Δεσποινίς έμπνευση

Τί νέα ἔχουμε ἀπ᾿ τὴν πραγματικότητα;
Νίκος Καρούζος

 

 

[Χλωμή Και Νεκρή] Του Ευγένιου Αρανίτση

Χλωμή
και νεκρή
σαν το χιόνι
και μόνη
η Ισμήνη
κρυώνει
κι απλώνει
στο στρώμα
ένα σώμα
από σμήνη
πουλιών.

Στων ματιών
τη δίνη
παλεύει
η Ισμήνη
χορεύει
και κλαίει
και λέει
στον Οιδίποδα

«Είμαι
του τίποτα
η βασίλισσα
και κύλησα στα μετάξια
για να ’μαι
αντάξια
του φόνου.

 

Το φως
είν’ εχθρός
του πόνου
κι οι άλλοι
στον Άδη
μιλάνε
για μένα
ενώ
στο κενό
περνάνε
χαμένα
τα χρόνια»

Ξανά
τη φωτιά της
απλώνει
η φρίκη
ουρλιάζουν
οι λύκοι
μπροστά
στη σελήνη
κι η Ισμήνη
κρυώνει
μα αντέχει
να έχει
σεντόνι
από χιόνι

 

[ΔΕΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ] Της Πηνελόπης Γιώσα

 

Και μη μου πεις ξανά κολύμπι πως δεν ξέρεις
στη θάλασσα των ξεβρασμένων αναμνήσεων
πως θα πνιγείς
χωρίς μια νοσταλγία παροντική
να επιπλέει για να γραπωθείς
κίνητρο να σου δώσει για τη σωτηρία.

Γεννήθηκες να κολυμπάς·
Εννιά μήνες μες στον αμνιακό σάκο της μάνας
άλλο δεν έκανες από το να επιπλέεις
σε μιαν ατμόσφαιρα περιρρέουσα
με τα αινίγματα όλα άλυτα εξ’ αρχής
όμως εσύ ξέγνοιαστα κολυμπούσες
Ροβινσώνας Κρούσος πριν βρεθείς στη γη των λωτοφάγων
όπου λησμόνησες την υδρόβια φύση σου.

Κι ύστερα ήρθανε τα καλοκαίρια
απόπειρες εξοικείωσης με το λησμονημένο παρελθόν
ενώ το βλέμμα των γονιών χεράκωνε κουπί να σε διδάξει
πριν απ’ το θήλαστρο
γιατί μονάχα το κουπί θα μείνει
Αυτό ο τρόπος, το μέσο κι ο σκοπός
αυτό κι η σωτηρία
όταν οι άγκυρες σε καθηλώνουν στο βυθό
και διαβρώνει τις αισθήσεις το αλάτι
ενώ η ματιά ποθεί ουρανό για ν’ αγναντεύει
ποθεί ορίζοντες στυμμένα πορτοκάλια
κι ανασαιμιές παλικαρίσιες από ψηλά με θέα.

Κι έπειτα πάλι σκέψου
σε πόσα ναυάγια επιβίωσες
Τιτανικούς και Λουζιτάνιες
σιδερικά φαντάσματα που αξίωναν πληρωμή
απ’ του παρόντος το υστέρημα
ανόητα πιστεύοντας πως αν βερνικωθούν
θα φαίνονται ως καινούρια
κι ας είχε φτάσει η σκουριά ως το μεδούλι
κι ας έφτασαν στον πάτο προ πολλού τα ιδανικά μας.

Εσύ κολύμπησες με λέπι και κουπί
και προπορεύτηκες
Στη θάλασσα της μνήμης
να μην δειλιάζεις ούτε στιγμή
Και μη μου πεις ξανά κολύμπι πως δεν ξέρεις.

 

Μες στο μυαλό μου
ζει κάποιος
που ποτέ δεν θυμάμαι.
Αυτός ο κάποιος σπατάλησε
μία ολόκληρη μνήμη
για να βρει τη λέξη που θα τον λυτρώσει.

Όμως εγώ επιζητώ έναν πόνο από καρφίτσα.

Γιάννης Γκούμας

 

 

“I don’t want to be them, they want to be me.”

 

 

 

A flower does not think of competing to the flower next to it. It just blooms.

 

 

 

Χ. Βλαβιανός

 

Ορισμένοι άνθρωποι είναι σίδερα
ευθέα σίδερα
και έρχονται σε θερμοκρασία ηφαιστείου
να σου σιδερώσουν τις τσακίσεις
τις καμπύλες τσακίσεις
κι έτσι ισιώνεις.
.
Σ.Σ.

 

 

[... Μεταμορφώνομαι
να μη με βαριέμαι.
Φύτρωσε ένα στόμα
στο κεφάλι μου
φτύνει ψιθυριστά φωνήεντα
η γλώσσα του έχει γεύση
ανεξίτηλο μελάνι.
Όταν διψά
στίβει ένα σμήνος πεταλούδες ...]

Σ.Σ

 

Hot stress

κι όσο ξημέρωνε κολλούσαμε
και όσο αφήναμε ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες μπαίνανε ακάλεστοι
κάθε λογής περαστικοί
και μύγες
αχ, οι μύγες
χειρότερες κι από τα κουνούπια
ψάχνανε αδιάκριτα τα ρούχα σου και τα μαλλιά μου
και στο τέλος μας αδειάσανε τις τσέπες
και έφυγαν μέσα στη ζέστη,
χάθηκαν μεταξύ ψυχρού και θερμού ρεύματος
λίβα και ερκοντίσιον
παράνοιας και όασης
μ΄ένα μαγιό στο χρώμα της ζέστης που, τι τύχη
ούτε οχτώ ευρώ δεν κόστιζε
έπαιζε αφρικάνικα και χόρευε μανιωδώς
και ίδρωνε μανιωδώς
και δε μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από αυτό το θέαμα
και όσο ξημέρωνε κολλούσαμε
κι όσο κολλούσαμε
ξημέρωνε
και η ζέστη, μάτια μου, είναι κολλητική, φύγε από πάνω μου

σε θέλω, αλλά
με αυτή τη ζέστη
ίσως να μη με θες εσύ
σκέψου το – αγκαλιά με τον ανεμιστήρα

είμαστε πολλοί για να χωρέσουμε σ’ένα μαγιό

τι θα’λεγες για γυμνισμό?

Α.(ρετή)