Δεσποινίς έμπνευση

Μ. Τρίτη, της Κασσιανής...

Νίκος Καββαδίας, «Kasbah» ή «Η πόρνη του Kasbah»

Τραβούσαμε με βήμα αργό προς την Κασμπά.
Φέσι αλγερίνικο φορούσε ο συνοδός μου.
Το στίχο ποίηση το λαμπρότερό σου δώσμου
για να ιστορήσω κάποια πράγματα θαμπά….

Η παραλία κάτου φαινόταν με τα πλοία
κι ένας πολύγλωσσος που ερχόταν συφερτός.

Μαύρες γυναίκες, στολισμένες με λευκά,
Αλγερινές που εθορυβούσαν κι εγελούσαν
και ναυτικοί από ξένες χώρες που φορούσαν
κάσκες παράδοξες και ρούχα τροπικά.

Σπίτια παλιά, δίχως παράθυρα, ψηλά
κι απά σε πέτρινα πεζούλια καθισμένες
πατρόνες γριές, σαν από κόλαση βγαλμένες
παίζανε ζάρια και τραβούσανε λουλά.

Μες σε κοιτώνες χωρισμένους, σκοτεινούς,
απάνου σε φαρδιά και βρώμικα κρεββάτια,
άσπρες και μαύρες, με φρικτά κι άφωτα μάτια
δίχως ορίζοντα και δίχως ουρανούς.

Μέσα στο νούμερο “Ταλαάτ” ένα λευκό
κορμί γυναίκας σ’ ένα ολόμαυρο μεντέρι
στα χέρια της παίζει με τέχνη ένα μαχαίρι
κι ένα χοντρό βιβλίο διαβάζει, παλαιικό.

Με χαιρετά με μιαν ευχήν αραβική
και μου μιλεί από κάθε γλώσσα λίγα λόγια
που της εμάθαν μες τα ξένα καταγώγια
όσοι κοιμήθηκαν μαζί της ναυτικοί.

Ομως κρατά μετά τα χείλη της κλειστά.
Αν μείνεις -μου ‘πε- τ’ όνομά μου μη ρωτήσεις.
Μισώ τις μάταιες εξομολογήσεις
και των αντρών τα μάταια λόγια τα ζεστά.

Μείναμε δίχως να μιλάμε ως την αυγή
κι όταν επλήρωσα και κίνησα να φύγω,
κουδούνισε τα χρήματα στο χέρι λίγο
και μου τα πέταξε στο πρόσωπο με οργή.

Και μου πε: Αν ζήσατε πολύ στους τροπικούς
κι αν εδιαβάσατε παράξενα βιβλία,
μάθατε μόνο να οδηγάτε αργά τα πλοία,
στους χάρτες σκύβοντας τους Μερκατορικούς.

Αλλά το ασάλευτο ταξίδι των πορνών,
ποιός από σας, τυφλοί, ποτέ το βλέπει;
Ο μεσονύχτιος ήλιος πάντοτε το σκέπει
και τ’ άστρο κάποιων άγνωστών σας ουρανών.

Εβγήκα. Απέξω από την πόρτα της σειρά
προσμέναν Γάλλοι, Εγγλέζοι και Σενεγαλέζοι.
Κι αυτή κλεισμένη το μαχαίρι της να παίζει,
πετώντας το στον τοίχο τούτη τη φορά.

Κι ετράβηξα τρεκλίζοντας με βήμα αργό,
ώσπου έφτασα, με τη βοήθεια του κυρίου
απ’ την αρχαία πολιτεία του Αλγερίου
στο ξεβαμμένο μας τεράστιο φορτηγό.

 

"...Πολλοί αυτοί που πνίγηκαν από την ασφυξία:
Ο ένας στης πολυτέλειας την αποπνικτική σαπίλα,
o άλλος μέσα στην κενότητα της εξουσίας,
o τρίτος από ορμόνες και επιθυμία σαρκική.
Ενώ εμείς θα στήσουμε στα προσκεφάλια τους κεριά τιμής
σ’ αυτούς που χάθηκαν απ’ την αγάπη την αληθινή.

Και οι φωνές τους θα συρρέουν σ’ έναν ρυθμό,
και οι ψυχές τους θα σεργιανίζουν μες στο γαλανό
και θ’ αναπνέουν μες στη χώρα του εύοσμου.
Θα ενωθούν μακριά από τα κοιμητήρια
πάνω στα εύθραυστα περάματα, γεφύρια,
μες στα στενά τα σταυροδρόμια του κόσμου...

