Δεσποινίς έμπνευση

Σκοτάδι και φως

Κάθε φορά που μια σκέψη γίνεται λόγος και εξωτερικεύεται υπάρχει και μια συνέπεια.
Κάθε φορά που οι σκέψεις καθοδηγούνται από αρνητικά συναισθήματα βασιλεύει το σκοτάδι.
Το σκότος κατακερματίζει τη δομή και α-σθενεί η ολότητα.
Κι έτσι αντί να χτίζεται ψυχή αποσυντίθεται.

Η Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Καβάφης

Πλάνες
Προσωπικές πλάνες, επαγγελματικές πλάνες, συνειδητές πλάνες...
... και μη αναστρέψιμες συνέπειες.
"Διδάσκαλοι" που μας καθοδηγούν...
... για τους δικούς τους σκοπούς




Αξιοπρέπεια.... δύναμη ψυχής και κυριαρχία εαυτού.
Απώλεια κι αξιοπρέπεια ... όλη τη δύναμη της ψυχής για την διατήρηση της κυριαρχίας του εαυτού.
Αξιοπρέπεια στην απώλεια της ίδιας της ζωής, των κεκτημένων, των ψυχών, των ζωντανών νεκρών...
Αξιοπρέπεια... δοκιμασίες, λάθη, εξέλιξη, ανάταση, φως.

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.


Κ.Π. Καβάφης




Ζήσε, με αξιοπρέπεια, μεγαλείο ψυχής και να μην ξεχνάς ότι το αγαπάμε και βοηθάμε αλλήλους είναι από τα πιο σημαντικά ανθρώπινα έργα.
Απλώνω το χέρι στον έχοντα ανάγκη, δεν του ζητάω να μου δώσει το δικό του να τον βοηθήσω.... δεν έχει την δύναμη να το κάνει.

 

Θερμοπύλες

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες•
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία•
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε•
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Καβάφης





Θέλει την αρετή της υπομονής και της επιμονής το μακρύ αυτό ταξίδι
Ο μόνος πραγματικό δάσκαλος του εαυτού σου είσαι εσύ
Απόλαυσε το ταξίδι της ζωής

Ιθάκη

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

 

Μας πρόσφερες το καλύτερο ξεκίνημα της ημέρας. Τέλειο.

 

Καλημέρα καλή εβδομάδα  
Λαμπέτη... μαγική φωνή και λάτρης του Καβάφη

 

..Να μη χάσω ποτέ από τα μάτια μου το διάγραμμα της ανθρώπινης ζωής, που δεν το συνθέτουν, ό,τι κι αν λένε, μια οριζόντιος και δύο κάθετες, αλλά περισσότερο τρεις ελικοειδείς, που προχωρούνε προς το άπειρο χωρίς να παύουνε να προσεγγίζουν και να χωρίζονται μεταξύ τους:
Αυτό που ένας άνθρωπος πίστεψε πως ήταν, αυτό που θα ήθελε να είναι και αυτό που υπήρξε.

Marguerite Duras

View attachment 131860

 

~Παγκόσμια Ημέρα Γάτας~

Φτάσε να συλλαμβάνεις αισθήσεις όσες και τα μουστάκια της γάτας σου.
____Οδυσσέας Ελύτης

 

 

Θα μαζέψω μιαν αγκαλιά σπάρτα, κλωνάρια μυγδαλιάς, να ζεστάνω το μοναχικό σπίτι, τ' άδειο δωμάτιο. Θα συμμαζέψω τα σκορπισμένα χαρτιά, θα πετάξω τ' αποτσίγαρα, θα συγυρίσω τ' ανάρμοστα όνειρα, τις ατίθασες μνήμες. Θα διώξω

τον ίσκιο που ρίχνουν οι λέξεις πάνω στα ποιήματα, τον ίσκιο που ρίχνουν τα ποιήματα πάνω στη δυστυχία, να μείνει ανόθευτο το βράδυ κι η γαλήνη του, κι ο πόνος, γυμνό μαχαίρι, ν' αστράφτει στο σκοτάδι. Όχι

