το
τριφύλλι που το βοσκάν μονόφθαλμες
ψυχούλες. Τον άγουρο επεκτατισμό
του πρώτου φιλιού. Περάστε να σφαδάξετε.
Να χορτάσετε ήττα και παράσιτα. Ζουμιά
να στραγγίξετε από εσώρουχα λάβαρα.
Ελάτε να φάτε να πιείτε και να χορέψετε.
Αξίζει τον κόπο να γεννηθείτε. Να γίνεται
αγρίμια ληστές κακοποιοί. Αξίζει να
δοκιμάσετε ζεστό ζυμωτό ψωμί. Αξίζει
να κλέψετε ζεστό ζυμωτό ψωμί. Να
κλέψετε ελιές ξιδάτες. Να κλέψετε
βυζάκια κοριτσιών απ’ τις αφίσες.
Ελάτε να μαζέψετε μαργαρίτες και
φαλλικά λουλουδάκια. Ελάτε να διαβάσετε
τα ερωτικά της Mansour την επηρμένη
κλητική του θηλυκού. Τα δάχτυλα
περίστροφα στον κόλπο της. Ελάτε να
διαβάσετε εφημερίδες και να λύσετε
σταυρόλεξα. Ελάτε να λυσσάξετε
και να ξεβρακωθείτε. Ελάτε να
περπατήσετε στο χιόνι και να
βουλιάξετε στη μούτελι. Ελάτε
να αλείψετε το κορμί σας λάσπη.
Ελάτε στα ιαματικά λουτρά του Καϊάφα
και στα λουτρά της Ωραίας Ελένης.
Στην Αγία Τριάδα Μεσολογγίου, ελάτε
στην Αιδηψό και στην Υπάτη. Ελάτε
να γίνεται γριές και γέροι. Παλαβοί
ποιητές, οσποδάροι, μαχαιρωμένες
καρδούλες. Ελάτε να βγάλετε το άχτι σας
και μετά ψοφήστε δια παντός και
αμετάκλητα. Περάστε κυρίες και κύριοι,
εσείς, βρέφη ματωμένα απ’ τα σπλάχνα της μαμάς.

 

If I don't know I don't know, I think I know. If I don't know I know, I think I don't know.

R. D. Laing

 

 

Μίλαν Κούντερα - «Πόθος για ύπνο»


 

Δεν ξέρω χωρίς εσένα να ζω.

Τι σημασία έχει που συναντιόμαστε

μια φορά στους δύο μήνες ή και λιγότερο.

Έρχεσαι για εμένα και με ξεκρεμάς

σαν κάποιο από το μαγαζί μίσθιο.

Κι εγω σ’ ακολουθώ.

Υπάκουη, όπως υπάκουα είναι τα πράγματα

που εκμισθώνονται.

Πηγαίνουμε πάντα σε μια μικρή ταβέρνα

στα προάστια,

πίνουμε κάνα δύο βότκες κι εγώ ύστερα

μένω σε σένα.

Ξεχνώ τον κόσμο, κραυγάζω από ευτυχία,

αλλά εσύ

όλο αυτό το διάστημα σκέφτεσαι μόνο

να μη χάσω το τελευταίο τραμ.

Κι εγώ ντύνομαι και φεύγω.

Φεύγω και λέω:

Να κοιμάσαι μαζί, μαζί να κοιμάσαι,

να ‘σαι ξαφνικά ελαφριά σα σκουπιδάκι,

ν’ ανασαίνει βαθιά, να μετατρέπεσαι

σε μακρόσυρτο τραγούδι,

μέσα σ’ αυτόν τον μικρό γλυκό θάνατο

τον όμοιο με μωρό,

να κοιμάσαι μαζί ελαφριά σα σκουπιδάκι.,

να μετατρέπεσαι σε κοινό τραγούδι...

αλλά εσύ μαζί μου ποτέ δεν πρόκειται να κοιμηθείς.

Ο άντρας δύσκολα αποκοιμιέται δίπλα σε μια γυναίκα

Που δεν αισθάνεται γι’ αυτήν αγάπη.

Τι να γίνει.

