Δεσποινίς έμπνευση

Ρέκβιεμ για μια πίτσα
Μία παλάμη σε μια πίτσα/ μία παλάμη σ’ ένα στήθος
Είμαστε κλώνοι με πεφτάστερα μπλεγμένα μες στα φύλλα
Με τα πολύχρωμα πουλιά και τα μαμούνια
Μέσα στις πόλεις και τους κάμπους.
Στο κυνήγι της ιδανικής πίτσας
Με τα κουτιά τους ανοιγμένα
Προς τα πελάγη και τον γαλαξία
Το σκληρό αυτό όνειρο...

 

 

“Domination, pain and suffering are always inevitable for a large intelligence and a deep heart.”

Fyodor Dostoyevsky

 

 

Το αυτόν.

'' Ερωτοτροπούμε με άγχος, εκσπερματώνοντας μιζέρια.''
Και όπως λέει ο Ραούλ...Πώς να ζήσουμε σ’ έναν κόσμο όπου τα πάντα πληρώνονται; Τις λίγες απολαύσεις που σας απέμειναν να προσφέρετε στους άλλους και στον εαυτό σας, έχετε βαλθεί να τις ανταλλάξετε, να τις λογαριάσετε, να τις ζυγίσετε, να ορίσετε ισοτιμίες.
Όποιος ξέρει να αφουγκράζεται προσεκτικά την απόλαυση, αγνοεί πατρίδες και σύνορα, αφέντες και δούλους, κέρδος και ζημία. Η σεξουαλική πληθώρα είναι αυτάρκης, έχει στον χώρο της και στον χρόνο της αρκετή τόλμη για να συντρίψει ό,τι την εμποδίζει..

 

 

control will consume you.

 

 

Μη δίνετε σημασία, θα επιστρέψω όταν θα νιώθω να επιστρέψω.~

 

-Ρώτησες;
-Ρώτησα.
-Και;

 

 

[Οι Προσφορές] Του Ted Hughes

Μόνο δύο μήνες νεκρή. Και ήσουν εκεί, ξαφνικά κοντά μου πάλι.Στη Λέστερ Σκουέαρ επιβιβάστηκα στη Βόρεια ΓραμμήΚάθησα στη θέση μου και να ‘σαι ξανά. Κι εκείΑρχισε το όνειρο που δεν ήταν όνειρο.Σε κοίταξα κι εσύ με αγνόησες.Ο ρόλος σου στο όνειρο ήταν να με αγνοείς.Ο δικός μου ήταν να είμαι αόρατος — απελπιστικάΑνήμπορος να εκδηλωθώ.Μονάχα ένα κενό, άυλο βλέμμα. Στήριξα —Ολο το βάρος της δύσπιστης ματιάς μουΣτο πρόσωπό σου, απίστευτα αληθινό, κι όντως εκεί.Δεν άλλαξαν πολλά, αναλλοίωτα χάρη στην πίεσή μου.Τρανταζόσουν μόνο ελαφρά καθώς το βαγόνιΠροχωρούσε υπόγεια προς τον βορρά.Φαινόσουν μεγαλύτερη — ο θάνατος σε είχε γεράσει λιγάκι.Πιο χλωμή, μάλλον κιτρινωπή, όπως ήσουνΣτο νεκροτομείο, αλλ’ ασυγκίνητη.Σαν οι γραμμές που ξετυλίγονταν και το τράνταγμα της διαδρομήςΝα ‘ταν της ζωής σου η ταινία, που σου τραβούσε την προσοχή.Το βλέμμα σου, εσωτερικό, απέφευγε το δικό μου.Το καλάθι στα γόνατά σου, γεμάτο δέματα.Η τσάντα σου μ’ ένα μακρύ λουρί. Τα χέρια σουΣταυρωμένα πάνω στον σωρό. ΣτυλωμένοΤο βλέμμα μου έγειρε πάνω σου όπως ένα βλέμμα —Θα ‘γερνε το μάγουλό του σε κάποιο χέρι. Το απίθανοΣυνέχισε να μοιράζεται μαζί σου το ελαφρύ τράνταγμα.Τα βλέφαρά σου, τα χείλη σου ελαφρώς σφιγμένα, η μελαγχολία σου.


