Δεσποινίς έμπνευση

 

let the rain kiss you
let the rain beat upon your head
with silver liquid drops
let the rain sing you
a lullaby

 

..είναι το φως σου παράξενα οδυνηρό
και μαγικό, σαν τη σκιά
εκείνων που αγαπήσαμε τρυφερά
και ξανάρχονται να μας ψιθυρίσουν,
να πουν για τ’ ανύπαρχτα, για τα φανταστικά

για κείνα τα μυστικά,
που το φως σου ξυπνά,
καθώς τις σκιές διαπερνά,
δίχως να τις κυνηγά να φύγουν.

Ζωή Καρέλλη

View attachment 135194

 

Οι γυναίκες που αγαπιούνται
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Η λογοτεχνία διαβάζεται με τα μάτια. Όλα τα υπέροχα πράγματα τα διαβάζω με τα μάτια. Οι εραστές διαβάζουν την ομορφιά με τα μάτια κι έπειτα κλείνουν τα μάτια για να την αποστηθίσουν. Θέλουν σιωπή για να παραδοθούν στις τρέχουσες μέριμνες του έρωτα.

Κοιτώ σημαίνει χαίρομαι και καυλώνω. Κι ο χαρούμενος καυλωμένος άνθρωπος έχει μια δικαιολογημένη προπέτεια. Είναι αυθάδης, ηδονίζεται με τον εαυτό του. Όταν διαβάζω το βιβλίο που μου αρέσει ηδονίζομαι. Όταν βλέπω να ξεδιπλώνεται το ποίημα που γράφω ηδονίζομαι δυο φορές. Όταν σε βλέπω να αγριεύεις αναγνώστη απ’ το ποίημα μου χύνω. Τα κάνω πάνω μου. Γεμίζω υγρά και ζουμιά. Μέλια.

Όποιος δεν έχει μάτια να δει αγρεύει μονίμως μνήμη και μνήμες. Τελεί μνημόσυνα και κηδείες. Και ξανά μνημόσυνα και ξανά κηδείες. Λυπάται πάντα, βραδυβάμων και απρόθυμος, χωρίς αναζήτηση και χωρίς περιέργεια. Η λύπη μας βουλιάζει ενώ η χαρά τα βρίσκει όλα γύρω της και στην ανάγκη τα μεταμορφώνει και τα χαροποιεί.

Πάντα κοντά μας υπάρχει ένα αθέατο πλάσμα που κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια βλέποντας τα καμώματά μας. Είμαστε όντα γελοία και τραγικά. Όντα που πιστεύουν σε ηλίθια θαύματα και βλοσυρούς θεούς χωρίς να βλέπουν το μέγα θαύμα που διαδραματίζεται αδιάκοπα γύρω μας. Είμαστε άνθρωποι κι αυτό είναι όλο.

Διαβάζουμε με τα μάτια τη θεία ιλαρότητα των πραγμάτων και των προσώπων. Χαιρόμαστε και προχωράμε. Η χαρά είναι μεταβολή, ωρίμανση, αλλαγή. Η χαρά είναι η κλειτορίδα της γονιμοποιού φθοράς. Θέλει γλείψιμο και αφοσίωση. Δεν θέλει πιστούς και στρατιώτες.

Χαίρομαι τώρα και γελάω με τον εαυτό μου. Μυθολογώ ακαταπαύστως το πεπρωμένο μου. Ξηλώνω τους παλιούς μύθους που εγίναν ψαλίδια για τσουτσούνες και φτιάχνω καινούργιους. Γράφω το ποίημα μου και το διαβάζω και το διαβάζεις και το σαρκώνω ώστε να μυρίζει ιδρώτα ή αέρα του βουνού, αφήνοντάς το έκθετο στην εσχατιά της πιο αδιάκριτης αναγνωστικής γυμνότητας.

