Δεσποινίς έμπνευση

ρε ύφεση – ρε _ λα δίεση – λα

ο παπαγάλος
είναι μεγααάλος
και κάνει πι-πι
και κο-κο-κο
κι αν το κοράκι
δεν γίνει τζάνκι
ή σε άλλα σκότη
δεν αρνηθεί (παθητική)
θα φύγει τότε
ποτέ ή πότε
στο ένα φτερό το σούρουπο
στο άλλο ξημερώνει
(η αυγή, η ανατολή είναι καμένες λέξεις)
με αγαπάς;
καλά ντε μια κουβέντα είπα
σκεπασέ με με τους ώμους σου
ναι δε γίνεται.. το ξέρω
κόψε μου το κεφάλι
μην με αρνηθείς
ένα ιδιωτικό ψυχιατρείο για τον ποιητή παρακαλώ;
δεν είναι στην χάρτα των οικουμενικών ανθρώπων του Δικαιώματος;
τι; πρέπει μόνος μου, ο καθένας κάνει ό,τι, όλα κάποτε τέλει τέλεια τέλεια τέλεια άιμ τζαστ φίλινγκ
είμαι καρπός της γης ή του πένθους ;
η γη δεν πενθεί ποτέ, γι’ αυτό εφευρίσκει την άνοιξη;
δε πειράζει κάνω αγρανάπαυση
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ δλδ
μέχρι να ρίξεις εδώ ξανά τους σπόρους σου
ο άνεμος δεν είναι που πάει δώθε κείθε κι όλα τα γιατρεύει
φύσα τη σκόνη μου και πνίξε με στο ρίγος, που είσαι;
που θα βρεις άλλο καλύτερο νεκροχώραφο από εμένα
κάποτε σου υποσχέθηκα λουλούδια
τα έκαψε το καλοκαιρινό κρύο δεν έδωσα όχι όλα όσα θα όχι όλα
έχω ακόμα
μα τώρα βρωμάω μπαγιάτικο χρυσάνθεμο
ή τουλίπα της θάλασσας ή
χαλασμένο κολοκύθι
ή
τα φαντάζομαι όλα αυτά για να συμπιέζω τον εξευγενισμό του αρώματος αν αποφάσιζες ποτέ να γίνεις πάλι μύτη
ή
είτε
τα ποίηματά μου μοιάζουν με αυνανισμό;
δεν τελείωσα

δ*^μ#:τ&%ρ)(ς Κ. (υιός του Γιόζεφ και της Δίκης το γένος αγόνου)

 

 

Δεξαμενόπλοια αραγμένα έξω απ’ το λιμάνι
μονάχα τα σκαριά τους ολόρθα στα βαθιά,
σε κάθε τιμονιέρα τρεμοσβήνει φως χλωμό,
μια κάποια καρτερία φλογερή πλέει εκεί.
Κι ακόμη είσαι εσύ εκεί στων ίσαλων το μήκος.
Τίποτε δεν μπορείς να πεις,
νιώσε το βάρος μόνο πέρα από το προσωπικό, έναν ευρύτερο εαυτό.

 

Άκουσες το μηχανοστάσιο, το τρίξιμό του το μεταλλικό,
τον ήσυχο άξονα ενός θραυσμένου κόσμου.
Το θεϊκό θα ’πρεπε να ’ναι ένα κομμάτι του,
τουλάχιστον μια παρουσία που διαβαίνει μες στη νύχτα.
Ωστόσο είσαι εσύ κοντά σου απέναντί σου, μόνο αυτό,
άνθρωπος κόντρα στα εξουθενωτικά, ατελείωτα κύματα.
Αυτό το ξέρεις τώρα και σηκώνεις το κεφάλι σου θλιμμένα.

