Δεσποινίς έμπνευση

Το εσώρουχο | Λώρενς Φερλινγκέττι



του Θ.Δ.Τυπάλδου


Δεν κοιμήθηκα πολύ καλά χθες βράδυ
καθώς σκεπτόμουν το εσώρουχο
Άραγε πάψατε ποτέ να αναλογίζεστε
το εσώρουχο αφηρημένα
Όσο πιο βαθιά σκαλίζεις το θέμα αυτό
τόσο περισσότερα σκανδανδαλώδη προβλήματα εγείρονται
Ο καθένας από μας φοράει
κάποιου είδους εσώρουχο
Ο Πάπας ελπίζω να φοράει εσώρουχο
Ο Κυβερνήτης της Λουϊζιάνα
φοράει εσώρουχο
Τον είδα στην TV
Πρέπει να φορούσε κάποιο πολύ στενό
Καθώς τον είδα να σφίγγεται αρκετά
Το εσώρουχο μπορεί στ' αλήθεια να σε περιορίσει
Έχετε δει τις διαφημίσεις εσωρούχων
για άνδρες και γυναίκες
Τόσο ίδιες μα και τόσο διαφορετικές
Τα γυναικεία εσώρουχα κρατούν τα πράγματα προς τα πάνω
Τ' ανδρικά εσώρουχα κρατούν τα πράγματα προς τα κάτω
Το εσώρουχο είναι κάτι
που άνδρες και γυναίκες έχουν κοινό
Έχετε δει τις τρισδιάστατες φωτογραφίες
με καβάλους περικυκλωμένους
να επιδεικνύουν τις περιοχές της επιπρόσθετης αντοχής
και η τριφασική επιμήκυνση
να υπόσχεται πλήρης ελευθερία κινήσεων
Μην απατάστε
Τα πάντα είναι βασισμένα πάνω σ' ένα σύστημα δικομματισμού
τ' οποίο δεν επιτρέπει μεγαλή ελευθερία επιλογών
με τον τροπό που έχει προκαθορισμένα τα πράγματα
Η Αμερική φορώντας το εσώρουχο της
δίνει μάχες μέσα στη νύχτα
Το εσώρουχο εν τέλει ελέγχει τα πάντα
Πάρτε για παράδειγμα το θεμέλιο ένδυμα
Είναι στην πραγματικότητα φασιστικές δομές
μιας υπόγειας διακυβέρνησης
που κάνει τους πολίτες να πιστεύουν
σε κάτι άλλο εκτός της αλήθειας
λέγοντάς σας τι να κάνετε και τι να μην κάνετε
Προσπαθήσατε ποτέ να δέσετε γύρω σας ένα ζωνάρι
Ίσως πάλι οι επιθέσεις μη βίας
να είναι η μοναδική απάντηση
Άραγε να φορούσε ο Γκάντι ζωνάρι;
Άραγε να φορούσε η Λαίδη Μάκβεθ ζωνάρι;
Να 'ταν αυτός ο λόγος που η Μάκβεθ πέθανε στον ύπνο της;
Κι αυτή η κηλίδα που συνέχεια τρίβει –
Ήταν στ' αλήθεια πάνω στο δικό της εσώρουχο;
Οι μοντέρνες αγγλοσαξωνικές κυρίες
πρέπει να έχουν μεγάλα κόμπλεξ ενοχής
συνέχεια πλένουν και πλένουν και πλένουν
Τις καταραμένες αυτές κηλίδες
Εσώρουχο με κηλίδες είναι πολύ ύποπτο
Εσώρουχο με εξογκώματα μία προσβολή της αιδούς
Εσώρουχο στα ρούχα εφαρμοστό μία μεγάλη σημαία ελευθερίας
Κάποιος δραπέτευσε απ' το εσώρουχό του
Μπορεί τώρα κάπου να βρίσκεται γυμνός
Βοήθεια!
Αλλά μην αγχώνεστε
Όλοι μας πάνω του γαντζωνόμαστε
Δε θα υπάρξει ποτέ μία αληθινή επανάσταση
Και η ποίηση παραμένει της ψυχής το εσώρουχο
Και το εσώρουχο ακόμη καλύπτει
ένα πλήθος λαθών
μέσα στην γεωλογική συναίσθηση –
παράξενα ιζηματογενή πετρώματα, μυστηριώδης ρωγμές!
Αν ήσουν εσύ θα κράταγα κατά μέρος
ένα υπερμεγέθη ζευγάρι χειμωνιάτικων εσωρούχων
Γυμνή μην πηγαίνεις στη νύχτα την αβρή
Κι εν τω μεταξύ
παρέμεινε ήρεμη και ζεστή και ξηρή
Είναι ανώφελο να ανακατεύουμε τους εαυτούς μας πρόωρα
'πάνω απ' το Τίποτα'
Προχώρησε μπροστά με αξιοπρέπεια
το χέρι στο γιλέκο
Μη γίνεσαι συναισθηματική
Και ο θάνατος δεν θα έχει καμιά εξουσία
Υπάρχει άπλετος χρόνος αγαπημένη μου
Παρότι δεν είμαστε πια νέοι κι άνετοι
Μη φωνάζεις

