Δεσποινίς έμπνευση

Αν κάποιος έχει άσχημες σκέψεις, αρχίζει να εμφανίζονται στο πρόσωπο. Και όταν το άτομο αυτό έχει άσχημες σκέψεις
κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε χρόνο, το πρόσωπο γινεται πιο άσχημο και πιο άσχημο, μέχρι που δύσκολα μπορείς να το ανυψώσεις.

Ένα άτομο που έχει καλές σκέψεις δεν μπορεί ποτέ να είναι άσχημο. Μπορεις να έχεις μια μύτη και ένα στριμμένο στόμα
και ένα διπλό πηγούνι και τα δόντια, αλλά αν έχεις καλές σκέψεις θα λάμψει το πρόσωπό σου όπως
του ηλιου οι ακτίνες και πάντα θα φαίνεται υπέροχο ".

"Κανείς που είναι καλός δεν μπορεί ποτέ να είναι άσχημος".

_ Roald Dahl, Οι Twits, 1980


 

 

“No matter how fast light travels, it finds the darkness has always got there first, and is waiting for it”

Terry Pratchett

 

 

Διαρκώ
η διάρκεια στην αγάπη είναι το θαύμα
φανερώνεται σε όποιον αφήνεται στον πόνο
μετά τα νύχια γίνονται λεία
τότε
όλα
ανεξαιρέτως
πατούν απαλά στην αγάπη
και ανεβαίνουν

* Sinking In Gouache on paper, 2019
by Kelly Louise Jud

 

 

 

If you dream it, you can do it.

 

"We were together neither in hell nor in paradise, neither damned nor saved, I did not die, and I did not live."
(Judith Paris/ Dante's Inferno*)

 

 

"Για μένα, η παραφροσύνη είναι υπερβολική λογική. Το φυσιολογικό είναι ψυχωτικό, κανονικό σημαίνει έλλειψη φαντασίας, έλλειψη δημιουργικότητας".
.
_ Jean Dubuffet
.


.
Jean Dubuffet - "Self Portrait II" , 1966.

 

 

– «Όταν σε φτάσω και καταφέρω να σε αγγίξω πραγματικά, τότε μόνο θα συμβεί αυτό που θα με μεταμορφώσει». Εκτός από τον έρωτα, μια ιστορία μπορεί να μας μεταμορφώσει;
.
-- Έχω συχνά την αίσθηση, ότι είμαστε σαν αγάλματα, φτιαγμένα από νερό.
Πάντα οι ίδιοι και πάντα άλλοι.
.
Μαρία Μητσορα

 

 

“childhood, summer. (…) we were safe;
we lived in a closed form.”
— Louise Glück, from 'Rain In Summer', in "Poems 1962-2012"
____________________________________
Photography © Martin Gatineau

 

 

"Break often; not like porcelain, but like waves."
Scherezade Siobhan

 

 

ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!
(Ευχαριστώ που το μοιράστηκες   )

 

[ Αυτό το χάος που υπαρχει γύρω μου, τα πράγματά μου,οι βαλίτσες μου, οι στοίβες τα βιβλία, οι κούτες των μετακομίσεων, τα ρούχα που ξεχνάω που έχουν μείνει, τα σπίτια και οι πόλεις, έχει αρχίσει να περνάει πάνω μου, τα μαλλιά μου εχουν αρχίσει να αλλάζουν σχήμα, τα μέλη μου δεν βρίσκονται νομίζω πια διαρκώς όλα μαζί, συχνά αναζητώ το στήθος μου, νομίζω πως σε λιγο θα ψαχνω τα ποδια μου στο κεφάλι, η ακόμα χειρότερα το κεφάλι θα έχει μετακομίσει στα πόδια μου και θα του φοράω δύο διαφορετικά παπούτσια, το στόμα μου άρχισε να βλέπει αντί να απαγγέλει, αλλάζει και βαθαίνει κι η φωνή μου από τις αλλαγές του ατμοσφαιρικού αέρα ή το βασανισμό κάποιας σκόνης από την Αφρική, κάπου παράπεσαν τα μάτια μου, τα ψάχνω μες τη θήκη της βαλίτσας. Έτσι κι ο χρόνος. Άρχισε να ταξιδεύει μαζί μου παράξενα. Μέσα στο σώμα μου ειναι έτη φωτός μπροστά ή πίσω. Και δεν μπορώ να αποφασίσω. Όταν ξυπνάω για τη δουλειά αν είναι μέρα η νύχτα. Μα πιο πολύ δεν μπορώ να αποφασίσω γιατί νομίζω πως τώρα ξεκίνησε ο χειμώνας, και πως πριν προηγήθηκε για καιρό ένα παρατεταμένο, ξηρό καλοκαίρι με χαλάζι που τράβηξε πολύ μέσα στο χάος ενός σισύφειου μαρτυρίου: μόλις να φτάνεις κάπου, εκείνη, η βαλίτσα, να ξανακυλάει στην αρχή. Και τα μαλλιά να αλλάζουν κι άλλο σχήμα. ]