 

Οπως στο όνειρο που επιμένειΑπλώς στο απίθανο και διαρκείΤο ένα δευτερόλεπτο μετά το άλλο,Και γίνεται ολοένα πιο απίστευτο —Σαν να γύρισες αργά το πρόσωπό σου και αργάΝα μου χαμογέλασες ανάμεσα στα μάτια, προκαλώντας μεΕκεί, ανάμεσα στους ζωντανούς, να μιλήσω στους νεκρούς.Δεν φαινόταν όμως να γνωρίζεις τον ρόλο που έπαιζες.Κι όπως σε όνειρο, εγώ δεν αποκρίθηκα.Προσπάθησα μόνο να ξεχωρίσω την ανάμνησηΤου προσώπου σου από εκείνο το καινούργιο που φορούσες.Αν αποβιβαζόσουν στο Τσοκ Φαρμ, είπα στον εαυτό μου,Θα σε ακολουθούσα σπίτι. Θα μιλούσα.Θα έκανα μια προσπάθεια ν’ αρπάξωΑυτή την προσφορά, αυτό το θλιβερό υποκατάστατοΠου μου επιστράφηκε με τον θάνατο, που μου αποκαλύφθηκεΕκεί στον Υπόγειο — σίγουρα σαν να απαιτούσεΤον έλεγχο και την επιβεβαίωσή μου.Φτάσαμε στο Τσοκ Φαρμ. Εγώ σηκώθηκα. Εσύ παρέμεινες.Ηταν η στιγμή της δοκιμασίας.Σου αφαίρεσα το πρόσωπο και το έβγαλαΕξω, στην αποβάθρα, σ’ αυτό το όνειροΠου αφηγούνταν όλη τη ζωή του Λονδίνου.Σε παρατηρούσα καθώς απομακρυνόσουν, μεταφερόσουν μακριάΠρος τον βορρά, πίσω στην άβυσσοΤο αληθινό καινούργιο πρόσωπό σου αμετάβλητο, φωτεινό, ανυποψίαστο,Ορατό για ακόμη κάμποσα δευτερόλεπτα, κι έπειτα χάθηκεΑφήνοντάς μου το αρχικό κενόΕκεί όπου ήσουν εσύ πριν, και ξαφνικά δεν ήσουν.Ολα όμως προσφέρονται τρεις φορές.Και ξαφνικά καθόσουν στο δικό σου σπίτι.Νέα όπως παλιά, ανέγγιχτη από τον θάνατο. ΣανΠαραίσθηση — που δεν πρέπει να σβήσει από το βλέμμα.Μια εικόνα οδυνηρή — παραμορφωτική στον αμφιβληστροειδή μου.Μάλλον δεν ήξερες πως ήσουν εσύ η ίδια.Δανείστηκες μέχρι και τ’ όνομα της παλαιότερης αντιπάλου σου —Σαν να ‘ταν το πιο εύκαιρο. Κι όμως ήσουνΤόσο εσύ, που τα ημισφαίρια του εγκεφάλου μουΦάνηκε να σταματούν προσωρινά να λειτουργούνΑναγνωρίζοντας εσένα και συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα πως εσύΔεν ήσουν πραγματικά εσύ. Βλέποντάς εσένα, κι όμωςΤόσο θρασύτατα συνέχιζες να είσαι μια άλλη.Είχες κρατήσει ακόμη και τα γενέθλιά σου — ακριβήςΣαν ένα βέλος στη μη πιθανότητα.Και ζούσες μόλις δύο μίλια απ’ όπου είχαμε ζήσει μαζί.Αλλα πνεύματα συνωμοτούσαν σαν ομάδα υποστήριξηςΓια να σου δώσουν καινούργιους γονείς, καινούργιον αδελφό.Με φλέρταρες και πάλι — διακριτικά.

