Δεσποινίς έμπνευση

[τις φορές
που η γλώσσα
φορά λεπίδες
και αντανακλά
θανατηφόρα δώρα

κάθε που φωνήεντα
ξεφυτρώνουν
στις λέξεις σου
καλύτερα να
μην μιλάς
το προτιμώ

φίλα με
για να μπορώ
να εκφέρω
μόνο φθόγγους

γλείψε καλύτερα
τα χέρια και
τα δάκτυλά μου
για να ξεχάσω
πως πιάνουν
το μολύβι

και όταν όλα
θα γίνουν κόκκινα
πες μου σ' αγαπώ
και φύγε γελώντας]

Photo by: Nobuyoshi Araki 荒木 経惟 | Sentimental Journey (1971-1991)

 

 

Η παρακμή
δεν έχει χρονικά περιθώρια.
Έρχεται σαν εξώδικη πρόσκληση
κι έτσι απλά
σου βγάζει τα έπιπλα στο δρόμο.
Γύρω σου τα παιδιά
περιεργάζονται
την πλάτη της καρέκλας σου
εκεί που σε μια παραφορά
της εφηβείας
είχες γράψει:
Ψέματα - Ψέματα - Ψέματα.
Τελικά
φορτώνεις μόνο το κρεβάτι
σε μια περαστική μοτοσυκλέτα
και μετακομίζεις
σε άγνωστη διεύθυνση.


Tζένη Μαστοράκη / Παρακμή

 

 

Αυτή εδώ είναι Η Κυρία Έμπνευση.

 

On the nights when you are lying down

Head buried in your pillow soaked in tears

Broken and bruised

You need to remind yourself of the rainbows glowing in your soul

And kiss the bougainvillea growing on your limbs

You need to tell yourself

That it is okay

It is okay to be flawed

It is okay not to be perfect

You need to tell yourself that it is okay to be sensitive

It is okay to bruise easier and faster

It is okay to have anxiety and the demons in your head

You don’t have to live their version of life

You don’t have to conform to their realities and standards of strength and weakness

You make your own self

You make your own reality

You make your own truth

And you profess it and live it with pride

You have a whole world inside you

Or maybe you are a world in itself

You are the cosmic energy of the universe

You are stardust and divine light

There is none like you

You have to accept the thorns on your body along with the flowers

You need to run to yourself

Embrace it like a long lost lover

Kiss every scar on your weary soul

And wear them with pride.

—

By Jawad Khalid

 

 

You laugh like a little girl, and inside you think like a martyr.

- Fyodor Dostoevsky, The Brothers Karamazov

 

 

Aπ’ τες Eννιά
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.
Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.
Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Κ.Π. Καβάφης

 

 

Είδα ένα όνειρο: ήμουν λέει μοκέτα σε σκυλάδικο. Πράσινη, σκληρό χρώμα. Με πατάγανε όλοι για να χορέψουν, να τσακωθούν, να περπατήσουν. Πέταγαν πάνω μου κάφτρες, ποτά, γαρίφαλα, νερά, μικρά αγγουράκια κομμένα φέτες, καρότα και ξηρούς καρπούς. Το μεσημέρι κάθε μέρας, μια καθαρίστρια ερχόταν και με μια ηλεκτρική σκουπά με όργωνε με θόρυβο. Μια νύχτα με πάτησε για τρία λεπτά μια πανέμορφη γυναίκα που χόρεψε ισορροπώντας πάνω σε πανύψηλες γόβες ένα νωχελικό, αργό, αισθησιακό τσιφτετέλι. Ήταν η πρώτη φορά που με πατούσαν και συναινούσα.

D N. Maniatis

 

Μάρτυρες γιὰ τὰ λάθη σου δὲν εἶχες.
Μόνος μάρτυρας ὁ ἴδιος ἐσύ.
Τὰ τακτοποίησες, τὰ μονόγραψες, τὰ σφράγισες
σὲ λευκοὺς πάντοτε φακέλους σὰ νὰ ἑτοίμαζες
τὴ δίκαιη διαθήκη σου.
Ὕστερα, τὰ τοποθέτησες προσεχτικὰ στὰ ράφια.
Τώρα, γαλήνιος,
(ἴσως καὶ κάπως φοβισμένος)
οὔτε βιάζεσαι
οὔτε καθυστερεῖς,
γνωρίζοντας ὅτι, μετὰ τὸ θάνατό σου,
θ᾿ ἀνακαλύψουμε πόσον ὡραῖος ἤσουν,
πόσο πολὺ πιὸ ὡραῖος πέρα ἀπ᾿ τὶς ἀρετές σου.

Γ. Ρίτσος, «Μετά» (Ἀργά, πολὺ ἀργὰ μέσα στὴ νύχτα, εκδ. Κέδρος)

 

Έτσι τελειώνει ο κόσμος, όχι με πάταγο, αλλά με έναν λυγμό..

T.S.Eliot

 

«Εγώ, φίλε, δύο κριτήρια έχω, να καταλάβω εάν είμαι στ’ αλήθεια ερωτευμένη: το τσιμπούκι και το γέλιο. Όταν είμαι ερωτευμένη, μου βγαίνουν και τα δύο καλά. Αλλιώς δεν τα καταφέρνω. Πνίγομαι. Και με τα δύο…»

- Μαλβίνα Κάραλη

 

[κι ο έρωτας;
-φράουλες με ζάχαρη
βλέμμα το βλέμμα
άγγιγμα στο χέρι
φιλί στο λαιμό
καυτή ανάσα
ιδρωμένη αγκαλιά
βροχήκαι μετά;
δάκρυα στο σκοτάδι
τέλειωσες ή όχι ακόμα;
εν τω μεταξύ
ψάχνω εγώ στο λεξικό
τον ορισμό της καύλας]