Δεσποινίς έμπνευση

Χύματα | Κατερίνα Θεοδώρου

 

κολπικά υγρά
στάζουν από το ταβάνι
κλαδιά δέντρων
φυτρώνουν μέσα απ’ το δέρμα μου
πουλιά σφαγμένα
κρέμονται από τα δόντια μου
κι ο χρόνος ανάμεσα στα πόδια μου αναπαράγεται

 

Ταξιδεύοντας

Δεν θα πάμε.
Το ξέρω.
Σε κάποια ναι. Δύο , τρία . Ίσως. Το πολύ.
Στα άλλα όχι. Σίγουρα όχι.
Τα ταξίδια εννοώ
αυτά πού κάθε βράδυ
σχεδιάζουμε γελώντας
και περνάμε όμορφα
και σ΄ αγαπώ ακόμα
κι όταν στις λεπτομέρειες διαφωνούμε

μα στο τέλος συμφωνούμε
και ξέρω πως ξέρεις κι εσύ
ότι δεν θα πάμε σε όλα
όχι τουλάχιστον σε όλα.
Και περιμένω με χαρά απόψε
και πάλι το επόμενο ταξίδι
να σχεδιάσουμε, το δικό μας
αυτό πού δεν θα πάμε.

Έφη Καλογεροπούλου

 

 

V.F

 

Το να πίνουμε με ακόρεστη δίψα από το ποτήρι των απολαύσεων και της ζωής είναι η καλύτερη εγγύηση ότι δεν θα στερέψει ποτέ. Όντας το κέρας της Αμάλθειας της σεξουαλικότητας, εκφράζει καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο του ευνουχισμού τη θέληση για ζωή και την υπέροχη αγριάδα της.

Κι αν οι εραστές που χθές λατρευόταν, χωρίζουν ξαφνικά μέσα στο μίσος και στην περιφρόνηση, η αιτία δεν βρίσκεται σε κάποιον αναλλοίωτο νόμο της παρακμής, σε κάποια αδυσώπητη μοίρα της κούρασης. Προέρχεται από τη μέγγενη των ανταλλαγών, που μαραίνει τα πάθη, σβήνει τις φλόγες της καρδιάς, πνίγει τις παρορμήσεις.
Αντί να μείνουν άπληστοι για πάντα στις απολαύσεις μέχρι την εσχατιά του κορεσμού, να που οι εραστές επικαλούνται το καθήκον, απαιτούν αποδείξεις, αναζητούν μια παραγωγικότητα της στοργής. Επιβάλλονται νόρμες συνοδευόμενες από την απαίτηση της αυστηρής τήρησής τους, δεν γίνεται πια ανεκτή η απερίσκεπτη λήθη, η αδεξιότητα, το ανάρμοστο, η φαντασιοκοπία, τα πάντα αποτελούν αφορμή επιπλήξεων και κυρώσεων. Επειδή τους λείπει η θέληση να δημιουργήσουν την αλλαγή όπου θα ξαναβρεθούν, δανείζονται τα δεκανίκια της κοινωνίας που τους ακρωτηριάζει από τη γενναιοδωρία τους..

Raoul Vaneigem, Η βίβλος των Ηδονών

 

