Δεσποινίς έμπνευση

Αν σήμερα πεθάνω, τίποτα να βρω δε θα μπορώ που να με ορίζει. Αν σήμερα χαθώ, δεν θα 'χω φάει ούτε ένα ηλιοτρόπιο, λίγο αλάτι απ'τη γη και μια χούφτα αέρα. Από 'δω και πέρα, εάν τίποτα δεν υπήρχε που να με θυμίζει, θα έκλαιγα γοερά, ουρλιαχτά θα διαπερνούσαν την ψυχή μου-όχι για την μαύρη τύχη που με έφτασε-ποσώς γι'αυτήν, είμαι πια χαμένη-μα που δεν πρόλαβα να ζήσω λίγο παραπάνω ουρανό, ψυχή και σώμα σε τούτο το χώμα, να έκανα σιωπή εκεί που μου το επέβαλλε η μαγεία τούτης της φύσης. Αν έσβηνα σήμερα σαν ένα πλάσμα ανίκανο μπροστά στον κυκλώνα της μικρούλας ύπαρξης μου, πολύ θα μελαγχολούσα που δεν πρόφτασα μια μαύρη γάτα έξω απ'την αυλή, που δεν κοιμήθηκα σε έναν κορμό δέντρου, δεν μύρισα γλυκάνισο-σαν ένα τελευταίο άνθος πορτοκαλιάς. Μαργαριτάρια σε όστρακα που ανοιγοκλείνουν γελώντας, το μικρό μανιτάρι ξέρει που φυτρώνει, γνωρίζει η πορτοκαλί αυγή που θα οριστεί και η πεταλούδα πως για πάντα δε ζει. Αν σήμερα, τούτη την περίεργη ημέρα, ακολουθούσα την γνώση της μικρής σοφής πεταλούδας, θα γνώριζα πως το τίποτα με ορίζει-γι'αυτό μπορεί το σήμερα όλη μου η ζωή να ήταν.

φασκόμηλο

 

...Όταν στο κοιμισμένο χωριό
Απλώνεται το πρωινό σκοτάδι:
Εκείνη έρχεται από μακριά
Σχεδόν αθόρυβα, σχεδόν λαμπερή
Θαρρείς και έδωσε στον Άγγελο της Πτώσης
Το ελεύθερο της χέρι...
Β. Χοντασέβιτς

 

H Σύλβια Πλαθ πεθαίνει

Μια γαλάζια μητέρα ξανθή
με το γκλίτερ
κολλημένο στα χείλη

Το βάδισμά της βαρύ
διαστολή
συστολή

Το φιλί
στο φιλί

πόσο άσκοπη είναι η ζωή

μια φτελιά
κομμένη σε φέτες

Κι αίμα
αίμα πολύ
στο λευκό της το χνούδι

τραυματισμένη σαν σκύλος

Πόσο ταιριάζει
να ‘ναι πιστή
πως αλλιώς να την πούμε;

Τα δάχτυλά της σφιχτά
και να τρέμει

φυτεμένη
στην αναβροχιά

απροστάτευτη
με τους ήχους

Τα τακούνια της σούρνοντας

Οι μύες των ποδιών της χλωμοί
χορταριασμένοι

Κι ένας αφόρητος στρόβιλος
κάτω απ’ τη φούστα της

χωρίς να ζητάει
όχι

ένα λεπτό

για μάτια τελείες

ηλιοβασιλέματα
πασχαλίτσες

όχι

Ένα δωμάτιο
ορθάνοιχτος φούρνος

τα παιδιά ήσαν μπλε
πασπαλισμένα με σκόνη

αναδρομικά τα φυσούσε
ν’ αργοσβήνουν για ‘κείνη
στα χείλη στο πρόσωπο
τα φυσούσε σαν συνωμότης

Τώρα κρυώνει

σαν σύννεφο
συνθετικό
το στήθος της

γεμάτο σταγόνες

βροχή

πόσο άσκοπη είναι η ζωή

ασήμαντη και σπουδαία

φουσκώνει
ξεφουσκώνει

σαν μεγάλο μπαλόνι

σπίθες κομματάκια χαρτί
μια μητέρα γαλάζια ξανθή
μια φωτιά
ανεβαίνει

χαμηλώνει

πεθαίνει

Άκου

όταν τραγουδά

αιωρείται

Λουκάς Λιάκος

 