Μυρίζω την αγαπημένη μου και τις αγαπημένες μου. Διαβάζω τις μυρουδιές τους και σκύβω ανάμεσα στα μπούτια τους. Μυρίζω ακτινίδιο και ψαρίλα. Πρωινή δροσιά και υγρή μούχλα. Μυρίζω σπράιτ και άρωμα Παλόμα Πικάσσο. Μυρίζω ξύδι και νερό και μεταλαβιά. Μυρίζω παράδεισο και βρεγμένα σκουπίδια. Μυρίζω ροδάκινο και χώμα.

Σκύβω ανάμεσα στα μπούτια σου και μυρίζω τον κόσμο. Σε διαβάζω πατόκορφα Ζωή. Θηλυκή ύπαρξη. Χώνω τη μουσούδα μου στα σκέλια σου. Εγώ ο Σκύλος ο θνητός. Ο εν γένει αδύναμος και ο εν δυνάμει θεϊκός.

 

Ηλίου φαεινότερον

Ω! το θαύμα του φωτός
Με παίρνει απ’ το χέρι ο ήλιος και με πάει
σ’ ένα αργό αυθόρμητο ποίημα
Γράψε μου λέει
με το μαγικό σου το ραβδί
πάνω στην έξοχη μήτρα του Αυγούστου
Κάνε να γίνει παγκόσμιος ο πόλεμος της ηδονής
Βάλε τα δάχτυλα καλογριάς
μες στο θνητό της τριαντάφυλλο
Τη γουρουνίσια αδύναμη ευτυχία μας
Το πάθος για τη λάσπη
Κάνε αυτή την πεισματάρα φύση να τραβήξει
μαχαίρι και περίστροφο
Πονά ο άνθρωπος βαθειά
μα ο θάνατος ξεκαρδίζεται στα γέλια
Το ζάρι μες στη χούφτα του ζεστό
και τα παπάρια του νεκρού τα γλείφει η μύγα
Γράψε μου λέει
Αρσενικό γλοιώδες ερωτόπληκτο λαρύγγι
Μ’ ένα απαλό φύσημα
θα σβήσει ο κόσμος απ’ τα μάτια σου
Χωρίς ν’ ακούσεις σάλπιγγα ή τρομπέτα

Αντώνης Αντωνάκος

 

Στίλβοντος Αυγούστου και Εξάψεων

 

Ώρα μηδέν, εδώ, για κάθε τίποτα
Οι λύκοι στα βουνά με αίμα άγνωστο
διαβαίνουν στολισμένοι
Κότες και πρόβατα για τα μαμόθρεφτα στομάχια μας
Ριζίδια της αλάλητης παρθενίας

Μας ξέρουν οι βασίλισσες
απέξω κι ανακατωτά
Η λάβρα τους χολερική
Ορμά ο τριφηλός φορτηγατζής της ηδονής
Πετάει σαν πετριά την υποβάρβαρη γλυκιά του επιθυμία
Σπάει το παστέλι στα καπούλια της
Και γλείφει
Ως κάτω του καταγκρεμνού τις ασωτίες
Ως το μεταίχμιο των λάκκων

Ω ναι! ξαμοληθείτε σπερματόσποροι
Ως τα δαφνοστεφή μηλίγγια σκορπιστείτε
Σκίστε το πέπλο λυρισμού να βγει το αιματάκι
Να ξεπροβάλει ανυποψίαστη η τέρψη της Λαϊδος
Να καταπιεί τα βερονάλ του οργασμού
Τα ερωτικά κινίνα

Υπέρ ενδόξου στύσεως πεσόντες
Υπέρ Μαρίας Μαγδαληνής
Υπέρ Ουρουγουάης

Νόμοι του σύμπαντος
Γουργουριστά σαρκία των προγόνων μες στο σπέρμα μου
Θα πασαλείψω τώρα βαζελίνη την ενδόμυχη δειλία της
Θα εισβάλω
Θα ουρλιάξει αυτή
Θα βγει το Αχ σαν δαίμονας
Θα εκραγεί το πιο ακροτελεύτιο φωνήεν
Τα Αχ και Ωχ θα βγάζουνε σπινθήρες
Η ηδονή κι ο πόνος
Η σφύρα και ο άκμων