Για τους ερωτευμένους θα στρώσω λιβάδια,
για βόλτες βραδινές και χάδια.
Αναπνέω σημαίνει αγαπώ.
Και αγαπώ σημαίνει ζω".

"Μπαλάντα για την αγάπη"
Βλαντίμιρ Βισότσκι (25/1/1938 – 25/7/1980)

 

..Πρέπει να 'ταν των Βαΐων τ' ουρανού
επειδή και τα πουλιά κατέβαιναν μ' ένα κλαδάκι πράσινο στο ράμφος και στον ύπνο μου

Ένα κορίτσι δίχως λόγο είχε σταθεί κι άφηνε το μπλουζάκι του ξεκούμπωτο

Γυαλί στο φως
ανεμίζοντας τούλια μια κορμοστασιά
διπλή απ' το σπίτι σε ύψος με τα δάχτυλα στο πόμολο το αόρατο

Κι οι μνήμες παν κι αυτές πίσω απ' τα πράγματα να τα προφτάσουν
Όπου τα παλαιά φαίνονται πάλι κι εκείνα σαν καινούρια

Θρυλική θα μείνει στους μεταγενέστερους η μέρα που κανείς δεν
είπε να βαρυγκομήσει
αλλ' οργιές ανοιχτά στα φυλλώματα φέγγανε στιλπνά λεμόνια ηλιίσκοι των αιθέρων

Οδυσσέας Ελύτης

 

 

Το γνωρίζω πως,

δεν ανήκω εδώ.

Έρχομαι από μια άλλη εποχή.

Όταν οι δρόμοι,

το γκριζωπό νερό, είχαν την ίδια μορφή με μας τους δυο,

αδιάκοπα κυλούσαμε στην γη.

Γυρνάω πίσω τώρα.

Θυμάμαι τα τραπέζια στα καφέ που καθόμασταν,

κάθε νύχτα έμοιαζε τόσο χλιαρή.

Και εγώ πιστός στο μονοπάτι μου,

υπήρξα σε τέτοια απόσταση από τα αστέρια

όσο και τα αστέρια από μένα.

Διέσχισα το Νείλο,

θυμάμαι το χέρι μου στη κουπαστή.

Όμως γνωρίζω.

Έρχομαι από μια άλλη εποχή, τότε που εσύ

συνήθιζες να μου χτυπάς το παράθυρο.

Και νόμιζα πως παρέμεινες,

να εξαφανιστείς μονάχα μπροστά στα μάτια μου.

Κάθε πλευρά του σώματος σου

εκτείνεται αδιανόητα μίλια μακριά και δεσμεύεται με την άλλη

στην αντίπερα άκρη της γης.

Συλλογίζομαι εσένα

όπως συλλογίζεσαι κάποιον που παρέμεινε ξάγρυπνος

για να προσέχει ένα μοναχικό λουλούδι.

Συλλογίζομαι εσένα, όπως συλλογίζεσαι κάποιον

που είχε πολλές προσδοκίες από το τέλος.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να έρθει και να στο κλονίσει αυτό από τα χέρια.

{Verner von Heidenstam}

 

 

Rogelio de Egusquiza - Tristan and Isolt (Death)

   

 

“Πόσο εἶνε ἀστεία ἡ ζωὴ μὰ καὶ πόσο ἀστειότεροι εἴμαστε μεῖς ποὺ τὴν ἀνεχόμαστε τέτοια”, ἔγραψα, θυμᾶμαι, κάποτε στὸ ἡμερολόγιό μου..

..ἴσως νὰ μὴν ἀγάπησα ἀρκετά, ὄχι ὅσο ἔπρεπε. Τὸν ἰδανικό μου ἔρωτα θαρρῶ τὸν ἔζησα στὴ φαντασία μου. Ἡ ψυχή μου καὶ ἡ ἀγάπη γεννήθηκαν τὴν ἴδια μέρα. Αὐτὸ τὸ ἔνιωθα μέσα μου, κι᾿ ὅμως δὲν πίστευα ὅτι θὰ ὑπῆρχε μέρα ποὺ θὰ μοῦ ἀποδείκνυε ὅτι ἀγαποῦσα ἀληθινά. Δὲν εἶνε στ᾿ ἀλήθεια τραγικό, μιὰ μεγάλη εἰρωνεία, νὰ μιλοῦν γιὰ τὴν ἀγάπη ἄνθρωποι ποὺ δὲν τὴν γνωρίζουν καὶ νὰ σιωποῦν ἐντελῶς κεῖνοι ποῦ νοιώθουν τὴν ψυχή τους νὰ πνίγεται στὸ πόνο της;
Πολλοὶ λέγαν ὅτι ζοῦσα μεσ᾿ στὸ κεφάλι μου. Κάτι ἔπρεπε νὰ ποῦν κι᾿ αὐτοί... Πῶς ἄλλως θὰ μὲ κατέτασσαν σὲ συγκεκριμένη κατηγορία ἀνθρώπων;
Κι ἦταν δύσκολο, δύσκολο πολὺ νὰ ζῶ μονάχη μου μέσ᾿ σἕνα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στὰ μικρά της ζωῆς καὶ στὸ τίποτα. Ἤμουνα σὰν παράσιτο, σὰν μαῦρο ξωτικὸ ποὺ ἔχασε τὸ δρόμο κι᾿ ἀντὶ νὰ ταξιδέψει στὸν ὀνειροκόσμο του, ξέπεσε σὲ τούτη δῶ τὴ γῆ.

