Δεσποινίς έμπνευση

«Φιλί στον πάγο»

Ξυπνάω την παγωμένη νεράιδα
με καυτό φιλί.
Δεν είμαι όμως πρίγκιπας.
Είμαι το κόκκινο βιολί
που επιμένει μέσα στον
αδιάφορο αέρα.

Κωστής Γκιμοσούλης

 

Να μπορούσε να σωπάζει λίγο το μυαλό
Να κοπάσει λίγο η καταιγίδα.
Να προλάβει η ψυχή να μαζέψει τα σπασμένα της.
Να μπορέσει η καρδιά να δώσει μια ανάσα πιο βαθιά πριν την επόμενη βουτιά.
Αλλά όοοχι...
Το μυαλό εκεί άγρυπνος φρουρός...
Αλήθειες δεν ζήτησες?
Μπορεί να κρύβονται πίσω από μάσκες κ κουρτίνες κι όσο κι αν προσπάθησες αυτές να μην φανερώνονται...
Θέατρο Σκιών διαχρονική αξία.
Κι εκει που χαλαρώνεις το στιμμένο σου μυαλό
Σε κείνο το απειροελάχιστο διάστημα είναι που έρχεται η φλασιά και σπάει η μάσκα σε χίλια κομμάτια.
Κι αρχίζει κ ξετυλίγεται αλυσιδωτά το τρισδιάστατο παζλ χωρίς να λείπει τίποτα από τη θέση του.
Θαύμασε το δημιούργημα σου είναι μην αποστρέφεις το βλέμμα.
Η σύνδεση σου με το δίπολο του κόσμου αποδέξου την μοναδικότητα αυτής της "αποκάλυψης" αλλιώς θα παραμένει στα χέρια σου απλά ένα "κάρβουνο" που θα τα μαυρίζει

 

«Πάθη»

Ποιό πάθος λες;
Αυτό ν’ αφήνεσαι ρευστός
σε κάθε ερεθισμό του χώρου σου;
Το πάθος ν’ απαντάς σα στρείδι;
Το πάθος να παλεύεις με τα πάθη σου
δε λογαριάζεις;
Κι έπειτα
για ποια λευτεριά του αδέσμευτου μιλάς;
Μες στη σκλαβιά τη θέλω εγώ τη λευτεριά σου.
Μες στη σκλαβιά, που για να καταλύσεις,
αναγνωρίζεις πρώτα κι αποδέχεσαι.

Τίτος Πατρίκιος

 

 

"Από σκοτάδι σε σκοτάδι πηγαίνει η γάτα ερωτευμένη"
Κομπαγιάσι Ίσσα

 

..να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει.
Οδυσσέας Ελύτης

 

 

Ένα ημισφαίριο στα μαλλιά, του Σαρλ Μπωντλαίρ

Άσε με ν’ αναπνεύσω ώρα πολλή, πολλή, το μύρο των μαλλιών σου, να βυθίσω όλο το πρόσωπό μου σαν άνθρωπος λουσμένος στα νερά κάποιας πηγής, αναταράζοντάς τα με τα χέρια μου σαν ένα μαντίλι μοσκοβολημένο, διαλύοντας τις αναμνήσεις στον αέρα. Αν ήξερες όλα όσα βλέπω, όλα όσα νιώθω, όλα όσα ακούω μέσα απ’ τα μαλλιά σου. Η ψυχή μου πλέει πάνω στο μόσκο όπως των άλλων πλέει πάνω στη μουσική. Τα μαλλιά σου κλείνουν ένα καθολικό όνειρο γεμάτο κατάρτια και πανιά, μεγάλες θάλασσες με θερμούς άνεμους ωθώντας με σε κλίματα ιλαρά, εκεί όπου το διάστημα βασιλεύει βαθύτερο και γαλανότερο, όπου η ατμόσφαιρα πάλλεται αρωματική μαζί με φύλλα με καρπούς και δέρμα ανθρώπινο. Στο πέλαο των μαλλιών σου το μάτι μου ξεκρίνει ένα λιμάνι πρησμένο με τραγούδια μελαγχολικά, στιβαρούς άντρες κάθε τόπου, πλεούμενα κάθε λογής, διαγράφοντας την πλέον περίπλοκη, λεπτοφυέστατη αρχιτεκτονική τους στο φόντο ενός απέραντου ουρανού όπου κυριαρχεί αέναη θερμότητα. Μέσα στα χάδια των μαλλιών σου ξαναβρίσκω τη νωχέλεια των αργόσυρτων ωρών πάνω σε ένα ανάκλιντρο μες στην καμπίνα κάποιου ωραίου καραβιού, βαυκαλισμένος από το ανεπαίσθητο λίκνισμα των νερών του λιμανιού, ανάμεσα σε γλάστρες και στάμνες με δροσερό νερό.