δεν με τρομάζει το σκοτάδι. Νυχτοβατώ ανάμεσα σε πράγματα που ήταν κάποτε ανθρώπινα κι έγιναν φαντάσματα: ο σκυθρωπός καθρέφτης, η βαρύθυμη καρέκλα, τ' απαρηγόρητο σκαμνί, η απελπισμένη σιφονιέρα. Όχι

δεν προσπαθώ να σας γελάσω: Αν είναι να ζήσουμε δίχως αυταπάτες, πρέπει να συνηθίσουμε στο πολικό ψύχος ενός μοναχικού σπιτιού, ενός άδειου δωματίου. Γι' αυτό στρέφομαι στ' αγριολούλουδα, τα βότανα, τ' άνθη της σέρας, τα εξημερωμένα φυτά. Είναι κι αυτό ένα άλλοθι, ή μια ακόμη αυταπάτη,

- η τελευταία αυταπάτη. Μη με ρωτήσετε ποιος φταίει, δεν ξέρω ποιον να κατηγορήσω κι αν είναι σκόπιμο ν' αναζητούμε πάντα κάποιον ένοχο ή κάποιο εξιλαστήριο θύμα ή μήπως είναι απείρως προτιμότερο να ζούμε με την υποψία μιας απέραντης αθωότητας.

Σπύρος Τσακνιάς

View attachment 132175

 

Ο γάτος μου έχει όλα τα ελαττώματα και τις αδυναμίες μου.
Νωχελής και ακαμάτης, νυχτόβιος και ονειροπόλος,
του αρέσει να μυρίζει το σκοτάδι.
Σπάταλος στα χάδια
ρίχνεται στο κορίτσι μου, χώνεται στα πόδια της
κι όταν τον διώχνω μου παρασταίνει τον τίγρη.
Συχνά τον γελοιοποιώ
και τότε αγριεύει
σηκώνουνται στη ράχη του οι τρίχες
και μου δείχνει τα νύχια του.

Όταν οι καλεσμένοι μου μιλάνε για πολιτική
πλήττει και κοιμάται στο χαλί.
Δεν μου επιτρέπει να βλέπω τηλεόραση,
κι έμαθε με την ουρά του να μου κλείνει το κουμπί.
Ωστόσο δεν χώνει την ουρά του πουθενά.
Δειλός και άτολμος, δεν ανεβαίνει ποτέ στα κεραμίδια.

Αγαπάει τις όμορφες γάτες,
αλλά κανείς δεν ξέρει πού σμίγει τις φιλενάδες του.
Αλχημιστής απολαύσεων,
αριστοτέχνης εκπλήξεων,
σκηνοθέτης της σκιάς του, κυνηγάει πεταλούδες.
Με εκλιπαρεί να τον προσέξω,
μα εγώ τον αποφεύγω επίτηδες
και τον παρακαλώ να με αφήσει ήσυχο
να γράψω αυτό το ποίημα για το γάτο μου,
που με βασανίζει χρόνια.
Μου γυρίζει τότε την πλάτη και χάνεται στο σκοτάδι.
Και βέβαια δεν με ζηλεύει καθόλου για τις επιδόσεις μου στην Ποίηση.

Θέλει να μοιράζεται το πιάτο μου
αλλά δεν του κάνω ποτέ το χατίρι
κι ας λένε πως η Ποίηση
είναι το πιάτο που μοιράζεται ο ποιητής με το γάτο του.

("O Γάτος μου" Γιώργης Παυλόπουλος, Κέδρος, 2008)

Στους γάτους της καρδιάς μας.

