Δεσποινίς έμπνευση

Mark Ryden

 

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

 

[Next Top Model] Του Stixakia


 

 

[Ο Ήχος Των Ανθρώπινων Ζωών] Του Τσαρλς Μπουκόφσκι

 

 

[Η Φάτσα Μας Δεν Είναι Παρά Ένα Λάθος] Του Λουί Φερντινάντ Σελίν

 

 

 

[ιχνηλατώντας τα λευκά σημάδια
στην πλάτη νεαρής ποιήτριας
ακόμα και εγώ γίνομαι ποιητής]
τριανταέξη ολόκληρα ποιήματα
του πώλ ελυάρ – δεν τα λες λίγα
– εκδόσεις αλφειός – αθήνα – έτος
χίλια εννιακόσια εβδομήντα δύο
σκιές που στριμώχνονται σε στίχους
κτερίσματα μέσα σε διάτρητο σκοτάδι
έτσι μου έρχεται να παραδοθώ άπαξ
δια παντός στο ολοκαύτωμα του ύπνου
έλα όμως που στη σελίδα εξήντα οχτώ
τα μάτια στέκονται σε στάση προσοχής
σε μια φράση «χείμαρρος τα μαλλιά της»
μ’ αυτή την φράση πνίγομαι έτσι όπως
πνίγονται στους αναστεναγμούς οι εραστές
όπως πνίγονται μέσα στην άσπονδη σιωπή
άνδρες μεθυσμένοι σε νάιτ κλαμπ του κώλου
στα στριπτιζάδικα της λεωφόρου συγγρού
δεν φταίει ούτε η κακή διάθεση της μέρας
που έρχεται και με κυκλώνει σαν ασφυξία
είναι όλα τα πεταμένα «άλφα» που κολλάνε
σα βδέλλα μπροστά από τις πιο απλές λέξεις
και μου προκαλούν συμπτώματα στέρησης
στο απροχώρητο η αδηφάγος επιθυμία μου
διαρκώς μεταφράζεται στου κορμιού σου
την ανήμερη θέα απ΄το έκτο πάτωμα
όπως τρέμω εγώ που σε φαντάζομαι γυμνή
έτσι να τρέμει και η πόλη που δεν ονειρεύεται
ενόσω νευρωτικοί παλμοί με πλαγιοκοπούν
πότε από δεξιά και πότε από αριστερά
εφτά ουρανοί ανεβαίνουν επάνω από το
κεφάλι μου και με ραντίζουν με υποσαχάρια
σκόνη ανακατεμένη με την μυρωδιά
ανθισμένων εσπεριδοειδών και βενζίνης
ίσαμε εκεί που φτάνει το μάτι μου αρχίζω
να μετράω στις στέγες από τις πολυκατοικίες
με κρεμασμένα τα εσώρουχά σου να πλάθω
απ΄την αρχή την εικόνα να χορεύουν γυμνά
τα στήθη σου και να προκαλούνται σεισμοί
από μια τεθλασμένη σου κίνηση – έξω από
το νερό να σπαρταράω σαν το γατόψαρο*
να προκαλώ κραδασμούς και ρήγματα
στο υπέδαφος μου σαν να ήρθε το τέλος
του κόσμου και με βρήκε μακρυά σου
[* Το σπαρτάρισμα του γατόψαρου
σύμφωνα με έναν γιαπωνέζικο θρύλο
προκαλεί τους σεισμούς]



http://l.facebook.com/l.php?u=http://www.bibliotheque.gr/article/55633&h=IAQHGIZdN

 

http://www.bibliotheque.gr/article/55544

 

 

Οι όμορφοι άνθρωποι
Έχουν το βλέμμα τους λίγο χαμένο.

Πηγαίνουν να σκλαβωθούν
Φορώντας πάντα τα καλά τους.

Βγαίνουν το βράδυ με παρέες
Και σιωπούν ή φλυαρούν πολύ.

Αγοράζουν παχιές εφημερίδες
Και τις τελειώνουν τόσο γρήγορα.
Έχουν την τσαντίλα στην τσέπη
Τους έρωτες στα όνειρα
Τη «συγνώμη» στο μπροστά της γλώσσας.

Στο στήθος τους χοροπηδούνε άλογα
Τα πόδια τους τα χαϊδεύουν μαιμούδες
Τ' αυτιά τους γίναν φωλιές για κουκουβάγιες.

Κάνουν τις εξομολογήσεις τους
Και τις ακούει το στομάχι τους.

Οι όμορφοι άνθρωποι
Είναι αξιοπρεπείς:
Ποτέ δεν παύουν να ζητούν.

Είναι πρόστυχοι:
Αναζητούν μάταια τα άκρα, που ξεφύγαν.

Οι όμορφοι άνθρωποι
Διψούν συνέχεια, στον ύπνο και τον ξύπνιο.

Σιχαίνονται τις εκδρομές
Ξέρουν το μέρος τους όλο και πιο λίγο,
Το ψάχνουν συνεχώς, μέσα απ’ τις ίδιες διαδρομές.

Τους όμορφους ανθρώπους
Δεν τους ποθεί κανείς
Τους αφήνουν άταφους σα φύγουν.
– Κάποιοι μονάχα το ίδιο τρελοί
Μυστικά
Τους λατρεύουν.

Ν. Κυριακίδης, «Οι Πικροί Άνθρωποι»

(Photo by Kasia Kozinski)

 

 

Ο ερημωτής I Samuel Beckett  

Ενδιαίτημα όπου περιφέρονται σαρκία και το καθένα ψάχνει για τον ερημωτή του. Αρκετά μεγάλο ώστε το ψάξιμο να είναι μάταιο. Αρκετά περιορισμένο ώστε κάθε διαφυγή να είναι μάταιη. Εσωτερικό ενός κυλίνδρου καθισμένου, περιμέτρου πενήντα μέτρων και ύψους δεκάξι, χάριν αρμονίας. Φως. Αμυδρό. Κίτρινο. Πανταχού παρόν, λες και τα κάπου δώδεκα εκατομμύρια τετραγωνικά εκατοστά της όλης επιφάνειας βγάζουν το καθένα το φέγγος του. Το αναταράζει ένα λαχάνιασμα, που αραιά και που σταματάει σαν την ανάσα που πάει να σβήσει. Όλοι τότε μαρμαρώνουν. Η διαμονή τους εκεί ίσως πάρει τέλος. Μερικά δευτερόλεπτα, και όλα ξαναρχίζουν.
Η επίδραση που έχει αυτό το κλίμα στην ψυχή δεν πρέπει να υποτιμάται. Τη βλάπτει όμως ασφαλώς λιγότερο απ’ όσο βλάπτει το δέρμα, που όλα τα αμυντικά του συστήματα, από τον ιδρώτα ως το ανατρίχιασμα, βρίσκονται σε αδιάκοπο ζόρι. Και οι βλεννογόνοι ακόμα παθαίνουν, που δεν θα ήταν και τόσο σοβαρό αν αυτό δεν εδυσκόλευε τον έρωτα. Κι απ’ αυτήν όμως την άποψη το κακό είναι μικρό, τόσο η στύση σπανίζει στον κύλινδρο. Οπωσδήποτε όμως συμβαίνει, με συνακόλουθη εισχώρηση, επιτυχή ή λιγότερο, στον πλησιέστερο αυλό. Τυχαίνει μάλιστα, σύμφωνα με τον νόμο των πιθανοτήτων, να σμίγουν πάλι έτσι ακόμα και αντρόγυνα, και να μην το αντιλαμβάνονται. Και είναι περίεργο τότε το θέαμα να βλέπει κανείς αυτές τις διαχύσεις να τραβάνε σε μάκρος, επώδυνες και ανέλπιδες, πολύ πιο πολύ απ’ ότι μπορούν να επιτύχουν εν κοιτώνι οι επιδεξιότεροι των εραστών. Γιατί ο καθένας και η καθεμία έχουν και οι δύο οξύτατη επίγνωση πόσο σπάνιες είναι οι τέτοιες ευκαιρίες και πόσο απίθανο είναι να επαναληφθούν.

 

“Do you hate people?”
“I don't hate them...I just feel better when they're not around.”
― Charles Bukowski, Barfly

ph by Charles Wilp

 

 

Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νὺξ μοι, ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς Οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει·

Κασσιανή