Δεσποινίς έμπνευση

Ήμουν μικράκι
κι όλο έκανα σκοινάκι.
Πηδούσα χαρωπά από τον ένα
στον άλλο και τον άλλον ήχο
ψηλά με το σκοινάκι είχα το νου
αλλά το άφησα
μου έπεσε
στη μέση τ’ ουρανού.
Γιάννης Βαρβέρης

 

 

Επετειακό_

https://greekfilmsgiffed.tumblr.com/

 

Η λέξη σιωπή


 

Η λέξη σιωπή είναι τόσο πρόστυχη
όταν τραμπαλίζεται πάνω σε κορμί
που κρύβεται, με τα μάτια γεμάτα
από ερωτικό φόβο και την κοιλιά
παραδομένη στις αλλόκοτες ανθήσεις
των λυγμών. Η σιωπή από κούφιο κύμα
στις παραλίες και τα δόντια ξέσκεπα
πάνω στις ετοιμοθάνατες γκριμάτσες
και μια τούφα τρίχες απλωμένες στα
σύνορα της θλίψης και της κάβλας.
Η σιωπή μπρούμυτα και η σιωπή ανάσκελα.
Η θηλυκιά σιωπή σαν λιχουδιά που αρωματίζει
τους στοχασμούς και σε χορεύει στο
χωροχρονικό ταψί, έτοιμη να σου κάνει δώρο τις ωοθήκες της.

 

Να είσαι επιεικής

Όσοι καμιά φορά περνούνε έξω από το παράθυρο σου,τριαντάφυλλα μοναχικά είναι,να είσαι επιεικής
Όσοι υδρόστρωτοι κυλούνε μέσα στις χούφτες σου,δαρμένα πουλιά από την ελεύθερη πτώση των γεγονότων είναι,να είσαι επιεικής
Όσοι ακροβατούν στην εποχούμενη κλωστή της ναρκισσιστικής εικονοπλασίας,ανασφαλείς που προσπαθούν να στραγγίξουν τους ουρανούς της ψυχής τους είναι,να είσαι επιεικής
Όσοι δειλά-δειλά μεταγγίζουν μέσα από την υψικάμινο της ανάσας ανορεξικούς χειμώνες και την ευωδιά από τις αχτένιστες μαλλίδες της καρδιάς τους,στιγμιότυπα της άστεγης ύπαρξης είναι,να είσαι επιεικής
Κι όσοι ακόμα κούρνιαξαν ή βρήκαν συντροφιά στο παμπάλαιο καμαρίνι των φαντασμάτων,καλύπτοντας την εξομολόγηση που όλο και φουσκώνει το νέφος στο στήθος,αποσταγμένο δάκρυ όπου αναδύεται η μυρωδιά της αγάπης είναι
Να είσαι επιεικής

Δ.Κ

 

Τ. Λειβαδίτης «Το τέλειο έγκλημα»

 

 

Ο Θωμάς Γκόρπας έγραψε ένα ποιημα για την ποίηση.Τους "Νταλκάδες". Το αφιέρωσε στον Ανδρέα Εμπειρίκο.

-Σ’ αγαπάω σημαίνει τρυπάω με καρφίτσα παλιά σύννεφα και πέφτει βροχή. Μαζεύω τη βροχή όπως μια κόρη μαζεύει παπαρούνες στον αγρό. Μεταξύ των σπλάχνων μου και των χειλιών μου συναντάω πάλι τη λέξη πλάγια αλλά αυτή από καιρό δεν είναι λέξη πια αλλά τα μαλλιά σου ή φωτιά συνθλιβομένη από φορμαρισμένα ερωτικά φύλλα χείλη δροσιάς.
Πλάγια διαλεγμένη από καουμπόυς μια κατακίτρινη από το κακό της αγκαλιά πλάγιά διαλεγμένη για το φετινό καλοκαίρι - που σε γέμισε άνθη δακρύων και πληγών κ’ επικίνδυνη νοσταλγία λυσσασμένη.

 

 

 

Κι είναι κάτι στιγμές, κάποια ήσυχα βράδια που μετά από μια ταραχώδη ημέρα ένα ζεστό ρόφημα και αποτύπωση των σκέψεων γαληνεύει το μέσα σου

 

Λιάζομαι μες στη συγκίνηση των ημερών τού Νοέμβρη, που ξαναφέραμε μαζί.
Μάτση Χατζηλαζάρου

 

 

 
Βέρα Ι. Φραντζή

To ημερολόγιο της Συλβί | Ημέρα Αναπλήρωσης Κενών της 12ης του Πράσινου Μήνα
31-10-2017

Φοβάμαι τους ανθρώπους. Πολύ. Φοβάμαι όταν περπατάνε από πίσω μου, ακουμπώντας την πλάτη μου με την σκιά του. Τους φοβάμαι όταν θέλουν να γίνουν φίλοι μου περισσότερο από εχθρούς μου. Ο ξένος που γνωρίζει όλα τα μυστικά μου και τις πιο σπουδαίες στιγμές μου, αυτές της ρουτίνας.

