Δεσποινίς έμπνευση

ανοίγεις στα δύο το σώμα μου
και μπαίνεις με δύναμη μέσα
δεν θυμάμαι να σ'έχω καλέσει
κι όμως μ'αρέσει

χτίζεις μια γέφυρα απ' τα μάτια σου στα μάτια μου
και λες αυτή η γέφυρα δεν πρέπει να πέσει

λες μ' αγαπάς μα θες να πέσεις απ'τη γέφυρα
λέω σ' αγαπώ και με μια κίνηση σε ρίχνω
...

και θα σου λέω παραμύθια τις νύχτες
για να κοιμάσαι πιο εύκολα αλλά μόνη σου
θα καταρρέουν οι λεπτοδείκτες
κι εγω θα σβήνω όταν θα σβήνει κι η οθόνη σου

και όλα όσα ήθελες θα προσπαθώ να γίνω,
μα δεν θα φτάνει

να μην ξεχάσω να σου γράψω ένα τραγούδι
που να μιλάει για έρωτα και θάλασσα
κι ας είναι ψέμματα
κι ας μην τα ζήσω
κι ας είναι ψέμματα
θα προσπαθήσω
...

εσείς οι άνθρωποι
προσπαθείτε να μπείτε συνέχεια ο ένας στο μυαλό του άλλου
και τα καταφέρνετε
μα δεν καταλαβαίνετε
πως αν αντι να προσπαθείτε να σπάσετε την πόρτα του απέναντι
ανοίγατε την δικιά σας
θα φτάνατε στο ίδιο αποτέλεσμα
και θα γλιτώνατε δυο σπασμένες πόρτες
αλλά από την άλλη που να ξέρω κι εγώ
ίσως οι σπασμένες πόρτες να σας φαίνονται ενδιαφέρουσες

 

Κι είναι περίεργο
Πώς έχω μείνει εδώ
Μετά από τόσο καιρό
Με τόσα λάθη και πίκρα
Περίεργο, πως έχω μείνει εδώ
Μετά από τόσο καιρό
Μα τι στο διάολο σου βρήκα

Κι αυτό στο γράφω πριν να φύγεις
Πριν ξυπνήσεις, πριν τα ίδια ψέματα μου ξεστομίσεις
Πριν να παίξεις το παιχνίδι
ξέρω πως θα καταλήξεις

Ας κάνουμε ότι το ξεχάσαμε
Ας πούμε πως
δε σήμαινε και τίποτα
τι είχαμε, τι χάσαμε
εγώ τη μούσα που τόσο καιρό αναζητούσα μες τα κύματα
Γιατί αν σου 'χω γράψει δυο ποιήματα σ'αγαπάω
αλλά,
Αν σου 'χω γράψει εκατό
αγαπάω μάλλον τα ποιήματα
..

Εγώ κι εσύ
Στα αταίριαστα ταιριαστοί
Εγώ κι εσύ
Μέχρι το επόμενο αντίο
Εγώ κι εσύ
Τα βλέμματα σπίρτα
Και σαν καπνό στα πνευμόνια σου μπήκα
Μα τι στο διάολο σου βρήκα

Marseaux

 

 

Νεκρή φύση

Τι υπάρχει σ’ εκείνο το δωμάτιο
έχουν βγάλει το κρεβάτι
λείπει και το ντουλάπι
και εκείνο το μικρό παλιομοδίτικο τραπεζάκι στη μέση
βολικό για να ακουμπάς πάνω του ένα κερί ή
ένα φλιτζάνι τσάι ή γάλα το πρωί
χάθηκαν και οι δύο ξεχαρβαλωμένες πολυθρόνες
που ήταν ακριβώς κάτω από το παράθυρο
και οι κουρτίνες – σαν να τις πήρε ο άνεμος
μέσα από το κλειστό τζάμι
ούτε λάμπα
ούτε κάτι πάνω στους γυμνούς τοίχους
να αποσπά την προσοχή σου
ούτε εγώ πλάι σ’ εσένα
ούτε κι εσύ δίπλα σ’ εμένα
μέσα εγώ είμαι δίπλα σου
εσύ δίπλα σ’ εμένα
η πορσελάνινη κανάτα
ένα κομμάτι φέτα
τα κεράσια
-----------
Σηκώνεσαι πολύ νωρίς ένα πρωί
βγαίνεις έξω και παίρνεις βαθιά ανάσα
για να ανοίξεις τις κυψελίδες των πνευμόνων σου μέχρι τέρμα
να αφήσεις να μπει μέσα σου
η δροσιά του οξυγόνου
να καταλάβεις βαθιά με το σώμα σου
τα πράγματα μόνο φαίνονται μεταβλητά
ενώ στην ουσία μέσα κι έξω
παραμένουν τα ίδια
κάθε φθινόπωρο
χάνεις και κάποιον δικό σου