Don Schofield

 

Άντε γαμήσου Πέτρο Κωστόπουλε

Ο Σοφοκλής ξεστομίζει το «έρως ανίκατε μάχαν», μα ο ακροατής ακούει την Αντιγόνη να προκαλεί το θάνατο που τής πήρε τους στρατιώτες αδερφούς της, αλλά είναι ο Σοφοκλής αυτός που μιλάει σαν γυναίκα, υπογραμμίζοντας πως οι λέξεις δεν είναι ποτέ με τη μεριά της ρομφαίας.

Σήμερα που ο ερωτισμός εκφωνείται στο τηλεοπτικό λιανεμπόριο απ’ τα χείλη του νταβατζή, τα ποιήματα βρέθηκαν εξόριστα στα δίκτυα και στα απούλητα βιβλία.

Το σεξ έγινε μια υστερική ανάγκη μέσα στο λοιμοκαθαρτήριο των εικόνων που επιβάλουν οι αίγαγροι των αγορών και οι σωματέμποροι του θεάματος.

Ο Εμπειρίκος είναι εξόριστος σε καλοραμμένα βιβλιαράκια που προορίζονται για προχωρημένους αστούς που ακούνε Τέλεμαν και πίνουν τσάι κοιτάζοντας τη θάλασσα, μα ο Πέτρος Κωστόπουλος προορίζεται για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση της πλέμπας.

Ανήκει σ’ αυτούς που εισήγαγαν το σεξουαλικό σκουλήκι στο μήλο του δικού τους μονοπωλιακού συστήματος, ανάγοντας το κουτσομπολιό σε είδηση και το νταβατζηλίκι σε επιστήμη.

Το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα δεν θέλει τους ποιητές που είναι και ταραξίες. Δεν θέλει οι άνθρωποι να μάθουν να αγαπούν τα σώματά τους αλλά να πουλάνε το κρέας τους και να σκέφτονται σαν γρασαρισμένα έμβολα.

Θέλει τον παπά και το συσσίτιο χέρι χέρι με το Θέμο Αναστασιάδη και τη Χρυσή Αυγή, τον ηθικολόγο Στέλιο Ράμφο να μεμψιμοιρεί λέγοντας μεγαλόστομες φανφάρες.

Θέλει τους λεγόμενους πολιτικούς, δηλαδή το υπηρετικό προσωπικό της άρχουσας τάξης να μαλακίζεται με εξαπτέρυγα και σημαίες.

Θέλει τον πρωθυπουργό να τρομπάρει μπροστά στον ένδοξο ελληνικό στρατό που συντηρεί ο εξαθλιωμένος φτωχός με το αίμα του.

Θέλει διασημότητες και αριστεία, θέλει την πλαστογραφημένη ιστορία του Βερέμη και του Παπαχελά, θέλει νεοφιλελευθερισμό και ορθόδοξους μουλάδες.

Μα οι λέξεις δεν είναι ποτέ με τη μεριά της ρομφαίας. Οι λέξεις είναι με τη μεριά των ποιημάτων που φωτίζουν την καταγωγή μας. Με τη μεριά των ποιημάτων που διαταράσσουν συνειδήσεις και αναποδογυρίζουν το σώμα για να το γνωρίσουν καλύτερα. Οι λέξεις ουρλιάζουν. Άντε γαμήσου Πέτρο Κωστόπουλε.

 

Ρενέ Σαρ, Καθοδήγηση

Πέρνα.
Η αστρική σκαπάνη
έχει ανοίξει για σένα τα βουνά.
Πέρνα όπως απόψε πάνω εκεί
περνά σα ρίγος ένα σμάρι από πουλιά.
Άκουσε πως χτυπούν των βράχων τα μηνίγγια
μη σου ξεφύγουν ψίθυροι
η λέξη εκείνη που γλυκιά σαν το φθινόπωρο
μπορεί να σε κοιμίσει.
Κοίταξε πώς κυματίζουν γύρω
πώς μας τυλίγουν τρυφερά
οι βεβαιότητες, ησύχασε λοιπόν,
ω Λόγχη μου, Δίψα μου σκληρή!
Τι αυστηρή που ήταν η ζωή,
τώρα έχει λυθεί από πόθο
στην αγκαλιά της εξορίας.
Πέφτει μία λεπτή βροχή από αμύγδαλο,
δροσίζει την ελευθερία,
ιδού ποια είναι η φύση σου,
Η αλχημεία σου, ω Αγαπημένη!