Και τις δεύτερες σκέψεις τους, και την μυρωδιά τους την ανθρώπινη που την κρύβουν κάτω από αρώματα. Τις φοβάμαι.

Μου αρέσει η μυρωδιά του δέρματος όπως αυτή ανεκμετάλλευτη υπάρχει μέσα στις χούφτες και ανάμεσα στα στήθη. Εκεί νιώθω ότι δεν μπορεί να με αγγίξει καμία δύσκολη αντίδραση. Δεν χρειάζεται αντανακλαστικά ούτε ξυπνητήρια ούτε έτοιμα αμυντικά λογύδρια εκεί.

Οι άνθρωποι φθονούν πικρά και μοιάζουν διορατικοί μέσα στην ψευδαίσθηση που σου δημιουργεί αυτό το ρεπό από τη λογική. Αυτόν που ζηλεύει και αναμασά ό, τι μοχθηρό έχει ένα συκώτι ταλαιπωρημένο από οινόπνευμα, ομίχλη και χαπάκια αδυνατίσματος, ευφορίας, ηρεμιστικών, τον εκλιπαρείς προς την επιφάνεια και εκείνος δέρνει τον αέρα.

Τους φοβάμαι τους ανθρώπους. Μοιάζουν φυλακισμένοι των κοσμητικών επιθέτων, των ουσιαστικών που έχουν πέλος και το χαϊδεύουν φιλήδονα σαν βασιλιάδες στο θρόνο. Αυτάρεσκοι ομιλητές κακοποιούν την γλώσσα για να εκτοξεύσουν γροθιές, ομφάλιους λώρους που σε δένουν προς το ματαιόδοξο σχέδιο της ανωτερότητας.

Φοβάμαι και εμένα. Τόσο αλαζονική και νεκρή, να παίζω με τα μπαλόνια μου και να θεωρώ πως δεν με αγγίζει ούτε το οξυγόνο. Που θεωρώ ότι επειδή με έχω περάσει με αντισκωριακό και τα δόντια μου φέρνουν με τις ατσάλινες λαβίδες χειρούργων, μπορώ να αναπνεύσω μέσα σε κάτι που σίγουρα που δεν μοιάζει με ερωτική ουτοπία ούτε με τον Καιάδα. Κάπου ανάμεσα, ταλαιπωρούμαστε τόσο με την ανθρώπινη ύπαρξη.

Να σας αρωματίσω;

 

"Εγώ είμαι ευλογημένος άνθρωπος. Δε ζητάω άλλα απ’ τη ζωή μου, δε θέλω τίποτα. Χάρισμα της, όλα. Εγώ αγαπήθηκα".

 

 

Μια Διάσταση Απολιθωμένης Απόλαυσης - Γεωργία Τρούλη

Είπα πως θέλω να παραμορφώνονται τα χαρακτηριστικά του προσώπου
Από την πολλή έκφραση την ένταση μέσα στην φλέβα την επιθυμία την σύγχυση
Δεν εξημερώνονται τα όνειρα εύκολα ούτε οι ακίδες των χρόνων πάνω στα έπιπλα
Κανένα γυαλόχαρτο δεν ζήτησα για τις λέξεις ξέρεις
Αλλά ούτε λύσιμο κόμπων επεδίωξα
Έτσι ήρθε η έννοια να πλακώσει την μορφή το σχήμα και το απόθεμα
Δημιουργήθηκε μορφή χωρίς σημασία
Τα ακρογωνιαία τρίγωνα τέλους συνεχίζουν
Ποτέ δεν είπα πως δεν έχω ανάγκη από χώρο που ορίζει τα σώμα
Μετά από τρεις δεκαετίες το κατάλαβα
Όταν έφθασα στο όριο ρείθρο του δέρματος και αύξησα τον διάλογο
Με τον αέρα ανάμεσα στο μη και το εν
Όταν άρχισα να συλλέγω τα νεκρά κύτταρα ή πάνω να τα βάζω σε ζωντανά
Ως μέρος μιας αποφυγής αποσύνθεσης
Με ονόμασες
Διατεταγμένη φυγής ορίζοντα και βάθους πεδίο
Πέρα από μια αγωνιώδη συνάντηση με το αδύνατο

 

«Σε έχω πολύ ψηλά... αλλά μην ξεχνάς ότι στην άλλη μεριά της τραμπάλας, κάθομαι Εγώ!»