Δεσποινίς έμπνευση

[Θέλεις να ΄ρθεις;]

Θέλεις να ΄ρθεις;
Έλα αργά, όπως όλα στη ζωή μου.
Και εννοώ όλα.
Το τσιγάρο, το γαμήσι, ο διορισμός
Το βόλεμα.
Το μόνο που ερχόταν νωρίς ήταν μόνο ο θάνατος.
Και η παραπλάνηση της γεύσης
Ξεκινάς ότι είναι γλυκιά η ζωή,
Αλλά τελικά, αφήνει μια πικρίλα στον ουρανίσκο
Και καταλήγεις να ανάβεις τσιγάρο
Κάτω από μια λάμπα των 60Watt
Με μια μεθυσμένη ανάμνηση ενός οργασμού παλιού.
Η μόνη επανάσταση που έκανα, αν θυμάμαι…
Ήταν να αλλάξω κατεύθυνση σπουδών
Και αυτήν, χωρίς αναγγελία στα πέριξ
Προκαλώ τρομάρα το ξέρεις;
Αλαφιάζω το ανυποψίαστο σου
Και λες….
«Βρε παιδί εσύ; πως;»
Ε, να όλα έτσι γίνονται
Και από εκείνους που δεν σου χωρούν στο βλέμμα
Ότι μπορούν να σπάσουν τους κανόνες.
Και τους έσπασα μια φορά
Και κόπηκα!
Κόπηκα άσχημα και πλάνταξα από το φόβο!
Ερασιτέχνις λόγια είμαι σε όλα.
Και στον έρωτα και στις λέξεις που σου γράφω.
Αν όμως με θέλεις, έλα αργά
Και έλα χωρίς θόρυβο
Όπως ο γάτος μου που σερνόταν
Στο κρεβάτι επάνω και χουχούλιαζε στα πόδια μου.
Και άφηνα το σκοτάδι να πέφτει στα βλέφαρά μου
Και ησύχαζα στην ασφάλεια ότι ανασαίνει ένα γλυκό όνειρο.
Ξέρεις και πλήττω στους εφιάλτες πλέον.
Δεν με φοβίζουν πια. ‘Επαψα να τους θεωρώ και εφιάλτες μάλιστα.
Συνέχεια τα ίδια, όπως και το ίδιο φαγητό
Όχι απ΄αυτό που τρως, αλλά από δαύτο που ανασαίνεις.
Μια μπόχα μαζί με πατσουλί διαχέεται στους κόσμους
παχιά λόγια και υποσχέσεις
Και χύνω λέει ο άλλος και τίποτα δεν μπαίνει
στην τρύπα, γιατί όλα τρύπια είναι
και βασικά οι σκέψεις και η συνείδησή του.
Μα τι λες! Σκίζεται για την πουτάνα την άλλη
Την πολιτική!
Ξέρεις πόσο της γλύφει το μουνάκι;
Άδειασε επάνω της όλο του το είναι
Και αγκαζέ μετά τις φιλοφρονήσεις….
Φασκιώνεται συνέχεια σε κάτι φούστες
Που τον ντύνουν προστασία και θαυμασμό.
Θέλεις να ΄ρθεις; έλα αργά όπως όλα στη ζωή μου!
Αλλά χωρίς τα αξεσουάρ που με γρατζουνάνε
Αυτά, που δεν φαίνονται ξέρεις,
Αλλά κουβαλάς μέσα σου!
Φέρε μόνο βιβλία. Μόνο και εσένα.
Με ψυχή και καύλα.
Σκέτος να ΄ρθεις σαν τον καφέ που πίνεις.

 

 

Σκηνές - Λίναμ Κεροτάνυ​

Θέλω να περνάω τη ζωή μου σα σκηνές ταινίας.
Βουβής ταινίας.

Να μιλάω κάθε τέταρτο και ν ‘ ακούω μουσική κοιτώντας απ’ το παράθυρο
και να’ ναι γύρω μου γιορτή .κι εγώ μέρος της
Και πότε πότε θεατής και πότε πότε ξένος
απλός περιπατητής που έτυχε να περνά
να διασχίζει τις ζωές σας.
κι εκνευρίζομαι όταν το βλέμμα τους είναι βαρύ, άνθρωποι άγνωστοι με στόμα σα σφυρί.
άνθρωποι ανίκανοι να δουν τη ματαιότητα>
νομίζουν πως διέπονται από ειδική αγνότητα..
Και προσπερνώντας τους τούς ξεχνάς για πάντα
αλλά αυτά τα δύο δευτερόλεπτα γεμίζουνε άλμπουμ.
Άραγε βλέπουν κι αυτοί αυτά που βλέπω κι εγώ;
Νομίζω ναι, μα έτσι όπως κοιτάνε αμφιβάλλω .
Ακόμα απορώ.​

 

Πέντε ποιήματα για την Κρις
Ι
Πολύ πιο πέρα από το «μέσο-
στράτι απάνω της ζωής μας»
υπάρχει μια περιοχή του έρωτα
ένας λαβύρινθος πιο πολύ διανοητικός από μυθικός
όπου είναι δυνατόν να υπάρχεις
αργόσυρτα ευτυχισμένος
χωρίς τον παραληρηματικό μίτο της Αριάδνης
χωρίς αφρούς, χωρίς σεντόνια ή μηρούς.
Όλα καλύπτονται από μιαν ανάκλαση του δειλινού
τα μαλλιά, το άρωμά σου, το σάλιο σου.
Κι εκεί στην άλλη τη μεριά σε κατέχω
την ώρα που εσύ παίζεις με τη φίλη σου
της νύχτας τα παιχνίδια.
ΙΙ
Στην πραγματικότητα λίγο με νοιάζει
που το στήθος σου κοιμάται
στη γαλάζια συμμετρία του άλλου στήθους.
Εγώ θα το είχα συνθλίψει
για να το γαργαλήσω τρίβοντάς το
και θα είχες γελάσει και δικαίως
όταν το αναγκαίο και το αναμενόμενο
θα ήταν οι λυγμοί σου.
ΙΙΙ
Ξέρω πολύ καλά τι κερδίζεις
όταν χάνεσαι μέσα στην ηδονή.
Γιατί είναι ίδιο ακριβώς
με αυτό που εγώ είχα νιώσει.
ΙV
(Το σωστό λάθος)
να έχουμε συναντηθεί στο τέλος της μέρας
σ’ ένα περίπατο στη λεωφόρο.
V
Θα μου άρεσε να πίστευες
πως αυτό είναι το γελοίο παιχνίδι
των επανορθώσεων
με το οποίο παρηγορούμαι στην απόσταση.
Συνέχισε λοιπόν χορεύοντας
στον καθρέφτη του άλλου σώματος
αφού θα έχεις πια χαμογελάσει
μόλις
για μένα.

Julio Cortazar

 

...σα να καταπίνεις την ποίηση.

 

[λάθος ημέρα η σημερινή, ελπίζω η νύχτα να ισορροπήσει]

 

[είναι κι αυτή μια κούραση...]

Όλα αυτά τα χρόνια
Ανατέμνοντας μυαλά αναιμικά
Περιδιαβάζω την έκκριση της ντοπαμίνης
Έτσι, αναλύω τον οργασμό της ηθικής
Τον πειρασμό της ευφυΐας
Το ψηλότερο δέντρο
Το πιο ρωμαλέο σώμα
Το επόμενο μου θύμα

Έγκλειστος στο οπτικό πεδίο ενός άλλου
Εκ των έσω αναβλύζω αιώνων δηλητήρια
Δυο φύσεις αντιμαχόμενες
Μια ουδέτερη κατάφαση
Το διάττον χαμόγελο ενός υπέργηρου νέου
Και είμαι αλήθεια ανέστιος
Κι ανώτερος του δαίμονα που πίσω μου αντικρίζεις

Γιάννης Αντιόχου, Το τραγούδι του βαθυκόκκινου θεού, Στη Γλώσσα Του, Γαβριηλίδης 2005

 

[να χαλάσω την άνοιξη | να υπερπηδήσω το φως μοιράζοντας μέσα σε τέτοια φωταύγεια Αντονέν Αρτώ]

Τα όντα δε βγαίνουν στο εξωτερικό φως

Δεν έχουν άλλη δύναμη παρά ν’ αναπηδούν
απ’ την υπόγεια νύχτα όπου γεννιούνται.

Μα εδώ κι αιώνες
ξοδεύουν τον καιρό τους
κι ο καιρός
γίνεται έτσι που
κανένα δεν εφτιάχτηκε ποτέ

Πρέπει να περιμένουμε το χέρι του Ανθρώπου
να τ’ αδράξει και να τα στοιβάξει
γιατί μόνος
ο Άνθρωπος
από τη φύση του ταγμένος
έχει αυτή τη φοβερή
ανέκφραστη
ικανότητα

Να βγάλει το κορμί από τ’ ανθρώπινο
έξω στο φως της φύσης
να το βυθίσει ζωντανό στο αχνόφεγγο της φύσης
όπου ο ήλιος τέλος θα το παντρευτεί.

