Δεσποινίς έμπνευση

“Do anything, but let it produce joy. Do anything, but let it yield ecstasy.”― Henry Miller, Tropic of Cancer

ph by Daisuke Yokota

 

 

Είναι μέρες που ό,τι ανασαίνει γύρω της την κάνει να χαίρεται και να χαμογελά,
σαν εκείνες τις μικρές μαργαριτούλες που φυτρώνουν σε αφιλόξενα πεζούλια του δρόμου.
Και δεν βαριέσαι, αρκεί που το παλεύουν να ζουν στα ακροδάχτυλα του ήλιου. Αρκεί που φυτρώνουν και απλώνουν τα αγνά τους μικροσκοπικά πέταλα για να ξαποσταίνει καμία πασχαλίτσα ή καμιά υπόσχεση δροσοσταλίδας που κάθεται εκεί σαν δάκρυ.

Περπατάει τη ζωή της απαρατήρητη από επιτυχίες και συντριβές. Αόρατη διαπερνά το σώμα της μοίρα της, την ξεγελά. Κανείς δεν τη γνωρίζει. Αυτό κάπου την ανακουφίζει, δεν έχει εκείνη την αποπνικτική αγωνία της κοινωνικής προσποίησης. Να απλώνει κρυστάλλινα χαμόγελα, παγερά από αληθινά θέλω και νοιώθω. Όλα και όλοι την προσπερνούν σε διαδρομές που τρέχουν χωρίς ανάσα, ακριβώς όπως και εκείνες τις πανέμορφες μικρές μαργαριτούλες που στέκονται χωμένες σε μπετό και γη. Ουδείς τις αντιλαμβάνεται στο υπέροχο μεγαλείο της απλότητάς τους. Και όμως χαμογελούν πριν τσαλαπατηθούν.
Πριν τσαλαπατηθούν, ζουν σαν μια αυθαίρετη ζωντάνια σε ένα πένθιμο τοπίο. Ζουν σαν ζωγραφιά ενός δημιουργού ανώνυμου αλλά θεϊκού, σαν ανατροπή, σαν γεύση στα χείλια του ανέμου.

Ο χρόνος όμως της ψιθυρίζει ότι πρέπει να ζήσει σαν άνθρωπος και όχι σαν απόσταγμα μιας παραφωνίας. Ατελής στην τελειότητα του κόσμου, ψέμα στο ψέμα του κόσμου, ανάσα στην αποπνικτική ανάσα του. Μεθυσμένη όπως μεθά και εκείνος από ταχύτητα και ύλη. Να ζήσει μέσα σε όλα αυτά που θα την ενώσουν με την μοναξιά του. Να γίνει πιο μοναχική ακόμα, πιο σπουδαία, πιο καλλίφωνη. Να γίνει σαν εκείνον για να την αγγίζει, να την αποδεχτεί, να μην την ξεχωρίζει από αυτό που είναι φτιαγμένος.
Είναι μέρες που όταν προσπαθεί να δει τον ήλιο της, πονάει γιατί κάτι θα μπει εμπόδιο ανάμεσα σε εκείνη και σε εκείνον και το πιο τραγικό της είναι ότι τότε δεν θέλει να είναι αόρατη, να ποδοπατηθεί, να χαθεί στο άγριο τοπίο του τσιμέντου. Όταν τότε αγωνιά, κλείνει τα πέταλα της σαν έμβρυο μέσα σε μια μήτρα που μόνο η καρδιά χτυπά δυνατά σαν μουσική και εκεί στο σκοτάδι κοιμούνται οι επιθυμίες της. Μέχρι να βγει εκείνος και την πάρει στα ακροδάχτυλά του, να τη χαϊδέψει απαλά στο μίσχο της και την κάνει νιώσει αθάνατη.
Αθάνατη και Άτρωτη γιατί η αγάπη δεν είναι μια αγωνία θανάτου, αλλά μια αγωνία να ζήσει.

[Στ. Θ]

 

 

Είμαι πλαστική σακούλα,
θα ζήσω διακόσια χρόνια.
Θα με γεμίσουν νότες, αποφάγια, πανάδες.
Θα είμαι πάντα άδεια και ελαφριά.
Θα δέσουν τις λαβές μου στο λαιμό ενός ηλιοτρόπιου.
Θα πάω βόλτα με το λεωφορείο ανάμεσα σε δυο πόδια γυναικεία.
Θα με ξεσκίσουν γάτες.
Θα γίνω το βασίλειο ενός πεινασμένου γλάρου.
Θα λιώσω.

 

 

Θα λιώσεις , μέρα με την μέρα και την χρήση .
και τα κομμάτια σου να γίνουν παιχνίδια στα χέρια ΤΩΝ παιδιών
το ίδιο αναλώσιμη και φτηνή ,όσο το υλικό σου
θα σε θάψουν να λιώσεις μακριά από τα βλέμματα τους
το γερασμένο χρώμα σου , παραφωνία στα ψώνια τους

 

Η έρημη χώρα I Τ. Σ. Έλιοτ

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας
Μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας
Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας
Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.
 

 

ΚΛΟΒ: Όταν η κυρα-Πεγκ σου ζητούσε λάδι για τη λάμπα της και συ την έστειλες από κει που 'ρθε, τότε δεν ήξερες τι γινόταν; Ξέρεις από τι πέθανε η κυρα-Πεγκ; Από σκοτάδι!
ΧΑΜ: Δεν είχα λάδι.
ΚΛΟΒ: Είχες και παραείχες.

Samuel Beckett
(απόσπασμα από το θεατρικό του έργο "Τέλος παιχνιδιού")

 

"The mountain will teach you how to scale it"
O'Hanlon & Weiner-Davis (psychotherapists)

 

 

Γιάννης Στίγκας, "Η όραση θ' αρχίσει ξανά", Κέδρος 2006.
(Πληθαίνουν τα φαρμάκια, ΙΙ)