Δεσποινίς έμπνευση

ένα ύψος κι ένα πλάτος

οι ταράτσες θα πέσουν τελευταίες

Εγώ δεν θέλω να πάω για δουλειά.

Εγώ θέλω να καθόμαστε με το βρακί στο πάτωμα, να αγγίζονται μόνο τα δάχτυλα των ποδιών μας,
στην απελπισμένη προσπάθεια να μην ξεχάσω λεπτό την αφή σου, αλλά και να μην είμαι ιδρώτας παραπάνω,

ή στα ζεστά πεζούλια η μία πλάι στην άλλη να κουδουνίζουμε αδιάφορα στην υγρασία κέρματα στις χούφτες μας
-αύριο θα πρέπει να πάμε για δουλειά, τελειώνουν τα ψιλά μας-
και θέλω

να ρίχνουμε στα μούτρα μας νερά, και άλλα υγρά, και όχι στα μούτρα μας μόνο, ξαπλωμένες σε δροσερά πλακάκια ή με τις πλάτες στα κάγκελα του μπαλκονιού

και
να μιλάμε για αφροδίτες στην παρθένο, και το τζεντριφικέσιον, και τα βιβλία που σιχαινόμαστε

ή να σκαρφαλώνουμε με τα μάτια και τα δάχτυλά μας στην απέναντι ταράτσα, ανάμεσα στα ρούχα που νοτίζουν τη νύχτα και ψήνονται τη μέρα,
μόνο και μόνο για να δούμε πόσα μείναμε ζωντανά
πόσα εμείς, πόσα αστέρια ή πόσα σπίτια
ό,τι θέλεις.

Κι ανάμεσα σε νυσταγμένη καφεΐνη τα μεσημέρια,
κι ανάμεσα σε υπερκινητικές μπύρες τα βράδια,
κι ανάμεσα στην διαταραγμένη ησυχία που κάνουν τα κλιματιστικά τα απογεύματα,
κι ανάμεσα στην ιδρωμένη φασαρία που κάνουν τα σώματα τα ξημερώματα
που μοιάζει να φτάνει σε όλα τα μπαλκόνια, σε όλες τις ταράτσες, και στα θλιμμένα δωμάτια όσων μας άδειασαν την πόλη, και μας την άφησαν δικιά μας μονάχα,
να μου λες,


δεν θέλω να πάω για δουλειά
εγώ δεν θέλω να πάω για δουλειά


και να μοιάζει η ζωή μας
δικιολογία αρκετή

γουατδεφακ

 

Όταν τα δέντρα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων

Θα ‘ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που πριν ήτανε τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουν τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουνε μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δε θα φυτρώσει.

Αργύρης Χιόνης

 

-Μίλα!
-Μίλα! Γιατί δε μιλάς;
-Μίλα! Δε με νοιάζει τι θα πεις, μίλα!
-Μίλα! Μίλα!
Πες της...πες της...γιατί δεν της λες ότι κάθε στιγμή μαζί ήταν γιορτή. Επιφάνεια, οι δυο σας μόνοι μέσα στον κόσμο.
Ότι ήταν πιο θαρραλέα, πιο αναλάφρη κι από πουλί, ότι κατέβηκε ορμητική δυο δυο τα σκαλιά σαν ίλιγγος και μέσα από την υγρή πασχαλιά σε οδήγησε στο βασίλειό της, στην άλλη πλευρά, πίσω από τον καθρέφτη.
Πες της, γιατί δεν της λες, ότι όταν ήρθε η νύχτα, άνοιξαν διάπλατα οι πύλες της αγίας τράπεζας, ότι στο σκοτάδι έλαμψε η γύμνια σας, καθώς γείρατε.
Ότι άνοιξες τα μάτια σου και την είδες στο πλάι σου και είπες...Πες της το. Αυτό πρέπει να της το πεις: ευλογήμενη να' σαι.
Κι ότι ήξερες πως η ευλογία σου ήταν θράσος. Ότι κοιμόταν και το χέρι της ήταν ακόμα ζεστό κάτω από τα σκεπάσματα.
Πες της για τα ηλεκτροφόρα σύρματα της κοιλιάς της, ότι βουνά πρόβαλλαν στην ομίχλη, θάλασσες λυσσομανούσαν, ενώ κοιμόταν ακόμα καθισμένη σε θρόνο κι ήταν, θέε μου, δική σου.
Πες της, γιατί δεν της λες ότι όταν ξαπλώνατε μαζί, έσβησαν πόλεις χτισμένες ως εκ θαύματος.
Πουλιά ταξίδευαν στον ίδιο δρόμο.
Ότι ο ουρανός ξετυλιγόταν μπρος στα μάτια σας, ότι τα ψάρια στα ποτάμια κολυμπούσαν αντίδρομα.

Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας
Arseny Tarkovsky

 

Παγωτό

Όταν τρώω παγωτό περπατώντας,
νιώθω πως αναδύω μια φάνκυ διάθεση.
(Σαν εραστής της φωτιάς εξάλλου,
χρειάζομαι ένα φευγαλέο ψύχος για να ανανεωθώ)
Αισθάνομαι πως είμαι αστείος και ταυτόχρονα εξωτικός,
λες και κάποιο παράξενο φαινόμενο δροσιάς
περιβάλλει τα όρια του σώματος μου
με κύριους πομπούς τα χέρια και τη γλώσσα μου.

Με αυτοπεποίθηση αλεπούς και με φορτίο
κάποιου που ήθελε να είναι δολοφόνος με αγγελικό πρόσωπο,
χείμαρροι ηδονής και θαλπωρής ξεχύνονται αιωνίως ωσότου διαχέονται,
όπως του παγωτού το γαργαλητό στο στομάχι μου.

Ύστερα σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν
αντί να πνίξει η ζέστη τον πλανήτη,
να πνίγει ο πλανήτης από το νερό
και να αντικατασταθεί ο θάνατος με ζωή.

Ύστερα σκέφτομαι να αντικαταστήσω
τη λέξη παγωτό με τη λέξη έρωτα.

ody

 

Σήμερα φόρεσα ἕνα
ζεστὸ κόκκινο αἷμα
σήμερα οἱ ἄνθρωποι μ᾿ ἀγαποῦν
μιὰ γυναίκα μοῦ χαμογέλασε
ἕνα κορίτσι μοῦ χάρισε ἕνα κοχύλι
ἕνα παιδὶ μοῦ χάρισε ἕνα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στὸ πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στὶς πλάκες
τὰ γυμνὰ ποδάρια τῶν περαστικῶν
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κανεὶς δὲν τρομάζει
ὅλοι μείναν στὶς θέσεις ποὺ πρόφτασα
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κοιτάζουν τὶς οὐράνιες ρεκλάμες
καὶ μιὰ ζητιάνα ποὺ πουλάει τσουρέκια
στὸν οὐρανό

Δυὸ ἄνθρωποι ψιθυρίζουν
τί κάνει τὴν καρδιά μας καρφώνει;
ναὶ τὴν καρδιά μας καρφώνει
ὥστε λοιπὸν εἶναι ποιητής

Μιλτος Σαχτούρης

 

Γλώσσες | Αλεξάνδρα Επίθετη

το κορμί σου μιλάει

τη γλώσσα

της ανατομίας

των μεσαιωνικών γιατρών,

ντυμένοι επίσημα

κάνουν χειρουργεία

χωρίς αναισθητικά

και γάντια.



το κορμί σου μιλάει

μια γλώσσα

που δεν ξέρω,

και κάθε κίνηση με αφήνει πίσω

τρία καρέ,

που επεξεργάζομαι

αργότερα.



και μυρίζω το αίμα

στις φλέβες σου

που φουσκώνει.

και οι αρτηρίες σκίζονται

και γίνεσαι

ένα αγόρι-πήδακας,

και γεμίζεις το κρεβάτι

ζεστασιά

και μέταλλο.



σκύβεις και δεν σπας,

ούτε καν

ξεχύνονται εντόσθια,

είμαι εντυπωσιασμένος.

νόμιζα το δέρμα σου

ήταν ζελατίνη.



το κορμί σου ουρλιάζει

σε μια γλώσσα

πολύ εκλεπτυσμένη

για να καταλάβω.



τίποτα τόσο όμορφο

δεν σπάει χωρίς

κρότο.



κρατιέμαι πίσω,

με νύχια και δόντια

σκαμμένα μέσα σου,

και για πρώτη φορά

παρατηρώ το στόμα,

και τα μούτρα σου.

ξαφνικά

ξέρω τι μου θυμίζουν

και θυμάμαι

πως είσαι άγριο σκυλί

που δεν ξέρει

την επαφή,

και δεν ξέρει

τον κόσμο,

και τα χέρια που

χαϊδεύουν

και δε δέρνουν,

και το άγριο σκυλί

πάντοτε

θα δαγκώσει το χέρι

που το ταΐζει.

 

Συμπλήρωση κενών

Ήθελα να ήμουν...
Το κορίτσι στη θέση του συνοδηγού.
Το κορίτσι στο παγκάκι της γειτονιάς.
Το κορίτσι στο ηλιοβασίλεμα.
Η φωτογραφική μηχανή.
Το μελανό φτερό στο στήθος.
Η βασίλισσα στο σκάκι.
Η πιο δύσκολη γαλλική λέξη.
Η βραδινή έμπνευση.
Θέλω να είμαι ο ζητούμενος τίτλος των ποιημάτων.

