Δεσποινίς έμπνευση

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΚΥΛΕ

Βλέπω στο δρόμο ένα σκυλί
Του λέω: Τι κάνεις σκύλε;
Φαντάζεστε ποτέ να μ’απαντούσε;
Όχι; Ε, να λοιπόν που ωστόσο μ’ απαντάει
Αν και γι’αυτό βεβαίως εσείς δε δίνετε πεντάρα
Έτσι όταν βλέπω γύρω μου ανθρώπους
Να προσπερνάνε τα σκυλιά χωρίς καν ένα βλέμμα
Νιώθω βαθιά ντροπή για τους γονιούς τους
Και των γονιών τους τούς γονιούς
Γιατί μια τόσο φοβερή ανατροφή
Προϋποθέτει τρεις γενιές -δεν υπερβάλλω διόλου!-
Σύφιλη κληρονομική
Όμως προσθέτω
-Μην τυχόν και ταραχτεί κανένας-
Ότι τα πιο πολλά σκυλιά συνήθως δε μιλάνε.

Μπορίς Βιαν

 

 

Οἱ μέρες μου ὅλες λάθος μετρημένες
σὲ τσακισμένα δάχτυλα καὶ καταφαγωμένα
καθὼς χυμοῦσε πάντα πάνω μου τὸ λυσσασμένο τίποτε τῆς ζωῆς

Δὲν ἔχω χρόνο πιὰ
μὲ ἐγκαταλείπουν
οἱ πράξεις καὶ τὰ λόγια
Ὅλα ἔχουν τώρα τὴν εὐπρέπεια αὐτῶν ποὺ ἀποσύρονται
τὰ χέρια τῶν ἀγαπημένων μας ψάχνοντας γιὰ ἄλλες χειροπέδες
κι ἡ ἄμπωτη ἀπ’ τὰ σπασμένα κρύσταλλα τοῦ ἔρωτα
κι ὁ δήμιος ποὺ τελειώνει τὴ δουλειά του καὶ κάνει τὸ σταυρό του
καὶ γυρνάει κι αὐτὸς στὸ σπιτικό του
ὅλα ἔχουν τὴν εὐπρέπεια αὐτῶν ποὺ ἀποσύρονται
καὶ μόνο ἡ φωνὴ μίας γυναίκας νὰ τρέμει καὶ νὰ τρίζει σὰ σπασμένη σκάλα
«… τὸ βράδυ μὴν ἀργήσεις…»
ποιὸ βράδυ, θεέ μου, τί νὰ μὴν ἀργήσω
μέσα σ’ αὐτὸ τὸ ἀβυσσαλέο παθητικὸ τοῦ χρόνου

Πῶς τὸν καιρὸν ἐν ἀτοπήμασιν ἐβιότευσα ρεμβόμενος…
Μαρτύρια πάνω στὰ μαρτύρια
καὶ κρίματα πάνω στὰ κρίματα
χρεωκόπος τοῦ καιροῦ ἀσύγγνωστος
καὶ φτάνει τώρα ξαφνικὰ τὸ μήνυμα ὁ Ἀγώνιος πεθαίνει…
Νὰ τὸν προφτάσω πρέπει, ἀνάγκη πᾶσα
τώρα, σ’ αὐτὸ τὸ τώρα ποὺ δὲν εἶναι χρόνος πιὰ
ἀραιώνει ἀραιώνει τὸ παρὸν τριγύρω μου κι ὁ Ἀγώνιος πεθαίνει
νὰ τὸν προφτάσω κι ἂς μὴ τὸν προφταίνω πιὰ
νὰ ξεκινήσω ἀμέσως… ἀπὸ ποῦ γιὰ ποῦ
σὲ μία κατάκοπη ἀκαταστασία σωριασμένα ὅλα τὰ τοῦ βίου μου
-ἔτσι τὰ βρίσκει ὅταν ἔρχεται τὸ μήνυμα
ἔτσι ὅπως πρὶν ἀπὸ μετοίκηση μὲς σ’ ἔξαλλα δωμάτια
σκόρπια χρειώδη καὶ ἄχρηστα εὐτελῆ καὶ τιμαλφῆ ἐνθύμια καὶ φυλαχτὰ
φτωχὲς παρηγοριὲς τῆς καθημερινῆς ἁφῆς καὶ τῆς χαμοζωῆς μας
ἀπελπισία τοῦ τί νὰ πάρεις τί ν’ ἀφήσεις
ἀπελπισία του νὰ σὲ νοιάζει ἀκόμη τί νὰ πάρεις τί ν’ ἀφήσεις…-
σὲ μιὰ κατάκοπη ἀκαταστασία σωριασμένα ὅλα τὰ τοῦ βίου μου
σ’ αὐτὸ τὸ τώρα ποὺ δὲν εἶναι χρόνος πιὰ
ἀραιώνει ἀραιώνει τὸ παρὸν τριγύρω μου
κι εἶμαι στὸ πουθενὰ
καὶ μόνο ἡ φωνὴ μιᾶς γυναίκας νὰ τρέμει καὶ νὰ τρίζει σὰ σπασμένη σκάλα
«… τὸ βράδυ μὴν ἀργήσεις…»