Sylvia Choleva

 

Ήρθε πάλι το φθινόπωρο,
ούτε πολύ ζέστη, ούτε πολύ κρύο
ούτε πολλές βροχές, ούτε πολύ ήλιο.

Παρατήρησε πως σε λίγες μέρες η γη θα μοιάζει με cinnamon rolls, καφετί,πορτοκαλί, κόκκινα δέντρα με κρούστα.

Ήρθε πάλι το φθινόπωρο, κατάθλιψη,
δες πως όταν εμφανιστεί το κρύο, τα φύλλα θα νεκρώσουν και θα είναι έτοιμα να πέσουν κάτω, τα δέντρα θα είναι απαρατήρητα, όμως θα στέκονται γερά στις ρίζες, ετοιμάζονται για τον βαρύ χειμώνα.

Κλείσε τα μάτια, πάρε μια ανάσα,
Άνοιξε τα τώρα, σίγα-σιγά,
τι βλέπεις;;
καταλαβαίνεις τι συμβαίνει;;
Η φύση ''πεθαίνει'' και ξανά γεννιέται την άνοιξη, με ποικίλα χρώματα.
Και εσύ;
Κάθεσαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο μεγαλώνοντας το κενό σου, διότι δεν γνωρίζεις πως να ξυπνήσεις το νεκρό μέρος του εαυτού σου.

Βγες,
Παρατήρησε τις εποχές,
δες πως η γη από κενή γίνεται γεμάτη ζωή,
δες πως η γη αφήνει ένα μέρος του εαυτού της να πιάσει πάτο και ξαφνικά γυρνάει πιο ανθισμένη από ποτέ.
Δεν τα παράτησε,
Παλεύει όλο το χειμώνα.
Δεν τα παράτησε,
Σου χαρίζει ομορφιά ακόμα κι αν είναι μόνη.
Δεν τα παράτησε,
Γιατί ξέρει ότι θα τα καταφέρει.

Ήρθε πάλι το φθινόπωρο,
Μα τι σοφή εποχή.
Σου μαθαίνει το πως η διαδρομή από το κενό προς το γέμισμα είναι σκληρή και εξίσου πανέμορφη.

Dancing Heart

 

"Γιατί όμως να πεθαίνουν οι γάτες; Ο κόσμος νομίζω θα'πρεπε να είναι γεμάτος γάτες και γεμάτος βροχή. Μόνο αυτό. Βροχή και γάτες, γάτες και βροχή... " ~Μπουκόφσκι

 

 

Θα εγκαταλείψει και θα φύγει. Και μέσα στο ίδιο σπίτι, και πάνω στο ίδιο κρεβάτι να μείνει, πάλι θα φύγει και εσύ θα το ξέρεις καλά αυτό.

Περισσότερο κι απ’ τον φυγάδα θα το ξέρεις. Δεν υπάρχει έρωτας ατιμώρητος. Ανάλογα το μέγεθός του και η τιμωρία.

Στο τέλος πάντα απομένει ένας προδομένος κι ένας προδότης. Αναζητούν ο ένας τον άλλον όπως η κακία την αρετή, όπως ο διάβολος το λιβάνι και η σφαίρα μια ζεστή, αχνιστή καρδιά. Και το ανάποδο. Σε όλα τα σπίτια, σ’ όλα τα ειδύλλια των δρόμων, σ’ όλα τα κρεβάτια, έτσι γίνεται.