 

Άτιτλο

Πως τολμάμε και νοσταλγούμε
Πρέπει κάθε μέρα να είναι διαφορετική
Ένα βήμα μπροστά
Δεν μπορούμε να χανόμαστε σε μνήμες
Τα αρώματα δεν είναι για εμάς
Ούτε η θύμηση της αφής
Τα χαζεμένα βλέμματα
Η γεύση του φιλιού
Δεν είναι αυτά για εμάς

Δεν μπορούμε – Δεν προλαβαίνουμε – Δεν πρέπει
Να χανόμαστε σε μνήμες
Αυτές είναι για τους κουτούς
Για τους ονειροπόλους
Τους Ρομαντικούς
Δεν είναι αυτά για εμάς
Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να ασελγούμε στο μέλλον μας
Πρέπει να το διαφυλάξουμε
Ως κάτι φρέσκο

Να τα ξεχάσουμε όλα
Ναι αυτό πρέπει να κάνουμε
Να αδειάσουμε το μυαλό μας από κάθε άχρηστη πληροφορία
Τα αρώματα θα τα μυρίσουμε από την αρχή
Την αφή θα την ξαναμάθουμε
Τα βλέμματα δεν χρειάζεται να είναι χαζεμένα
Είναι χαζό
Και την γεύση έτσι και αλλιώς την καλύπτουμε όποτε πλένουμε τα δόντια μας
Δεν είναι αυτά για εμάς

Έχουμε ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας να συνεχίσουμε
Πρέπει να συνεχίσουμε
Να γεράσουμε

Τότε;
τι σημασία θα έχουν αυτά που θα ζήσουμε;
Αν δεν γίνουν παρελθόν
Αν δεν τα νοσταλγούμε

Είναι άλγος που το χρειαζόμαστε

Χέσε το μέλλον
Θα βουτήξω στο παρελθόν μου μέχρι
να μου τελειώσει
η ανάσα
Και τότε μόνο
θα αναδυθώ για να αναπνεύσω

πριν την επόμενη βουτιά

Αλεφ

 

View attachment 132317

I love the silent hour of night, for blissful dreams may then arise,
revealing to my charmed sight what may not bless my waking eyes.

Anne Bronte

View attachment 132318

 

Σιωπή

Η σιωπή στο μυαλό μου
βάφεται με άσπρο
και σαν βάφεται με άσπρο
γεμίζει τρύπες
Φριχτές και χαρούμενες αναμνήσεις τρυπάνε το σεντόνι
Σκέψεις ενοχοποιημένες
Αποφάσεις λογικής
Συμπεράσματα λανθασμένα
Και το μπαμ .
Το σεντόνι πλέον στολίζεται με μαύρο
Και το μπαμ.
Το σεντόνι πλέον σκίζεται , τρυπιέται , καίγεται.
Και ψάχνω να δω αν υπάρχει
Και το μπαμ.
Το σεντόνι δεν υπάρχει
Μπαμ.
Κι στην προσπάθεια να ψάξεις τι έχει απομείνει αρχίζεις και συλλέγεις
Κάθε έκρηξη της στιγμής
Μίσος
Θυμό
Έρωτα
Επιβεβαίωση
Και αφού βρεις ότι αναζητάς.
Το σεντόνι εξαμφανίζεται και η διαδικασία ξαναξεκινάει.
Η σιωπή στο μυαλό μου..

Ιωαννά Λιμπερτά

 

Άτιτλο

Υπάρχει ένα τσιφούτικο μικρό φως, έρχεται μέσα από την κίτρινη κουρτίνα, γυαλίζει επάνω στο μάρμαρο κι η υπόλοιπη κουζίνα είναι σκοτεινή. Οι βάσεις των καρεκλών είναι ψάθινες. Όλα τα έπιπλα έχουν πάνω κουβαριασμένα σεντόνια και μαξιλάρια, και ρούχα, κι εγώ πρέπει να τα χω μαζέψει και να χω φύγει μέχρι αύριο το πρωί.
Τρώω τα σταφύλια μέσα απ'το πλαστικό στραγγιστήρι για τα μακαρόνια και ο υπολογιστής, στο τραπέζι της κουζίνας, έχει την οθόνη στηριγμένη σ'ένα γυάλινο μπουκάλι. Θα πρεπε να'ταν στο ψυγείο, το μπουκάλι.