Αντονέν Αρτώ, από τα δεκαοχτώ ποιήματα
Μετάφραση: Τάκης Σινόπουλος

Από το βιβλίο: «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης, Καστανιώτης, 2000

 

[…] Un soir, j'ai assis la Beauté sur mes genoux.
- Et je l'ai trouvée amère.
- Et je l'ai injuriée. […]
Elle est retrouvée!
Quoi? L'éternité
C'est la mer mêlée
Au soleil…
―Rimbaud Arthur, Une Saison En Enfer

[...καλώντας τις παύσεις τους: εισπνοές…]
Ως τότε συνηθίζανε στο χρόνο να υπακούνε
Στην αρχή μετρώντας
Έπειτα γερνώντας
Ώσπου το διπλασιασμένο τους είδωλο
μπροστά σ’ έναν οξειδωμένο καθρέφτη ηλικιώθηκε
λευκαίνοντας τις παρυφές των φρυδιών
και περισσεύοντας τις περιχείλιες χαράδρες
όπου η ύπαρξη είχε πελεκήσει επιμελώς
τους χρόνους της λαγνείας
ΠΑΥΣΗ
Τα βράδια συνήθιζε
―ο ένας πάντα συνήθιζε―
σ’ ένα γαλάζιο φέρετρο εκείνος να ξαπλώνει
εβένινο και σκαλιστό
φαρδύ σαν υπέρδιπλο κρεβάτι
και να κοιμάται ανάσκελα
σπρώχνοντας με τα δάχτυλα των ποδιών του
το καπλαντισμένο και βαρύ φοδραρισμένο
ξύλινο υποπόδιο
ριζώνοντας τα δάχτυλα των χεριών του
στις ραφές της γαλάζιας φόδρας
κι έτσι,
κάπως σα να σπρώχνει και να σκάβει,
ανέσυρε
αλλιώς
αναγεννούσε ―σκεφτότανε―
τα όνειρα που έβλεπε ο άλλος
ΠΑΥΣΗ
Ο άλλος εσυνήθιζε
καθώς ήταν πιο μεγάλος
να σκύβει μες στο φέρετρο
κι απάνω του να πέφτει
να ξεψυχάει σαν νεκρός
καθώς τον εφιλούσε
τιμώντας έτσι
και καθομολογώντας μία ιδιότυπη πίστη
που έτρεφε γι’ αυτόν
ΠΑΥΣΗ
Κι οι δυο τους
συνήθιζαν ή εσυνήθιζαν
―δεν έχει σημασία―
μέσα στον εφιάλτη τους
νεκροί να προπονούνται
οργώνοντας τη νύχτα,
τη νύχτα π’ ανέτειλε βαθιά
και άναβε δυο φεγγάρια:
της αιδημοσύνης στη μια μεριά
και της αυθάδειας στην άλλη.
Ώσπου
έναν χρόνο πριν,
είχε γραφτεί δική του μια ιστορία
σαν του κόσμου πνοή ασθματική
και κάπως σαν προμάντεμα
που ο ένας την είπε: συμφωνία
μα ο άλλος
πείσθηκε να υπερτιτλήσει τις στροφές
καλώντας τις παύσεις τους: εισπνοές
ΠΑΥΣΗ
Χαράχτηκε…
ΠΑΥΣΗ
Χαράχτηκε…
Γραμμή ζωής
Γραμμή ψυχής
σε χέρια πληγωμένα
Αυτού που ξερίζωνε όνειρα
ματώνοντας του αλλουνού τον ύπνο
βάφοντας κόκκινους λες κι ήτανε καρδιές
δράκους τ’ ονείρου με πολύχρωμα φτερά
κι άλλα νηκτά κι εξωτικά
πτηνά
ή βάφοντας μαύρα σα
νεκρά
θνησιγενή τα ποιήματα
κι άλλα
πολλά
του ανθρώπου
συναισθήματα
ΠΑΥΣΗ
Χαράχτηκε…
ΠΑΥΣΗ
Χαράχτηκε…
Τ’ ονομαστό θηρίο
Μήτ’ αριθμοί ή γράμματα
Μόνον το σκάλισμα αιχμής
και στ’ άκρα εκχυμώσεις
καθώς βαθιά καρφώθηκαν
ηρώων οι βελόνες
Με αίμα απ’ το αίμα τους
κι από τα κατορθώματά τους
πήγματα επιπλεύσανε μες στον εγκέφαλό τους.
Δίχως να βγάζουν νόημα
ήρωες αισθανθήκαν
Θαρρούσαν ν’ αντιγράψουνε
και τον θεό μπορούσαν.
Καθώς πολλά
πολλά πολλά
τούτοι που κουβαλούσαν
πιότερα ήταν του κόσμου τα κακά
και τ’ άσχημα
κι όσα αποστρέφονται παιδιά
και άνθρωποι αθώοι
ΠΑΥΣΗ
Κι ιστοί αράχνης φτιάχνουνε
ζωή εγκαταλειμμένη
οικία στοιχειωμένη
…όπως η ηλικία τους
…μια μέση ηλικία
― στάση διαρκής―
που σπούδαζε τα κλωνιά των άκρων τους
να πάλλονται και να φουσκώνουν
πάνω απ’ τα καλοριφέρ του διαμερίσματός τους
ειδάλλως ότι είχε απομείνει να τρυπηθεί
―με τρόπο αριστοτεχνικό ―
που’ ταν του τράχηλου η σφαγή
και σαν θυσία έμοιαζε
οι δυο τους να είναι θύματα
οι δυο τους να είναι θύτες
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΥΣΗ
ΕΙΣΠΝΟΗ
(…Σνιφ…σνιφ…σνιφ…)