Μες στο σπινθηροβόλο τζάκι των μαλλιών σου, ανασαίνω τη μυρουδιά καπνού ανακατωμένου με όπιο και ζάχαρη. Μέσα στη νύχτα των μαλλιών σου βλέπω να λάμπει το άπειρο του τροπικού κυανού.

Μέσα στις χαμηλές αμμουδιές των μαλλιών σου, μεθώ από τις διάχυτες οσμές του μόσχου, της πίσσας, και του κακαόλαδου.

Άσε με να δαγκάσω ώρα πολλή, πολλή, τις μελανές, βαριές πλεξούδες σου. Σαν τραγανίζω τα μαλλιά σου, ελαστικά και επαναστατικά, θαρρώ ότι μασώ τις αναμνήσεις.

Μετάφραση: Νίκος Σπάνιας

 

ΑΠΕΝΑΝΤΙ

Όταν σε ξαναδώ
θα θελα να περνάς απέναντι έναν δρόμο
Να χουμε τουλάχιστον δέκα μέτρα απόσταση
και πολλές πλαστές σκέψεις
Θα ξαφνιαστώ
και θα σκεφτώ
Άλλαξε πολύ
ψήλωσε
ομόρφυνε
μπόρεσε
Εσύ δεν θα με δεις
αλλά θα κόψεις λίγο
και θα νιώσεις
να ακουμπάνε
τα πόδια σου στη θάλασσα
και τα χέρια σου στα σύννεφα
Τρία δευτερόλεπτα
αιφνίδιο μεγαλείο
Θα απορήσεις
και τα πόδια σου
θα ακουμπάνε ήδη
στην απέναντι μεριά
Θα τον έχεις περάσει τον δρόμο
και δεν ήταν και κάτι
κι εγώ το είδα
που τόσο το ήθελα

Να σε δω να περνάς τον δρόμο απέναντι

Εκείνο το βράδυ
θα γυρίσω σπίτι
και θα πιω πολύ νερό
Εκείνο θα κυλήσει μέσα μου
μαζί μου
ως που θα αρχίσει
να αναβλύζει από μένα
θα γίνω πίδακας
πάνω στο στρώμα στο πάτωμα
Και μάλλον θα ζήσω εκεί
ήσυχη
δοσμένη στο υγρό στοιχείο
Δεν θα χρειάζομαι κάτι άλλο
Ότι ήθελα το είδα
Στα δέκα μέτρα
Σαν εκτελεστικό απόσπασμα

ΤΚ
Σκύλος
Εκδόσεις Apopeira 2020

 

<<Αλήθεια σαν Ψέμα>>

Αμετανόητα τα όνειρα πορεύονται

σφραγίζονται σε μονοπάτια

στο φως απλώνονται

με την αλήθεια να ακροβατεί.


Μυστικά κυκλώνουν τη φωτιά

που ρέει στην πλάνα ελπίδα


Το κελί της λογικής αδειάζει ο χρόνος


Σαν αναστεναγμός πηγάζει ο στίχος –

Και σχηματίζει τα όνειρα.


Λίνα Βαταντζή

 

Μεταρσίωση - Νικηφόρος Βρεττάκος

Τὸ πνεῦμα μου, σὰν οὐρανός, σὰν ὠκεανός, σὰν θάλασσα,
λύνεται ἀπόψε στὸ ἄπειρο χωρὶς νὰ βρίσκει ἀναπαμό.
Τὶς ζῶνες γύρω του ἔσπασε καὶ ἀνατινάζεται θερμὸ
τὸ πνεῦμα μου σὰν οὐρανός, σὰν ὠκεανός, σὰν θάλασσα.