Ας υπάρχει ο παράδεισος
κι ας είναι η θέση μας στην κόλαση, κορίτσια

 

Σκορπογραφήματα - της Όλγας Νικολαΐδου


Ξέρω. Εγώ, εγώ, εγώ. Ένα εγώ δίχως τέλος. Μια λέξη μόλις τρία γράμματα και την ίδια στιγμή ένα τσουβάλι ανθρώπινο σώμα, ένας λαβύρινθος για μυαλό, ένα πάντα αναμμένο φως για ψυχή και μια μαγική Αύρα.
Όλοι έχουν μια ιδιαιτερότητα. Έτσι ονομάζω εγώ το εγωπαθές σύνδρομο μου. Την εγωκεντρική μου θλίψη. Και κάπως έτσι ξεχνάω -όχι το εσύ- αλλά το δικό σου «εγώ».

Φοβάμαι του Έρωτα το μέγα κακό. Τον πανικό της ανατροπής. Και εκείνον τον ύπουλο συνδυασμό της έκθεσης και της διεκδίκησης. Διάβασα κάπου πως η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή και πως είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας, όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί*.

Ανυπομονησία= Βιασύνη. Βία-συν-“η”. Βία + ήττα
Και φοβάμαι να χάσω μα δεν τα παρατάω.

Εσύ, εσύ, εσύ. Εσύ με ξεκλειδώνεις, μου δίνεις αναπνοή μέσα απ΄την ανάσα σου, με αναστατώνεις, με συναρπάζεις, με ξαφνιάζεις. Εσύ με κάνεις να βλέπω τον κόσμο με άλλο μάτι. Είσαι το μολύβι στον χάρτινο λαβύρινθο του μυαλού μου, που μου υπογραμμίζει την έξοδο. Αλλά όχι εκείνη του κινδύνου. Την άλλη, την πλημμυρισμένη με φως.

«Έχεις μάθει να τα παίρνεις όλα εύκολα», μου λες. Είμαι έτοιμη για τα δύσκολα, σου απαντώ. Πιο έτοιμη από ποτέ. Κουράστηκα να σφίγγω τα χείλη μου.
Κοιτάζω τα χείλη σου, που λες, όταν μιλάς. Κοιτάζω τα μάτια σου, όταν κάνεις κάτι που αγαπάς. Τα γουρλώνεις, εστιάζεις, δεν τα κλείνεις ποτέ. Απορώ πως το κάνεις. Εάν δεν γίνει αυτό που θες δεν σταματάς, ποτέ δεν τα παρατάς. Ξέρεις τι θες. Συγκεντρώνομαι στη φωνή σου, στο γέλιο σου, στο τραγούδι σου. Έχω δει πάνω από τρεις φορές το κάθε σου έργο. Μπας και μάθω κάνα κρυμμένο μυστικό σου. Μπας και ξεδιπλώσω τη ψυχή σου. Σε γλείφω με μανία στα σημεία εκείνα που σπάνια επισκέπτονται άλλες γυναίκες πάνω στο κορμί σου. Τα πιο αγνά σημεία του κορμιού σου. Φύση. Τα πιο δικά μου σημεία του κορμιού σου. Στα μάτια σου. Πάντα εκεί επιστρέφω. Αυτά τα μάτια που αλλάζουν χρώμα και έκφραση, που μπορούν να σε μπερδέψουν και να σου λύσουν κάθε απορία, την ίδια στιγμή. Πολυδιάστατα μάτια. Πολύτιμα μάτια.
Και η ευφυία σου. Νατουραλιστική. Μάτια μυστήρια που ‘’καρφώνουν’’ στο βλέμμα σου την δύναμη του μυαλού σου.

