Δεσποινίς έμπνευση

ήμουν δειλό παιδί που ντρέπεται
και κοκκινίζουν με το παραμικρό τα
δυο του μαγουλάκια...
δεν θα δίσταζα ούτε μια στιγμή
να ανοίξω τα χέρια μου διάπλατα
στα δυο σημεία του ορίζοντα
απερίφραστα να σου έλεγα σ’ αγαπώ
από εδώ ως το άπειρο κι ακόμα πιο πολύ
εκεί που το πάντα διαρκεί για πάντοτε...
Β. Γεωργας

 

 

 

[Μενέλαος Λουντέμης]

 

Τα ενδύματα μισοανοίχθηκαν ― πολλά δεν ήσαν
γιατί επύρωνε θείος Ιούλιος μήνας. [...]
Κ. Π. Καβάφης

 

 

Άτιτλο | Τάσος Θεοτόκης


Κοιμόμασταν πάντα αγκαλιά.
Στην κοιλότητα του βράχου που ήμουνα
ερχόταν και χώνευε το κορμί της σαν θάλασσα.

Τα μεσημέρια του Ιούλη, στη θέρμη του φωτός, ήταν εκείνη : η Θάλασσα
ήμουν σίγουρος
κι ας έκανα λάθος,

πώς αλλιώς όμως αυτό που διψάει το στόμα
και ξεδιψά τα μάτια;

Πώς αλλιώς από θάλασσα λέγεται;


Προσκυνημένοι του μυαλού απαντήστε.

 

 

Jeanne Moreau and Marcello Mastroianni, La notte (Michelangelo Antonioni, 1961).

 

"When I awake this morning, you were still asleep. As I awoke I heard you gentle breathing. I saw you closed eyes beneath wisps of stray hair and I was deeply moved. I wanted to cry out, to wake you, but you slept so deeply, so soundly. " "In the half light you skin gloved with life so warm and sweet. I wanted to kiss it, but I was afraid to wake you. I was afraid of you awake in my arms again. Instead, I wanted to something no one could take from me, mine alone...this eternal image of you. Beyond your face I saw a pure, beautiful vision showing us in the perspective of my whole life...all the year to come, even all the years past."

Giovanni:
Who wrote that?

Lidia:
You did.

 

"Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά."

Οδ. Ελύτης - Ήλιος ο πρώτος

 

 

[Ο Αύγουστος και η Αυγούστα] Του Αντώνη Αντωνάκου

Ας επανέλθουμε όμως στον μήνα Αύγουστο. Δεν εμπεριέχει άραγε μια ενδόμυχη ένδειξη αυτάρεσκης επαφής με τη σωματική μας ταυτότητα! Με τη γύμνια μας, ίσως, σε όλη την κλίμακα των πτήσεών της.

Κάνοντας τον ιερόσυλο σκεπτικισμό του φόβου τριμμένη πλαστική σακούλα υπό του καύσωνος τις μαγγανείες, τη φιλοσοφία και την ηθική ντροπαλές γεροντοκόρες που τρυπώνουν στις βίβλους των παντοειδών αδιεξόδων!

Πώς να μιλήσει ο λόγος εκεί που δεν μπορεί να πει πια τίποτε κανείς και πώς να ασκήσει την εξουσία της η ηθική εκεί όπου το σώμα δραπετεύει απ’ όλες τις προπατορικές κατηγορίες, υπακούοντας μονάχα στην ολοσχερή δαπάνη του;

Ετούτο το ακραίο όριο της φύσης μας πηγαίνει στις ακρότητες με τον πιο απόλυτο τρόπο.

Η άμμος και το πυρωμένο χώμα φουρνίζουν τη διάθεσή μας για τρυφερότητα. Θάνατος μαζί και αδυναμία θανάτου. Πλάσματα της ερήμου που γινόμαστε ένα με τη διάθεση του ήλιου και την ταντρική μας όσφρηση που ξαγρυπνά στο ερωτικό σαφάρι.

Στη σεξουαλική μας θρησκεία που αποκαλύπτεται επωάζοντας μες στα κορμιά την επικράτηση των αντίθετων δυνατοτήτων, που είναι οι δυνατότητες της ιεράς πορνείας, δηλαδή της ακατάσχετης προσφοράς μέχρις εσχάτων, μέχρι εξαντλήσεως όλων των δυνάμεων που υπάρχουν μέσα μας για να ξοδεύονται ακατάσχετα.

Καυλώνουμε, τα ερωτικά μας όργανα δεν γονιμοποιούν αλλά πλάθουν και με αυτή την υπέροχα ζωώδη τους ορμή αλληλοσυγχαίρονται για το σμίξιμό τους.

Τρίψιμο, χάιδεμα, άγγιγμα. Νευρικές λειτουργίες που οδηγούν στο σπασμό ή τον οργασμό.

Πλάσματα που για να ολοκληρωθούμε πρέπει να δείξουμε ασμένως αυτό που είμαστε, εν ολίγοις να αυτοκαθοριστούμε.

Μπορεί άραγε κάτι άλλο έξω απ’ την ερωτική καθαρότητα να μας κάνει να συλλάβουμε την ταυτότητά μας, να την απαλλάξει από καθετί αλλότριο, να την καθαρίσει και να την ξεσκουριάσει;

Αυτός ο μήνας της παραβίασης των ορίων και των οργίλων μουγκρητών, των διαβόλων που τρώνε τα σύκα καβαλώντας τα μπράτσα της συκιάς που καταράστηκε ο άγαμος κύρης του σύμπαντος, είναι ο μήνας που οι αδένες μας καταβροχθίζουν νέκταρ απ’ τα ερωτικά καρδιοχτύπια για να αντέξουν τους καρκίνους της χειμερίας νάρκης του κορμιού που επιτάσσουν η κοινωνικότητα και η ντροπαλοσύνη του υλικού κόσμου που μας καταδυναστεύει με τα εξουσιαστικά του σύμβολα και τα ερείσματά τους.

Τώρα όμως, είναι τα εκκρίματα αυτά που μας αναλογούν.

Το δέρμα και τα κόκκαλα που διαλύονται απορροφώμενα μέσα σε όρχεις έτοιμους να εκραγούν.

Μια χρυσαλίδα προσκολλημένη σ’ ένα τεράστιο φαλλό με μια γιρλάντα από ηβικό τρίχωμα που όλο σφίγγει το ζεστό λαιμό καλοκαιριού.

Ο Αύγουστος πριν ξεψυχήσει μες στο εξουθενωτικό παιχνίδι των αμοιβαίων καταχρήσεων θα μας χαρίσει κάτι απ’ την τερατωδία του.

 

 

Μωβ Θάνατος | Χαζό κορίτσι

 

Αντίκρυ μου γύρω Μωβ
Απ' όλο το λιβάδι
λείπει μονάχα εκείνο το δικό σου μπουκέτο
που απαλά απόθεσες στην μαρμάρινη πλάκα
τάχα το κορμί μου να μην ταράξεις
γυρίζω και κλείνω την πόρτα
η ψυχή μου ρίζωσε άλλωστε
δίπλα σε τούτες τις βιολέτες