Δεσποινίς έμπνευση

Καλό πνεύμα - Frank Wedekind

Μια μαύρη γάτα είναι μαζεμένη έξω από την πόρτα μου,

Μιά μικρή, μαύρη, με κοντό τρίχωμα, γάτα

Έρχομαι στο σπίτι και με ένα σάλτο,

Και καθώς ξεκλείδωνα, πηδά μέσα σε μένα.
Τί θέλει η μικρή μαύρη γάτα από μένα;

Εαν ήταν ένα κουτάβι, θα μπορούσα να το καταλάβω

Σε ένα θηλυκό κουτάβι, ξέρω πώς να φερθώ.

Η γάτα είναι για μένα ένα εντελώς παράξενο ζώο
Η γάτα είναι η ψυχή του καλού πνεύματός μου.

Που αυτοκτόνησε.

Η μαύρη γάτα ήρθε σε μένα και πήδηξε μέσα,

Επειδή έπρεπε κάπου να διανυκτερεύσει. (μτφρ. Γ.Μ.)

 

«Τριαντα εννεα Χαϊκου» του Kobayashi Issa


Mεταγραφή: Γιώργος Μπλάνας



Μια πεταλούδα στον κήπο. Το παιδάκι μπουσουλάει, εκείνη πετάει. Μπουσουλάει-πετάει…

*

Νύχτα. Φεγγάρι. Τα σαλιγκάρια τραγουδούν στο τσουκάλι.

*

Στο φρέσκο χορτάρι αφήνει η μοντέρνα γυναίκα τον τύπο των γλουτών της.

*

Ανάμεσα στα κόκκινα άνθη της δαμασκηνιάς

στεγνώνει η γάτα η βρεγμένη.

*

Μια ζωή την έχουμε. Χλωρά καλάμια, παρακαλώ, στο νεκροκρέβατό μου.

*

Άνθισαν οι κερασιές. Κάτι πεθαίνει. Ετοιμαστείτε.

*

Φυσάει. Μας έπνιξε στη σκόνη ο θάνατος.

*

Μυρίζονται, μυρίζουν, οι ερωτευμένες γάτες.

*

Βρέχει άνοιξη στην πόρτα της αγάπης μου.

*

Όταν ερωτεύονται τα νιάτα, βρέχει στα ψηλά βουνά.

*

Κι η αγριόγατα στον έρωτα γατούλα είναι.

*

Βρόμικος, κοντός, σκονισμένος ο θάμνος. Κι όμως ανθίζει.

*

Έπεσε ένα φύλλο. Έβαλε το καπέλο του το σκυλί και πάει…

*

Ούτε κι αυτός έχει όρεξη να μαζέψει το χιόνι: το σκιάχτρο.

*

Μοιάζει σαν να διαβάζει ένα βιβλίο στον ουρανό της νύχτας: βατράχι.

*

Για να βγάλει το ψωμί του το αηδόνι πέφτουν τα φύλλα.

*

Τα παιδιά που παίζουν παριστάνοντας του κορμοράνους, είναι συχνά πιο όμορφα

από τους κορμοράνους.

*

Δεν ξέρω οι άνθρωποι… πάντως τα σκιάχτρα κάποτε λυγίζουν.

*

Κοιμάται, ξυπνάει, χασμουριέται

η γάτα και πάει να κάνει έρωτα.

*

Ζούμε σκαρφαλωμένοι στη σκεπή

της κόλασης για να δούμε τα λουλούδια.

*

Άνοιξη στο καλύβι μου: μια ομίχλη σαν γιγάντια φιγούρα κάποιου που κοιμάται.

*

Ο τόπος μου: ακόμα κι η ομίχλη είναι αρχαία.

*

Η ζέστη σήμερα θολώνει τα πάντα: ετούτοι οι δυο τάφοι μοιάζουν με παλιούς καλούς φίλους.

*

Στο τέλος τέλος, το νέο χορτάρι είναι… ε, ναι, λοιπόν: νέο!

*

Όταν το αηδόνι κρύβεται στο πεύκο… τραγουδάει το πεύκο!

*

Τιθασεύοντας τη σάρκα κινείται ανάμεσα στ’ αγκάθια… το βατράχι.

*

Το γέρικο σκυλί κοιτάζει σαν ν' ακούει τα σκουλήκια να τραγουδούν βαθιά στη γη.

*

Ο κόσμος: να βαράς μύγες σ’ ένα μικρό χέρσο χωράφι.

*

Ξημερώνει. Οι άνθρωποι φορούν τα πρόσωπά τους.

*

Όσο πετούν μπεκάτσες, οι άνθρωποι θα πεθαίνουν.

*

Το ίδιο σκοτάδι φορούν οι άνθρωποι, όταν πέφτουν τα φύλλα στα βουνά.

*

Όπου γυρίσω να κοιτάξω: βιολέτες. Τι μοναξιά κι αυτή!

*

Από πού έρχονται τα ουράνια τόξα;

*

Πώς άνθισαν έτσι τα λιβάδια; Κάτι κάνει εκεί κάτω ο νεκρός πατέρας μου.