Το φιλί της ζωής, το φιλί του Ιούδα… Η πίκρα του ενός, η θανάσιμη πίκρα του ενός κι η ενόχληση του άλλου.

Η βίαιη εκδίκηση η φανερή, κι η αργόσυρτη εκδίκηση η καλά κρυμμένη. Οι απιστίες που θα είναι θυσίες στα πόδια του ισχυρού απατημένου, της αδιάφορης απατημένης. Οι θυσίες χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς νόημα εκτός την αυτοκαταστροφή.

....
Για δειλίες και ψέματα. Όλα ύβρεις και φτυσιές πάνω στις κλειστές πόρτες του χαμένου παραδείσου.
...
Γιατί η έλλειψη του έρωτα με τίποτα δεν αποξεχνιέται. Με τίποτα δεν παρηγοριέται, δεν αποζημιώνεται. Τίποτα, τίποτα δεν τον αντικαθιστά.

Ο έρωτας ανθρώπου προς άνθρωπο, άμα συμβαίνει, αλλά και άμα δε συμβαίνει, δημιουργεί. Η στέρησή του σε κινητοποιεί προς το αδύνατο. Γίνεσαι απίστευτα ευρηματικός, απίστευτα εργατικός για ν’ αποφύγεις μια τέτοια θλίψη. Κάνεις λεφτά, κάνεις πολιτική, κάνεις τέχνη. Έτσι χτίζονται οι πολιτισμοί. Ανάμεσα σ’ έξοχα επιτεύγματα σταματάς αργά και που κατάκοπος, κάθεσαι και ξανανιώθεις πως είσαι διψασμένος ακόμα. Και μάταιος.

Μάρω Βαμβουνάκη
"Η κραταιά αγάπη"


 

 

 



look into the dark, empty time freezes
frozen heart, nymph of dreams
a sigh sheds light
on past buried darkness

 

"Ένας συνδυασμός αφέλειας και απάτης, χάρης και χυδαιότητας, γαλάζιας γκρίνιας και τριανταφυλλιάς χαράς είχε μπει στον κόσμο μου, τη σκιαδερή και μαύρη χώρα του Χούμπερτ, με αυθάδικη περιέργεια. Τον επιθεώρησε με ένα ανασήκωμα των ώμων που έδειχνε πως τον έβρισκε διασκεδαστικό, όχι όμως του γούστου της, και μου φαινόταν τώρα πως ήταν έτοιμη να φύγει με κάτι που έμοιαζε με πραγματική αηδία.
Να σκεφτεί κανείς πως ανάμεσα σ' ένα σάντουιτς και σ' ένα Χούμπερτ, θα προτιμούσε με παγωμένη ακρίβεια, το πρώτο.

..Μόνον η περηφάνεια την εμπόδιζε να παραιτηθεί,
γιατί στην παράξενη δοκιμασία μου,
την άφηνα να κάνει ο,τι θέλει, τουλάχιστο όσο μπορούσα να το ανεχθώ."
-"Χοντροκέφαλε", είπε χαμογελώντας μου γλυκά. "Αηδιαστικό πλάσμα. Ήμουν ένα κορίτσι φρέσκο σα μαργαρίτα, και κοίταξε τι μου 'κανες. Ω σιχαμένε, σιχαμένε γέρο."
-.."Θα πας εκεί Λολίτα μου, θ'αφήσεις τον Κάτουλλό σου και θα πας εκεί, σαν κακότροπο κορίτσι που είσαι. Με πιο απλά λόγια, αν μας ανακαλύψουν και τους δυο μας, θα σε ανακρίνουν εξαντλητικά και θα σε βάλουν στο ίδρυμα ζωάκι μου, κι αυτό είναι όλο. Δεν πιστεύεις πως κάτω απ'αυτές τις συνθήκες, η Λολίτα θα 'κανε καλύτερα να μείνει με το γέρο της;"
Χώνοντας όλα αυτά στο κεφάλι της, κατόρθωσα να τρομοκρατήσω τη Λο, που εκτός από μια ορισμένη αυθάδικη ετοιμότητα και εκρήξεις χιούμορ, ίσως να μην ήταν και τόσο έξυπνη όσο φαινόταν.