Μετάφραση: Βαγγέλης Κάσσος.

 

 

Κύριε

—Κύριε, είναι μεσημέρι κι ακόμα
δεν ξυπνήσατε
—Κύριε, δεν πήρατε το πρωινό σας
—Κύριε, ήπιατε πολλούς καφέδες
—Κύριε, ο ήλιος λάμπει, αστράφτει
βρέχει και χιονίζει
—Κύριε, ένα κόκκινο πουλί έχει κολλήσει
στο παράθυρο σας
—Κύριε, μια μαύρη πεταλούδα φάνηκε
πάνω στο στήθος σας
—Κύριε, πώς τρέχετε με το ποδήλατο!
—Κύριε, είστε παγωμένος
—Κύριε, έχετε πυρετό
—Κύριε, είσαστε νεκρός;

Μίλτος Σαχτούρης

 

ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΙΝΕΜΕΝΗΣ

Ντέφι χτυπώντας το φεγγάρι,
χορεύει κι έρχεται με χάρη,
έρχεται μες στις ερημιές
από το φως ασημωμένη,
μικρή τσιγγάνα, η Παινεμένη.

Ως τη θωρεί, πετιέται πάνω
ο άνεμος ο ακοίμιστος,
πουνέντες άντρας πονηρός,
κοιτάει τη μικρή, κοιτάει
κι ολόγλυκα της τραγουδάει.

Μικρούλα μ' άσε να σηκώσω
το φουστανάκι σου να ιδώ,
άσε με λίγο να σ' αγγίξω
και της κοιλίτσας σου ν’ ανοίξω
το ρόδο το γαλαζωπό.

Πετάει το ντέφι τρομαγμένη
και τρέχει, τρέχει η Παινεμένη.
Ξωπίσω της ακολουθεί
άνεμος άντρας, που κρατεί
μια σπάθα - σπάθα αστραφτερή.

Αχού, το κύμα πώς στενάζει!
Ο κάμπος, αχού, πώς χλωμιάζει!
Παίζει των ίσκιων τη φλογέρα
μέσα στο σκοτεινό αγέρα.

-Τρέχα, Παινεμένη, τρέχα
τι όπου να ‘ναι θα προφτάξει
ο άνεμος και θα σ’ αρπάξει.
Να ‘τος, χιμάει από ψηλά,
γλείφεται γλώσσες τις εννιά.

Στο πρώτο σπίτι η Παινεμένη
χώνεται μέσα αλαφιασμένη,
την ερωτάνε να τους πει
κι εκείνη λέει κι ανιστορεί.

Ενώ απ’ τη λύσσα του θερίο
ο άνεμος γυρνάει στο κρύο,
δέρνει το σπίτι και το ζώνει,
τα κεραμίδια του δαγκώνει.

Federico García Lorca

 

Το ιδιαίτερο φθείρεται μαχόμενο..

G. W. F. Hegel

 

 

..οι πέπλοι τών ταξιδιωτισσών και τά μαλλιά των λυσικόμων κορασίων εκυμάτιζαν εις εκάστην πνοήν τού ανέμου ενώ..



..ο «Μέγας Ανατολικός» γλιστρούσε εις τά σκοτεινά νερά ως υπερκόσμιον φάντασμα και προχωρούσε εις τό αυροφίλητον έρεβος, ουχί ως μονάς, αλλά ως ολόκληρη αρμάδα, νύκτωρ εξορμήσασα, με όλα τά φώτα της αναμμένα, ως στόλος πανηγυρικός και ατρόμητος..