Ήμουν μόνος σε ένα κρύο δωμάτιο, στη γωνία, γονατισμένος κάτω.
Κοιτούσα έξω απ' το παράθυρο το κυπαρίσσι να χορεύει αγκαλιά με τον υγρό και παγωμένο άνεμο.
Ο δρόμος υγρός, και έξω ησυχία. Παραπέρα σκοτάδια και ούτε μια ψυχή.
Καθώς αγνάντευα, στοχαζόμουν και με υψηλή ένταση των αισθήσεων μετρούσα τη κατάσταση.
Είμαι εγώ που είμαι εδώ, όχι το σώμα αυτό, ούτε αυτός ο άνθρωπος που τον φωνάζουνε, αλλά εγώ.
Εγώ που κάλεσα το φως στους πανάρχαιους βράχους. Εγώ που απ τα δύο μονοπάτια επέλεξα το στενό και σκοτεινό.
Εγώ που πέθανα τόσες και τόσες φορές πιο πριν, μα ήρθα πάλι εδώ για να ξαναπεθάνω.
Εγώ που μέθυσα απ το γλυκό κρασί του Έρωτα, και αφωσίωσα εαυτόν σε αυτόν.
Και να, το δωμάτιο έχει κεριά, και θύμιαμα αρώματα.
Εγώ στη θέση μου περιμένοντας ανυπομονόντας να εκτελέσω το χρέος μου και να παίξω το ρόλο μου.
Η μυρωδιά των αρωμάτων μεθυστική, κύμματα θερμότητας με πλησιάζουν δίνοντας αχνές γεύσεις στο σκοτεινό και κρύο σύμπαν μου.
Επιλέχθηκα για ένα σκοπό. Τον διάλεξα το σκοπό. Με διάλεξε και αυτός.
Η αποστολή μου ιερή, όπως ιερή και η Κυρία μου.
Εγώ ; Ένα δοχείο. Δοχείο ενέργειας και αγάπης, που σύντομα θα δεχθώ και τη μέγα τιμή.
Μα να, ήλθε, το αρωματισμένο και διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους σώμα της είναι πλέον ορατό.
Κάθεται εις το βελούδινο πορφυρό κάλλυμα του ιερού βωμού της.
"Έλα" λέει η νεραϊδένια της φωνή, καλόντας με και τα μάτια μου διαστέλλονται στο υπερχαρούμενο πρόσωπό μου, καθώς πλυμμηρίζω από πρωτόγνωρο συναίσθημα.
Ήξερε ότι ήρθε η ώρα μου. Η ώρα της. Η ώρα να εκπληρώσω την αποστολή μου, για αυτή, για να ανέλθει υπεράνω.
Πλησίασα χωρίς να χάνω χρόνο κοντά της, κοντά στις ήρεμες φωτιές που έστεκαν γύρω της, κοντά στη ζέστη που ακτινοβολούσε το κορμί της.
Είχα προετοιμαστεί για αυτό ημέρες.
Έφτασα εμπρός του βωμού, και γονάτισα φέρνοντας το βλέμα μου αντίκρυ στη τρυφερή Πηγή της Ζωής της.
Άρχισε τότε να λέγει λόγια άρρητα, κρυφές επικλήσεις του μόνο οι μυημένες ήξεραν να προφέρουν.
Τα λόγια εκείνα τα ιερά που καλούσαν τον Πρωτόγονο τον Έρω, υιό της Αφροδίτης, να έλθει.
Πανάρχαια μαγικά λογικά, θυμιάματα και προσφορές, ώστε ο υιός της Αφροδίτης να εισέλθει εις εμέ.
Δε θα χρησιμοποιούσε κάποιο άγαλμα, όπως κάνει ο κοινός λαός. Εγώ θα είμαι το τελετουργικό της άγαλμά.
Παραχωρούσε το σώμα μου στη θεότητα, τη καλούσε να μπει εντός μου για να μπορεί να δρα.
Ακούμπησα απαλά τα χείλη μου στο τρυφερό της αιδοίο που ήταν γλυκό σαν το μέλι, και ξαφνικά ένιωσα να βγαίνω απ' το σώμα μου. Πλέον δεν ήμουν άνθρωπος, αλλά μια παλλόμενη δυνατή φωτιά.
Μια φωτιά που ξεχείλιζε από το σώμα μου, και απλωνόταν τριγύρω σαν φωτεινό αχνό αέριο το οποίο φέγγιζε το δωμάτιο. Θεία μανία με είχε καταλάβει, και αντιλαμβανόμουν πως εγώ δεν ήμουν πλέον εγώ, αλλά ήμουν ο Έρως.