Βύρων Λεοντάρης

 

Τελεία και παύλα.
Δεν έχω τίποτε άλλο να πω. Ούτε μια λέξη.
Τίποτε.
Πάμε να περπατήσουμε λίγο στο δρόμο.
Μ. Ντυράς

 

 

ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΜΕΤΕΩΡΟ

Κάθε φορά που βλέπω οινόφιλα κουνούπια στο κρασί μου, αναρωτιέμαι αν με ηρωικό αλτρουισμό προσπαθούν να μου θυμίσουν πως το αλκοόλ σκοτώνει ή αν με ηρωικό πεσιμισμό επιλέγουν τον απολαυστικότερο των θανάτων.

Γιάννης Πετράκης

View attachment 139567

 

Μάλιστα

Βρισιές, αγάπες, τσακωμοί, χωρισμοί, επανασυνδέσεις, τυραννόσαυροι ρεξ και πόζες, σφηνάκια, μυστικά, αεροδυναμικά γλωσσόφιλα, ένα ποτό στα κορίτσια το Σάββατο και σοκολατάκια δώρο, λαχταρώ, ο πόλεμος των άστρων, ένα ροζ σύννεφο, "όσο θες", άτσαλο σχήμα μεγαλύτερο του 3, κανένας άνθρωπος στη γη δεν με καβλώνει όπως εσύ, το νοστιμότερο πρωινό του κόσμου, μου΄χεις κρύο νερό;, ένα κόκκινο κιμονό με δράκους, μια τεκίλα στους Δράκους, δεν θέλω να σε ξαναδώ, θα σ' αγαπώ για πάντα, μια φωτογραφία στο κομοδίνο, εσύ κι εγώ γελάμε, ανομολόγητες αμαρτίες, με πονάς, σε θέλω, ο καναπές εκεί, τα γέλια, η οθόνη του Σέρλοκ Χολμς, κακτολούλουδα και ορχιδέες, κανείς δεν είναι κανενός εκτός από μας τους δύο, ένα μισοτελειωμένο μπουκάλι με ετικέτα και μπλε στυλό, άλλο ένα από σακέ ροζ, δεν ξεχνάω, δεν θα σε εκθέσω ποτέ μου, μόνο εσύ τα ξέρεις όλα αυτά, Αξέχαστος, Love will tear us apart, ερωτικές επιστολές με στολή νουβέλας, μάθε μου να σε ξέρω, λίγο ακόμα ζουμί στο ποτήρι μου να γλυκάνει η μαύρη, κρύψου να μην σε ξαναδώ, καργιόλα, σε λατρεύω, ραντεβού στο σιδηροδρομικό σταθμό στις δέκα, ο ωραιότερος λαιμός της γης, μαύρα σατέν και μαργαριτάρια, σ΄αγαπώ όσο ποτέ άλλοτε, ξέρεις, είσαι πιο ανώμαλη από μένα, ο μόνος άνθρωπος στη γη, στριφτά τσιγάρα το πρωί, μωρό μου, βάλε το χιτάτσι, όλα είναι φυσιολογικά όταν τα θέλουμε εμείς, κόκκινα κεριά και τσοπστικς, θεωρίες τρόμου και μαγκιάς, δυο άγγελοι, εμείς, σε μια κοινωνία τεράτων, σπάνιο λουλούδι μου εσύ, θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες, να κοιμηθούμε ξανά μαζί, να μοιραστούμε μια γκοφρέτα, τρομάζουν όσοι πλησιάζουμε πολύ, μα εμείς ήμασταν πάντα ατρόμητοι και δώσαμε εύκολα τα χέρια, είμαστε μια παλιά φυλή υπό εξαφάνιση, παιδιά του Οιδίποδα και της Περσεφόνης, μίλα μου για τότε παλιά, τι έκανες στο φετίχ της φαντασίωσής μου, ξύπνησέ με, δεν περισσεύει τίποτα από τη μοιρασιά μας, αγάπη μου, στάμπα στο πετσί μου, ένα σημάδι από παλιά, δεκαπέντε χρονών ήρωας, ένα τατουάζ που χρωστάμε, έλα να πάρουμε μια ανάσα έξω από το παράθυρο της πολυκατοικίας, μην τρομάζεις, μην τρομάζεις, Μαζί, και να μην βιάζεσαι, και να μην απαντάς για λογαριασμό μου, κλείνω τα μάτια για να μην σε δω αλλά σε βλέπω κι έτσι, σε βλέπω στο ποτήρι μου, στα πλοκάμια του ζωγράφου, στα λαμπρά σφαγεία των δρόμων, στο στενάκι με το ωραίο καφέ, στο βαχ σου, στο τηλεκοντρόλ και στα κουμπιά του κινητού, στις υποδείξεις και στα χάδια, στο θυμό και στο παράπονό σου, ηφαίστειο και Βόρεια θάλασσα, στο μέλλον, στο πριν και στο μετά, στο εντωμεταξύ μας, στο πεύκο που θέλει μεταφύτευση, στις σελίδες του Τζόυς, στο σιγαστήρα και στον αποκλεισμό, στις ορθάνοιχτες πόρτες, στα μυστικά υπόγεια της ακούραστης καρδιάς μας που αν είχε φωνή θα έλεγε "κρακ!", σαν ρωγμή, αντί γι' αυτήν όμως άκου τα απ΄ το δικό μου στόμα, τρόπο θα βρεις, κι ας είναι αφανείς οι επιφάνειες εργασίας μας, οι σκοποί και οι προσευχές μας.