Δεν ξέρω χωρίς εσένα να ζω

 

 

Γιάννης Ρίτσος

 

~•Up-Αγωγή•~

Θα θελα να με απήγαγες,
σύντομα, ένα βράδυ,
να με εξαφάνιζες κρυφά,
μες στο πυκνό σκοτάδι.
Να με έδενες, να με έβαζες
πίσω στο πορτ παγκάζ σου,
να μην ήξερα πως έμοιαζες,
και τη ταυτότητά σου.
Σε τοποθεσία ερημική,
να με έκρυβες με ζήλο,
και όταν εγώ θα φώναζα,
να με απειλείς με ξύλο.
Να με άρπαζες θα ήθελα,
δίχως εγώ να βλέπω,
θωπείες χαστούκια και φιλιά,
εγώ, να μη προβλέπω.
Και όταν έλεγχες άγρια,
πως ήρθε εκείνη η ώρα,
να μπαινες θα ‘θελα μέσα μου,
δριμύτατα, με φόρα.
Το στόμα να μου έκλεινες,
να κλείναν οι αεραγωγοί μου,
ωσάν μουγκρίσματα θα'τανε,
όλοι οι μονόλογοί μου.
Και όταν εγώ θα έφτανα,
σε οργασμών παλάτια,
θα ήθελα να με άφηνες,
να σε κοιτώ στα μάτια.
Να σπαρταρούσα θα'θελα,
μέσα στην αγκαλιά σου,
να μου ομολογούσες στ'αυτί,
οτι με θες δικιά σου.
Και όταν με ελευθέρωνες,
μετά από κάτι μέρες,
“Φύγε!” εσύ θα μου έλεγες-
“…γυμνή, με τις ζαρτιέρες..!”
Στην αγκαλιά σου θα όρμαγα
με καύλα κι ορμή τόλμης,
και θα'ταν πλέον προφανές,
το Σύνδρομο Στοκχόλμης.

Nana Gallagher

 

<=Δεν α-πατούσα=>
Τέσσερις μέρες υπέροχες,
στην νότιο Ελλάδα,
έζησα με τρόπο ερωτικόν,
ω, ναι, μια νέα Γαμαλιάδα.

Το Υπέροχον αγόρι μου,
το πλάσμα το ωραίον,
με επότισε πολύ βαθιά
σαν το ψυγείο, το φρέον.

Εζήτησα ξεκάθαρα,
όχι άλλες αγάπες,
ήθελα ξύλο ατέρμονο,
και ανηλεείς τις φάπες.

Βαθιά ξανά με ξέσκισε,
μαγείρεψα με χάρη,
και με επιβράβευσε γλυκά,
ξεσκίζοντάς με, πάλι.

Η δυνατή η ζώνη του,
με λιάνισε εντόνως,
μια painslut είμαι έξοχη,
και φίλος μου είναι ο πόνος!

Πήγα λοιπόν να εκάνω ντους,
καυτό, ωσαν το γαμήσι,
κι ο νεαρός με ρώτησε,
“Νερό μου'χεις αφήσει;”

Επίστευα ειλικρινά,
ζεστό πως είχε ακόμη..
Αλί! Άφησα τον Αφέντη μου
υγρό και να κρυώνει!

Κατάλαβα από το ύφος του,
σάν απ'το μπάνιο ήρθε,
της καύλας, της απόλαυσης,
η ώρα πια, παρήλθε.

Σκουπίστηκε αργά αργά
με μία μπλε πετσέτα,
και μου'πε επιτακτικά:
“Τον Αφέντη σου υπηρέτα!

Ζήτα συγνώμη ταπεινά
καριόλα, ξεσκισμένη..!”
(έμεινα άναυδη εγώ
και αποσβολωμένη).

Το γραμμωμένο πόδι του
σε ένα σκαμνί επάνω
το έβαλε και περίμενε
κάτι εγώ να κάνω..

“Τι με κοιτάς ανόητη
γλείψε μου τη πατούσα
στα μάτια ενόσω με κοιτάς..
(ναι, ομολογώ γελούσα..)

Το χέρι του προσγειώθηκε
στη μούρη μου απάνω,
“Έτσι οι σκλάβες υπηρετούν
τον Σαδιστή Σουλτάνο.

Όσο θα το καθυστερείς
θα υπάρχει τιμωρία
δε θα σου ξανακάνω εγώ,
ποτέ, κώλου βυθομετρία.”

Δεν θα το άντεχα αυτό,
το ομολογώ, το λέω
χωρίς νερό ίσως μπορώ
Μα δίχως anal, κλαίω!

Έβγαλα λίγο τη γλώσσα μου
του ακούμπησα το πόδι
“Γλείφε καριόλα, έντονα
και όχι υποτυπώδη!”

Γκριμάτσες έκανα θαρρώ,
ένιωθα μια ανωμαλία
τα πόδια μωρέ φίλοι μου,
τα βλέπω μ'αηδία..

Προσπάθησα όμως αρκετά,
με καύλα έγλειψα όντως,
ο Αφέντης το απολάμβανε,
φρονώ, ιδιαζόντως.