“Πόσο ήθελα να καθίσω στον καναπέ του”, σκέφτηκα. Να τον έχω απέναντι μου και να τον ακούω να μου μιλάει. Να μοιράζεται μαζί μου τις πιο τρελές του σκέψεις και τις πιο έντονες αγωνίες του. Σε τι να πιστεύει άραγε; Πως θέλει να αλλάξει τον κόσμο; Ποιο να είναι το αγαπημένο του σημείο στο πρόσωπό μου; Τι ποτό πίνει; Πως μοιάζει όταν χαμογελάει; Πως να είναι ο οργασμός του; Και όλο το σύμπαν συνωμότησε. Και να που τελικά κάθισα στον καναπέ σου με κάθε πιθανό τρόπο. Στα γόνατα μου και γυμνή, με ανοιχτά πόδια και έπειτα στα τέσσερα, όρθια, μπρούμυτα, ανάσκελα, με ένα τζιν στο ένα χέρι και ένα τσιγάρο στο άλλο και εσύ, ω ναι, ήσουν πάντα μέσα μέσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις συζητήσεις μας για το σύμπαν και τα γέλια μας, τους χορούς μας και τότε που κούρνιασα στην αγκαλιά σου και σε κοιτούσα να λιποθυμάς δίπλα μου από καύλα. Και μπήκες ακόμα πιο βαθιά. Στη μαύρη τρύπα του μυαλού μου. Και δεν υπάρχει έξοδος κινδύνου εκεί ξέρεις.

Εγώ δεν αγαπώ όσο θα ήθελα τον εαυτό μου. Εγώ δακρύζω όταν σε ακούω να με περιγράφεις σαν να είμαι η Τζέιν. Γιατί είναι ο,τι θέλω να είμαι. Και ο,τι θέλεις πιο πολύ. Αυτό θα είμαι. Δεν κάνεις ποτέ λάθος άλλωστε. Ή μήπως είμαι ρόλος; Τόσο πολύ συνήθισα που έγινε κι αυτό εγώ. Εγώ έχω ανάγκη να αγαπήσω περισσότερο τον εαυτό μου. Έχω ανάγκη να μάθω ποια είμαι. Ίσως να είμαι πολυπρόσωπη. Ίσως πρέπει να μάθω να αγαπάω όλα τα εγώ μου. Ή να ξεχωρίσω ένα και να διώξω τα υπόλοιπα. Θέλω να τη βρω και να πιστέψω σε αυτή. Την δίχως όνομα. Να δώσω ζωή σε κάτι όμορφο. Σε κάτι μοναδικό. Να δημιουργήσω. Να αξίζω. Να με βαφτίσω. Κυνηγώ την ισορροπία και ας χρειαστεί να ακροβατήσω για να φτάσω στην άλλη άκρη. Από την άγνοια στη γνώση. Είναι τολμηρό αλλά ίσως οδηγεί στην πλήρωση. Στην ευτυχία.

Εγώ έχω ανάγκη από ένα Εσύ. Αυτά τα δύο σώματα είχαν μια παράξενη τηλεπάθεια και ένα μυστήριο δέσιμο πριν καν αγγιχτούν! Όταν με γεμίζεις και με αδειάζεις με μαεστρία. Όταν ξυπνάμε μαζί από το πορτοκαλί φως του ουρανού, σχολιάζουμε τα χρώματα, ανταλλάσσουμε ένα φιλί και συνεχίζουμε τον ύπνο μας δεμένοι, κουμπωμένοι.
Ερωτευμένη

 

Απόσταξη | Ανδρέας Κιτσικίδης

λίγο πιο πέρα να ακούγεται από το κασετόφωνο η φωνή της Jane Birkin και του Serge Gainsbourg

να μεταφράζουν τα αποστάγματα της ηδονής σε λέξεις

και βογγητά
σε προσπάθειες αποτύπωσης του “μαζί” τους
και εγώ λίγο πιο πέρα
να σε αφήνω να μου αφοσιώνεσαι
όπως μόνο εσύ ξέρεις
όταν η πόρτα κλείνει
(πάντα η πόρτα κλείνει)
και μακριά από λογοκρισίες και σχόλια
να αφουγκράζεσαι ιδρώτα και σάλιο

σαν να γράφτηκε για εμάς αυτό
το
τραγούδι