 

 

Καθρέφτες, χαρτοπόλεμος
απελπισία κίτρινη
ζαρωμένη κοιλιά απ’τη νηστεία
και το αλύκτισμα των σκύλων
κάπου μετά την ενδέκατη βραδινή.
Το κρεβάτι τυλίγεται με δίχτυ
το νύχι πιάνεται από μια τρύπα
την ξεχυλώνει επίμονα
μέχρι να χωρέσει το δάχτυλο.
Τι νόημα έχει να περάσει
μέσ’απ’την τρύπα το δάχτυλο;
Είναι απλώς το νόημα που χάνεται
ανάμεσα στα σώματα και τα σεντόνια
και εμφανίζεται κάτω απ’το κρεβάτι
στον κρυμμένο φόβο.
Η πόρτα ανοιχτή, μπαίνει αέρας
ένα μικρό λαμπάκι
φωτίζει ενοχικές απώλειες.
Αντί για όνειρα γλυκά
χαρακώνω το κραγιόν μου.

© Σίση Σιακαβάρα.

 

Painting: Egon Schiele - Nude with Blue Stockings, Bending Forward.

 

[Σκλάβα] Της Χρύσας Αλεξίου
On 11 February, 2018 by BIBLIOTHEQUE

 






δεν ακούστηκε
λέξη
στο τραπέζι
έπαιζαν τα δάχτυλα
με το μαχαίρι
ολόκληρη πρόταση
με ρήγματα και μετοχές
είναι
η μαύρη μπλούζα που φοράω
χρώμα σίγουρο
απαρέμφατο








στο μπαλκόνι
κρέμεται
μια κούκλα
στις όχθες

στάζουν
ξαπλωμένοι
άγνωστοι εραστές
πόσους ανθρώπους
σκότωσα
για να μπορώ
να μένω άγρυπνη

τα βράδια












έξω βρέχει
το τσιγάρο
έφτασε στη γόπα
κάηκε
ένα ολόκληρο σούρουπο
χωρίς να το δω
μπορεί να μαγείρεψα
λάθος
αλλά είχες λέει
μεγάλα μάτια
ορθάνοιχτα
σύννεφα










να ήμουνα τριζόνι
το ταυ το ρο
ανεβασμένα
σε μια αυγουστιάτικη
νύχτα
κι εσύ η λάμπα
στην άκρη του δρόμου
ένα μυγάκι
ίσα-ίσα να γλείφει
το φύλλο










δεν έγινε
και τίποτα
ούτε η βροχή
μας έκλαψε
ούτε νερό στον κόρφο μας
ίσα που βράχηκαν
οι μπούκλες
στεγνώσαμε
στα γρήγορα
και κοιταχτήκαμε
μπορώ να φέρω
το νερό
εδώ
μέσα στα χέρια
σκλάβα













κάποτε ήμουν
όμορφη
φορούσα λευκή
μουσελίνα έως
τον αστράγαλο
το στόμα είχα κόκκινο
βαθύ
και τα μαλλιά
χρυσάφι
τώρα
το άγγιγμά σου
είναι το σώμα
που δεν έχω


 





artworks : Corpus Vertebrae

 

 

Η γέννησις, ποίημα του Άχθου Αρούρη.

