Δεσποινίς έμπνευση

Έχω για φίλη μια γαλάζια νεράιδα
Οταν ξεκουράζεται στην παλάμη μου γίνεται ένα με τις φλέβες μου
Την ψάχνω και αυτή γελάει
Έχει μαζί της πάντα έναν όμορφο ουρανό γεμάτο αστέρια με μακρυα ξανθά μαλλια , ολόμαυρα ματια και ολοστητα κάτασπρα στήθη
Ειναι τρυφερή σαν το ουράνιο τόξο και έχει την δόξα του καλοκαιριού
Νύχτωσε τώρα, έρχεται πάλι
Την ακουω από μακρυα που γελαει

A.P

 

 

Ένα κορίτσι σ’ ένα κήπο
Δυο γυναίκες σε μια γλάστρα
Τρία κορίτσια στην καρδιά μου
Άνευ ορίων άνευ όρων.

Ανδρέας Εμπειρίκος | Τα βέλη, «Ενδοχώρα» • art: Charles Blackman, transformation (girls and flowers)

 

 

Το δέντρο του αφαλού.

Λειψυδρία
γένους
θηλυκού.

Νερό
ουδέτερο.

Ποιητής
αρσενικό.

Θα με ποτίζεις.
Θα με δακρύζεις.
Θα με βρίζεις.

Το βλέπεις αυτό
το μικρό χωράφι
στην κοιλιά μου;

Θα γίνεις
κηπουρός του.

Σε διάφορες στάσεις
Θα το νερώνεις˙
σε στάσεις διάφορες
μα όχι αδιάφορες.

Θα ξαλαφρώνεις
θα με ανακουφίζεις.

Κι όταν το πρώτο δέντρο
φτάσει στο μπόι σου˙
θα χωρίσουμε για να
σου δώσω διατροφή
για τα άλλα μας τα δέντρα
που γεννήσαμε με κόπο.

Μονάχα σε παρακαλώ˙
μη γίνεις ξυλοκόπος
γιατί τσάμπα ο κόπος.

ΕΥΑΓΓΕΛiΟΥ

 

Εναλλαγές

Χάνεται πού και που
Αλλά πάντα επιστρέφει
Το θηρίο παραμονεύει
Κρύβεται στις σκιές
Κ’ όταν έρχεται η ώρα αναδύεται στην επιφάνεια

Επιτίθεται εκεί που δεν το περιμένεις
Ορμάει και δεν ξέρεις πού να κρυφτείς
Σε κατατρώει
Σου σκίζει τη σάρκα
Κομμάτι-κομμάτι χάνεσαι

Εσύ αναπνέεις ακόμα
Μάρτυρας της αποτρόπαιης πράξης
Ουρλιάζεις
Φυσική ροή των πραγμάτων
Πόσο να κρατήσει το φως;

Απομένεις σκελετός
Μισοφαγωμένος και κουρελιασμένος
Ανοιχτός
Μπάζεις από παντού
Ευάλωτος και στα πρόθυρα της σήψης

Οι ανασφάλειες φανερωμένες
Τις εξετάζεις προσεχτικά με τα άκρα των δαχτύλων
Ό,τι απέμεινε από δαύτα τέλος πάντων
Δεν τις είχες καλύψει μάλλον τόσο καλά
Και είναι τώρα αλάτι στις πληγές

Ποτέ σε στέρεο έδαφος
Ποτέ αρκετός
Ποτέ σιγουριά
Άλλη σάρκα αύριο
Τον εαυτό σου όμως δεν τον ξεγελάς

Ποιος είσαι τέλος πάντων;
(Σε έναν εαυτό σου)

Ε.

 

Full kisses
Day and night
We are complete
We feel alright

[ΝΝ]

 

 

.

 

 

Είναι και που σχεδόν όλοι οι άνθρωποι μοιάζουμε μερικές φορές
με εκείνα τα μεγάλα έρημα παλάτια
που ο ιδιοκτήτης τους κατοικεί μόνο σε μερικά δωμάτια
και δεν πηγαίνει ποτέ στις εγκαταλειμμένες πτέρυγες.

 

 

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου έλειπε ένα ιατρείο. Εκεί που άλλες κάθονταν ιδρώνοντας για το αποτέλεσμα της βιοψίας, εγώ καθόμουν με την υγρασία να κυλά ανάμεσα στα σκέλια μου. Ειδικά όταν μου έβαζες δάχτυλα. Όχι ένα, όχι τρία. Δύο, πάντα δύο. Δύο ενωμένα σαν ένα. Σαν κι εμάς. Φώναζα, όταν έμπαιναν μέσα μου. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Κάποιες φορές μου έφραζες το στόμα, με το άλλο σου χέρι, το ελεύθερο. Αυτό που δεν έσκαβε μέσα μου, που δεν έψαχνε την ύλη μου, αυτό που προσπαθούσε να σταματήσει το χαμό που το άλλο δημιουργούσε. Αλλά σου άρεσαν οι «φωνούλες» μου. Έτσι τις έλεγες. «Κάποια φορά θα ηχογραφήσω τις φωνούλες σου», είχες πει και η υγρασία του μουνιού μου βρισκόταν πλέον στα μάτια σου, τα θριαμβευτικά σου μάτια.
«Όχι, δεν αντέχω άλλο, μη». Μέχρι εκεί με είχες φτάσει. Να παρακαλάω να σταματήσει η καύλα, να μην ραγίζει το μυαλό μου από την ένταση, να μην θρυμματίζομαι σε χίλιες σταγόνες -αίμα παντού ή χύσια;- να μη γίνομαι οργασμός, να μη γίνομαι γέννα.
Χέσ’ τα όλα αυτά. Δεν συμβαίνουν πια. Δεν χώνεσαι μέσα στον κώλο μου, δεν τρυπάς την ψυχή μου με κάθε σου ώθηση, δεν εμβολίζεις με τον πούτσο σου την ύπαρξη μου. Αλλά τώρα ματώνω. Μακριά από τα δωμάτια ενός ιατρείου. Εκεί που οι άλλοι σκέφτονταν τον θάνατο κι εμείς γινόμασταν ζωή.

Η Λίλιθ των Αθηνών