Δεσποινίς έμπνευση

Au Revoir

Πως μυρίζει η ψύχωση
που ανθεί στις λεμονιές μας την άνοιξη;
Ο καρκίνος στις γαζίες μας;
“Εδώ θα κρατήσω και θα περπατήσω”
θα σου γράψω στο χέρι
και θα πάρουμε την στροφή από τους Αέρηδες
προς την Κλεψύδρα
να μυρίσουμε εκείνη την ασυγχώρητη
Θα στενοχωριόμαστε βέβαια λίγο
για τον Πλάτανο που έκλεισε
χρόνια τώρα
“Ευτυχώς μας έμεινε το Au Revoir”
θα πούμε

P.C

 

Αφορισμός

βολτάρουμε στα νεκροταφεία
ανθρωπομορφικά
και το πολύ πολύ
να βρούμε κι ένα αγαπημένο μνήμα
για να καθόμαστε

P.C

 

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

♡

 

 

V.J.F

Tα παιδικά δωμάτια μην τα βάφεται ξεπλυμένα ροζ και ανάλατα θαλασσί. Μην βάζετε πονυ χαρωπά και φρενιασμένες κούκλες αψεγάδιαστες να κρέμονται από τους τοίχους.
'Ηλιους να βάζετε, να κρεμάνε τα δαχτυλάκια τους από τις αχτίδες.
Και γιασεμιά να μυρίζουν όταν ξυπνούν μοσχομυριστά.
Και κυκλάμινα να χώνονται μέσα στα πέταλα και να πλάθουν ιστορίες.
Να γίνουν φυσιολάτρες και πιστοί του Ήλιου, να πιστεύσουν στις μυρωδιές και στα συναισθήματα και στα παιχνίδια που βγάζουν από τα μυαλά τους.

(Πινάκας του Vincent van Gogh)

 

 

"Μια φρόνιμη γυναίκα αξίζει τρία πουλιά, μια γυναίκα απλώς γυναίκα αξίζει δεκάδες δορκάδων" Α.Εμπειρίκος
τα λόγια που νομίζαμε πάντα πώς λένε τα τραγούδια είναι ωραιότερα από τα πραγματικά.

 

