Δεσποινίς έμπνευση

Πόσο γλυκόπικρη γεύση μπορεί να σου αφήσει μια προσδοκία που λαχταράς.
Το ανέφικτο μπορεί να στο μετατρέψει σε απωθημένο.
Το χειροπιαστό σε απογοήτευση.
Το υπαρκτό σε αόρατο.
Να σε ρίξει στη λήθη, να σε βυθίσει σε πλάνη.
Κι αν είσαι τυχερός και πάψουν για λίγο οι σειρήνες κι εσύ είσαι ξυπνητός μπορεί να βρεις το μονοπάτι σου για την πραγματικότητα.
Κι αν είναι η "γεύση" σου πικρή πες δεν πειράζει.
Γιατί εκεί πίσω υπάρχουν ακόμη κάποιοι που ακούνε ακόμα τις σειρήνες.
Υπάρχουν κι άλλοι που ξαναχάνονται γιατί είναι όπιο η προσδοκία ειδικά των στιγμών.
Είναι παγίδα η ανάμνηση πολλές φορές.
Κι είναι που δουλεύει σαν σαράκι που σου τρώει τα σωθικά.
Σαν το ξυράφι που σε κόβει γλυκά και μέχρι να δεις τον λεκέ απ' το αίμα δεν έχεις καταλάβει τίποτα.
Είθε η σταγόνα που θα δεις να είναι η πρώτη κι όχι η τελευταία.

 

 

Ελευθερία έκφρασης

Την πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.

Τη δεύτερη νύχτα δεν κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.

Ώσπου μια μέρα
-την πιο διάφανη απ’ όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

 

 

Juan Ramón Jiménez - Εγώ δεν είμαι εγώ


Εγώ δεν είμαι εγώ.
Είμαι κείνος
που προχωράει στο πλάι μου, και δεν τον βλέπω·
που, άλλες φορές, τον επισκέπτομαι
και, άλλες φορές, τον λησμονώ.
Εκείνος που, γαλήνιος, σιωπά όταν μιλάω,
εκείνος που, μειλίχιος, συγχωρεί όταν μισώ,
εκείνος που συχνάζει όπου δεν πάω
και που θα μείνει όρθιος όταν θα 'μαι νεκρός.

 

o James W. Webster, φίλος του Byron, γράφει σχετικά με το συμβάν:

" Βρεθήκαμε στο soiree της Lady Sitwell, στην Seymour Rοαd, τον Ιούνιο του 1814. Εκεί είδε για πρώτη φορά την σύζυγο του ξαδέλφου του, την ωραία Mrs. Wilmot, η οποία φορούσε ένα βαθύ μαύρο φόρεμα που αναδείκνυε τα σκούρα μαλλιά και μάτια της, αλλά και τις σκιές που έπεφταν στο πρόσωπο της. Όταν επιστρέψαμε στο Albany όπου διέμενε, παρήγγειλε στον Fletcher να του φέρει ένα ποτήρι Brandy, το οποίο και ήπιε με μιας στην υγεια της Mrs. Wilmot, ενώ αργότερα αποσύρθηκε για να ξεκουραστεί, και, όπως έμαθα αργότερα, βρισκόταν σε μελαγχολία όλη νύχτα.
Την επόμενη μέρα έγραψε αυτούς τους γοητευτικούς στίχους για εκείνη.."

..She walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
And all that's best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes:
Thus mellow'd to that tender light
Which heaven to gaudy day denies.

One shade the more, one ray the less,
Had half impaired the nameless grace
Which waves in every raven tress,
Or softly lightens o'er her face;
Where thoughts serenely sweet express
How pure, how dear their dwelling-place.

And on that cheek, and o'er that brow,
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent!

Lord Byron

 

Να μπορούσα στα σύννεφα
την ψυχή μου ν’ ανέβαζα



Μ’ αστραπές τα γαλήνευα
κι απ’ την λύπη διασκέδαζα.

 

«Στο μεγάλο δάσος, όπου έμεναν όλα τα ζώα, άναψε φωτιά. Όταν η φωτιά ήταν μικρή, τα ζώα δεν έκαναν τίποτα για να τη σβήσουν. Ήταν πιο εύκολο για αυτά να πάνε σε κάποιο άλλο σημείο του δάσους, που δεν καιγόταν. Σιγά σιγά όμως, με τον αέρα η φωτιά φούντωσε. Τώρα το δάσος καιγόταν από άκρη σε άκρη. Τα ζώα, όταν είδαν το μέγεθος της φωτιάς, τόσο φοβήθηκαν, που τράπηκαν σε φυγή. Ο σώζων εαυτόν σωθήτο. Εκεί που όλα τα ζώα έφευγαν για να σωθούν, ο ελέφαντας, βλέπει ένα κολιμπρί, το πιο μικρό πουλί του δάσους. Κατευθύνεται προς την φωτιά και κουβαλάει στο ράμφος του, μια σταγόνα νερό.

Που πας; ρωτάει ο ελέφαντας το κολιμπρι. Όλοι φεύγουμε.

Πάω να σβήσω τη φωτιά.

Με μια σταγόνα νερό;

Κάνω αυτό που μου αναλογεί. Απαντάει το κολιμπρί και συνεχίζει το δρόμο του, προς τη φωτιά.»

Η ιστορία με το κολιμπρί, που είναι το μικρότερο πουλί στον κόσμο και το μήκος του σώματός του φτάνει μόλις τα 2,5 εκατοστά, μας θυμίζει ότι αν ο καθένας από εμάς έκανε ό,τι μπορεί (έστω και με μια στάλα δύναμη…) για να γίνει ο κόσμος καλύτερος, τότε σίγουρα η ζωή μας θα ήταν πιο ουσιαστική.

 

Berenice’s tresses, 1878, Ambrogio Borghi exhibited in the Exposition Universelle in Paris.

     

 

John Neil Rodger

 

 

Η σκληρότητά μου - Friedrich Nietzsche

Πρέπει να ανέβω από εκατό σκαλιά,
Πρέπει να ανέβω προς τα πάνω και σας ακούω να φωνάζετε:
«Είσαι σκληρός, Μα από πέτρα είμαστε;» -
Πρέπει να ανέβω από εκατό σκαλιά,
Και κανείς δεν θέλει να είναι σκαλοπάτι. (μτφρ.: Γ.Μ.)

Meine Härte - Friedrich Nietzsche

Ich muss weg über hundert Stufen,
Ich muss empor und hör euch rufen:
«Hart bist du! sind wir denn von Stein?»–
Ich muss weg über hundert Stufen,
Und niemand möchte Stufe sein.

 

Και το δάχτυλο της Μαίρης
το σώμα του διαπερνάει
και προκαλεί την κωλοτρυπίδα του
όπου κι αν πάει.....  

 

I want to sleep with you
Joyce Mansour (1955)

I want to sleep with you side by side
Our hair intertwined
Our sexes joined
With your mouth for a pillow.
I want to sleep with you back to back
With no breath to part us
No words to distract us
No eyes to lie to us
With no clothes on.
To sleep with you breast to breast
Tense and sweating
Shining with a thousand quivers
Consumed by ecstatic mad inertia
Stretched out on your shadow
Hammered by your tongue
To die in a rabbit's rotting teeth
Happy.

 

Blow a kiss, I run through air
Not holding on to anywhere



But holding on so beware
I have secrets I won't share