Εκτός θέματος

Θέλω να γράψω κάτι για σένα
εσένα που περπάταγες σε κείνο το δρόμο
με τα δέντρα που έγερναν από το βάρος της βροχής
που δεν έλεγε να πέσει
Λίγο πριν συναντηθούμε
ένα μαύρο σύννεφο παρίστανε το καπέλο πάνω στο κεφάλι μου
εκεί σε κείνο το δρόμο που η προσμονή κοκκίνιζε τα μάγουλά μου
Μα όχι
όχι πάλι για μένα
θέλω να γράψω κάτι για σένα
Εσένα που καθόσουν στο καφέ με τις μπλε καρέκλες και με κοίταζες
καθώς ερχόμουν
και γινόμουν ένας φτερωτός λαμπερός Ερμής
για να φτάσω πιο γρήγορα σε σένα
Μα να…
πάλι για μένα λέω
Θέλω να γράψω κάτι για σένα
για εκείνη τη μέρα που έπιασες το χέρι μου
και δεν ήξερα αν ήταν δικό σου ή δικό μου
δεν ήξερα ποια μέρα ήταν και που έπρεπε να πάω
τι να κάνω και τι να πω
ήξερα μόνο για ένα χέρι που ανήκε και στους δυο
Την πάτησα
πάλι για μένα μιλάω
Μα πόσο πολύ θέλω να γράψω κάτι για σένα
εσένα
εσένα
εσένα
που με κάνεις τόσο πολύ ν’ αγαπώ εμένα

Μαργαρίτα Παπαμίχου

 

Ex corde vita

Έρωτας
Είναι
Η αναπνοή
Το άγγιγμα
Ο χρόνος
Έρωτας
Είναι
Η ησυχία της ψυχής
Η ηρεμία του μυαλού
Ο έλεγχος
Έρωτας
Είναι
Η ολοκλήρωση
Η συνάντηση
Η ανταλλαγή
Η ένωση
Έρωτας
Είναι
Το ένα
Το τώρα
Το άυλο
Έρωτας
Είναι
Η οσμή
Η ένταση
Η θερμοκρασία
Έρωτας
Είναι
Δεν μπορεί
Να είναι
Κάτι άλλο
Πιο μικρό
Απ' την ζωή
Και πιο μεγάλο
Απ' τον θάνατο

Βήτα Κάππα

 

Η κίτρινη κούπα

Μία μέρα με ήλιο και πράσινα φύλλα.

Το χαμόγελό σου μοιάζει με
την μικρή κίτρινη κούπα του καφέ: μου δίνει χαρά.

Κι όταν χαίρομαι αισθάνομαι σαν πράσινα φύλλα.

Μαρία Κ.

 

Πυγολαμπίδες

Θυμάσαι προχθές το βράδυ;
Όχι;
Μισό λεπτό να σου θυμίσω.
Το σκοτάδι σκέπαζε με το πέπλο του το καθόλου κολακευτικό κτίριο των εστιών.
Καθόμασταν όλοι τριγύρω από εκείνη την ψηλή κερασιά, που μας χάριζε απλόχερα τη δροσιά της.
Επικρατούσε σιωπή. Το μόνο φως που έφεγγε ήταν η λάμπα μέσα στο μικροσκοπικό δωμάτιο και η καύτρα από το τσιγάρο σου.
Η επιβλητική ενέργεια του χώρου, είχε καταφέρει να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση πώς όλα ήταν άσχημα και μίζερα.
Μόνο εκείνο το σμήνος από πυγολαμπίδες κατάφερε να φωτίσει τα πρόσωπά μας.
Ακούστηκαν οι πιο εντυπωσιακοί ήχοι από τα αναφωνητά μας.
Κάποιος είπε πώς οι αρσενικές πυγολαμπίδες παράγουν φως για να προσεγγίσουν τις θηλυκές.
Εσύ όμως έστεκες αγέρωχος.
Απόμακρος,
αποφεύγοντας κάθε βλεμματική επαφή.
Πήρα λοιπόν κι εγώ την απόφαση, πως θα κρατούσα το φως μου για μια καλύτερη περίσταση.

Ελευθερία

 

Και σε θραύσμα Βρισηίδας βρίσκεται και σε κοχύλι Ευρίπου
εκείνο που εννοώ. Θέλει να ‘χει άγριες πείνες άπνοιας
ο Αύγουστος για να ζητάει μελτέμι
ώστε στο φρύδι ν’ αφήνει λίγο αλάτι και
στον ουρανό ένα μπλε που τ’ όνομά του μέσα στα πολλά τ’ ακούς ευώνυμο
στο βάθος όμως είναι μπλε Ιουλίτας…

-Ο. Ελύτης

☀️

@karantina
#pause_artmag

 

Δήμητρα Κωτούλα, Απόσταξη (στην κόρη μου)

