Δεσποινίς έμπνευση

«…Παράξενη, αξέχαστη στιγμή: είχε ξεχάσει το εγώ της, είχε χάσει το εγώ της, και είχε απελευθερωθεί από αυτό. Και εκεί υπήρχε η ευτυχία…».

Μίλαν Κούντερα: Η Αθανασία

 

| Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
Μαζεύοντ' όλοι οι ποιητές
Κι οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη, πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν. |

Να το θυμάσαι.

 

Αναγνώσεις με εμβοές - Oskar Pastior

Είμαι εξ ολοκλήρου από απόψεις
εντελώς από απόψεις
πλήρης μέχρι τις
απόψεις
και σε μένα η φτέρνα μου στο πρόσωπο
επειδή είμαι εξ ολοκλήρου από αυτά
γεμάτος φαντάσματα στο πρόσωπο
το πλήρες είναι μέχρι σε όλους
καλές κάλτσες και τα λοιπά
σκόρδα
γιατί εμένα μου κρέμονται ειρωνικά σχόλια
μέχρι την γλώσσα
γεμάτος από τις απόψεις τους
και μέχρι αίματος
από φαντάσματα γεμάτος και αισθήσεις
Αφήνομαι πλήρως στα μάτια
επειδή είμαι εντελώς
των εν λόγω συνειδήσεων
διατυπώσεων
μάγκας (μτφρ.: Γ.Μ.)

 

[Διαπιστώσεις] Του Δημήτρη Ευθυμίου

 


1.

Με τα χρόνια, αν το θες, τσακίζεις το εγώ σου, το διπλώνεις προσεχτικά μέσα σε διάφανη σακούλα ψύξης και το βάζεις στον καταψύκτη δίπλα με τον αρακά. Το φρέσκο έρχεται κομμένο από τον μπαξέ της ενηλικίωσης, γευστικό παρότι δύσμορφο, όπως τα καλούδια της επαρχίας. Και δεν είναι οι ήττες που νοστίμισαν τη ζωή μαθαίνοντας, μα σα γευτείς την αλήθεια, ξάστερη σα νερό που απομακρύνει της νιότης την έπαρση, ξεγυμνώνεσαι μέσα στη σιωπή. Ναι, μπορείς πια να το εξομολογηθείς χωρίς το περιττό βάρος της νεανικότητας, δεν έγινες ο επαναστάτης, ο ανθρωπιστής, ο ποιητής, όπως δεν έγινες όλα της νιότης τα καμώματα. Το καταλάγιασμα των υδάτων είναι το τέλος του καταρράκτη πάνω σου και είδες πόσο μικρός κι ασήμαντος ήσουν, μια μετριότητα που έπαψε να χτενίζετε μπρος στον καθρέφτη. Έπαψες να περιπλανιέσαι σε οράματα, ιδεολογίες καυλωμένος. Έπαψες να υπάρχεις για μιαν αναγνώριση, γύρισες την πλάτη στη βιτρίνα και βγήκες όπως είχες έρθει σε αυτόν τον κόσμο, γυμνός και με τους πρώτους λυγμούς από την διαπίστωση του ποιος είσαι.

2.

Θα ‘ρθει μια μέρα που δε θα ‘χουμε και πολλά να κρύψουμε. Θα ‘χουν βρει το χάπι της εξόδου. Αλήθειες, φόβοι, πάθη θα εκσφενδονίζονται σαν κουκούτσια από καρπούζι στο πάτωμα. Θα ‘χουμε κερδίσει την αιώνια χώνευση της συνείδησης, μα θα ‘χουμε απομείνει μόνοι κι έρημοι.

3.

Πιάνει το καμτσίκι του. Ένα απ’ τα λίγα κειμήλια της οικογένειας που απέμειναν σε κάποια γωνιά παρατημένα. Mε το άλλο χέρι βγάζει απ’ την τσέπη τον καρυδοθραύστη, το φοράει στεφάνι και συμπιέζει το κρανίο του. Μια μια η σκέψη ξεπετιέται, τις μαστιγώνει αλύπητα, δεν τις αντέχει άλλο, μέχρι που παθαίνει τενοντίτιδα και τελειώνει άδοξα η λύτρωσή του.


4.

Στη συμμετρία της ζωής μου έμαθα πως δεν επιτρέπονται φαγούρες κι ανασκαφές. Αν κάποτε θελήσω, γνωρίζω τον τρόπο να πληγωθώ. Θα αρκούσε ν’ ανατρέξω στα περασμένα, και λύπηση δε θα ‘χουν οι μέρες για το κακό που θα συμβεί. Νύχτες θα περιπλανιέμαι στα είκοσι τετραγωνικά με το σώβρακο, πάνω σε πεταμένα τσιγάρα και μισοάδεια μπουκάλια. Και τις μέρες ξέρω πως θα φοβάμαι το ζύγωμα της νύχτας. Γνωρίζω βέβαια την περπατημένη των αναμνήσεων κι όλων των δεινών μου, αυτή η συμμετρία της ζωής μου που δε με λάξεψε ποτέ από όσα κι όσα επιθυμούσα, δεν είναι τώρα πια καλοδεχούμενη, εκατό φορές να τα σκεπάσω με το ανάλαφρο χώμα της περιφρόνησης.

5.