Και μ'άρπαξε από τα μαλλιά,
κι έλεγξε το μουνάκι,
ήτανε μούσκεμα σαφώς,
έσταζε σα ρυάκι.

Άγρια μπήκε μέσα μου,
και μου είπε στο αυτί μου:
“Είμαι ιδιαιτέρως τυχερός
που'σαι μόνο δική μου..

Γι αυτό θα σου εκμυστηρευτώ,
μια αφορμούλα βρήκα
να δω αν είσαι υπάκουη
βρε σκλάβα μου, είσαι γλύκα..”

Κι ενώ έχυνα συνεχώς,
και ενώ παραμιλούσα,
μαρτύρησα πως λάτρεψα
του Αφέντη τη πατούσα.

Κι αφού με καταέχυσε
και μου'πε “Έτσι, Πάρτα!”
κούρνιασα, το ομολογώ,
στα πόδια του, σα γάτα.

Ο Αφέντης το απολάμβανε,
που'νιωθε μαγουλάκια,
να καιν, απά στο κουτουπιέ,
μα και στα δαχτυλάκια.

Μ'άφησε, όσο ήθελα εκεί,
χωρίς να το επιβάλλει,
κοιτούσε, χαμογέλαγε
υπέροχα ήταν πάλι!

Μα πιότερο υπέροχο,
φίλοι μου αγαπημένοι,
ήταν που κοιμηθήκαμε μετά,
αχ! σφιχτά αγκαλιασμένοι..

Nana Gallagher

 

~*Δια-Γνωστικόν*~

Γκρίνια έχεις ατέλειωτη,
νιώθεις και αρρωστάκι,
φωνάζεις βρίζεις και ξεσπάς,
μικρό μου αγοράκι.

Όλα σου φταιν καημένο μου,
και κουρασμένο είσαι,
“Τι νοσοκόμα είσαι'σύ, (μου λες)
το πρόβλημά μου, λύσε!”

Πηγμένο είσαι μανάρι μου,
κι άγχος έχεις περίσσιο.
η νοσοκόμα ξέρει πως,
στον δρόμο να ρθεις τον ίσιο.

Μόλις οι υποχρεώσεις σου,
σου επιτρέψουν να'ρθεις,
φροντίδα νοσηλευτική,
θα έχεις, για να μάθεις.

Θα ξεκινήσω ήρεμα,
με τρυφερά φιλάκια,
χάδια πολλά στα μάγουλα,
και βέβαια στα μαλλάκια.

Μέσα από τα ρούχα σου,
τα χέρια μου θα βάλω,
(στα χάδια ακόμα είμαστε,
περίμενε, έχει κι άλλο!)

Μόλις τα ρούχα αφαιρεθούν,
θα βρω την ευκαιρία,
στο σώμα σου το λατρευτό,
να κάνω επιστασία.

Με αργό -μα δυνατό- μασάζ,
με λάδια μυρωδάτα,
θα τρίβομαι απάνω σου,
σαν καυλωμένη γάτα.

Την ατσαλένια πλάτη σου,
τους τορνευτούς μηρούς σου,
θα διατρέχω αισθησιακά,
ως να χαθεί ο νους σου.

Και όταν θα είσαι χαλαρό,
θα σου έχω πει “αφήσου”,
στο στόμα μου με θαλπωρή
θα μπάσω το καυλί σου.

Για να το γλείψω ήρεμα,
βαθιά, υγρά με πόθο,
αχ στον λαιμό μου θα'θελα,
συνέχεια να το νιώθω!

Και σαν τα ωραία πόδια σου,
προσέξω πως τεντώνεις,
θα σταματήσω απαλά,
θα ξέρω πως τελειώνεις.

Θα καβαλήσω απαλά,
το εξαίρετό σου πέος,
κατάματα θα σε κοιτώ,
είσαι γλυκέ μου, ωραίος.

Θα σε ιππεύω ρυθμικά,
θα σε κοιτώ στα μάτια
με καύλα θα σε σύρω εγώ,
σε νέα μονοπάτια.

Και θα σου λέω στο αυτί,
λόγια λατρείας κι αγάπης,
μέχρι να μου εκνευριστείς,
για νά'βγει ο σατράπης.

Να με γυρίσεις μπρούμυτα,
να αρπάξεις τα μαλλιά μου,
να μπεις μέσα μου ασάλιωτα,
υπέροχε γαμιά μου!

Και σαν με χύνεις μέσα μου,
στην πιο στενή οπή μου,
να με εξυβρίσεις θα ‘θελα,
να λιώνω απ'τη ντροπή μου.