*

Στο κεφάλι του αρχιερέα κάνουν έρωτα οι μύγες.

*

Πεθαίνουμε ένας ένας. Σε λίγο αρχίζει η γιορτή των καντηλιών.

*

Κάθε Πρωτοχρονιά, ξαναγίνομαι παιδί. Κάτι είναι κι αυτό!

*

Δύο πρώτου: γεράσανε κιόλας τα χέρια μου.

*

Ω θεέ της νέας χρονιάς, βοήθησέ μας

ν’ αντέξουμε κι ετούτη τη χρονιά!

 

Will you miss me
When I burn...

Ist erst das Reich der Vorstellung revolutioniert, so hält die Wirklichkeit nicht Stand.

Όταν επαναστατήσει το βασίλειο της φαντασίας, η πραγματικότητα δεν αντέχει.

Georg Wilhelm Friedrich Hegel

pic.: Elyssa Obscura

 

 

" Όταν ο λειτουργός είδε για πρώτη φορά το νεαρό αυτό άνδρα ένιωσε μια αίσθηση, ωσάν να είχαν ανάψει "λαμπάκια" μέσα στην κωλάρα του! Κάτι τον "έκαιγε" σε αυτό το μέρος, πρωτόγνωρο συναίσθημα! Ένα αβυσσαλέο αίσθημα ντροπής σε συνδυασμό με τη γλύκα του "απαγορευμένου"! Να ήταν ο έρωτας θαρρείς; Ποιος γνώριζε τα μυστήρια της φύσεως περισσότερο, όμως, εξόν από τον ίδιον τον Θεόν; Ο μεσήλικας κληρικός μας είχε ανατραφεί με αυστηρότητα. Γαλουχημένος με τις Ελληνοχριστιανικές αξίες, δεν είχε έρθει ποτέ σε επαφή, δεν είχε γνωρίσει ποτέ κορμί γυναίκας.. Για ανδρός, ούτε σκέψη! Έχοντας περάσει μέσα από τα κοινόβια της αδελφότητος του "Σωτήρος" δε θα άφηνε τον εαυτό του ούτε καν να διανοηθεί κάτι τέτοιο! Όλα αυτά τα θεωρούσε "δαιμονικές καταστάσεις". Δεν ήταν σπάνιες οι φορές, βέβαια, που έπιανε τον εαυτό του να θέλει να βλέπει ξανά και ξανά τα "Πάθη του Κυρίου", του Γκίμπσον.... Του είχε περάσει από το μυαλό, σε μια φάση, μήπως ήταν "οπαδός", έστω και υποσυνείδητα, "περίεργων"..... σαδομαζοχιστικών ορέξεων, όμως ο σώφρων κληρικός το πολέμησε και δεν υπέκυψε στην ακάθαρτη και εφάμαρτη σκέψη, που θα τον ωθούσε στην κατεύθυνση "επικίνδυνων μονοπατιών". Άλλωστε όλο το σαδισμό του τον έβγαζε ήδη στους ταλαίπωρους, τους εξομολογούμενους, ορίζοντάς τους κάθε φορά και βαρύτερο κανόνα, όσο περισσότερο εκείνοι υπέκυπταν στα κελεύσματα του δαίμονος της πορνείας"....

 

O Bukowski η ζωή και τα πρέπει


Γράφει η Αγγελική Μαυρομάτη

Η ζωή είναι περίεργη καθώς την ζεις μονάχα μία φορά και την πληρώνεις δέκα.
Έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να βρεις την ιδανική συνταγή, μα αν την πετύχεις μία φορά σου είναι αρκετή.
Για να μπορείς λοιπόν να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει..

Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.
Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου.
Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.
Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.
Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.

Πρέπει να χάσεις το πτυχίο γαλλικών, την θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ.

Πρέπει να πληγωθείς μα πρέπει και να πληγώσεις.
Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου.
Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς.

Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.
Πρέπει να διαφωνήσεις με τους γονείς σου και να επιμείνεις στην θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες.
Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, την θέση parking ή έστω τη σειρά στο ταμείο.
Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα.
Να παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου.

Πρέπει να πιεις για να ξεχαστείς και αντ’ αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.
Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση.
Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.
Πρέπει να επιλέξεις το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και την λάθος κίνηση στο σκάκι.
Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη.

Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.
Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη.
Να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο.
Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στην γραμμή του τερματισμού.
Πρέπει να δεις το τελευταίο λεωφορείο για την θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού.

Πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ.
Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή άλλου, σε εκείνο το “εκεί” που τόσο σου έχει λείψει.
Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.
Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δε θα καταφέρεις να τα έχεις όλα.
Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις.
Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις.

Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.

 

υφίσταμαι τη ζωή ωσάν περιφραστικός γαλαξίας
όσιος του κακού και μάρτυρας του πόνου.
Ν. Καρούζος

 

 

Σχολή Καβλών Τεχνών

 

Yποκύπτουμε τελικά στο Χώρο και στο Χρόνο. Στις σωματικές μας ανάγκες που μας εξουσιάζουν.