Τα γραπτά φεύγουν
Το ατλάζι των φύλλων που γυρίζει κανείς στα βιβλία σχηματίζει
μια γυναίκα τόσο ωραία
που όταν δεν διαβάζει κανείς την ατενίζει με λύπη
χωρίς να τολμά να της μιλήσει χωρίς να τολμά να της πει πως
είναι τόσο ωραία
που αυτό που πρόκειται να μάθουμε δεν έχει τιμή
Αυτή η γυναίκα περνά ανεπαισθήτως μέσα σε θρόισμα λουλουδιών
καμιά φορά στρέφεται μέσα στις τυπωμένες εποχές
και ζητά την ώρα ή καμώνεται πως κοιτάζει τα κοσμήματα
κατάματα
όπως δεν κάνουν τ’ αληθινά πλάσματα
Και ο κόσμος πεθαίνει ένα ρήγμα δημιουργείται στα δακτυλίδια
του αέρος
ένα σχίσμα στην θέση της καρδιάς
Οι πρωινές εφημερίδες φέρνουν αοιδούς των οποίων η φωνή έχει
το χρώμα της άμμου πάνω σε ακτές απαλές και κινδυνώδεις
και καμιά φορά οι βραδινές αφήνουν να περάσουν κάτι πολύ νέα
κοριτσάκια που οδηγούν θηρία αλυσοδεμένα
Μα το πιο ωραίο είναι στα ενδιάμεσα διαστήματα ορισμένων
γραμμάτων
όπου χέρια πιο λευκά από το κέρας των αστεριών το μεσημέρι
αφανίζουν μια φωλιά λευκών χελιδονιών
για να βρέχει πάντοτε
Τόσο χαμηλά τόσο χαμηλά που τα φτερά δεν μπορούνε πια να
σμίξουν
Χέρια απ’ όπου ανεβαίνει κανείς σε μπράτσα τόσο ελαφρά που η άχνα
των λιβαδιών στα χαριτωμένα της κυματιστά περιπλέγματα πάνω
από τις λίμνες είναι ο ατελής τους καθρέφτης
μπράτσα που δεν εναρθρώνονται με τίποτε άλλο παρά με τον
εξαιρετικό κίνδυνο ενός σώματος καμωμένου νια τον έρωτα
του οποίου η κοιλιά καλεί τους στεναγμούς που ξέφυγαν από
θάμνους γιομάτους πέπλους
και που δεν έχει τίποτε το εγκόσμιο εκτός από την αχανή παγωμένη
αλήθεια των ελκήθρων των βλεμμάτων επί της κατάλευκης
εκτάσεως
αυτού που δεν θα ξαναδώ πια
εξαιτίας ενός θαυμαστού ματόδεσμου
που φορώ στο παιχνίδι της τυφλόμυγας των τραυμάτων
Μετάφραση: Ανδρέας Εμπειρίκος
Το ατλάζι των φύλλων που γυρίζει κανείς στα βιβλία σχηματίζει
μια γυναίκα τόσο ωραία
που όταν δεν διαβάζει κανείς την ατενίζει με λύπη
χωρίς να τολμά να της μιλήσει χωρίς να τολμά να της πει πως
είναι τόσο ωραία
που αυτό που πρόκειται να μάθουμε δεν έχει τιμή
Αυτή η γυναίκα περνά ανεπαισθήτως μέσα σε θρόισμα λουλουδιών
καμιά φορά στρέφεται μέσα στις τυπωμένες εποχές
και ζητά την ώρα ή καμώνεται πως κοιτάζει τα κοσμήματα
κατάματα
όπως δεν κάνουν τ’ αληθινά πλάσματα
Και ο κόσμος πεθαίνει ένα ρήγμα δημιουργείται στα δακτυλίδια
του αέρος
ένα σχίσμα στην θέση της καρδιάς
Οι πρωινές εφημερίδες φέρνουν αοιδούς των οποίων η φωνή έχει
το χρώμα της άμμου πάνω σε ακτές απαλές και κινδυνώδεις
και καμιά φορά οι βραδινές αφήνουν να περάσουν κάτι πολύ νέα
κοριτσάκια που οδηγούν θηρία αλυσοδεμένα
Μα το πιο ωραίο είναι στα ενδιάμεσα διαστήματα ορισμένων
γραμμάτων
όπου χέρια πιο λευκά από το κέρας των αστεριών το μεσημέρι
αφανίζουν μια φωλιά λευκών χελιδονιών
για να βρέχει πάντοτε
Τόσο χαμηλά τόσο χαμηλά που τα φτερά δεν μπορούνε πια να
σμίξουν
Χέρια απ’ όπου ανεβαίνει κανείς σε μπράτσα τόσο ελαφρά που η άχνα
των λιβαδιών στα χαριτωμένα της κυματιστά περιπλέγματα πάνω
από τις λίμνες είναι ο ατελής τους καθρέφτης
μπράτσα που δεν εναρθρώνονται με τίποτε άλλο παρά με τον
εξαιρετικό κίνδυνο ενός σώματος καμωμένου νια τον έρωτα
του οποίου η κοιλιά καλεί τους στεναγμούς που ξέφυγαν από
θάμνους γιομάτους πέπλους
και που δεν έχει τίποτε το εγκόσμιο εκτός από την αχανή παγωμένη
αλήθεια των ελκήθρων των βλεμμάτων επί της κατάλευκης
εκτάσεως
αυτού που δεν θα ξαναδώ πια
εξαιτίας ενός θαυμαστού ματόδεσμου
που φορώ στο παιχνίδι της τυφλόμυγας των τραυμάτων
Μετάφραση: Ανδρέας Εμπειρίκος
Το ατλάζι των φύλλων που γυρίζει κανείς στα βιβλία σχηματίζει
μια γυναίκα τόσο ωραία
που όταν δεν διαβάζει κανείς την ατενίζει με λύπη
χωρίς να τολμά να της μιλήσει χωρίς να τολμά να της πει πως
είναι τόσο ωραία
που αυτό που πρόκειται να μάθουμε δεν έχει τιμή
Αυτή η γυναίκα περνά ανεπαισθήτως μέσα σε θρόισμα λουλουδιών
καμιά φορά στρέφεται μέσα στις τυπωμένες εποχές
και ζητά την ώρα ή καμώνεται πως κοιτάζει τα κοσμήματα
κατάματα
όπως δεν κάνουν τ’ αληθινά πλάσματα
Και ο κόσμος πεθαίνει ένα ρήγμα δημιουργείται στα δακτυλίδια
του αέρος
ένα σχίσμα στην θέση της καρδιάς
Οι πρωινές εφημερίδες φέρνουν αοιδούς των οποίων η φωνή έχει
το χρώμα της άμμου πάνω σε ακτές απαλές και κινδυνώδεις
και καμιά φορά οι βραδινές αφήνουν να περάσουν κάτι πολύ νέα
κοριτσάκια που οδηγούν θηρία αλυσοδεμένα
Μα το πιο ωραίο είναι στα ενδιάμεσα διαστήματα ορισμένων
γραμμάτων
όπου χέρια πιο λευκά από το κέρας των αστεριών το μεσημέρι
αφανίζουν μια φωλιά λευκών χελιδονιών
για να βρέχει πάντοτε
Τόσο χαμηλά τόσο χαμηλά που τα φτερά δεν μπορούνε πια να
σμίξουν
Χέρια απ’ όπου ανεβαίνει κανείς σε μπράτσα τόσο ελαφρά που η άχνα
των λιβαδιών στα χαριτωμένα της κυματιστά περιπλέγματα πάνω
από τις λίμνες είναι ο ατελής τους καθρέφτης
μπράτσα που δεν εναρθρώνονται με τίποτε άλλο παρά με τον
εξαιρετικό κίνδυνο ενός σώματος καμωμένου νια τον έρωτα
του οποίου η κοιλιά καλεί τους στεναγμούς που ξέφυγαν από
θάμνους γιομάτους πέπλους
και που δεν έχει τίποτε το εγκόσμιο εκτός από την αχανή παγωμένη
αλήθεια των ελκήθρων των βλεμμάτων επί της κατάλευκης
εκτάσεως
αυτού που δεν θα ξαναδώ πια
εξαιτίας ενός θαυμαστού ματόδεσμου
που φορώ στο παιχνίδι της τυφλόμυγας των τραυμάτων