Έξω βαριά, μονότονα κι επίμονα χτυπά η βροχή
στους τσίγκους των καταστημάτων.
Και σα βουβό παράπονο μέσ’ στην καρδιά μας αντηχεί
που άγνωστος φόβος της κρατά δεμένη κάθε της πτυχή
κι είναι σπηλιά κακοποιών και βάρβαρων πνευμάτων.

Ανίσχυρο το λογικό -κρίση, συνείδηση και νους-
ζητεί να μάθει την αιτία
που μας κρατάει στην ερμιά του ψυχικού μας αχανούς
που μας κρατάει σκοτεινούς, βασανισμένους, ταπεινούς
γεμάτους ζόφο και νυχτιά και θλίψη και σκοτία.

Τάχατες τ’ άλλα πλάσματα, που η σκέψη δεν τα τυραννά
δεν τα βαραίνει σαν κατάρα,
νοιώθουν το ίδιο σαν εμάς τον αδυσώπητο βραχνά
ή τάχα πέφτουν ήσυχα να κοιμηθούν μ’ όνειρα αγνά
χωρίς καμμιά τον ύπνο τους να τον ταράζει αντάρα;

Χριστέ, γιατί γεννήθηκες μες στου χειμώνα την καρδιά
και τέτοια δίδαξες θρησκεία;
Προτού να ρθεις εμοιάζαμε ξέγνοιαστα κι άταχτα παιδιά
κι ήταν η ζήση μας απλή, με φως γεμάτη κι ομορφιά
κι απ’ την ψυχή μας άγνωστη και ξένη η αμαρτία.
‘Ο,τι κι αν κάναμε κακό, ήταν απλό και φυσικό
κι όμοιοι μας ήταν κι οι θεοί μας.
‘Ηταν ανθρώπινοι θεοί, με τίποτα το θεϊκό
που μας γελούσαν στοργικά, που συγχωρούσαν το κακό
κι ήτανε πάντα μέσα μας και πάντοτε μαζί μας.

Μα εσύ τους έδιωξες αυτούς, τους πρόσχαρους, τους αφελείς
θεούς, που μας πονούσαν τόσο
και ξέσκισες τους νόμους μας, τους ανθρωπίνους κι ατελείς,
νόμους ωστόσο μιας ζωής, γλυκειάς και διάφανης κι απλής
και μάρανες την ηδονή, την άνοιξη, τη δρόσο.
Από τα βάθη του αχανούς, του ακατανόητου ουρανού
μια φοβερή έφερες εικόνα
ενός ανάλγητου θεού, σκληρού, στυγνού και σκοτεινού
κι είπες πως είν’ αμάρτημα και το τραγούδι του πτηνού
και της κοπέλλας τ’ όνειρο, κι η μυρουδιά του ανθώνα.

Νόμους εθέσπισες σκληρούς με τη στυγνή σου διδαχή
και σκότωσες την ευτυχία.
Απάρνηση κάθε χαράς, σκοτάδια μέσα στην ψυχή,
κάθε χαμόγελο γλυκό, κάθε χαρούλα μας φτωχή
είναι θανάσιμο κακό και ρύπος κι αμαρτία.

Ποτές δε χάρηκες το φως. Σε θέλγαν πάντα τα κεριά
και των ναών σου το ημίφως.
Οι προσευχές σου ψάλλονται με μια κατάνυξη βαριά.
Δεν χάρισες στον άνθρωπο ούτε μια στάλα λευτεριά
και οι πιστοί σου ήθελες νάχουμε δούλων ήθος.

Κι όπως γεννήθηκες Χριστέ μες στου χειμώνα την καρδιά
που σύμβολο στη σκοτεινή σου στάθηκε θρησκεία,
για να πεθάνεις διάλεξες κάποια χαρούμενη βραδυά
κι ερύπανες της άνοιξης τη ζωογόνα ευωδιά
με του φριχτού σου λιβανιού τη δυσωδία.
(Σάμος, 24.12.1937)

 

Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα -
μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.
Τίτος Πατρίκιος

 

 