Μ.Π

 

 

Όταν σε βλέπω, ονειρεύομαι.
Κι αυτό μ' αρέσει, να ονειρεύομαι.

 

https://antipoihsh.wordpress.com/2014/06/18/δούναι-και-λαβείν/

ΔΟΥΝΑΙ ΚΑΙ ΛΑΒΕΙΝ

Ήρθες κι εσύ
Να βρεις το δίκιο σου
να ζητήσεις τα ρέστα
να πάρεις την παρτίδα
κεφάλια, αμπάριζα, δρόμο
το αίμα σου πίσω


Όμως εγώ
-που τα ‘χα παίξει
και τα είχα χάσει όλα-
σου είπα
θα πάρεις τ’ αρχίδια μου

 

 

Παρουσιολόγιο

Λοιπόν
τώρα πιάνω να σου γράψω ένα γράμμα
θα είναι σε τρίτο ενικό
και σε όλους τους χρόνους
ένα πρόσωπο μέσα στα πρόσωπα
αλλά εσύ θα ξέρεις ότι είμαι εγώ
σώπασε
είχε ξεχάσει
υπόσχεται
θα επέστρεφε την άλλη μέρα
να σκύψει το κεφάλι
έχει καμωθεί υποταγή
θα έχει μάθει
βλέπεις για σένα το κάνω
κι όλο με βάζεις να γράφω για άλλους
για να μη σου πέσω βαριά
κι όσο θα διαβάζεις
τόσο θα με υπονοείς
για σένα το κάνω
ένα γράμμα για όλους
αλλά εσύ θα έχεις βάσιμες υποψίες
ότι είναι για σένα
η σιγουριά θα σε καταστρέψει
κι ούτε λέξη δεν θα θες να δεις από μένα
για σένα το κάνω
αλλά να ξέρεις
ότι όλα αυτά αφορούν εμένα
διάβασε τώρα
έτοιμο το γράμμα

Μάιος 2017

Μ.Π

 

 

Αγαπώ τα χέρια όσο τίποτε στον κόσμο.
Τα χέρια με τις γαλαζοπράσινες φλέβες στη ράχη και τις γραμμές της ζωής στις παλάμες. Τα χέρια που απλώνονται και αγκαλιάζουν, ζεσταίνουν και χαϊδεύουν, που βουτούν τα δάχτυλα στα χρώματα και ζωγραφίζουν, που παίζουν μουσική, που ανακατεύουν υλικά, που κρατούν μολύβια, ανοίγουν βιβλία, συναρμολογούν παιχνίδια, χειρίζονται εργαλεία, προσφέρουν λουλούδια, μεταφέρουν αντικείμενα. Τα χέρια που δημιουργούν τα μικρά και τα μεγάλα, τα σπάνια και τα συνήθη, που σηκώνονται ψηλά, κινούνται ρυθμικά, χορεύουν και ύστερα ακουμπισμένα, όπου βρουν, ξεκουράζονται ή κρέμονται όμορφα. Τα χέρια που μιλούν με τις απλές κινήσεις τους, που διευθύνουν, στολίζουν, ενθαρρύνουν, επιπλήττουν, επιβραβεύουν, θεραπεύουν, εκκινούν ή λήγουν αποσπάσματα του χρόνου. Τα χέρια που σπρώχνουν και πιέζουν, που σκίζουν χαρτιά, τρέμουν στις δύσκολες στιγμές, γίνονται γροθιές, όταν θυμώνουν, ή αφήνουν με τα νύχια τους σημάδια. Τα χέρια που πλέκονται με άλλα χέρια και διαπερνούν το σώμα, φτάνοντας μέχρι την ψυχή.
Όλος ο κόσμος περνά μεσ’ απ’ τα χέρια μας.

Σ.Σ

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[Στη φωτογραφία λεπτομέρεια από το έργο “Η αρπαγή της Περσεφόνης” του Gian Lorenzo Bernini, όπως την απέδωσαν το 1622 τα θεϊκά του χέρια, όταν ήταν μόλις 23 ετών.]

 

 

 

Σταγόνες.~

 

Ἄκου προστακτικὴ φωνὴ ἦταν ὁ ἔρωτας πρὶν ἀνακαλυφθεῖ ἡ ἱκεσία.
Κ.Δ