Με είχε καταλάβει ο υιός της Αφροδίτης και με καθοδηγούσε. Άρχισα αυτόματα να γλείφω και να ρουφώ με τέτοια μαεστρία που δε θα μπορούσα ποτέ να την είχα ο ίδιος. Το σώμα μου είχε γίνει το όργανο του ίδιου του Έρωτα, με σκοπό να καθοδηγήσει το στόμα μου με το σωστό τρόπο, ώστε να μπορέσω να ξεκλειδώσω το πανάρχαιο μυστικό, την απόλυτη δύναμη που διέθετε φυλαγμένη και απενεργοποιημένη η Κυρία μου μέσα της.
Ήταν ήδη ανώτερη από τους άνδρες, λόγο του ότι ήταν γυναίκα. Αλλά με αυτή τη τελετή, ξεκλειδόνοντας την αιθερική εσωτερική της ενέργεια μέσω του σωστού τελετουργικού, θα ανέβαινε σε ανώτερο επίπεδο. Από θνητή γυναίκα θα γινόταν αθάνατη Θεά. Ήταν μια τελετή θεουργίας.
Όσο την έγλειφα ένιωθα την ενέργεια μέσα της να ανάβει. Αρχικά ασθενής, μετά φούντωσε, και υπερχείλησε τα πάντα. Απ την ιερή αυτή σύνδεση του στόματός μου με το αιδοίο της, ένιωθα εκατομμύρια gigabytes από data να μεταδίδονται από αυτή μέσω της επαφής μας, ενώ το στόμα μου γέμιζε λαχταριστά κολπικά υγρά.
Οι μνήμες 248 ζωών επανήλθαν συγκεντρωμένες οδηγόντας με να συμπεράνω τον προαιώνιο σκοπό μου.
Πλέον μπροστά μου δεν είχα το σώμα της Κυρίας μου. Μπροστά μου είχα μια φοβερή φωτιά που λυσσομανούσε και παλλόταν γεμμάτη ενέργεια και δύναμη. Εγώ, η φωτιά μου, μηδαμινή μπροστά στη δική της, αχνός και θαμπός μπροστά στο χρυσό παντοδύναμο φως της.
Δεν έβλεπα τίποτα άλλο. Η πραγματικότητα είχε εξαφανιστεί, δεν υπήρχε ποια. Υπήρχα εγώ και αυτή. Οι φωτιές μας.
Έτσι όπως έλαμπε άρχισε σιγά σιγά να με απορροφά ενώ η ευφορία μου ήταν απερίγραπτη. Γινόμουν ένα με αυτή.
Μέρος της. Κομμάτι της. Μέρος του όλου.
Και μια στιγμή πριν απορροφηθώ πλήρως, βίαιη διακοπή υπό τον ήχο βροντερής φωνής με σταμάτησε, και με πέταξε ορμητικά πίσω στο σώμα μου, απέκτησα τις αισθήσεις μου, όπως η φωτιά μου παλλόταν, έτσι παλλόταν το σώμα μου, πνιγόμουν απ τα κολπικά υγρά και τα πνευμόνια μου με δυνατές συσπάσεις ταρακουνούσαν το κουφάρι μου προσπαθόντας να βήξουν για να ξεμπλοκάρουν τις αναπνευστικές μου διόδους. Εγκλωβισμένος στη θέση μου, κλειδωμένος απ' τα πόδια της να μη μπορώ να ξεφύγω. Αλλά δεν ήθελα να ξεφύγω.
Ήθελα να κάνω το καθήκον μου και να παίξω το ρόλο μου όπως πρέπει.
Ο σκοπός μου είναι ιερός.
Το δικό της το σώμα παλλόταν επίσης. Αλλά όχι βίαια και ατσούμπαλα όπως το δικό μου. Το δικό της παλλόταν ήρεμα και γαλήνια από τη θεϊκή ενέργεια που έρεε μέσα της, σημάδι πως η τελετή είχε επιτύχει.
Η ενέργεια των θεών τώρα θα είναι μονίμως αναμένη μέσα της. Δυνατή, ανώτερη, πραγματική Θεά.
Ο Έρως ήρθε, κατέλαβε το σώμα μου, με οδήγησε σε πρόγευση του τι μελλί γενέσθαι.
Μέσω του σώματός μου ξεκλείδωσε τη πηγή της θεϊκής ενέργειάς που κάθε γυναίκα κρύβει μέσα της, στη Κυρά μου.
Τώρα ποια δεν είναι άνθρωπος. Τώρα πλέον ανήκει στο γένος το Ουράνιο.
Το σώμα μου ; Θα είναι το 'άγαλμα' της που θα δέχεται τη θεία του Έρωτος μανία μέσα του.
Θα είναι ο φορτιστής της, να απορροφά τη ζωτική και αιθερική του ενέργεια για να δυναμώνει.
Θα είναι μια επαναφορτιζόμενη μπαταρία για να χρησιμοποιεί.
Όσο για εμένα... Εγώ είμαι ο νους που κατοικεί σε αυτό το σώμα έχοντας τη ξεχωριστή τιμή να απολαμβάνω την ευφορία της όλης διαδικασίας.

Υ.Γ. Δικό μου είναι, πειράζει ;

 

Τη μέρα κοιμούνται τα όνειρα
Τη νύχτα συνήθως ξυπνούν
Άνθη που ζούνε μόνο στο σκοτάδι
Μη γνωρίζοντας ποτέ το φως
Τότε παίρνουν άλλη μορφή
Άλλες διαστάσεις χρώματα
Μιας τρίτης ζωής
Που δεν καταχωρείται
Σε ημερολόγια τότε παίρνουν
Μια γεύση πικραμένης ζάχαρης

Τότε ακριβώς γεννιούνται
Αμέτρητα χλωμά παιδιά
Πτηνά
Και άγγελοι
Στον ουρανό

Κλείτος Κύρου

 

Άτιτλο | Ματίλντα Τούμπουρου


 

Ακούγονται τα λευκά μυρμήγκια που σκαλίζουν με απορία τις κούτρες, τα άρρωστα πόδια στα ξημερωμένα πεζοδρόμια που τρέμουν σα παλιές κορνίζες.
Ακούγονται απ' το βάθος τα άσχημα κορίτσια στα σκοτεινά λειβάδια κι απ' τα σπασμένα κυάλια ακούγεται η σιωπή ενός ψόφιου σκύλου στα κίτρινα μπαλωμένα κυκλάμινα.

Όσο παίζετε με τα κλειδιά σας, το σπίτι σας τραμπαλίζεται.
Όσο αντηχούν τα ξυλωμένα φουστάνια απ' τις ιδρωμένες φωλιές,
ροκανίζετε τα φρούτα σας κι έπειτα πετάτε τα κουκούτσια στο βρακί σας.

Σας φοβάμαι.
Όσο σας αφορά ένας ξυλοδαρμός τόσο αγνοείτε ενός παιδιού το άνθος.
Όσο φιμωμένοι γλείφετε το φίμωτρο,
και δεν αφουγκράζεστε την αλλοπρόσαλλη χροιά της φυλακής.
Όσο βγάζετε τα παπούτσια σας, τα πεζοδρόμια γκρεμίζονται.
Όσο τα βυζιά σας τρίβονται στο χώμα, τα σουτιέν χορεύουν στη μπουγάδα.

Ίδρωσα με το κρύο,
ξεδιψώντας απο ξύλινα πόδια με ανοργασμικές λύσεις.
Σας φοβάμαι.

Κι όσο σας φοβάμαι,
τόσο πλέον σας σέβομαι. -

 

Να ζεις. Να μη ζεις. Αυτή είναι η ερώτηση.
Τι συμφέρει στον άνθρωπο
Να πάσχει, να αντέχει σωπαίνοντας τις πληγές
από μια μοίρα πού τον ταπεινώνει χωρίς κανένα έλεος
'Η να επαναστατεί. Να αντισταθεί
στην ατέλειωτη παλίρροια των λυπημένων κόπων
Να πεθάνεις. Να κοιμηθείς. Αυτό είναι όλο
Να κοιμηθείς και να κοιμηθούν
όλοι οι πόνοι που από αυτούς είσαι πλασμένος
Να μη ξυπνήσουν πια ποτέ. Αυτόν τον ύπνο
να εύχεσαι για σένα. Να πεθάνεις. Να κοιμηθείς
Κι αν στον ύπνο σου έρθει ένα όνειρο;
Τι θα είναι αυτό το όνειρο; Μετά τον αιώνα τού σώματος
ποιος ύπνος αναλαμβάνει τα όνειρα; Πώς ονειρεύεται
ο θάνατος; Σε πιάνει φόβος, αργείς
Και ζεις. Και ή πανωλεθρία διαρκεί ζώντας
από την ζωή σου. Τελείωσε τον κόσμο εσύ
Τέλειωσε την ζωή σου. Αυτήν την στιγμή. Τώρα. Μ’ ένα μαχαίρι