Ξυπνώ στο κρεβάτι σου. Το ξέρω πως ονειρευόμουν.
Πολύ νωρίτερα, μας χώρισε το ξυπνητήρι.
Κάθεσαι εδώ και ώρες στο γραφείο σου. Ξέρω τι ονειρεύτηκα:
η φίλη μας η ποιήτρια μπαίνει στο δωμάτιο
όπου εγώ εδώ και μέρες γράφω,
πρόχειρα, καρμπόν, ποιήματα σκόρπια παντού
και θέλω να της δείξω ένα ποίημα
το ποίημα της ζωής μου. Όμως διστάζω,
και ξυπνώ. Με φίλησες στα μαλλιά
για να ξυπνήσω. Ονειρεύτηκα πως ήσουν ποίημα,
ναι, ένα ποίημα που σε κάποιον ήθελα να δείξω…
και γελώ και συνεχίζω να ονειρεύομαι
εκείνη την επιθυμία να σε δείξω σε όσους αγαπώ,
να ελιχθούμε ελεύθερα μαζί
στην έλξη της βαρύτητας, που απλό δεν είναι,
που και το φτερωτό χορτάρι παρασέρνει μακριά
καθώς ο άνεμος εκπνέει.

Adrienne Rich

 

 

Εκπαίδευση για τον ελεύθερο χρόνο

Σήμερα θα σκοτώσω κάτι. Ο,τιδήποτε.
Αρκετά αγνοήθηκα και σήμερα
θα το παίξω Θεός. Είναι μια συνηθισμένη μέρα,
μια απόχρωση του γκρι με βαρεμάρα ανακατώνονται στους δρόμους.
Λιώνω μια μύγα στο παράθυρο με τον αντίχειρά μου.
Το κάναμε αυτό στο σχολείο. Σαίξπηρ. Ήταν σε
μια άλλη γλώσσα και τώρα η μύγα είναι σε μια άλλη
γλώσσα.
Εκπνέω ταλέντο στο τζάμι για να γράψω τ’ όνομά μου.
Είμαι μία ιδιοφυία. Θα μπορούσα να γίνω στ’ αλήθεια ο,τιδήποτε,
έστω και με μισή ευκαιρία. Όμως σήμερα θα αλλάξω τον κόσμο.
Τον κόσμο του κάτι. Η γάτα με αποφεύγει. Η γάτα
ξέρει ότι είμαι μία ιδιοφυία, και κρύφτηκε.
Χύνω το χρυσόψαρο στον καμπινέ. Τραβάω καζανάκι.
Βλέπω ότι αυτό είναι καλό. Το παπαγαλάκι πανικοβάλλεται.
Κάθε δεκαπέντε μέρες, περπατώ δυο μίλια μέχρι την πόλη
για το επίδομα. Υπογράφω. Δεν εκτιμούν το αυτόγραφό μου.
Δεν έμεινε τίποτα να σκοτώσω. Τηλεφωνώ στο ράδιο
και λέω στον σπίκερ ότι μιλάει με έναν σούπερ-σταρ.
Μου το κλείνει. Παίρνω το κουζινομάχαιρο και βγαίνω.
Τα πεζοδρόμια αστράφτουν άξαφνα. Αγγίζω το χέρι σου.

Carol Ann Duffy

 

Ματαιότητα | Τζένιφερ Ντέρλεθ

Η απίστευτη ματαιότητα του να είσαι εξωγήινη.

Ένας καθρέφτης κρέμεται αιώνια από τον ουρανό
με παλιά ξεσχισμένα σκοινιά αλλά αντέχει να σου θυμίζει
εσένα αλλιώς.
Εσύ αντέχεις να τον αντικρίζεις, να σου θυμίζεις την αντισυμπαντική σου υπόσταση που σίγουρα έχει περισσότερο ενδιαφέρον από σένα.
Σύρε και γαμήσου τώρα

Κατεβαίνω τη σκάλα του ουρανού περήφανη
άγγελοι και Παναγίες μου γνέφουν, με ζητάνε, με παρακαλούν
τους κάνω κωλόχερο αγέρωχη και συνεχίζω. Η άφιξις μου προβλέπεται αιώνια.