Γελώ μηχανικά.
Το καταλαβαίνεις.
Σκαρφαλώνεις πάνω μου
και σφίγγοντας
με χαϊδεύεις
βίαια
για να βγάλεις
το μαύρο
που σήμερα φορώ
από πάνω μου
μαζί με
τους κολαφισμούς
τα ραπίσματα
τους γέλωτας
τους εμπτυσμούς
τας ύβρεις
τον κάλαμον
τους ήλους
την λόγχην
αχ, τη λόγχη
ό,τι μπήχτηκε μέσα μου
ξανά και ξανά
σαν λόγχη.
Όταν τα φορώ
δε με μυρίζεις

–

 

Υπνοβασία
Οι άνθρωποι
όταν κοιμούνται
δεν είναι όρθιοι
δεν περπατούν
δεν κατουράνε
δεν γδύνονται
δεν περιμένουν.
Μάθε
ο εχθρός ποτέ δεν προσφέρει νερό
κι εσύ δεν έχεις στόμα.
Διαταραχές ύπνου
παρατηρούνται
στα πουλιά.
Οι άνθρωποι
δεν είναι φυσιολογικό
να αιμορραγούν ασταμάτητα
χωρίς να πεθαίνουν.
Είμαι άρρωστη.
Πάλι.
Στο σκοτάδι.
Ανέκφραστη διπλώνω
την ανάσα
την ανέχεια
την πίστη
τα πράγματα των γυναικών.
Θρήνος.
Κι ενός λεπτού σιγή
για τον εθισμό.
TK
ΣΒΗΣΕ
Εκδόσεις Apopeira

 

“The stars
have already
opened their
autumn eyes.”
— Koyo Ozaki, from 'Haiku: An Anthology of Japanese Poems'

 

Σκέφτομαι τη σχισμή του κώλου σου,
τέλεια χαραγμένη σαν από ξυράφι,
απροσδόκητη, αυστηρή ή
επιτηδευμένη,
ασύμμετρη,
μακρόστενη, ή σύντομη:
μια ανατομική
απόδοση
της
υπαρξιακής
δίνης που καταλήγει
στη μικρή σου
τρύπα.
Δεν
θέλω να σου
γαμήσω τον κώλο
με τρόπο καταχρηστικό
και φτηνό όπως στις τσόντες,
όσο και αν με προκαλεί γι' αυτό το
skinny jean σου.
Θεωρώ την πράξη το αποκορύφωμα της
σεξουαλικής μυσταγωγίας, ένα
προνόμιο που οι εραστές
επιτρέπουν και
μοιράζονται
με όσους
εμπιστεύονται.
Εκείνη
τη στιγμή -ή μάλλον
λίγο πριν- θα σκέφτομαι
πως εναποθέτουμε, στο κομοδίνο,
το στέμμα της θεϊκής μας προέλευσης
και θα στολιζόμαστε το ακάνθινο στεφάνι της
θνητότητας, της λύσσας για ζωή,
διακονώντας την πιο
απαγορευμένη
ηδονή
με τον άνθρωπο
που το αξίζει περισσότερο,
που θα στεκόμασταν με περηφάνια
στο πλάι του στο ιεροεξεταστήριο της κόλασης.
Δεν
με νοιάζει
ποιο είναι το τίμημα,
δεν με νοιάζει αν σου φαίνεται λίγο
ή επιφανειακό. Θέλω να ξεστενέψω την
κωλοτρυπίδα σου, τον πιο ιδιωτικό
και υποβλητικό βωμό της
ηδονής σου γιατί
εκεί που εσύ
τελειώνεις
υπάρχει
η ελπίδα να
συναντηθούν
οι
απερίγραπτοι
εγωισμοί μας, σε μια άχρονη
στιγμή τελετουργικού συγχρονισμού και
φιλάνθρωπου πάθους.
Δεν
είναι μόνο
φιλοσοφικό το ζήτημα,
θέλω να αισθανθώ τη γλυκιά
αντίσταση των βλεννογόνων ιστών σου,
να μουδιάζω καθώς θα αλλάζω τις
συντεταγμένες των
σωθικών
σου.
Θα
είναι μια
απόκοσμη αίσθηση
καθώς θα κοιταζόμαστε
στα μάτια βασανισμένα και απαλά,
ή θα τα κλείνουμε σαν να προσευχόμαστε
να μην σε πονέσουμε.
Θα σε αποκαθηλώνω και θα με
νιώθεις να εξαϋλώνομαι
εκπέμποντας το
μοιρασμένο
μεγαλείο
μας.
Θα είναι μια επαναλαμβανόμενη ανάδυση και
κατάδυση, μια ταπείνωση και μια
ανάσταση που θα ζήσουμε
αγκαλιασμένοι.
Θα σε
βαραίνει
το σώμα μου,
θα με βαραίνει το κρίμα μας.
Θα
κάνω τα
πάντα για να το χαρείς,
ώστε να ζήσω αυτή τη συντριβή
πολλές, πολλές
φορές.

Ζοέτικ Ίνστινκτ