..Μόνον η περηφάνεια την εμπόδιζε να παραιτηθεί,
γιατί στην παράξενη δοκιμασία μου,
αποφάσισα πως δε θα μπορούσα να μαι ο φίλος της, ούτε ο ήρως της, ούτε η παρέα της, ούτε θα μπορούσα να συζητήσω κάτι που θα μπορούσαμε να συζητήσουμε- αυτή κι ένας μεγαλύτερος φίλος, αυτή κι ένας συγγενής, αυτή κι ένα πραγματικό φλερτ."

Nabokov V.
 

 

[Καθρέφτης] Της Σύλβια Πλάθ


Είμαι ασημένιος και σωστός. Χωρίς προκαταλήψεις.Ό,τι κι αν δω το καταπίνω αμέσωςΈτσι όπως είναι, αθάμπωτο από αγάπη ή απέχθεια.Δεν είμαι σκληρός, μονάχα ειλικρινής-



Τον πιο πολύ καιρό στοχάζομαι στον τοίχο απέναντι.Είναι ρόδινος, με πιτσιλιές.
Το μάτι ενός μικρού θεού, τετρα-γωνιασμένο.

Τον πιο πολύ καιρό στοχάζομαι στον τοίχο απέναντι.Είναι ρόδινος, με πιτσιλιές. Τον έχω δει τόσο πολύΠου λέω ότι είναι μέρος της καρδιάς μου. Μα τρεμολάμπει.Πρόσωπα και σκοτάδι μας χωρίζουν πάλι και πάλι.
Μια λίμνη είμαι τώρα. Μια γυναίκα σκύβει πάνω μου,Ψάχνοντας στις εκτάσεις μου αυτό που πράγματι είναι.Στρέφει μετά σ’ αυτούς τους ψεύτες, το φεγγάρι ή τα κεριά.Βλέπω τη ράχη της, και πιστά την καθρεφτίζω.Με δάκρυα μ’ ανταμείβει κι ένα τρέμουλο χεριών.Είμαι γι’ αυτήν σημαντική.

Έρχεται και φεύγει.Κάθε πρωί παίρνει η μορφή της του σκοταδιού τη θέση.

Μέσα μου έχει πνίξει αυτή ένα κορίτσι, και μέσα μου μια γριά Μέρα τη μέρα ορθώνεται εμπρός της, σαν ψάρι τρομερό.

 

 
"Να μη χάσω ποτέ από τα μάτια μου το διάγραμμα της ανθρώπινης ζωής, που δεν το συνθέτουν, ό,τι κι αν λένε, μια οριζόντιος και δύο κάθετες, αλλά περισσότερο τρεις ελικοειδείς, που προχωρούνε προς το άπειρο χωρίς να παύουνε να προσεγγίζουν και να χωρίζονται μεταξύ τους: Αυτό που ένας άνθρωπος πίστεψε πως ήταν, αυτό που θα ήθελε να είναι και αυτό που υπήρξε".

Marguerite Duras

 

“Μάτια τυφλωμένα από την ομίχλη των Πραγμάτων
– δεν μπορούν να δουν την Αλήθεια.

Αυτιά κουφά από την φασαρία των Πραγμάτων
– δεν μπορούν να ακούσουν την Αλήθεια.

Εγκέφαλοι σαστισμένοι από την δίνη των Πραγμάτων
– δεν μπορούν να σκεφτούν την Αλήθεια.

Καρδιές νεκρωμένες από το βάρος των Πραγμάτων
– δεν μπορούν να αισθανθούν την Αλήθεια.

Λαιμοί πνιγμένοι από τη σκόνη των Πραγμάτων
– δεν μπορούν να πουν την Αλήθεια.”

~ Harald Bell Wright – “Ο εστεμμένος βασιλιάς”

 

 

"...These men were in love with her and never reconciled themselves to their loss. They were drinking and doing some terrible things to her lost soul - things that my grandma never spoke about. She only said that they were binding her with rope and that this made her flesh become material, then they touched her with their old, male hands. I asked my grandmother why did the girl’s soul let them to do such things. She answered: there is nothing more lonely and frozen than these girls souls, which wander amongst men’s hearts."

Laura Makabresku
fairy tales