Β.Τ

 

 

Έρωτας: η τραχιά μαθητεία


[...] Γόνιμος είναι κι ο έρωτας: επειδή κι ο έρωτας είναι δύσκολος. Έρωτας του ανθρώπου για τον άνθρωπο: ίσως αυτό νάναι το δυσκολότερο απ' όσα μας έταξεν η μοίρα, το πιο απόμακρο, η τελευταία δοκιμασία, το έργο που όλα τ' άλλα δεν είναι παρά προετοιμασία και προπαρασκευή του. Γι' αυτό κι οι νέοι – που είναι «αρχάριοι» στο κάθε τι– δ ε ν ξ έ ρ ο υ ν ακόμα ν' αγαπούν: πρέπει να διδαχτούν τον έρωτα. Με όλο τους το είναι, με όλες τους τις δυνάμεις συμμαζεμένες γύρω στην ερημική φοβισμένη καρδιά τους, που οι χτύποι της ψηλώνουν ολοένα, πρέπει να μάθουν να αγαπούν. Ο καιρός όμως της μαθητείας είναι πάντα καιρός μακρόχρονου «εγκλεισμού». Έτσι είναι, για πολύν καιρό, κι ο έρωτας: μοναξιά, ολοένα και πιο έντονη και πιο βαθιά μόνωση. Έρωτας δε θα πει ν' ανοίγεσαι ευθύς, να δίνεσαι, να ενώνεσαι με κάποιον Άλλον (τι θα ήταν, άλλωστε, η ένωση δύο όντων ακαθόριστων ακόμα, ατέλειωτων, ανοργάνωτων · είναι μια σπάνια ευκαιρία για να ωριμάσεις, ν' αποχτήσεις μιαν υπόσταση δική σου, να γίνεις εσύ ένας ολόκληρος Κόσμος, για χάρη κάποιου άλλου, αγαπημένου προσώπου· είναι μια υψηλή, ακράτητη αξίωση, που σε χρίζει εκλεκτό της και σε σπρώχνει προς τ' απέραντα πλάτη. Μόνο έτσι θάπρεπε να μεταχειρίζονται οι νέοι τον έρωτά τους: σαν ένα καθήκον που τους υποχρεώνει να εργάζονται αδιάκοπα στο μέσα τους κόσμο («ν' ακροάζονται και να σφυροκοπάνε νύχτα – μέρα»). Δεν είναι ακόμα ώριμοι για το δόσιμο του εαυτού τους, για την εγκατάλειψη και το σβήσιμο τους μέσα σ' ένα άλλο άτομο, για οποιοδήποτε τρόπο Ένωσης. (Πρέπει, πρώτα, και για πολύν πολύν καιρό, να μαζεύουν και να θησαυρίζουν ολοένα). Η Ένωση αυτή, το δόσιμο αυτό, είναι το στερνό σκαλοπάτι· ίσως η ανθρώπινη ζωή να μη μπορεί ακόμη να το χωρέσει.

Εδώ όμως λαθεύουν οι νέοι τόσο συχνά και τόσο βαριά: ορμάνε ακράτητοι ο ένας προς τον άλλον, όταν τους αγγίξει η αγάπη (είναι στη φύση τους να μη μπορούν να περιμένουν), σκορπίζονται εδώ κι εκεί, ενώ η ψυχή τους είναι γεμάτη ακεφιά, ακαταστασία και ταραχή... Τι μπορεί όμως να βγει από αυτό; Τι μπορεί να κάνει η ζωή τούτο το μπερδεμένο σωρό των μισοσπασμένων υλικών, που α υ τ ο ί τα ονομάζουν «ένωσή» τους και πολύ θάθελαν να τα ονομάσουν «ευτυχία» τους; Και τι τους μέλλεται το αύριο; Καθένας τους αφανίζεται για χάρη του άλλου και αφανίζει σύγκαιρα τον άλλον κι άλλους πολλούς ακόμα, που ίσως ναρχόντουσαν κατόπι. Χάνει το νόημα της απεραντοσύνης, χάνει όλες του τις δυνατότητες· ανταλλάζει το «πήγαιν' – έλα» των σιωπηλών, γεμάτων υποσχέσεις, πραγμάτων, με ένα στείρο ανακάτεμα, απ' όπου δε μπορεί να βγει άλλο τίποτα πάρα σιχασιά, απογοήτευση και φτώχια. Δεν του μένει παρά να γυρέψει σωτηρία σε μιαν απ' τις άπειρες συμβατικές καταστάσεις που είναι παντού στημένες, σα δημόσια καταφύγια, γύρω απ' αυτόν τον επικίνδυνο δρόμο. Καμιά περιοχή της ανθρώπινης υπόστασης δεν είναι τόσο πολύ γεμάτη από συμβατικότητες, όσο τούτη εδώ: Σωσίβια, βάρκες και ναυαγοσωστικά είναι στη διάθεσή του, κάθε είδους βοήθεια που η κοινωνία έχει επινοήσει για τούτο το σκοπό. Για τους ανθρώπους, ο έρωτας δεν είναι παρά μια απόλαυση, τον κατάντησαν λοιπόν κάτι εύκολο και φτηνό, ακίνδυνο και σίγουρο, όμοιο με τις απολαύσεις των δρόμων.

