Δεσποινίς έμπνευση

*°•*°•*

 

''Λύτρωση''

Η ζωή σου ήταν σκηνές εναλλασσόμενες σε ασπρόμαυρο φιλμ. Σου έλειπε το χρώμα ενώ ζούσες στο μικρό διαμέρισμα μόνος.
Ήλπιζες ότι θα αποδράσεις από τον στενό κλοιό της οικογένειας. Πίστευες ότι οι προσδοκίες τους για σένα θα τελείωναν μόλις έφευγες από ' την θαλπωρή τους ''.
Προσπάθησες άνεργος, κάθε πρωί στεκόμενος σε μια ουρά να βρεις δουλειά. Να αποκτήσεις χρήματα για μια υποφερτή ζωή έστω .είναι και αυτές οι μέρες...
Σαν νύχτες μοιάζουν οι ελπίδες. Δεν ξεχωρίζεις τι θέλεις για να λυτρωθείς.
Ένα άλμα στο μέλλον ή την πτώση στο παρελθόν.Δεν είναι φίλος ο εαυτός σου.
Αντί να σε βοηθήσει, σου τρώει σιγά σιγά τα σωθικά.
"Γύρισε στη σιγουριά σου λέει''. Τον μισείς τελικά. Σκέφτεσαι ίσως να τον σκοτώσεις.
Η θέλησή σου όμως πρέπει να γίνει βράχος. Και ας σπάνε τα κύματα πάνω του.
Μη φοβάσαι.

Νίκος Βαρδάκας

 

 

Γεννηθήκατε μαζί και μαζί θα είστε για πάντα.
μαζί θα είστε όταν οι λευκές φτερούγες του θανάτου
σκορπίσουν τις ημέρες σας.

Ναι, θα είστε μαζί ακόμα και στη σιωπηλή θύμηση του Κυρίου
αφήστε όμως χώρο ανάμεσά σας.
Κι αφήστε τους ανέμους των ουρανών να χορέψουν εκεί.

Αγαπήστε ο ένας τον άλλον αλλά μην κάνετε
την αγάπη αλυσίδα να σας δένει:
Αφήστε την καλύτερα να σαλεύει σαν θάλασσα
ανάμεσα στα ακρογιάλια των ψυχών σας.

Γεμίστε ο ένας το ποτήρι του άλλου
όμως μην πίνετε από το ίδιο ποτήρι.

Δώστε ψωμί ο ένας στον άλλον
όμως μην τρώτε από το ίδιο καρβέλι.

Τραγουδήστε, χορέψτε μαζί, χαρείτε, αφήστε
όμως τους εαυτούς σας να είναι ο καθένας μόνος του.

Οι χορδές του λαούτου είναι μόνες
και όμως πάλλονται στην ίδια μελωδία.

Δώστε τις καρδιές σας, χωρίς όμως να γίνει
φύλακας ο ένας στην καρδιά του άλλου.
Γιατί μόνο το χέρι της Ζωής μπορεί να τις φυλάξει.

Και σταθείτε πλάι ο ένας στον άλλον
αλλά όχι πολύ κοντά:

Γιατί και οι κολόνες του ναού
στέκουν ξέμακρα η μια απ’ την άλλη.
Κι η δρυς και το κυπαρίσσι
δε μεγαλώνουν το ένα στη σκιά του άλλου.


Χαλίλ Γκιμπράν, Ο προφήτης, εκδ. Printa

 

#Εγωποιώ

Τι θα κόψεις για μένα;
Τη σιωπή;
Τις μέρες να κόψεις.
Δευτέρα Τετάρτη Παρασκευή εσύ
Τρίτη Πέμπτη Σάββατο εγώ.
Δίκαιη κατανομή
στο διχασμένο κόσμο μας.
Στις αναπληρώσεις τα ποντίκια
θα χορεύουν με ουρές
που γράφουν κύκλους
γύρω απ’ τον άκρατο
ναρκισσισμό μας.
Στο διάδρομο
μεταξύ τοίχου και εξόδου
ακούω να στάζουν
οι σπασμοί σου
σε γλώσσα χυδαΐζουσα.
Μπαίνω τυχαία σε κόκκινα δωμάτια
με δεμένα μάτια
που ανεβαίνουν στη σκηνή
παίζοντας στα τυφλά
τυχερά παιχνίδια.
- Αυτοεκφράσου
εκτονώσου
αποφορτίσου.-
Κλείδωσε τα ρούχα σου
μη μπεις σε πειρασμό
να τα ξαναφορέσεις.
Γυμνός και καθαρός
κι όμως εξακολουθείς
να παρεκκλίνεις
στα απεχθή μπαλώματα
που εμποδίζουν
να με ράψω πάνω σου.
Σου έβαλα ορθοστάδιο
μερικές φορές ήταν άσχημα
έσπαγε τα κόκαλα
με τρυφερότητα.
Σου έβαζα φτερά
κι έτρεχες
στα φωτεινά φαινόμενα που καίνε
στον κεραυνό και στους πυρήνες.
Οι άνθρωποι που δεν λυγίζουν
σπάνε
κι αναδεικνύουν ψεύτικα λάθη
που συγχωρούμε από συνήθεια.
.
© Σ ί σ η Σ ι α κ α β ά ρ α.