..θἄθελα νὰ ζήσω σὲ κάποιαν ἄλλην ἐποχή. Κάποιοι ἀπὸ μᾶς κάναν τὸν πόνο στίχο, τὴν ὀργὴ τραγούδι, ἀλλὰ κανεὶς δὲν τόλμησε... - οὔτ᾿ ἀπὸ μᾶς οὔτ᾿ ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους - δὲν τόλμησε νὰ νὰ ξεφύγει ἀπ᾿ τὸ χαραγμένο μονοπάτι, δὲν τόλμησε νὰ πεῖ ὅ,τι στ᾿ ἀλήθεια σκεφτότανε, δὲν τόλμησε νὰ κάνει ὅ,τι στ᾿ ἀλήθεια ἤθελε νὰ κάνει. Οἱ περισσότεροι ἦταν - εἴμασταν - δειλοὶ ποὺ ᾿ψαχναν ἁπλὰ ναύρουν τὴν αὐτοεπιβεβαίωσή τους. Κι᾿ ὅμως ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ Κ., ὁ μόνος ποὺ θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ μὲ καταλάβει, ἀλλὰ οὔτε καὶ κεῖνος τόλμησε... Μοὖπε μάλιστα, πὼς μὲ λυπόταν γιατί τὸν ἀγαποῦσα... ὅτι ἤμουνα γι᾿ αὐτὸν μιὰ παρηγοριά.
Ξεφυλλίζω τὰ τετράδια τοῦ μυαλοῦ καὶ κυττάζω πίσω. Ὅλα ζητάω τὰ χαμένα, τὶς μικρὲς στιγμές, τὸν ἀγαπημένο... Γυρνῶ τὸ βλέμμα καὶ τὸν κυττάζω πάντα τὸ δρόμο ποὺ ἀφήσαμε. Εἶνε μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες καὶ φρίκη... εἶνε τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος... κι᾿ ὅμως - θεὲ συγχώρεσέ με - θὰ τὸν ἔπερνα μὲ τὴν καρδιὰ γεμάτη δάκρυα καὶ μεταμέλεια...Δὲ θέλω τίποτε ἄλλο, μόνο νὰ φτάσω, νὰ σταθῶ κοντά σου τόσο ποὺ φτάνει γιὰ νὰ ἰδῶ... νὰ ἰδῶ τὸ πρῶτο βλέμμα σου ἐκεῖνο ποὺ μοῦ ᾿ριχνες σὰν ἔφτανα... τὶς μικροῦλες ὅλες ἐκεῖνες ρυτίδες στὸ πρόσωπό σου... νὰ ἰδῶ τὰ χέρια σου ν᾿ ἁπλώνονται σὲ μένανε νὰ μὲ ἀγκαλιάσουν... νὰ ἰδῶ... νὰ νοιώσω τὸ φίλημά σου...

..κυττῶ πίσω καὶ ἀντιλαμβάνομαι πόσο στάθηκα τυχερή: ἔζησα ἐλεύθερη ὅσο καμμιὰ ἄλλη γυναίκα τῆς ἐποχῆς μου, ἔκανα πράγματα ποὺ δὲν ἔκανε καμμιὰ ἄλλη, κι᾿ ἀγαπήθηκα ὅσο λίγες. Καί, δὲν τὸ ξεχνῶ, καθὼς τὸ βλέμμα μου ἔσβηνε, ἐκείνη τὴ μελαγχολικὴ αὐγούλα τ᾿ Ἀπρίλη, δὲν ἤμουν πειὰ μόνη. Νέοι ποὺ μ᾿ ἀγάπησαν ἦρθαν νὰ μ᾿ ἀποχαιρετήσουν καὶ φίλες γκαρδιακὲς στὸ προσκεφάλι μου ἕνα τελευταῖο τραγούδι νὰ μοῦ χαρίσουν...

