Δεσποινίς έμπνευση

εσύ.

Έχεις αρχίσει να ξεχνάς
αν τα μάτια σου δακρύζουν
από το τσούξιμο ή την επιθυμία.
Λες να φύγεις.
Οι άλλοι στο μάθανε αυτό,
τη φυγή.
Εσύ είσαι από εκείνους που μένουν.
Οι άλλοι σου ζητάνε τα πάντα
και δίνουν μόνο όσα θέλουν.
Τρέχουν με βαλίτσες ασήκωτες,
μένεις με σκέψεις υπέρβαρες.
Σου λένε πως η αγάπη αρκεί,
εσένα αρχίζει να σου περισσεύει.

ανν.

 

Στους ανθρώπους, θα βρίσκω πάντα το καλό. Έτσι, επειδή θέλω

“Να προσέχεις”
“Να μην εμπιστεύεσαι”
“Να κρατάς στεγανά”
“Να είσαι καχύποπτη”
“Μα δεν έμαθες πια;”

Στους ανθρώπους, θα βρίσκω πάντα το καλό. Έτσι, επειδή θέλω Ουφ! Ναι μωρέ, εντάξει! Έμαθα χρόνια τώρα. Μην κοιτάς που σε αφήνω να παίζεις στην αυλή μου. Έμαθα κι από σκατοψυχιές, έμαθα κι από προδοσίες. Και τώρα τι θες; Να σταματήσω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους; Να σταματήσω να τους βάζω στη ζωή μου; Να τους κοιτάω όλους με μισό μάτι; Όχι ρε φίλε… δεν μου πάει. Εγώ θα δίνω. Και θα ανοίγομαι. Και θα προσέχω τόσο όσο, αλλά θα αγαπάω πάντα χωρίς “τόσο όσο”. Εγώ θα ψάχνω πάντα το καλό πίσω από το κακό και το χαμόγελο πίσω από το προσωπείο. Και θα πιστεύω στους ανθρώπους και στην ψυχή τους. Ξέρεις γιατί; Γιατί πήρα τόση αγάπη από τους ανθρώπους μου που δεν φοβάμαι μη “στερέψω”. Γιατί οι γονείς μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποί μου, με γέμιζαν αγάπη. Πήρα και συγχώρεση στα λάθη μου. Πήρα και κατανόηση στα στριμμένα μου. Πήρα κι αγκαλιά ακόμα κι όταν δεν την άξιζα. Κι έτσι έμαθα να δίνω φίλε. Ακόμα και σε εκείνους που στο τέλος του λογαριασμού, κρίνονται ελλείπείς. Ακόμα και σε εκείνους που στο τέλος της μέρας δεν άξιζαν ούτε πέντε λεπτά. Κι όμως… ακόμα και για εκείνους, ένα χαμόγελο συμπάθειας, ένα χάδι κατανόησης.. και πάμε παρακάτω. Γιατί είσαι η αγάπη που πήρες, η ασφάλεια που ένιωσες και η αγκαλιά που σε έφερνε πάντα στα ίσα σου. Και αν πάψω να πιστεύω στο καλό των ανθρώπων… θα με έχεις νικήσει… Και μπορεί να λένε πως αν χορέψεις με το διάβολο δεν αλλάζει ο διάβολος αλλά εσύ… στον δικό μου τον κόσμο όμως… με τους δικούς μου ανθρώπους, κανένας διάβολος δεν μπόρεσε να μας αλλάξει. Ποτέ.

Σοφία Παπαηλιάδου – loveletters

 

..Κι εσύ που ξέρεις από ποίηση
κι εγώ που δεν διαβάζω
κινδυνεύουμε.
Εσύ να χάσεις τα ποιήματα
κι εγώ τις αφορμές τους.

Μιχάλης Γκανάς

 

 

Αδιαφορία

΄Ανθησε αυτό το μίσος σαν ένας λαμπρός έρωτας
οδυνηρός, και αναστοχάζεται με λαχτάρα.
Ζητά ένα πρόσωπο και μια σάρκα, σαν να ήταν ένας έρωτας.

Είναι νεκρές η σάρκα του κόσμου και οι φωνές
που ακούγονταν, ένα τρέμουλο άδραξε τα
πράγματα∙ oλόκληρη η ζωή κρεμάστηκε από μια φωνή.
Κάτω από μια πικρή έκσταση περνούν οι ημέρες
στο θλιμμένο χάδι της φωνής που γυρίζει
ξεβάφοντας το πρόσωπο. Όχι χωρίς γλύκα
αυτή η φωνή της θύμησης ακούγεται αλύπητη και τρεμάμενη: κάποτε έτρεμε για μας.