Αλήθεια, πόσοι και πόσοι νέοι στάθηκαν ανίκανοι να βρουν το σωστό δρόμο της αγάπης, για πόσους τα σύνορα του έρωτα σταματάνε στο εύκολο, βιαστικό δόσιμο του εαυτού τους! (οι περισσότεροι, άλλωστε, δε θα προχωρήσουν –σίγουρα– πιο πέρα από κει). Νιώθουν, πολλοί, να λυγίζουν κατ' απ' το βάρος αυτού του λάθους και πασχίζουν να κάνουν βιώσιμη και γόνιμη, με το δικό τους προσωπικό τρόπο, την κατάσταση αυτή όπου βρέθηκαν ριγμένοι. Η φύση τους τούς λέει πως τα προβλήματα του έρωτα –λιγότερο από άλλα, που είναι το ίδιο σημαντικά– δε μπορούν να λυθούν σύμφωνα με τούτον ή εκείνον το γενικό κανόνα που εφαρμόζεται σ' όλες τις περιπτώσεις· νιώθουν πως τα προβλήματα αυτά –άμεσα προβλήματα ανθρώπου προς άνθρωπο– χρειάζονται, για κάθε περίπτωση, καινούργια, ιδιαίτερη, αποκλειστικά προσωπική απάντηση. Πώς όμως αυτοί –μια και μπερδεύτηκαν πια έτσι αναμεταξύ τους που δεν ξεχωρίζουν ο ένας απ' τον άλλον, μια και δεν έχουν τίποτα Δικό τους –πώς θα μπορούσαν να βρουν μέσα τους κάποια έξοδο, για να ξεφύγουν απ' την άβυσσο όπου έχει βουλιάξει η μοναξιά τους;

Έρημοι κι αβοήθητοι, πορεύονται στα τυφλά κι ο ένας κι ο άλλος. Σκορπάνε τις καλύτερες δυνάμεις τους για να γλυτώσουν από συμβατικότητες όπως ο γάμος, και πέφτουν σ' άλλες συμβατικές λύσεις, λιγότερο χτυπητές, το ίδιο όμως θανάσιμες. Επειδή μονάχα για συμβατικότητες είναι άξιοι. Ό,τι βγαίνει απ' αυτές τις βιαστικές κι ανυπόμονες, θολές και ταραγμένες ενώσεις, είναι πάντα συμβατικό. Κάθε σχέση που είναι καρπός αυτής της πλάνης, έχει κάτι το συμβατικό, ακόμα κι αν είναι ασυνήθιστη (ή, όπως λέει ο κόσμος, ανήθικη). Κι ο χωρισμός ακόμα θάταν μια συμβατική χειρονομία, μια απρόσωπη τυχαία απόφαση, αδύναμη και άκαρπη.

Στο δρόμο του Έρωτα (όπως και στο δρόμο του Θανάτου, που είναι δύσκολος κι αυτός) δε θα βρεις –άμα τον αντικρύζεις σοβαρά– κανένα φως, καμιάν απόκριση, ούτε σημάδι, ούτε χαραγμένο δρόμο, για να σε βοηθήσουν. Και για τα δύο τούτα καθήκοντα, που κρατάμε κρυμμένα μέσα μας και τα παραδίνουμε στους άλλους χωρίς να φωτίσουμε το μυστικό τους, δεν υπάρχουν γενικοί κανόνες. Όσο όμως πιο πολύ αποζητάμε τη μοναξιά στη ζωή μας, τόσο περισσότερο ζυγώνουμε το μεγάλο νόημα του έρωτα και του θανάτου. Οι απαιτήσεις, που τραχύς και δύσκολος ο έρωτας έχει απ' τη ζωή μας σ' όλη της την πορεία, είναι πάρα πολύ βαριές, κι εμείς, στα πρώτα μας βήματα, είμαστε πολύ αδύναμοι μπροστά τους. Αν όμως σταθούμε καρτερικοί και δεχτούμε τον έρωτα αυτόν σαν τραχιά μαθητεία –αντίς να χανόμαστε σ' όλα εκείνα τα εύκολα και κούφια παιχνίδια, που επινόησε ο άνθρωπος για να μην αντικρύζει κατάματα τη βαθύτατη σοβαρότητα της ζωής –ίσως τότε, κείνοι που θάρθουν καιρό έπειτ' από εμάς, να νιώσουν μια κάποια πρόοδο κι ένα ξαλάφρωμα· και θάταν σημαντικό τούτο.



Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε
«Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή»
Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης