Δεσποινίς έμπνευση

Fucked - Frau M


Γενικά

Έχω ένα μόνιμο πόνο στην καρδιά μου, πρέπει να το κοιτάξω ίσως και να πεθαίνω και να μην το ξέρω.

Ναι, Φράου, κάτι έχει η καρδιά σας, φάγατε πολλά τι μπόουν και ήπιατε πολλά μαλτ. Γενικά του γαμήσατε και γι’ αυτό θα πεθάνετε νωρίς.

Εγώ ξέρω πως δεν είναι έτσι απλά και πεζά βέβαια.

Η καρδιά μου είναι τρυπημένη και δαγκωμένη με μανία έτσι που να πετάγονται τα αίματα και να της λείπουν κομμάτια μυός που ξεκόλλησαν βίαια και τα έφτυσαν κιόλας παραδίπλα οι αντίχριστοι. Φτου σου παλιοπόρνη της Βαβυλώνος, σε δαγκώνω σε κομμάτια και σε φτύνω να σαπίσεις.

Η καρδιά μου είναι τρυπημένη, δαγκωμένη και γαμημένη παντιοτρόπως και στάζει όπου και να βρεθώ. Χρειάζεται να ζητώ συγγνώμη που λέρωσα το πάτωμα.

Συγγνώμη που κάθομαι εδώ με τη γαμημένη μου καρδιά και σας λερώνω.

Fucked.

 

 

Douloureuse- Frau M


Μιλάω μόνο όταν έχω κάτι να πω. Δεν είμαι από αυτούς που γεμίζουν τη σιωπή. Δε μιλάω δηλαδή χωρίς λόγο, χωρίς να πρέπει να ειπωθεί κάτι έστω ουσιώδες, έστω σημαντικό. Συχνότατα σιωπώ για καιρό, ειδικά όταν η σεξουαλική ελευθερία γίνεται υποχρέωση, τρεντ, αξεσουάρ απαραίτητο, τα ‘πε αυτά πριν καιρό ο Παζολίνι.

Η ελευθερία είναι βρασμός εσωτερικός και ανάγκη αυτοανάφλεξης. Δεν είναι συγκεκριμένης μορφής, τα παίρνει όλα ο γεροδιάολος. Ελευθερία είναι να μπαίνεις στο ασανσέρ όταν ξέρεις πως θα σταματήσει, πως θα πατήσει το κόκκινο κουμπάκι, μεταξύ 22 και 23, το ξέρεις, γιατί ακούμπησε το δάχτυλό του με το που μπήκες μέσα, το ζάλησε το κουμπάκι με το δάχτυλο απαλά, δυο φορές γύρω γύρω μια ανάποδα και το κάθησε απαλά στη μέση, δεν το πάτησε όμως. Απέναντι σε είχε με το δάχτυλο στο κουμπάκι. Χαμογελούσε και δεν το πάταγε μόνο σε κοίταζε ίσια και ημιτελώς ή μάλλον εντελώς, δεν είσαι και σίγουρη.

Κουβέντα δεν έλεγε. 18. 19. Το δαχτυλάκι ξαναχάϊδεψε το κουμπί μα εκεί στάθηκε. Στη μέση. 21. Μέχρι να πλησιάσεις πάνω του, με όλο σου το βάρος στο στέρνο, να ανασάνεις την ελευθερία σου στο αυτί του.

Γάμησέ με.

 

Heaven ✨✨✨✨

 

 

 

Αγουροξυπνημένα αποδεικτικά στοιχεία θέλω της αγάπης σου.
Να'χουνε τσίμπλες και μπλεγμένα μαλλιά.
Ποτισμένα, τα θέλω,
απ' τα πρώτα χαμόγελα της ημέρας.

Clic © : Έλενα Κτενοπούλου
Words © : Έλενα Κτενοπούλου

Instagram: #ores_koinis_hsyxias & #pauseartmag, #photo_of_the_day

 

Μην τελειώσεις ακόμα.
Κι ενώ κάνουμε ό,τι κάνουμε,
ψήσου να κάνεις ένα τηλεφώνημα·
παραιτήσου απ’ τη δουλειά.

Μην τελειώσεις ακόμα.
Στο κομοδίνο έχουμε μπισκοτάκια,
και νερό, και βιβλία.
Μπορούμε να ζήσουμε με μπισκοτάκια,
και νερό, και βιβλία.
Πριν σε βρω
ζούσα με λιγότερα.

Μην τελειώσεις ακόμα.
Μην τελειώσεις ακόμα.
Πώς θα βγω από μέσα σου;
Είμαι Σπίτι.

 

 

Πλάνες

Οι εχθροί που σε διαλέγουν για το σωστό λόγο

είναι χρησιμότεροι από τους φίλους που σε διαλέγουν

για τον λάθος.

Οι μέρες δεν είναι αρκετές. Οι νύχτες περισσεύουν.

Ο έρωτας αλλάζει πρόσωπο. Η θλίψη όχι.

Το όνομά σου είναι δικό σου.

Τα χείλη των άλλων, καθρέφτης ήχων.

Οι κριτικοί δεν διψούν για τίποτα.

Οι ποιητές πεθαίνουν όπως οι άλλοι.

Οι ποιητές είναι οι άλλοι.

Οι ποιητές δεν είναι οι άλλοι.

Μια πρόταση δεν είναι στίχος.

Ένας στίχος είναι μια ολόκληρη ζωή.

Η τελεία είναι προαιρετική. Η άνω όχι.

Όσο γράφω, οι λέξεις με κοροϊδεύουν.

Όταν τις κοροϊδεύω, δε γράφω.

Θα ήθελα να ήξερες τι θες.

Ή να σε φτάνει που δεν ξέρεις.

Η νύχτα είναι ο κήπος των θαυμάτων.

Η μέρα το νεκροταφείο τους.

Η αλήθεια λέγεται ευθέως.

Η καθαρεύουσα δεν σε καθαρίζει.

Η απουσία δεν αντικαθίσταται.

Ο χρόνος είναι εραστής της φθοράς

Ποτέ δεν θα είσαι πιο σοφός από όσο είσαι τώρα.

Η μόνη ταυτότητα, η μνήμη.

Η γύμνια σου δεν καλύπτεται με ρούχα.

Δεν θα χορτάσεις ποτέ όταν παντού πεινάνε.

Ο ύπνος είναι η μακαριότητα των αθώων.

Η ποίηση δεν γράφεται.

Ιχθυόφωνο, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2015

 

 

Countess Josephine Deym to Beethoven
(Draft)

[Vienna, maybe winter 1806/07]

the closer acquaintance with you, dear Beethoven, during these winter months left impressions in my soul which neither time – nor any circumstances can wipe out – My soul, which felt an incomparable enthusiasm for you even before I knew you personally – was nourished by your affection. A feeling which lies deep in my soul and cannot be expressed, made me love you; even before I knew you, your music made me enthusiastic for you – The goodness of your character, your affection made it stronger – The distinction you bestowed on me. <Having enjoyed> the pleasure of your attention, <could> would have been the greatest jewel of my life,
if you had loved me in a less sensual way – as I cannot satisfy this sensual love – be angry with me – I would have to tear holy bonds if I acceded to your solicitude – Believe me – I suffer most through the observance of my duty – and certainly <the most> noble motives guided my actions –

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Beethoven to Countess Josephine Deym
Heiglnstadt September 20 [1807]

Dear, beloved, only J.! – again just a few lines of yours – make me feel great joy – how often beloved J. I have struggled with myself not to violate the ban I am imposing upon myself – but in vain, a thousand voices whisper to me that you are my only friend my only beloved – I am no longer able to obey what I am imposing upon myself, oh! dear J. let us walk again without worries on that path where we were often so happy – Tomorrow or the day after I will see you, may heaven bestow upon me an undisturbed hour, when I can be with you to have the long awaited talk, when my heart and my soul can meet you again – until now my health was still poor, but in general I am already getting <every time> better – when sister Therese was here, I was feeling even worse, and nearly during this whole month – my sensitivity prevents me from feeling well anywhere even in the company of my best friends – in early September I went to Heilgnstadt, since no one wanted to receive me, I had to go back again to the city, then I was down in Eisenstadt at prince EsterHazi's house where my Mass was performed – I returned from there a few days ago, I had come back to Vienna only a day ago, I went to your home 2 twice – but I could not have the happiness – to see you. It hurts me – and I supposed that maybe your feelings had changed – yet I hope – that also down at E. and wherever I happened to be your image will always follow me – since it is the whole course of my life – my health is getting better every day, and therefore I hope – to be able to live soon again for my friends – do not forget – do not condemn –

for you your eternally faithful devoted

Bthwn

just today I am coming into town – and I could almost hand over my letter myself – if I did not doubt – that I might fail to see you for the third time

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Beethoven to Countess Josephine Deym
[Vienna, maybe after September 20, 1807]

Dear J. since I must almost fear that you no longer allow yourself to be found by me – and I no longer want to be subjected to the rejections by your servants – then, there is nothing I can do other than not go to your home – Unless you reveal to me your opinion about this – is it really the case – that you do not want to see me anymore – if so – be frank – certainly I deserve it from you – when I went away from you, I thought I had to, as it seemed to me that you wanted it – even if I suffered so much for it – however I caught myself – but then again it seemed to me that – I was wrong about you – all the rest is in my letter that I sent to you recently – tell me dear J. – your opinion should not commit you to anything – in these relationships I cannot and I must not tell you much more – farewell dear dear J –

 

 

“You deserve a lover who takes away the lies and brings you hope, coffee, and poetry.”
- Frida Kahlo -

 

 

"I found I could say things with color and shapes that I couldn't say any other way - things I had no words for."

Georgia O'Keeffe, 1918

 

Μπορείς να γνωρίσεις ένα πρόσωπο
Όταν τα χείλια σου ανακαλύπτουν
Τις αλλεπάλληλες επιφάνειες που σωρεύουν οι καιροί.
Μα έπειτα δε σου φτάνει.
Έπειτα θέλεις να βρεις όλες τις μικρές φλέβες
καθώς απλώνονται κάτω απ’το δέρμα
να βρεις όλα τα τραγούδια που δεν ειπώθηκαν
όλες τις μνήμες που ταξίδεψαν
στα λεπτά μονόξυλα
των στιγμών.
Το γέλιο σου άξαφνα ν’ αρπάζει από το μπράτσο
ένα άλλο γέλιο
και να γυρνάν στους δρόμους ξεκουφαίνοντας τη γειτονιά
σα μαθητές που σπαν’ τα καλαμάρια τους στην πόρτα του
σχολείου…
Ένα κεφάλι ν’ ακουμπάει στον ώμο σου
και ο ήλιος να καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο και να φεύγει
αφήνοντας τη μέρα μες τα χέρια μας
άδειο πακέτο πυκνογραμμένο πολύτιμες σημειώσεις
Μα έπειτα
κι αυτό δε φτάνει.
Θες πιο πολλά.
Κι ετούτο το παρόν που καίει και καίγεται
Ετούτος ο πελώριος λιοψημένος ξυλοκόπος
ακολουθεί παντού με το βαρύ του βήμα
κι εύκολα δε χορταίνει δε γελιέται
όλο ακονίζοντας το τσεκούρι του στα κόκκαλα
όλο γυρεύοντας.
Και ξέρεις πως η δίψα του
είναι η δική σου δίψα.
Θέλουμε πιο πολλά
τα θέλαμε όλα.
Δε γινόταν αλλιώς.
Ό,τι μας έφτανε χτες
για σήμερα ήταν λίγο.
Ό,τι μας γέμιζε χτες
Ήθελε κι άλλο σήμερα να μη χαθεί.
Ναι, μα ένας άνθρωπος
δεν είναι πορτοκάλι να τον ξεφλουδίζεις
δεν είναι πράγμα
να τον κόβεις στα δύο και στα τέσσερα.
Είχες μια τρυφερή καρδιά κοριτσάκι.
Πίστεψε αν αδέξια την έσφιγγα
δεν το κανα για να πονάς.
Ήθελα να σ’αγαπώ
μα ήταν πολλά τα όσα ξέραμε
ήταν πολλά τα όσα δεν είχαμε μάθει ακόμα.
Κι αν ήμουν άντρας
κι έπρεπε να ’μαι δυνατός
(έπρεπε…)
να το ξέρεις:
Όπου μ’ άγγιζες πονούσα.
Όπου δε μ’ άγγιζες
πονούσα.
Και μέσα μου φουσκώναν ολόκλειστα
τα δικά μου ποτάμια
που θα μπορούσαν να ποτίσουν
όλα τα λησμονημένα περιβόλια.
***
Τίτος Πατρίκιος