L'appel du vide

 

Δυο ευχές

___________________________

Να ζήσεις για να σε θυμάμαι.

Επαίτης περιστατικών

περιφερόμενος ίσκιος

καταπιεσμένου αναστήματος

συμβεβλημένος με παθήματα.

Ζωντανός, ακόμη σε αναμονή

στο κεφαλόσκαλο με τα ημίμετρα.

.

Καλή φώτιση.

Σπασμένη διακοπή

κλειστού κυκλώματος

απέναντι σε αεροστεγές παράθυρο

λιανισμένη εισπνοή, παύση

εκπνοή δυσδιάκριτη.

Ας σου κάνω το χατήρι λοιπόν

ανάβω λίγα σπαρματσέτα

καίνε λιώνουν σβήνουν

επανέρχομαι σε θέση ισορροπίας.

Τα καπνογόνα μαλλιά μου

απολαμβάνουν την θέα

της ανυπαρξίας.

.

#SiSiakavaraPoetry

 

Τα ποιήματα
που γράφονται από
μαζοχιστές
πέφτουν με πάταγο
σαν αγελάδες στο λιβάδι.
Λυπήσου με
φωνάζουν,
πρόσεξέ με, έχω
πολύ ευαισθησία
προς τη φύση
ξεχειλίζω γάλα

Τα ποιήματα
πρέπει να’ ναι σαν
καρφίτσες
που τρυπάνε το δέρμα
της ανίας
κι αφήνουν
μια λάμψη
το ίδιο υπεροπτική
με το βάδισμα
του σαδιστή
που έμπηξε
την καρφίτσα
κι έγινε καπνός
*

Ένας συγγραφέας
που ’χει δύναμη
θα ’πρεπε να τη χρησιμοποιεί
για ν’ αποσπά
τόσα οφέλη
απ’ τον εκδότη του


με τον ίδιο τρόπο
που δίνει
στις
λέξεις του

χώρο

ν’

ανασάνουν
θ
έ
λ
ω
ο
σ
τ
ί
χ
ο
ς
μ
ο
υ
ν
α
τ
ι
ν
ά
ζ ι
ε δ
τ ί
α φ
ι ν
σ α


Το φίδι δεν μπορεί να επιτεθεί
όταν είναι κλεισμένο σε κουτί


*

διαλύεις
το στίχο σου
με τον τρόπο
του
ee
cum
mings
απ’ ό,τι βλέπω

ό
χι αυτόςτο κά ν
ειδι αφ
ορε
τ
ι
κά

Εγώ ψάχνω
τα
ψάρια που
κολυμπάνε στα
διαστήματα


Ο ee προτιμά τα
βότανα
των
γραμμάτων




ς)
ύτερο
Άλλω στεαυτ όςείνα ικαλ


*

Μερικά ποιήματα
είναι απαλά
κι ευχάριστα
παιδάκια
που δεν φέρουν τίτλο
και δεν τον χρειάζονται
κανείς δεν προσέχει
τη
γύμνια τους

Ένας τίτλος
δεν είναι
καπέλο
αλλά
κουστούμι
γι’ αυτό
μερικές φορές
τον αφήνω
στο
κάτω μέρος της
σελίδας,
γιατί
δεν θέλω
ολ’ αυτά τα ποιήματα
να’ ναι
γυμνά.
Μερικά θα ’πρεπε
να στέκονται
με
τα παντελόνια
πεσμένα στα
παπούτσια τους.

Φυσικά
μ’ αυτή τη λογική
ένας τίτλος στην κεφαλίδα
είναι σαν φουστάνι
τραβηγμένο ως πάνω απ’ το στήθος.

*


Πρέπει να έχεις άγιο
για να σταθείς ίσια
τέτοιες ώρες
είπε ο άντρας
ανεβασμένος στη σανίδα

Είσαι μεθυσμένος
είπε η σύζυγος
Αν πέσεις
θα ξανασπάσεις τη
μύτη σου
κι άκου να σου πω,
φίλε,
δεν ζωγραφίζουν τους
αγίους
με στραπατσαρισμένη μύτη
την σήμερον ημέρα
Κομψότης είναι ο τρόπος που
τρίβεται το
μπισκότο,
εσύ
γίνεσαι κομμάτια

*

Από το βιβλίο "Θάνατος για τις Κυρίες (και άλλες καταστροφές)".
Norman Mailer

 

IN HELL

I don't think you ever stop burning.
But maybe, if you play your cards right,

maybe you get to burn
while having one hell of a view.

A face, for example. A face that looks back
at you.

Alex Antonopoulos