Η εξουσία είναι στα χέρια μου,
αυτό σκέφτομαι μερικές φορές, κοιτώντας την σκιά μου απάνω στο κράσπεδο,

Εσύ δεν ισχυρίστηκες ποτέ κάτι τέτοιο για τον εαυτό σου, μα κάπως τα κατάφερες και την πήρες, από όλους, όντας φανταστικός άνθρωπος στα μάτια μου, μέσα στην φανταστική σου ησυχία,
εκείνη που θέλεις να κρατάς όταν σκέπτεσαι,

Ήσουνα από κείνους που φαίνονται να παριστάνουν ότι δεν φοβούνται,
αντ'αυτού, σε φοβήθηκα εγώ.
Φοβόμουν πως θα μ'αφήνες να κοιτάω το φως που ρέει απ'τις σχισμές, απ'τα παντζούρια σου, που από μέσα έχει κάνει φωλιά ένα γκρίζο, ήρεμο σκοτάδι κι απ'έξω τα κτήρια παρατημένα στο φως, και κάτω απ'αυτά, μπάζο και σαβούρα,
το πανέμορφο αυτό θέαμα,
πως θα έφευγες, και πως θα'σουν χαρούμενος μόνος σου,
και το φοβόμουν κάθε μέρα,
επειδή είχα ακόμα, μια μικρή, ανήσυχη ελπίδα, ότι μια μέρα, θα καθόσουν να το κοιτάξουμε μαζί,
το κλισέ, κουτό, ψεύτικο θέαμα,
με κλισέ, κουτά, αληθινά λόγια,
χωρίς καμία εξουσία από μέρους μας, να επιβάλλεται απ'τον έναν στον άλλον,
(καθώς θα'ταν ο μόνος τρόπος να μην μας επιβάλλεται στο διάστημα αυτό καμία εξωτερική),
χωρίς να είχα κάποια ελπίδα, ότι εαν αυτό συνέβαινε, θα κρατούσε για πάνω από ένα διάστημα,
και χωρίς καμία αμφιβολία ότι πρωτού αυτό το διάστημα τέλειωνε,
θα φοβάμουν κάθε μέρα τα ίδια πράγματα,
αγαπώντας την αθλιότητα του ρομαντισμού που πάντοτε κατέκρινα,
τυλιγμένη γύρω σου και πικρή,
θα γινότανε κάθε μέρα πιο κλισέ,
για σένα,
ώσπου να την βαρεθείς κι ώσπου εγώ θα βαριόμουν τον εαυτό μου,
και να χανόταν αυτό το μικρό αυτό ξέσπασμα, να κούρνιαζε μέσα στις σαβούρες, εκεί έξω,
να έλαμπε μια τέλευταία φορά, έτσι κλισέ, απάνω στα σίδερα, ένα καυτό μεσημέρι μήνες αργότερα,
και θα'ταν η τελευτάια του φορά,
επάνω στη σγουριά, επάνω στα χέρια σου, σε μια τυχάια μικρή κίνηση,
κι επάνω στα δικά μου, επάνω σε κάποια κίνηση που δε θα'ναι καθόλου τυχαία.

Ανώνυμο

 

True love II

Όταν χτυπάει η καρδιά μου
για σένα
την ακούνε οι αστροναύτες
στο φεγγάρι
Όταν χτυπάει η καρδιά μου
για σένα
σπάνε τα κρύσταλλα
και γίνονται κομμάτια
τα γυαλιά
Όταν χτυπάει η καρδιά μου
για σένα
δεν βρέχει ποτέ
είναι μόνο φως
μόνο θάλασσα

C.X