Δεσποινίς έμπνευση

ΤΟ ΨΕΜΑ
Θα σου πω ένα ψέμα
κι εσύ θα το πιστέψεις
Γιατί το πείσμα σου
είναι τρανότερο των ματιών σου
και το δέρμα σου θυσιαστήριο
Πάνω σ' αυτό το έλος
θα χτίσουμε έναν κόσμο
Που θα 'χει
χαδάκια, σπιτάκια
παιδάκια, σκυλάκια
κι όλα τα τεράστια
υποκοριστικά της πλάσης
Με τον καιρό
η όρασή σου θα χαλάσει
και η ακοή σου επίσης
Κάθε πρωί
θα πρέπει υπομονετικά
να αλλάζεις τις γάζες στα γόνατά σου
να μου χαμογελάς ερωτευμένη
ως που να μπεις στο μπάνιο
εκεί θα αλλάζεις όψη
θα γίνεσαι μία μανία
μία απόγνωση
μία εξάντληση
Θα κάνουμε έρωτα με τις ώρες
Θα αγαπιόμαστε
Αλλά όταν σηκώνεσαι απ' το κρεβάτι
θα σκίζεται η κοιλιά σου
και άντε πάλι πληγές
άντε πάλι φάρμακα, γάζες, κοκκινίλες.
Με τον καιρό θα συνηθίσουμε
Θα είμαι δίπλα σου
Όταν δεν είμαι πάνω σου
και δεν λυγίζεις από την αλήθεια
Όταν δεν σου κλείνω το στόμα
να μην ουρλιάζεις από θυμό
θα είμαι δίπλα σου
Θα είμαι δικός σου
Όσο δικά σου είναι τα καρφιά
στο κάτω συρτάρι της κουζίνας
Δικά σου δεν είναι;
Θα βουλιάζουμε αργά στο έλος
και δεν θα το ξέρουμε
Θα νιώθουμε τόσα πολλά
αλλά όχι αυτό
Εγώ θα πιστεύω πως με πίστεψες
κι εσύ θα ξέρεις πως πεθαίνουμε
ΤΚ

 

ΕΞΟΝΤΩΣΗ

Υποχρεωτική συνύπαρξη με τη μικρότητα
αμηχανία της συστολής.
Νιώθω να ξεκουρδίζομαι.
Ε, σταθείτε
μισό λεπτό
καταλαβαίνεις ;
Ούτε το μισό λεπτό δεν ήθελα να δώσω.
Έδινα.
Ώρες. Χέρια. Τόσα.
Ξεριζωμένα με βάρβαρη, αποκρουστική ευγένεια
από μένα.

Γνωρίζω καλά από εξόντωση.

ΤΚ

 

Παιδί, αγαπούσα συγκεκριμένα.
Οδυνηρό που ηταν.
Να αγαπάς.
Πολύ.
Αφόρητο- να αγαπάς έναν.
Τόσο πολύ.
Εμμονικά.
Σαν- για πάντα.

Ετσι αγαπούσα...

Μετα έμαθα να αγαπάω γενικά.
Αγαπούσα πολλά.
Για λίγο.

Κι έγινε η αγάπη αόριστη.
Για να επιζήσει.
Λίγο.

Αν και πέθανα πολύ
εγώ
ο συγκεκριμένος...

-ΑΓΝΩΣΤΟΥ-

 

Η πληγή θρέφει, τα χείλια της σμίγουν αργά σαν αυλαία βυσσινιά κι ύστερα από χρόνους στη θέση της μένει ένα σημάδι, μια ρόδινη ουλή που σκύβει και τη φιλάει.

Όλοι αγαπούν τα τραύματά τους. Τα κρύβουν με ωραία ατσαλάκωτα υφάσματα, ξέρουν όμως σε ποια μεριά του κορμιού τους άνθισαν, μαράθηκαν, έφαγαν δέρμα και κρέας δικό τους.

Γι’ αυτό τ’ αγαπούν και, σε ώρες μοναξιάς που κανείς δεν τους βλέπει, σκύβουν και με λατρεία τα φιλούν τα βαθιά, σκοτεινά τραύματά τους.

E. X. Γονατάς, Η ουλή

{Φωτ: Camille Claudel}

 

 

Γυμναστική

 

 

[Α. Ίσαρης]

 

 

καλοκαίρι & Εμπειρίκος

“Ακόμη λίγη θάλασσα,
ακόμη λίγο αλάτι.
Έπειτα θάθελα να κυλισθώ
στην αμμουδιά μαζί σου.”

 

 

And I would hide my face in you and you would hide your face in me, and nobody would ever see us any more.
— Franz Kafka, The Castle
[Movie Eternal Sunshine of the Spotless Mind]