Aνάσαινα έναν περίεργο αέρα — το υγραέριο
Του κάτω κόσμου, όπου τόσο εύκολα κατήλθες
Για ν’ αποκτήσεις τη νέα σου οντότητα. Μου περιέγραψες
Το όνειρο της ρομαντικής ζωής σου, που είχε διαρκέσει
Σε όλο τον γάμο μας, εκεί στο Παρίσι — σαν να μην
Είχες επιστρέψει ποτέ έως στιγμής.
Ο θάνατος σού είχε στερήσει το ταλέντο. Ή ίσως
Το είχε μετατρέψει σε κάτι πιο ήρεμο —
Μια σιωπηλή άγρια λαχτάρα, μια πνιγμένη
Αγριότητα της λαχτάρας σε μάτια
Τόσο παράξενα, απαράλλαχτα. Πάλεψα για λίγο
Στη διττή νεκροζώντανη ύπαρξή μου.
Σκέφτηκα: «Είναι σύμπτωση — μια απλή
Αδράνεια της ορμής της ζωής μου, που προσπαθεί
Να κρατήσει τα πράγματα, όπως ήταν, λες και η παράσταση
Πρέπει να συνεχιστεί με κάθε κόστος, με τις ίδιες μάσκες, τους ίδιους ρόλους,
Ανεξαρτήτως ηθοποιών». Με κομμένη την ανάσα
Στον πυθμένα του Ρήνου, σχεδόν αναίσθητος,
Νωχελικά σαν κάποιος που πνίγεται
Απελευθερώθηκα.
Το ευγενικό τελεσίγραφό σου χαλάρωσε τη λαβή του.
Πιστή στο απόκοσμο χιούμορ, αμέσως
Μου έστειλες μια όμορφη κάρτα από τη Χονολουλού.
Κατόπιν, ένα ενθύμιο από το υπερπέραν,
Κάθε χρόνο μια κάρτα από τη Χονολουλού.
Φαίνεται πως κατάφερες την επιστροφή σου στους ζωντανούς
Αφήνοντας εμένα ως ενέχυρο, έναν όμηρο παρατημένο
Στη χώρα των νεκρών.
Ολοένα και λιγότερο
Σκεφτόμουν να δραπετεύσω.
Ακόμη και στα όνειρά μου, το σπίτι μας έστεκε ερειπωμένο.
Ξαφνικά, όμως –την τρίτη φορά– ήσουν εκεί.
Νεότερη απ’ όσο σε γνώρισα εγώ. Εσύ
Σαν φτιαγμένη από την αρχή, μισή άγρια ελαφίνα, μισή
Ενα αψεγάδιαστο πλάσμα, ανεκτίμητο, πολύπλευρο
Οπως ένα κυανό πετράδι. Ηρθες πίσω μου
(Ενώ ήμουν ανυπεράσπιστος, καθώς δοκίμαζα
Βυθίζοντας το ένα μου πόδι στο τρεχούμενο νερό του μπάνιου)
Και μίλησες — αυστηρά όπως μια φωνή οικεία
Σε ξυπνάει μιλώντας πάνω από τη βουή του ποταμού, επιτακτικά,
Κοντινά: «Αυτή είναι η τελευταία. Αυτή εδώ. Αυτή τη φορά
Μην με απογοητεύσεις».

 

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Οι Άλαλοι

Εκείνα τα βογκητά που άντρες χρησιμοποιούν
όταν περνάει μια γυναίκα στο δρόμο
ή στα σκαλιά του μετρό

για να της πουν πως είναι ένα θηλυκό
κι η σάρκα τους το ξέρει,

είναι ένα είδος μελωδίας,
ένα κάπως άσχημο τραγούδι, τραγουδισμένο
από πουλί με γλώσσα κομμένη

αλλά προορίζεται για μουσική;

Ή είναι το πνιχτό βουητό
κωφάλαλων εγκλωβισμένων σ' ένα κτίριο που
σιγά σιγά γεμίζει με καπνό;

Ίσως και τα δύο.

Τέτοιοι άντρες συνήθως
δείχνουν σαν το βογκητό να ήταν το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν
κι όμως μια γυναίκα, παρά τις ενστάσεις της,

ξέρει πως είναι φόρος τιμής:
αν της έλειπε εντελώς η χάρη
θα την προσπερνούσαν σιωπώντας:

άρα δεν είναι μόνο για να πουν ότι είναι
μια ζεστή τρύπα.
Είναι μια λέξη

σε γλώσσα πένθους, δεν έχει να κάνει με
πρωτόγονους, όχι μια πρωτογλώσσα∙
γλώσσα πληγείσα, άρρωστη, καταβεβλημένη

σε έσχατο γήρας.
Θέλει να
πετάξει το φόρο τιμής στα σκουπίδια, απο-
τροπιασμένη, και δε μπορεί,

διαρκώς βουίζει μες στ' αυτί της,
αλλάζει το ρυθμό του βήματός της,
οι σχισμένες αφίσες σε διαδρόμους που αντηχούν

τον υπογραμμίζουν,
σείεται και τρίζει τα δόντια καθώς το τρένο μπαίνει μέσα.

Ο σφυγμός της σκυθρωπά

είχε ανεβάσει ταχύτητα,
αλλά τα βαγόνια επιβραδύνουν και
στριγγλίζουν σε μια στάση ενώ η αντίληψή της

επιμένει να μεταφράζει:
'Ζωή με τη ζωή με τη ζωή περνά

χωρίς ποίηση,
χωρίς κοσμιότητα,
χωρίς αγάπη.


(Denise Levertov, The Mutes)

 

 

[Το Μάλωμα] Της Σελάνας Γκραίκα

Είπε: “Αν πρέπει να γράψω
ποιήματα- ερωτικά
για να σε συγκινήσω
φοβούμαι, πως μου’ ναι
άχρηστη η απόστροφος
που’ χα στο μάτι βάλει
κι αν απ’ το ζευγάτη
λέξεων βγάλεις
το αν σε θέλω,
βολέψου στον “παρακείμενο”
και κάπου εκεί θα έρθω…”