Δεσποινίς έμπνευση

[Sushi] Του Tobias Hill

 



Το βράδυ αργά πολύ
σούσι τρώμε με τα δάχτυλα.
Είναι κρύα η νύχτα
έξω, και το ταβάνι
φωτίζουν τ’ αυτοκίνητα

καθώς περνούν. Στο δέρμα σου
η μυρωδιά
γλυκού άμπαλον,
ιδρώτα, κι κοχυλιού, και τόνου.

Ξεδιαλέγεις
κόκκινα αυγά σολωμού
από το λευκό ρύζι
προσεκτικά,
σα παιδί που κρατά μπισκότο σοκολάτας.

Στις παλάμες σου
ζεσταίνεις τα αυγά,
τις κόκκινες, μαλακές χάντρες τους.

Τις σπας-
το δέρμα τους τόσο τρυφερό-
με την άκρη της γλώσσας σου.

Είναι ζεστό το βράδυ
και η καρδιά μου αναπηδά
αναπηδά-

Θα σε φιλούσα
αλλά ετούτη η στιγμή στη μνήμ’ αρμόζει
και πρώτα θα σε κοιτώ
να τρως, κι το χαμόγελό σου
γοργά στο σκοτάδι. Εικόνα καθαρή,

ώστε όταν ψάξω τη στιγμή αυτή
θα έρθ’ αναπηδώντας
σα λεία πέτρα στη λεία θάλασσα.




[Μετάφραση της Μαριάννας Πλιάκου
του ποιήματος Sushi από:
Tobias Hill, Zoo, Salt Publishing, 1998, σ. 6]

 

Σαρξ
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Η σάρκα είναι εδώ, παρούσα, χωρίς λόγια. Εν αρχή είναι η σάρκα και μόνο η σάρκα. Κανένας δύστροπος συγγραφέας δεν ερεύνησε αυτό το ιδιάζων σημείο. Ούτε καν ο Φώκνερ που ονειρευόταν να γίνει πατρόνος μπορντέλου. Ούτε ο Τρούμαν Καπότε που γνώριζε μερικές σκηνοθεσίες από άκρως πιπεράτες συνταγές γαρνιρίσματος αιδοίων. Η σάρκα είναι η άρνηση της ομιλίας. Όταν βρεθούμε γυμνοί αφήνουμε τις σάρκες μας να μιλήσουν. Η γύμνια δεν έχει ανάγκη τις φλυαρίες. Κι όλο αυτό το ακατάσχετο πορνογραφικό μεγαλείο της σάρκας καταργεί τη βιομηχανία και την πολιτική. Την άκρατη δίψα για μεγαλεία και δύναμη. Καταργεί την ερμηνεία των ονείρων και τη ματωμένη φιλοπαιγμοσύνη της θεωρίας της σχετικότητας. Καταργεί τη σβάστικα και τους αγίους που θεραπεύουν τις ιώσεις. Η σάρκα πολεμήθηκε από όλες τις θρησκείες και όλα τα καθεστώτα. Πετσοκομμένες κλειτορίδες και περιτετμημένες τσουτσούνες. Τρόπαια των μουλάδων και των ανθρωποβοσκών. Διαφήμιση που πουλάει εθισμό και κινηματογράφος που μας προτείνει βία. Βία επί ανθρώπινων σωμάτων, που μας βυθίζει συχνά σε τέτοια μαλάκυνση απ’ την οποία καμιά ανάλυση δεν μπορεί να μας βγάλει. Η βία είναι το αντίπαλο δέος της σάρκας. Γι’ αυτό η σάρκα είναι άσεμνη. Γιατί δεν μπορεί να δεχτεί τη βία. Έναν ολόκληρο βίαιο κόσμο που ξεσπά επάνω της. Όταν κάνουν τη σάρκα μας τροφή για τα κανόνια και τα περίστροφα εμείς κάνουμε τη σάρκα μας πιο λυσσασμένη και πιο ερωτική. Εμείς στη θέση των πυραύλων βάζουμε τους πούτσους μας και πασαλείβουμε τα ποιήματά μας με υγρά. Απέναντι στα άρρωστα από επιληπτική αλληγορία σιδερωμένα ποιήματα της δημιουργικής γραφής εμείς βάζουμε τα ποιήματα της δημιουργικής καύλας. Σήμερα που έχουμε πόλεμο, σήμερα που μας τρυπάνε τη σάρκα μέχρι το κόκαλο και μας καίνε ζωντανούς στις καπιταλιστικές νεκροπόλεις η τέχνη δεν μπορεί να είναι αγνή. Μακριά απ’ τη συνήθεια που με σπουδή μας επιβάλει η Κυριαρχία, εξυφαίνοντας ανεπαίσθητες δολιότητες, προστατεύουμε τη σάρκα μας και την καρδιά μας απ’ τις κάθε λογής φθηνές ψευδαισθήσεις αθανασίας. Δεν γινόμαστε μούμιες και παραγεμισμένα σακιά και δεν αφήνουμε τη σάρκα μας να γίνει μνήμα χορταριασμένο πέφτοντας σε ατημελησία οικτρή.