Ακόμη και η πιο άναρχη εποχή, είναι πάντα μια συναρπαστική εποχή, γιατί τρέχει μέσα στην κίνηση της ζωής, της οποίας η γλώσσα του ανθρώπου είναι μόνο το ένδυμα.

Η πραγματικότητα βρίσκεται πολύ περισσότερο μέσα στη φύση μας παρά στη φύση των πραγμάτων που μας περιβάλουν.

Το λεγόμενο πνεύμα είναι τόσο αλαφροίσκιωτο που αν το εμπιστευτείς αποκλειστικά γίνεσαι δέσμιος της υλιστικής Χίμαιρας που το θέλει εξουσιαστικό και αιμμοβόρο.

Όμως το Σώμα και μόνο αυτό μπορεί να συνομιλήσει απ’ ευθείας με την ύλη και την συμπαντική ουσία που πλάθεται ολοσχερώς απ’ τις μεγάλες ταχύτητες.

Τις σκληρές θεόρατες πέτρες που πλανούνται στο στερέωμα, γλυπτά σμιλεμένα στην αιώνια ζέστη και στο ατέρμον ψύχος, που θρύπτονται πάνω απ’ τις ασάλευτες πηγές και τα κοιμισμένα ζωάκια.

Πάνω απ’ τις λαμπερές κοιλιές και τα σκληρά στήθη που ανασαίνουν εκεί, ανάμεσα στους λευκούς βραχίονες και στα αραιά κοκκινόξανθα μαλλιά, μαζί με την ηρεμία μιας ορεινής παιδιάδας που κοιμάται ξαπλωμένη πάνω στο δέρμα του διαβόλου.

Του διαβόλου που κυβερνά την αταξία με τάξη, αλέθοντας κάθε τόσο πεποιθήσεις και πολιτισμούς με τα δόντια του.

 

" Ήθελα να μάθω τα πάντα γι' αυτήν. Μέρα με τη μέρα βίωνα πρωτόγνωρα συναισθήματα, συναισθήματα τα οποία δεν πίστευα ότι διέθετα.. Άρχισα να βλέπω τα ελαττώματά της σαν ευχάριστες πινελιές στη ζωή μου! Πότε με ελαφρότητα, πότε με χιούμορ... Στο τέλος αυτά τα δύο έδωσαν τη θέση τους στην αγάπη! Έρωτας με πλημμύριζε γι' αυτό το πλάσμα που ακόμα κι οι "ατέλειές" του έδιναν στη ζωή μου ένα νόημα..."

 

για μια γυναίκα - Ερίνα Εσπιρίτου

όσο κι αν μας τρομάζει τούτο το ταξίδι πίσω από τον τοίχο έχει μια θάλασσα,
ένα λιβάδι και παγωτά
έχει ένα ροζ ποδήλατο, ένα για την καθεμιά μας
έχει όνειρα "ξανά" από την αρχή
ένα πικάπ που παίζει τα τραγούδια που αγαπήσαμε
και λαστιχάκια για να ξαναφορέσω στα μαλλιά σου
όσο κι αν μας τρομάζει τούτο το ταξίδι είμαστε μαζί

[σαν ευχή, για μια γυναίκα - Ερίνα Εσπιρίτου 4/2/2017]

 

 

Πρέπει να εκπαιδεύεις το μυαλό Σου να είναι θετικό Όπως και το σώμα Σου._
Shawn Achor

 

 

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ,

«Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΚΑΙ Η ΓΕΩΜΕΤΡΗΣΗ»

 

Μου αναλογεί το λευκό
Πρέπει να το καταλάβουμε ότι ο ποιητής π ο ι ε ί.
Εάν θέλει να βγάζει από μαύρο, μαύρο – λογαριασμός δικός του.
Αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης που αναλογεί στην ψυχή του.
Εμένα, όπως σας είπα και στην αρχή, μου αναλογεί το λ ε υ κ ό.
Και σας εξομολογούμαι πως η κατεργασία του λευκού μέρους της ψυχής είναι πιο σκληρή κι από του μαρμάρου.
Αλλά πώς να κάνω αλλιώς;
Σε τι θα ωφελούσε να γίνω ένας απλός αναμεταδότης της ασχήμιας, με το δικαιολογητικό ότι υπάρχει στην πραγματικότητα;
Είναι κάτι που το ξέρουμε και δεν υπάρχει λόγος να το επαναλαμβάνουμε.
Τουλάχιστον εγώ αποβλέπω στην μεταμόρφωση.

 

"Τι είσαι ντυμένος;" τον ρώτησε η Κερασία.
"Ο εραστής σου. Φόρεσα εσένα" της απάντησε κι έσκυψε πάλι στο λαιμό της. "Η καμπύλη του ώμου σου, αυτή η απαλή κρυψώνα, από όλα τα μέρη της γης, είναι το μέρος που θέλω να υπάρχω. Γίνεται;"

Κερασία [απόσπασμα] • Jean Moral (attribué à) | Woman in a leather corset with mask 1930