Γιάννης Αντιόχου, Εισπνοές, Εκδόσεις Ίκαρος 2009

 

 

Η βροχή - Marla

 

Οι φωτιές συνεχίζουν να καίνε
Πάνε 30 μέρες τώρα
από τότε
με την πύρινη βροχή
και τους ανθρώπους να ουρλιάζουν για έλεος
Για έλεος...
Καταστρέψαμε το σπίτι μας
έτσι πάει συνήθως λοιπόν
Δεν το περιμένατε;
Τα τέρατα 30 μέρες τώρα τρέχουν να κρυφτούν
Εγώ κουράστηκα να τρέχω...
Αποφάσισα λοιπόν να δω
να δω
για πρώτη φορά στη ζωή μου

Τα τέρατα αρχίζουν να καίγονται
όλα...

Καίγομαι...
Μυρίζει υπέροχα...
Επιτέλους.

 

U must listen to this song wearing your extra eye color, during your favorite season, waving a knife at someone you truly love.

 

η πιο όμορφη πουτάνα...

Την αυτοδιάθεση του κορμιού σου την βάφτισαν πουτανιά.
Και ξέρω πως όσο κι αν λες οτι δεν σ’ακουμπά, κάποτε το πήρες τοις μετρητοίς...
Πες τους σε παρακαλώ οτι για μένα ήσουν η πιο όμορφη “πουτάνα”...
Κι ίσως εγώ να ήμουν η πιο ανήθικη πρόταση που σου έγινε...
Γιατί τίποτα άλλο στον έρωτα που τόσο προφασίζονται δεν είναι ηθικό πέρα απο τα γυμνά σώματα που αδυνατούν να κρύψουν την αλήθεια...
Όσοι δεν την αντέχουν όμως, μεμψιμοιρούν και βαυκαλίζονται.
Και προσπαθούν να σε κάνουν να νιώσεις ενοχές που εσύ μπορείς να αφήνεσαι στην ηδονή ενώ εκείνοι όχι.
Και προσπαθούν να κρύψουν τον λιγοστό εαυτό τους πίσω απ'τους βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς που σου προσάπτουν...
Οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες ή τα χρόνια που περνάμε με τους ανθρώπους που επιλέγουμε να ξαπλώσουμε δίπλα τους είναι το δώρο που κάνουμε ο ένας στον άλλον.
Κι αν ποτέ συναντηθούμε ξανά θα σου κάνω δώρο μια κόκκινη λάμπα... Για να την ανάβεις κάθε φορά που κάποιος δεν εκτιμά το δώρο σου και να θυμάσαι οτι υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν τις “πουτάνες” τους...
Πολύ περισσότερο απ' ότι τις "οσίες"... έστω κι αν ήταν δικές τους για λίγες ώρες...

http://ego-vs-alterego.blogspot.gr/2012/03/blog-post.html