 

Ακόμη θυμόμαστε την αγνότητα που την είχαμε βρει τόσο αινιγματική, πλυμένη σε μιαν αυγή που αγαπούσαμε, γιατί δεν ξέραμε πως μέσα μας, ακόμη πιο βαθιά, ετοιμάζαμε άλλα όνειρα πιο μεγάλα που θα ‘πρεπε να σφίξουν στην αγκαλιά τους ακόμη περισσότερο χώμα, περισσότερο αίμα, περισσότερο νερό, περισσότερη φωτιά, περισσοτέρον Έρωτα!
(Έρωτας – Ντῖνος Χριστιανόπουλος )

 

 

Jo Ann Kaplan, The Story of I (an improvisational film adaptation of Georges Bataille's L'histoire de l'oeil), 1997

 

 

Τώρα που δεν είσαι πια όμορφη μπορείς να κοιτάξεις γύρω σου για τελευταία φορά πριν το σούρουπο σκεπάσει με την πάχνη του τις ανάγκες της πείνας σου και της αστείας ζωής σου. Υπάρχει ένα λειβάδι, ένα άδειο χαλί που θυμάται ακόμα τα μαλακά σου βήματα, κι ένας πιστός καθρέφτης που είδε τα πολύ μακριά σου μαλλιά δίπλα στο φλύαρο νερό και δίπλα στις χρήσιμες σκιές του Φθινόπωρου: όλ’ αυτά τα γνωρίζω, αλλά μπορείς να ξαναπείς την ιστορία σου που ξεχνάω το τέλος της και που οι ομοιοκαταληξίες της τροχίζουν τη λύπη μου.

Ευγένιος Αρανίτσης, Ξενοδοχείο των ντελικάτων εραστών
ΕΡΑΤΩ 1982

 

 

Γαμημένα λόγια ευφάνταστης γλώσσας

Αν είχε κατεβάσει γάλα η γλώσσα
θα κόλλαγα το στόμα μου στις θηλές της
θα της ζούλαγα τα βυζιά και θα έπινα
θα πινα και μετά θα έφτυνα λόγια
γαμημένα λόγια ν' ακκίζουν το δέρμα σου
να χώνονται από τα ρουθούνια
να γλύψουν τους πόρους του από μέσα
να γρατζουνάνε την πλάτη σου
να σου γαργαλάνε τις πατούσες
να τέμνουν το όνομά σου
να σου το ξεκολλάν από το κόκκαλο
να το ρουφάνε από τον αφαλό σου
και να το ξανασηκώνουν κομμάτι κομμάτι
γράμμα γράμμα σε τίτλους τραγουδιών
και στίχους ποιημάτων από απόσταση
να μη σε πιάνω / κι έπειτα
να το μασουλάνε μέρες ολόκληρες
να το στήνουν στους τοίχους
να το αναγραμματίζουν
Θέλω να σε κάνουν να λυσσάξεις
να μου δώσεις τη γλώσσα σου
αυτά τα γαμημένα τα λόγια μου

 

Ευφρόσυνη εποχή


Αυτή η εποχή μοιάζει ατέλειωτη
και μυρίζει καφέ και προφιτερόλ
βιάζεται χαριτωμένα
όπως οι όμορφες όταν περνούν τον δρόμο

Κάνει τσουλήθρα σε μία γαμψή μύτη –
στέκονται όρθιες τρίχες απ' τα μαλλιά της
και σκάει στα γέλια με τον ηλεκτρισμό

Σκαρφαλώνει σύρματα χειλιών
γραμμούλες γραμμούλες γραμμούλες
ακόμα πιο ωραίο στόμα

Σκάβει βραχνιασμένη στον αμμόλακκο ενός λαιμού
και γεμίζουν άμμο τα παπούτσια της
Τραμπαλίζεται σε ανορθόδοξα μάτια
πέφτει, τσακίζεται και μιξοκλαίει από ντροπή

Έπειτα στριφογυρίζει μανιωδώς
γύρω γύρω γύρω σε στρογγυλά αυτιά
και κατεβαίνει παραπατώντας ζαλισμένη

Τρέχει ξεφωνίζοντας στο πιο τετράγωνο πρόσωπο
του κόσμου / απρόσβλητη από σύνεση
ιδρώνει κι ας κρυώσει και μετά διψάει
για αναψυκτικό από μία αινιγματική κοιλιά

 

Name dropping
"...ευωδιάζει λιμπερτινισμό
ο πάτος της θαλάσσης..."
- Ποιός;
- Ένας, δεν τον ξέρεις.