Μόλις έφτασα, η πόλη με υποδέχτηκε με το πιο γκρίζο της φόρεμα
είχα χρόνια να τη δω.
Μέσα μου μουρμουρίζω ευχές, αγάπες και κατάρες
είχα δεν είχα πάλι κοντά της βρέθηκα. Λες και απλώνει
πάνω μου αόρατους ιμάντες. Είμαι κλωστή, ακόμα μια στο αιώνιο πλεκτό της και αν δε με κάψεις δεν μπορώ να φύγω από εδώ.

Οι Θεοί με κοιτάνε αφ' υψηλού και σαρδόνια χαμόγελα στολίζουν
τα ύπουλα πρόσωπα της "δήθεν", της άυλης ύπαρξης.
Χαίρονται για το μπλέξιμο μου και το δείχνουν κάθε στιγμή.
Βριζόμαστε κάμποσους αιώνες, ενώ ξεχνώ να προσπαθώ να λυθώ. Μένω εκεί.
Πεθαίνω εκεί. Ξαναγιεννιέμαι για να πεθάνω εκεί. Με τους φίλους μου τα απόβλητα Της, παραμυθιαζόμαστε και νομίζουμε πως χαιρόμαστε.
Μεθύσαμε και νομίσαμε πήγαμε κόντρα στους αιώνιους, θεούς κηδεμόνες μας.
Κι όταν με κοιτάς νομίζω πως θα σπάσεις τους ιμάντες, μα και εσύ δεμένη και ανόητη είσαι.
Δεν το ξέρεις;

Παρανοϊκές μορφές ρίχνουν τις λεπίδες ματιές τους καθημερινά πάνω μου.
Γι'αυτό κρύβομαι στο σκοτάδι τον τελευταίο καιρό. Εκεί που δεν μπορεί να με αναζητήσει κανείς.
Είναι οι φύλακες μας οι περαστικοί, είναι οι φυλακές μας τα βλέμματα τους.
Είναι βαλτοί, να μας προσέχουν και όταν ξωκύλουμε στα στενά σοκάκια της μεγαλειότητας Tης μας θέλουν γεμάτους αίματα καρφωμένους στην άσφαλτο,
μας κυνηγούν με ψέματα του τύπου:"Eίστε ο τρόμος της, είστε ο βούρκος της."
Είναι οι φύλακες μας οι πεζοί. Είναι βαλτοί απ' τους Θεούς.

Είκοσι φράγκα τα 60 λεπτά μαζί σου. Χαμένη στα αρώματα της σημερινής σου σάρκας.
Είκοσι φράγκα για να μεθύσω και μεθώ και τους ξεχνώ.
Πόσα φράγκα για να μεθύσω παρέα με τη μεγαλειότητα Tης;
Για να με ξεράσει αηδιασμένη από το βρωμερό στομάχι της μια για πάντα.
Πόσες φορές δοκίμασα μάταια να μεθύσω τα βλοσυρά της μάτια. Αλλά μάταια.
Ήταν αυτοί εκεί. Είναι οι φύλακες μας οι πεζοί. Είναι βαλτοί απ' τους Θεούς και δε με άφησαν.

Η Κόρη του Ε.Τ. μου λέει τέτοιες ανοησίες κάθε φορά που την μεθώ, συντετριμμένη που δεν κατάφερε ποτέ να αφήσει αυτόν το πλανήτη.

 

 

.

 

 

[ΣΤΥΛΙΤΕΣ] Του Δημήτρη Νικηφόρου

Δεν πίστευε παρά στον εαυτό του (κατά καιρούς)
και στο ρητό ενός αιρετικού ισμαηλίτη
χαραγμένο στο κεφαλάρι του κρεβάτιού του:
” Τίποτα δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται”
αλήθεια της οποίας έγινε μύστης
— το μόνο που διαρκεί είναι η κάβλα —
κομπορρημονούσε με αδιόρατη ειρωνεία
εκχυδαϊζοντας σκόπιμα ό,τι είχε ιερό.
Λίγοι ένοιωσαν ότι μιλούσε για την ορμή
την elan vital (μα όχι αυτή του Μπερξόν)
που σαν λάμα καρφώνεται στο νου και μένει εκεί
εμμονή ελώδης σε τυραννά με κρίσεις
υψηλού πυρετού, ρίγη και αφυδάτωση.

 

 

Rosemary's Baby, Roman Polanski (1968)