 

i desire the things which will destroy me in the end s.p

 

 

Ποτέ δεν είχα σώας τας φρένας.. Σαλεμένες τις είχα, αλλά αυτές οι σαλεμένες, σώο με κράτησαν μέσα σ’ αυτόν τον ανελέητο κόσμο της λογικής.

Α. Χιόνης

 

 

Για το φως και το χρυσό χαμογελώ
Για τα σκοτάδια του νου ανησυχώ
αυτά τα σκοτάδια που σε αλλάζουν
αυτά τα σκοτάδια που σε κάνουν να αμφιβάλλεις
αυτά τα σκοτάδια που αλλάζουν τη δομή της ψυχής

Το φως την κάνει να λάμπει σαν μάρμαρο Πεντελικό
και ξάφνου μια μαύρη σκιά την αλλοιώνει
την κάνει κλαυσίγελο και οδυρμό.

Τα σκοτάδια του νου που δεν αντέχω
τα σκοτάδια που εξαφανίζουν τα όνειρα
τα σκοτάδια που πετάνε στα σκουπίδια τα καλά
τα σκοτάδια που ταΐζουν την ψυχή σου στα σκυλιά

Ονειρεύομαι της λήθης τη θαλπωρή
Τη λήθη να μην υπάρχει θύμηση
Τη λήθη να μη με καίνε οι συγκρίσεις
Τη λήθη να μην συνθλίβω την καρδιά.

Κάπου έχω ξεχάσει την καρδιά σε μια έρημο
Την έρημο της θλίψης να μην κινδυνεύει στα χέρια μου
Να ψάχνει για όαση για διψασμένους
να μην διψώ εγώ να μην ζητώ.
Κοιτώ τη θλίψη και την παρατηρώ

Για να χω το κουράγιο να βαδίζω στο δρόμο τον χρυσό
Για να μπορώ να ακολουθώ το φως
Για να αχνοφέγγει λίγο μέσα στα χαμένα όνειρα
Για να τρεμοπαίζει η φλόγα της ελπίδας


Κρατάς τη θλίψη μακριά σαν θύμιση ενός αγάλματος
Μπρούτζινο ήτανε θυμάμαι, όμορφο γυαλιστερό
Τραβάει το βλέμμα κολλημένο.
Σε παραπλανά νομίζοντας ότι είναι από χρυσό.

Αφήστε με ήσυχη αυτό το άγαλμα να αγαπώ
Κι ας ζω στην πλάνη και ας ποθώ
Πεθαίνοντας στην αγκαλιά του αναπολώ
τα ταξίδια του μυαλού που έκαναν για το χρυσό.

Στα πιο άγονα μέρη της γης έψαχνα πετράδια και στολίδια
να το στολίσω να το πλουμίσω να το κάνω πιο όμορφο
Τους καλύτερους τεχνίτες έψαχνα να το στολίσουν
τους καλύτερους μελωδούς να του τραγουδήσουν.

Και κάπως έτσι το ονειρεύτηκα έτοιμο για μένα
δουλεμένο, λαξεμένο, λαμπερό μου άπλωνε το χέρι
Το φίλησα με λαχτάρα, του μούσκεψα με καυτό δάκρυ
κι άξαφνα αυτό άρχισε να λυώνει και να μου λέει:
μη με εγκαταλείψεις ποτέ, πάντα να με προσέχεις.

Είναι το δικό μου άγαλμα, στολισμένο
με τα πετράδια από τα δάκρυα της λήθης, της θλίψης
τα σκονισμένα όνειρα μου σκεπασμένο

Κουνάει ο κόσμος το κεφάλι για τους αδαείς
αυτούς που νομίζουν ότι τους ξεγελάνε
δεν μπορεί να δει ο κόσμος το φως
αυτό που βλέπεις εσύ να αχνοφέγγει
στο βάθος της πέτρινης καρδιάς στο δικό σου άγαλμα

Στο κάτω κάτω είμαι απλά άνθρωπος
με όλα τα ελαττώματα των θνητών
αυτά που σε κάνουν να βυθίζεσαι μέσα σου
και να βρίσκεις στις λάσπες τα πετράδια

 

Scent of a girl

Φοράω δέκα χρόνια την ίδια κολόνια. Κυριολεκτώ.
Σήμερω όμως ένα κορίτσι από αυτά που ξεπαγιάζουν για να σε πείσουν να αρωματιστείς, ήταν πολύ συμπαθητικό.
Αρχικά της είπα ευγενικά όχι και την προσπέρασα.
Είκοσι μέτρα παρακάτω, έκανα μεταβολή.