 

Άτιτλο #406
Βέρα Ι.Φραντζή

 
Σκηνή από το “We need to talk about Kevin”

To μετρό δεν κάνει στάση στο Σύνταγμα. Περνάει χωρίς να ανοίγει τις πόρτες του και από το σταθμό “Πανεπιστήμιο”. Δεν αφήνει επιβάτες ούτε στο σταθμό της Ομόνοιας.

Οι σταθμοί μένουν σκοταδεροί, πηγμένοι στην αλαζονεία του μαύρου, που απορροφά οποιαδήποτε χαραμάδα διαφυγής ή σωτηρίας. Πάντα, οι φωταγωγημένοι σταθμοί του μετρό που μοιάζουν αταξικοί, άχρονοι, λείοι μπροστά στην ταχύτητα της καθημερινότητας, είναι αγχοτικά φοβικοί κάτω από την επιφάνεια της γης… ένας άλλος κόσμος, που όλοι είμαστε ίσοι. Όπως όταν κοιμόμαστε.

 

Ξέχωρα οι ερωτευμένοι. Αυτοί ποτέ δεν είναι ίσοι με τους άλλους ούτε ίσοι μεταξύ τους. Αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν απλά πράγματα. Μπροστά σε μεταδοτικούς καθηγητές, σε μανάδες με υπομονή να εξηγήσουν σε νήπια γιατί οι θάλασσες δε χύνονται στους ορίζοντες, γιατί τα παζάρια γίνονται τις Κυριακές και γιατί η ματαιοδοξία είναι ίδιον των ποιητών, κάθονται ξέπνοοι, μαγαρισμένοι, με κομμένη την ανάσα, σταματημένοι στον οισοφάγο… περιμένουν το πράσινο φως – νεύμα, σ’αγαπώ-πρωινά… ενωτικές παύλες μεταξύ εκείνου και του συντρόφου τους.

Ολότητες.

Οι κλειστοί σταθμοί του μετρό, λοιπόν.

Αμφίρροπη η κατάσταση τους.

Ενυδρεία με ψάρια με φουσκωμένα άντερα,

είναι.

Να κάθονται στην επιφάνεια με τουμπανιασμένες τις κοιλιές τους,

να γίνονται φράχτες αρματωμένοι με εθνικοπατριωτικό μίσος,

εμπόδια στους ανθρώπους να προστατεύσουν τα παιδιά τους.

Κλειστοί σταθμοί.

Δεν θα μπλέξουμε σαν φοβισμένες γάτες στις γωνίες.

Ονειροπαρμένοι, φαντασιόπληκτοι και αιθεροβάμονες που κάνουν τις επαναστάσεις στο φλοίο της γης,

χορεύουν πιασμένοι το χορό του θανάτου διαβάζοντας Εμπειρίκο σε βεράντες,

πετούν τα σπλάχνα τους σαν ανεμοδούρες αρόδο πάνω από το νέφος της πόλης,

μπας και ξορκίσουν τον καπιταλισμό,

μπας και σκοτώσουν τον σεξισμό,

μπας και γίνουμε ίσοι,

μπας και δε ζηλεύουν τα κυβικά, τα τετραγωνικά μέτρα, τα σιλικονάτα βυζιά, τα μηδενικά σε τραπεζικούς λογαριασμούς.

Και μέσα σε όλα αυτά, μια πεσμένη γριούλα με κότσο προσεγμένο και μια μικρή γραντζουνιά στο φρύδι, να σου λέει πως έχει χαμόγελο καλόκαρδο, καλοσυνάτο. Το’ μαθε λέει σε μάθημα για τις φυσιογνωμίες των ανθρώπων στην Πάντειο. Μια γιαγιά, να σου λεει, νέο κορίτσι ότι έχεις καλοσύνη. Παίρνεις δρόμο, μαζεύεις τα δαντέλες τους φορέματός σου, κάνει την Αντουανέτα για λίγο και γλείφεις τα παντεσπάνια από τα δάχτυλά σου.

Με κακομαθαίνετε και κάνω την ποιήτρια, εγώ η φθαρτή και άυλη.

Εγώ που δε θα γίνω τίποτα παρά από αυτό που είμαι.