Και όταν με χύσεις τελικά,
εκεί πολύ βαθιά μου,
να μου ειπείς γλυκά-γλυκά,
πως πείνασες, καρδιά μου!

“Σήκω καριόλα μου γλυκιά,
κάτι να μαγειρέψεις,
καλά σε έσκισα, φρονώ,
πρέπει να με νταντέψεις!”

Και εγώ μικρέ, ορκίζομαι,
θα υπακούω στο βίτσιο,
χυμένη και αχτένιστη
θα φτιάξω ένα παστίτσιο.

(Μα, αν γίνεται όμως μάτια μου,
κι όσο ο φούρνος ψήνει,
θα ήθελα πάλι το πέος σου
βαθιά μου, να με χύνει!)

Κι έτσι λοιπόν αγόρι μου,
πλήρως θα αναρρώσεις,
και ταυτοχρόνως και εύκολα
θα μου το ξεπληρώσεις!

Nana Gallagher

<3 ^^

 

Μέσ' στα δάση τρέχει πάντα το ελάφι μου
στους παιδικούς ύπνους αγγιγμένο.

(Καρούζος)

 

Απαγορεύεται στους ποιητές ο θάνατος
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Αναζητούμε το αναπόδεικτο και το σκοτεινό. Γι’ αυτό βουτάμε μέσα στην ασυνέχεια της ερωτικής νύχτας, στα δώματα όπου εξαγνίζεται η ακροβασία και ο αγγελικός οίστρος των αιμοβόρων νοσοκόμων που περιθάλπουν τα σεξουαλικά μας οράματα.

Απ’ τους βακχεμένους σπηλαιώνες της Ελλάδας μέχρι τα ρήγματα και τις πλάνες της ερμηνείας ορμούν οι πράξεις που διαλαλούν μια ποίηση εξόχως καταστασιακή.

Μια ποίηση όπου η περηφάνια ταυτίζεται με τη δόξα, την πιο συναρπαστική από τις ψυχικές μας λειτουργίες, την πιο μυστηριώδη ακόμα κι απ’ τη μνήμη, την ηθική, την λήθη και οποιοδήποτε μηχανισμό άμυνας ή καταστροφής.

Αγαπώ τα λυμένα χείλη και τους λυμένους αφαλούς και τους αφρούς από τις λέξεις που στάζουν στ’ αυτιά μας καθώς καταργούμε τις διαστάσεις δίνοντας νόημα στις μορφές που τις κατοικούν.

Απαγορεύεται στους ποιητές ο θάνατος, καθώς η γραφή αναδεύει όλες τις επιθυμίες και πρώτα απ’ όλα την άρνησή τους.

Τα ζεματιστά κορμάκια παραδίδουν τους αδένες τους σ’ αυτό το εικονογραφικό μακελειό μιας τέλειας οιδιπόδειας διευθέτησης.

Αγροί και κρεβάτια πέρα απ’ την καταγωγή του αισθήματος του Κακού.

Λαγνεία εξορισμένη απ’ τις σκαμμένες κοιλιές της δυσπιστίας για τη σαρκική επαφή.

Το ερωτικό ποιηματάκι αν δεν είναι τροφοδότης της ερωτικής πράξης τότε είναι αέρας κοπανιστός και οι ποιητές καταλήγουν ακριβοπουλημένα τομάρια και αποθηκάριοι συναισθημάτων.

Ω! καύσωνα δίπλα σε άδεια τσόφλια καρύδας, τράπουλα του καλοκαιριού και γάμπες κοριτσιών, περιοχές πλημυρισμένες απ’ το διαβολικό ζουμάκι που ποτίζει την κρύα γη, όλο ρωτώ τους απυρόβλητους αμάχους γύρω μου.

Εγώ είμαι που συντηρώ τα φίλτρα του εγκεφάλου σας, αυτά που περιέχουν πολύ σεξ και παράγωγα της πυράς και της βίας.

Εγώ είμαι και ομολογώ πόσο αγαπώ τα στήθη και την αγκαλιά.

Γράφω καυλιάρικα ποιήματα, εξελίσσω τις ερωτογενείς μου ζώνες.

Στοματική, πρωκτική, γενετική. Όλες αυτές τις νοστιμιές και τις άδολες μιζέριες του παιδικού ερωτισμού.

Κάθομαι στα κλαδάκια των ερωτικών συνειρμών κι αγναντεύω τον πληθυντικό οργασμό της ομορφιάς ώσπου ν’ αρχίσει η μεγάλη τραγωδία, όπου εγώ ο μικρός Οιδίπους, θα πάω να συναντήσω τη μοίρα μου