Δεσποινίς έμπνευση

Καθηκοντολογία Ι Ματθαίος Μουντές

Το τρομάζω είναι μια παραλλαγή του ζω
και συμμετέχω στη μοίρα του ρυθμού.
Ανά πάσα στιγμή γυμνώνομαι
από κάθε προετοιμασία
και είμαι σα να γεννήθηκα τώρα δα.
Αυτό είναι, βέβαια, μια ευθύνη βαριά.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να ενδώσω
στις χιλιάδες ευκολίες του λυρισμού
ούτε να συναγελαστώ με τους επιτυχημένους,
που όπου τρώνε, γαυγίζουν.
Πρέπει να σταθεροποιήσω ένα σημάδι εκκίνησης
για το θυμό, τη δύναμη και τον καημό.
Να τσαλακώνομαι μαζί με την πίστη μου
και να ολοκληρώνομαι
μέσα στον αφανισμό.
Να συνδέομαι με το αόρατο
μεσ’ από τη γλώσσα του πανικού
και να μετατρέπω
τις αναρίθμητες ονομασίες των αστερισμών
σε καθημερινές συμπόνιες.
Έτσι το αναπάντεχο
θα με βρίσκει πάντοτε προετοιμασμένο
και η ένταση θα κυλάει σαν βάλσαμο
στις ρωγμές της δοκιμασίας μου.

 

Tετράδιο ασκήσεων. Άσκηση πρώτη: Εξαφάνιση.



2. Άσκηση: προσπάθεια δραπέτευσης ειδώλου από καθρέφτη. Πρώτα αυτό και μετά εσύ.

 

i will clean you all

 

I am what survives me.

Erik Erikson


 

 

TALES OF YOUTH

 

Tales of Youth , by Andrea Avidad, is a series of Analogue Photographs taken in Mallorca, Spain during an interesting summer.

The Punisher
Love couldn’t stop punishing the loved object. The desire was condemned by the old ghosts that shaped her capacity of love.
Love couldn’t stop getting high. Love is a perception changer.
But love couldn’t stop being punishment.
Because love is, after all, abuse.
Abuse of the desire object and abuse of its capability of freedom.
Love is schizophrenia.

 


http://www.kaltblut-magazine.com/tales-of-youth/

 

Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι: οι ζωντανοί, οι νεκροί κι εκείνοι που φεύγουν στη θάλασσα.

Ανάχαρσις

δρόσισε. Λιγοστεύουν οι πρώτοι και μειώνονται αισθητά, οι τελευταίοι.

 

Ἡδονισμός

Ἀπὸ τραγούδια ἕν᾿ ἄυλο κομπολόι
Σ᾿ ἐσὲ δὲν ἦρθα σήμερα νὰ δώσω.
Μὲ τὰ τραγούδια ἐγὼ θὰ σὲ λιγώσω
Καὶ μὲ τὰ ξόρκια, ἀγάπη μου, ἑνὸς γόη.

Γυμνοί. Καὶ σὰν κισσὸς θὰ σκαρφαλώσω
Νὰ φάω τὸ κορμί σου ποὺ μὲ τρώει.
Τοῦ λαγκαδιοῦ σου τὴν δροσάτη χλόη
Μὲ τὸ χέρι θρασὰ θὰ τὴν πυρώσω.

Τὸ κρασὶ ποὺ ξανάφτει καὶ τὸ γάλα
Ποὺ κοιμίζει θὰ φέρω στάλα στάλα,
Μ᾿ ὅλο μου τὸ κορμὶ νὰ σὲ ποτίσω

Καὶ στὰ πόδια σου τ᾿ ἀσπροσκαλισμένα,
Δυὸ βάζα ποὺ μοῦ παίρνουνε τὰ φρένα,
Στερνὴ μανία τὸ μέλι μου θὰ χύσω.

Κωστής Παλαμάς, Βραδυνὴ Φωτιὰ Β

 

Το καλοκαιρινό δέρμα, τα νεανικά μάτια χάνονται στην απέραντη ελαστικότητα που εκτονώνεται μέσα από σπασμούς. Το μυαλό διπλώνεται. Ο πόνος που ολοφάνερα μπορεί να σε νεκρώσει ζωντανό. Αυτή η σκηνή είναι ο πόνος.

... έπος

 

Οι συμπάθειες μας συνθλίβουν,
τα μάτια μας ρουφάνε,
μας πίνουν ως το κοκαλο.
Και μεις που ζούμε με σύμβολα,
άνθρωποι γνωστοί μεταξύ αγνωστων,
μας γαμάνε χωρίς πληρωμη.
Διανύουμε ελεύθερη πτώση
από άπειρο σε άπειρο
στην αντίστροφη ροή του χρόνου
και τις πούστικες θεωρίες των μεγάλων

 

 

[Θα `χω τα χέρια μου σφιχτά /Θα `χεις τα πόδια σου ανοιχτά]