Αλλά η σάρκα δεν τρέμει. Μόνο ένας έρωτας
θα μπορούσε να την ανάψει, και αυτό το μίσος τον γυρεύει.
Όλα μα όλα τα πράγματα και η σάρκα του κόσμου
και οι φωνές, δεν αξίζουν το καυτό χάδι
εκείνου του σώματος και αυτά τα μάτια. Μέσα στην πικρή έκσταση που αυτοκαταστρέφεται, αυτό το μίσος ξαναβρίσκει
κάθε μέρα ένα βλέμμα, μια σπασμένη λέξη,
και γαντζώνεται επάνω τους, αχόρταγο, σαν να ήταν έρωτας.

Cesare Pavese

 

[Αποφθέγματα] Του Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς


Ο κόσμος είναι γεμάτος από μαγικά πράγματα που περιμένουν υπομονετικά το πνεύμα μας να γίνει πιο οξυδερκές.

***

Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας.

***

Η αθωότητα και η ομορφιά δεν έχουν κανένα εχθρό εκτός από το χρόνο.

***

Υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος. Αλλά είναι μέσα σ’ αυτόν εδώ.

***

Η τραγωδία της σεξουαλικής πράξης είναι η αιώνια παρθενία της ψυχής.

***

Πόσο μακριά φαίνονται τ’ αστέρια και πόσο μακριά
είναι το πρώτο μας φιλί, και αχ, πόσο γερασμένη η καρδιά μου.

***

Όλες οι άδειες ψυχές τείνουν προς ακραίες απόψεις.

Να σκέφτεσαι σαν σοφός αλλά να επικοινωνείς στη γλώσσα του λαού.

***

Αυτούς που πολεμώ δεν τους μισώ, αυτούς που προστατεύω δεν τους αγαπώ.

***

Ό,τι μπορεί να εξηγηθεί δεν είναι ποίηση.

***

Δεν υπάρχουν ξένοι, μόνο φίλοι που ακόμα δεν έχεις γνωρίσει.

***

Η ζωή είναι μια μακρόχρονη προετοιμασία για κάτι που ποτέ δεν συμβαίνει.

***

Μπορούμε να αρχίσουμε να ζούμε μόνο όταν δούμε τη ζωή σαν Τραγωδία.

***

Και έτσι, ταξίδεψα στις θάλασσες και έφτασα στην Αγία Πόλη του Βυζαντίου.

***

Σκόρπισα τα όνειρά μου στα πόδια σου,
περπάτα απαλά, γιατί μπορεί να πατήσεις τα όνειρά μου

 

“I like you; your eyes are full of language.“
Anne Sexton, Letter to Anne Clarke, 1964

 

 

..κάτι σαν άγγιγμα ή χαμόγελο
κάτι σαν φύλλο

να είσαι καλός
ανυπεράσπιστος
μπροστά στην αθωότητα
εκστατικός
μπροστά στο θαύμα
αιώνια πιστός στην ουτοπία [..]

Τόλης Νικηφόρου

 

Δύο παράθυρα στη μια και στην άλλη άκρη του μεγά-
λου δωματίου η δύο μπαλκονόπορτες η οποιος αλ-
λος συνδυασμός μεταξύ τους , καλοκαίρι , ζεστη , ω-
ρα για βαθειές ανάσες. Κάπου ανάμεσα σε μια πολυθ
ρονα κατεβαίνει δροσιά ιαματική , καθως μεταξυ τους υπάρχει μια ταύτιση επιδιώξεων μέσα από μια
επικοινωνία χωρίς λέξεις. Τη προδίδει το τούλι της
κουρτίνας που δίνει τη δικιά της παράσταση. Η αισ-
θηση συμπυκνωνεται στις φρασεις : " εδώ κάτσε, ε-
χει ρευμα " η " κανει ρευμα , εχει δροσια , ελα φυσα-
ει ".
Αυτή την αίσθηση εχω απ' τους δύο παρακάτω πινα-
κες , ο ενας απεναντι απ' τον αλλο , με τόσο διαφο-
ρετικά μεταξύ τους θεματα κ.λ.π.. Πρόκειται για μια
υπερκοσμια συνομιλία που με τις λίγες γνώσεις μου
δε μπορώ να εξηγήσω.

Ίσως τελικά είναι θέμα "ανοιγματων" στο σύμπαν και
του προσανατολισμού μεταξύ τους. Μια αόρατη ση-
ραγγα που καλή τυχη σε τοποθετει εντος της.
.
.
_ Henri Matisse - "View of Notre Dame" , 1914.
_ Pablo Picasso - "Two women sitting at the bar" ,
1902.