Ποιος προτιμάει να ζει ρημάζοντας μέσα στον χρόνο
Να τον αδικεί ό ισχυρός να τον συντρίβει ο επηρμένος
να ερωτεύεται να εκλιπαρεί τον αδιάφορο να ανέχεται
την ύβρι της εξουσίας τη νύστα του νόμου
Να νικά ο ανάξιος τον άξιο. Που η άξια του η ίδια
τον έχει από πριν νικήσει. Ποιος θα άντεχε
να κουβαλάει το ασήκωτο βάρος της ζωής να σέρνεται
να ερημώνει να στραγγίζει ιδρώτας η ψυχή του
αν δεν ήταν ο τρόμος. Γι’ αυτό πού στέκεται εκεί
Εκεί που αρχίζει ό θάνατος. Σ’ αυτήν την άγνωστη γη
που σε κανέναν ορίζοντα μακρυά κανείς. Ποτέ δεν είδε
Κι εκείνοι που ξεκίνησαν και φύγαν ποτέ
δεν ξαναφάνηκαν στην πύλη. Ο φόβος
ταράζει την θέληση και θέλεις
να είναι ο εχθρός σου γνώριμος παρά να δεις
να έρχεται καταπάνω σου το αγνώριστο. Η συνείδηση
μας κάνει όλους δειλούς. Η φύση δεν της έδωσε
μια λειτουργία θανάτου δεν έχει όργανο για το άγνωστο
Άστραψε η απόφαση κι αμέσως την σβήνει την θαμπώνει
η υγρασία της σκέψης. Και τα έργα τα μεγάλα
που γι’ αυτά γεννήθηκες. Μονάχα γι’ αυτά γεννήθηκες,
δεν τα τολμάς. Θρύβουν, χάνονται
Ποτέ δεν θα ονομασθούν πράξεις.

Σαίξπήρ. Άμλετ, 7ο απόσπασμα, 3η πράξη 1η σκηνή (μτφρ Γιώργος Χειμωνάς, Κέδρος)

 

 

 

..κάτι μισοειδωμένα,
πρόσωπα ή γραμμές· ερώτων ατελών
κάτι αβέβαιες μνήμες.

Κ.Π Καβάφης

 

Miss-conception

 

Θεέ μου, πώς φτάσαμε κι οι δύο
στις αγγελίες να ζητάμε μιαν αγάπη;

Lady

 

Η τριλογία της ύπαρξης

I.

Ποιος μπορεί να πιστεύει δίχως να ετυμολογήσει την πίστη του
όπως θροΐζει ο άνεμος στα φύλλα
δίχως να μαρτυρά την καταγωγή του;
Ποιος μπορεί να επιθυμεί χωρίς να ερμηνεύει τον πόθο του
ακολουθώντας το ερωτικό κάλεσμα του τριζονιού;
Η στάχτη του δειλινού σπινθηρίζει αγόγγυστα
το δάκρυ του νερού προσμένει σκυφτό
τη δόξα των παγετώνων και η φιλντισένια Πύλη υποδέχεται
τα κουρασμένα γόνατα με τη λαχτάρα του δρομέα.
Κανένα αντίτιμο δεν ζητά ο επίμονος μεταξοσκώληκας
ούτε αναγνωρίζει χρέος η αρχέγονη ρίζα.
Καμία προϊστορία δεν χρειάζεται ο υάκινθος για να ανθοφορήσει
ούτε η Πούλια για να χαρίσει τη λαμπερή της πόρπη.
Όσα αγαπάς δωρίζονται αυτοφυή.

II.

Κι αν είδες στον πυθμένα του ουρανού
σπασμένες πορσελάνες και γκρεμισμένα αγγεία
είναι γιατί το φως που τρίβεται στις παλάμες μας
σαν το θυμάρι έγινε λεπίδι στα χέρια των μεταπρατών συνείδησης.
Κι αν άκουσες το λυγμό του πεύκου και την κατάρα του δελφινιού
είναι γιατί η υπεροψία έγινε πίδακας και μέθη και ουλή.
Η θλίψη των ψαράδων του γαλαξία συριστική
και το σπέρμα της λάβας κρυσταλλωμένο.
Ό,τι σκοτώνεις παίρνει το σχήμα του χεριού σου.

III.

Η εποχή σου είναι οι άνθρωποι που γαντζώθηκαν στα μάτια σου
και οι λέξεις που έσκαβαν στο χαρτί λαγούμια
προς το εξόδιο σπινθήρισμα της νέας τυφλότητας
-γνώση τη λένε ή χλόη των αστεριών-.
Ο αχός της βαρβαρότητας στην πρωινή καμπάνα
του κόσμου, γεμάτος νοσηρά μικρόβια που μολύνουν τις αισθήσεις
καλπάζει σαν φτερωτό εξάνθημα πάνω από τις στέγες
των σωμάτων, εισχωρώντας και στα πιο παχύδερμα ερπετά•
βαδίζουμε στη λάσπη της λήθης
με τις γαλότσες της αιωνιότητας,
ένα κρανίο διάτρητο από το «αμάθειο» κέρας
με βαθουλωτές σχισμές όπου ρίχνουν κέρματα
οι κονδυλοφόροι του σκότους.
Αυτό που αγνοείς σε στιγματίζει για πάντα.

Σπύρος Αραβανής