Σκόπευα να κάνω ένα δώρο στη μαμά μου και αυτό έκανα.
Ύστερα όμως σκέφτηκα πως είμαι πολύ μικρή για την κολόνια μου
πως η ηλικία μου προσφέρεται ακόμα για πειραματισμούς
και πως είναι κρίμα το σώμα μου να μυρίζει τόσο σοβαρά.
Το σώμα μου θα μπορούσε να μυρίζει πιο ανέμελα
πιο λουλουδένια
πιο πουδραριστά.
Λιγότερο τελεσίδικα.
Αυτό ήταν.
Το σώμα μου μυρίζει τελεσίδικα, το σώμα μου δε σου αφήνει περιθώρια,
το σώμα μου είναι αποφασισμένο και αυστηρό.
Όχι πια.

Σήμερα είναι η μέρα μου άλλαξα κολόνια.
Σήμερα είμαι μικρή και λουλουδάτη.
Σήμερα σκέφτομαι τις καλές σελίδες από το άρωμα του ονείρου ενώ διαβάζω τα συστατικά του καινούριου μου αρώματος
— προφανώς κι έχει γιασεμί το καινούριο μου άρωμα.

Γύρισα σπίτι, ψέκασα τη μπλούζα μου, πήρα βαθιά ανάσα
και είπα σοβαρά στον εαυτό μου
Έτσι θα μυρίζουμε στο εξής.

Στεφανία Ιναρτάκ

 

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά ,
μπόρεσα να καταλάβω ότι ,
ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με
προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια
στην αλήθεια της ζωής μου.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ
`Oταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
κατάλαβα σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος,
όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου.
Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή
και ούτε ήταν έτοιμος ο άνθρωπος ,
ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
έπαψα να λαχταρώ για μια άλλη ζωή
και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου έλεγαν να μεγαλώσω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
κατάλαβα οτι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος
και πάντα στην κατάλληλη στιγμή.
Αυτό με έκανε να γαληνέψω.
Σήμερα , ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΛΗΘΕΙΑ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά ,
έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και
να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα , κάνω μόνο ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά,
ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά.
Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς.
Σήμερα , ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα.
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και
οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου.
Παλιά , αυτό το έλεγα “υγιή εγωισμό”.
Σήμερα , ξέρω οτι αυτό το λέμε ΑΥΤΑΓΑΠΗ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά ,
έπαψα να έχω πάντα δίκιο.
Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο.
Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν μου
και να ανησυχώ για το μέλλον μου.
Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή
που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν.
Σήμερα , ξέρω ότι αυτό το λέμε ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
συνειδητοποίησα ότι, οι σκέψεις μου με έκαναν
ένα άτομο μίζερο και άρρωστο.
Όταν επικαλέστηκα την δύναμη της καρδιάς μου,
η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο.
Σήμερα, αυτό το λέω ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
κατάλαβα ότι, δεν πρέπει να φοβόμαστε
τις αντιπαραθέσεις , τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε
προβλήματα αντιμετωπίζουμε
με τον εαυτό μας ή με τους άλλους.
Αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ
Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν
γεννιούνται νέα αστέρια.

Σήμερα ξέρω ότι, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ
.
.

...Τσάρλι Τσάπλιν...
Έφυγε σαν σήμερα το 1977
Α.

 

Καρούζος: «Ρυθμός είναι το σώμα μου / ή χασομέρι;/ Δεν το 'χω ξεδιαλύνει./ Πρέπει να υπάρξω ακόμη». Και: «βρέχει κι ακούγονται στην / άσφαλτο αβέβαια φώτα./ Ίσως έπρεπε να πλαγιάσω ο / δύστυχος / σε ένα παραγώνι τ' ουρανού / με τα παπούτσια μου». Και: «Φαράγγι που είν' ο χρόνος / κι αναπαύει διλήμματα / δίχως ανεμώνες κι αδυσώπητα / λουλούδια / συνεχώς αφαιμάσσοντας / ονείρατα / αιωνιότητας εργαλεία,/ σινιάλα εκείνου που δεν / είμαστε / παρ' όλη την όραση». Τέλος, και πάλι για τον χρόνο, μία από τις έμμονες εμμονές στην ποίηση του Καρούζου: «Και ένα τελευταίο μήνυμα:/ Ο χρόνος είναι χασάπικο / τι να κάνουμε;».