Αντρέ Μπρετόν
Μετάφραση: Ανδρέας Εμπειρίκος

 

Κατουρήστε και λίγο

Ο υπερβολικά φιλόδοξος και επιθετικά εξεφρασμένος ανθρωπισμός, όπως και η υπερβολική και εμμονική προβολή πλούτου, σεξουαλικότητας, κοινωνικότητας, μόρφωσης, ευδαιμονίας, εξουσίας, πολιτικής άποψης και λοιπών αξιών ή κεκτημένων ισοδυναμεί με έλλειμμα ανθρωπισμού, πλούτου, σεξουαλικότητας, κοινωνικότητας, μόρφωσης, ευδαιμονίας, εξουσίας, πολιτικής άποψης και λοιπών αξιών ή κεκτημένων.
Το κήρυγμα το κάνουν οι προβληματικοί φανατισμένοι.
Η υπερβολική εξωστρέφεια κρύβει κόμπλεξ και ελλείψεις.
Η απεγνωσμένη αυτοπροβολή μυρίζει έλλειψη ουσίας.
Η θεωρία είναι εύκολη.
Επί του πρακτέου δεν συμβαίνουν ούτε τα μισά.

 

M.P

 

ΘΕΑΝΩ

οι μεγάλοι Μύστες
με τα θερμά
ωραία κορμιά
κάτω
από τα λινά φορέματα
με τις αρμονικές
πτυχώσεις
μου παρουσιάστηκαν
στην τζαμαρία του παρισινού καφφενείου
και με νοήματα
ζητήσαν
να βγω και ναν τους ανταμώσω έξω
στο δρόμο το λιθόστρωτο γυάλιζε κάτω απ΄ τη νυχτερινή νεροποντή
κι αντανακλούσε φώτα
φωτεινά σχήματα
και προβολείς αυτοκινήτων
λησμόνησα να πω πως η σκηνή αυτή έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη
κάπου στην Ξηροκρήνη-κοντά στα Παλαιά Τείχη-
και μάλιστα εκείνο το βράδυ ο γειτονικός κινηματογράφος έτυχε να παίζη
την περίφημη ταινία
Pax tibi Marce Evangelista meus

Νίκος Εγγονόπουλος