Σὰν γαλαξίας ἀπέραντος τὸ σύμπαν σέρνω στὸ χορό.

Ἥλιο τὸν ἥλιο γκρέμισα, θόλο τὸ θόλο χάλασα,
κι εἶμαι σὰν μίαν ἀπέραντη, πλατιὰ γαλάζια θάλασσα,
ποὺ οἱ στενοὶ πάνω μου οὐρανοὶ δὲ μοῦ σκεπάζουν τὸ νερό.

 

Βράδυ Σαββάτου.
Τους συναντάω στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο. Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα, τη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμά της.
Αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.
Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δεν λένε τίποτα πια μεταξύ τους. Σαν να τα έχουν πει όλα.
Που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής. Τα τείχη που τους προστάτευαν κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση.
Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι.. που τα κονιορτοποίησαν.
Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους, ήσυχα, ξέπνοα, απόντες από το παρόν τους για λίγο, όσο να ανάψει το φανάρι.
Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια. εκείνος στο τιμόνι, τραβηγμένος στην άκρη, κοιτάζει έξω από το παράθυρο.. όχι το δρόμο αλλά.. τη ζωή του κι εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι.. που αντανακλά... τη φρόνιμη φιγούρα της.
Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν. Κοιτάζουν ώρα τώρα ή μήπως από χρόνια, μέσα τους.
Ούτε ένα βλέμμα δεν χαρίζουν ο ένας στον άλλον, σαν να μην τους περισσεύει, σαν να τα ξοδέψανε όλα.
Κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα. Σαν να βολεύονται με τη σιωπή.
Μέσα, υπάρχει το όχι. Έξω, κοχλάζει το ναι. Μονομάχοι της συμβίωσης.
Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του.
Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, αναιμικές υποσχέσεις πως όλα.. αύριο θα είναι αλλιώς.
Δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά...δεν ξέρω γιατί.
Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία. Μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο που κουράστηκαν ή βαριούνται πια να εξερευνήσουν.
Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για έναν άνθρωπο, μια λύπη, ένα παράπονο.
Σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για την πλήξη και την μοναξιά.
Τόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φανάρι.. και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους.
Περιμένουν.. πώς και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά.
Τους βλέπω να ξεκινούν αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια.

Μαρια Χουκλη.

 

Ποιήματα Ιουλίου που τα διαβάζεις τον Αύγουστο

https://www.google.gr/amp/s/sifiniera.wordpress.com/2017/08/04/1049/amp/

 

[πως γίναμε τόσο σκληροί με τον ευατό μας;]

μέρες θνητές νύχτες που αντί για όνειρα
γεννούν τα τέρατα των επόμενων ωρών
νυχτερίδες να πολιορκούν με τις σκιές
το φεγγάρι χαμένο άπιαστο στα μέτρα
που μυαλού μου ταξιδεύει στην άκρη
στου κόσμου μας στο δίσεκτο καλοκαίρι
στη σμίλη της σιωπής η ζέστη θάνατος
με το νερό να βράζει όπου χύνεται αίμα
η μυρωδιά του μύρου να σε παρασύρει
στον ανεμοστρόβιλο του αγνώστου μετά

να γαλακτώνει ο ουρανός απ΄τη λάμψη
του στερνού λευκού των ονείρων μου
που μόνο ντροπή και δάκρυα μου φέρνει
το λίγο παραπάνω που έχει ανάγκη
η ψυχή απ΄τη λαγνεία της αισιοδοξίας
στις καλές εποχές που λενε πως θα’ρθουν

όπως αισθάνομαι τον ιδρώτα αποτύπωμα
από ποτάμια στο χάρτη του κορμιού μου
ροκανίζω τη ζωή μου με μια υπόσχεση
φεύγοντας να αφήσω πίσω μου ένα
ουράνιο τόξο να με κοιτάς σαν να ήμουν
το ρολόι της ζωής σου που όμως έδειχνε
πάντα τη λάθος στιγμή τη λάθος ώρα
γιατί πήγαινε μπροστά για να προλάβει
τις καταιγίδες στην αστοχία του χρόνου

http://www.bibliotheque.gr/article/79685

. by It posted 2 Ιουλίου 2020 at 10:44