Αὐτὸ εἶναι τὸ γράμμα μου στὸν κόσμο ποὺ ποτὲ δὲν ἔγραψε σὲ μένα, ὅπως λέει κι᾿ ἡ καλή μου φίλη.

Μὲ ἀγάπη
Μαρίκα Πολυδούρη

 

 

A la folie

Ό,τι κι αν λεν τα εγχειρίδια της Ψυχιατρικής,
ένα είναι σίγουρο. Δεν περιγράφεται η τρέλα.
Το ερώτημα που τίθεται, είναι αν μπορεί
επαρκώς να περιγράψει.
Ας πούμε, λέμε «τον ερωτεύτηκε τρελά».
Είναι μια έκφραση κι αυτή,
ενδεχομένως κάπως τετριμμένη, πλην όμως
με παγκόσμια, διαπολιτισμική ισχύ.
Γιατί, παντού στον κόσμο οι ερωτευμένοι
διαγιγνώσκονται παράφοροι, διαταραγμένοι
κι ενίοτε επικίνδυνοι και αυτοκτονικοί.
Μιλώ, ασφαλώς, γι’ αυτούς τους εκλεκτούς
που αξιώθηκαν μια τύχη υψηλή–
να αγαπούν, χωρίς απαραιτήτως ν’ αγαπιούνται.
Γιατί μονάχα τότε είναι που μπορούν,
χωρίς μικροπρεπή προσκόμματα
και δίχως της επιτυχίας τη δαμόκλειο επιταγή,
να φτάσουν το αίσθημά τους
σε ύψη δυσθεώρητα, για ’κείνο που αντιτάσσει
η πάντοτε προσβλέπουσα και σώφρων Λογική.
Άλλοι το λένε αποτέλεσμα, άλλοι ανταπόκριση,
άλλοι κατάληξη ευτυχή.
Κι ίσως να μοιάζει με πορεία παράδοξα μοναχική.
Όμως, δεν πρέπει να ξεχνούμε,
ότι στον κόσμο των τρελών κι ερωτευμένων
ισχύει μια καινούρια, ολότελα άγνωστη ηθική.
Εξάλλου, αυτό δε λεν πως είναι η τρέλα;
Όταν η συμπαγής ουσία,
που συγκρατούσε τα Γνωστά σε στέρεη δομή,
έχει οριστικώς αποδιοργανωθεί.

(Συλλογή Χωρίς, από το Χωρίς ΙΙ)
Μιράντα Παπαδοπούλου

 

η μνήμη-
υποχωρεί σε φωλιές του παρελθόντος, κατασκευασμένες από και με, πάθος ζωής.

η μνήμη-
υποχωρεί νοσταλγικά, άτακτα, γρήγορα, χαοτικά, εκεί που νομίζει ότι, θ’ αντλήσει κι άλλη δύναμη κι άλλη ενεργεία κι άλλο μέλανα ζωμό.
ότι υποτιμήθηκε στο παρελθοντικό της «τότε», εξιδανικεύεται αφόρητα στο «σήμερα» της.
η συγκριτική αντίστιξη , στην τελική, ανοίγει ξανά το τραύμα των παραλείψεων, των ευθυνών, των «άλλων» επιλογών.
ένα τραύμα-
που βαθαίνει σε γεωμετρική πρόοδο με την κρίση, ένα τραύμα τραγικότητας του ανέφικτου, αυτό του, να εύχεσαι να γυρίσεις πίσω στον χρόνο, όχι πολύ, λιγουλάκι…για τόσο όσο, να διορθώσεις ή να αυτοδιορθωθείς.
#δεν_ζει_κάποιος_με _το_παρελθόν

Χρυσάνθη Κωνσταντακάτου

 

 

[ Curiosity did not kill this cat ]

 

 

E.G

 

 

ΚΕΛΥΦΟΣ

Αυτό το κέλυφος
που χει δυο μάτια από γυαλί
το γαμημένο
είναι πλαστό

Είναι ασπίδα και πανικός
Και τη φωνή του την γκρεμισμένη
αν την υψώσει στην ευτυχία
θα μουγκαθεί

Αυτό το κέλυφος
που με προσέχει
δεν ξέρει πλέον
τι είναι τι

Τι είναι δράμα
τι κωμωδία
τι σιωπή

ΤΚ

Σχέδιο Karameros Christos