Λοιπόν έτσι έχει η ιστορία. Ας μην το κρύψουμε άλλο. Το φεγγάρι ποτέ δεν κατέβηκε παρά μονάχα στην παραζάλη του έρωτα και χάθηκε στο ξημέρωμα όπως τόσα και τόσα ωραία. Τα όνειρα κι αυτά, έμειναν άφτερα πουλερικά πάνω σε τραπέζι κάποιας νοικοκυράς, ορμόνες ψευδαισθήσεων η σάρκα τους, όπου η ματαιοδοξία μας έγλυψε το χέρι της προσμονής κι αισθανθήκαμε για λίγο ζωντανοί. Οι φίλοι κι αυτοί όμως διώχτηκαν ή έφυγαν, με μύγες που γυροφέρουν το σκατό δεν αλείφω άλλο τις μέρες μου κι έκλεισα τις τελευταίες στιγμές στο αμπάρι του χρόνου με ένα κρότο απελπισίας που κάψε τα μέσα μου. Τώρα λοιπόν, προσμένω τη μόνη βεβαιότητα, ίδια για όλους, τον θάνατο.

6.

Μαθαίνεις με τον καιρό, πως εκείνη η αδιαθεσία σου, ο τριγμός που δε σ’ αφήνει να γαληνέψεις, είναι μια φωλιά από τριζόνι . Ένα σκύλος που γλείφει – γλείφει μα δεν θεραπεύεται, έτσι είναι η καρδιά όταν για ένα ελάχιστο ή ένα σπουδαίο πάλλεται αλλόκοτα, δεν κλείνει η πληγή του κόσμου. Αν κάποτε αρρωστήσει, φοβάμαι τον συγχρονισμό των παλμών, έχω τον φόβο όχι του θανάτου, μα εκείνης της ευαισθησίας μήπως και συντονιστεί στην αδιαφορία, στα λόγια κάποιου γιατρού που θα μου πει να την προσέχεις. Μα ‘χω αυτό το τριζόνι, μια φωλιά να προσέξω, μια ευαισθησία να μου θυμίζει πως υπάρχω.

 

Ερμηνευτική των στομάτων
Μερικών στομάτων οι ερμηνείες
δεν είναι γεύσεις – είναι εμπεριστατωμένες απόψεις
πειραματικά επαληθευμένες
και βαραίνει περισσότερο
η γεύση εκεί μέσα
Τέτοια στόματα αξίζει
να σε τρώνε όταν τα φιλάς
και να τρως από μέσα τους τη γεύση σου
ελαφρά αλλοιωμένη

Δ. Τασάκης

 

Youth is happy because it has the capacity to see beauty. Anyone who keeps the ability to see beauty never grows old.

Franz Kafka | Serge Marshennikov

 

 

Το μανιφέστο της καύλας

Η καύλα είναι αγνή, καθολική και αναμάρτητος. Αγνή γιατί πηγάζει κατευθείαν από την ψυχή χωρίς να μπορούν να την τιθασεύσουν τα ανεριστικά φίλτρα του μυαλού. Καθολική γιατί την νιώθει κάθε ον σε αυτή τη γη. Αναμάρτητος γιατί δε λαθεύει ποτέ, δεν αμφισβητείται και δεν παρεξηγείται: την καύλα πολλοί την περνούν για έρωτα, τον έρωτα δεν τον περνά για καύλα κανείς.

Η καύλα είναι πανταχού παρούσα: στροβιλίζει το μυαλό σου και χορεύει με τα σώψυχά σου. Σε κάνει να περπατάς, να ονειρεύεσαι, να σκέφτεσαι και να δρας.

Η καύλα σε ωθεί να ζεις.

Η καύλα δεν είναι μόνο σεξουαλική· είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Η καύλα είναι ενθουσιασμός, μεράκι και δίψα για ζωή. Η καύλα είναι όρεξη, ελευθερία κι ευχαρίστηση.

Η καύλα είναι δύναμη.

Η καύλα είναι παρεξηγημένη. Έχει κατηγορηθεί ως φτηνή, ζωώδης και στιγμιαία. Της φόρεσαν ψεύτικες φορεσιές ρομαντικών ιδεών, την έκαψαν στην πυρά, προσπάθησαν να την τιθασεύσουν με μαστίγια, μετάνοιες και ηθικοκοινωνικούς φραγμούς.

Η καύλα, όμως, δεν είναι εξιδανικευμένη. Βρίσκεται στο εδώ και στο τώρα, χωρίς να αναλώνεται σε υποθέσεις, αναλύσεις και εμμονές. Η καύλα δε γουστάρει να κοιτάει πράγματα κι ανθρώπους με το τηλεσκόπιο, απεχθάνεται τα αδειανά πουκάμισα και τα τινάγματα των πεταλούδων.

Η καύλα δεν είναι φτηνή, γιατί είναι ειλικρινής, ωμή και ατόφια: σιχαίνεται τα ψέματα, το φόβο, τα πρέπει και τις κάθε είδους συμβάσεις. Δε γουστάρει βολέματα, πειθαρχίες και ωχαδερφισμούς. Κάνει πέρα τους δειλούς, τους άτολμους, τους βολεμένους και τους βουτυρομπεμπέδες.

Η καύλα δεν είναι στιγμιαία: η καύλα είναι αθάνατη. Πηγάζει απ’ τη ζωή και χορεύει με το θάνατο. Όσο η γη γυρίζει, θα υπάρχει καύλα, γιατί η γη γυρίζει από καύλα. Η καύλα δεν είναι η πεταλούδα που θα καεί απ’ τη φωτιά· η καύλα ανάβει τη φωτιά. Η καύλα δεν πεθαίνει· χάνεται μόνο όταν πάψει να υπάρχει θέληση.

Η καύλα δεν είναι μία έννοια πολυσύνθετη: απλώς υπάρχει.

Βρίσκεται στα χαμόγελα των ανθρώπων και πίσω από κάθε λαμπρή ιδέα. Βρίσκεται στα κορμιά των εραστών και στις εμπνεύσεις των συγγραφέων. Βρίσκεται στις λέξεις των ποιητών, στις μελωδίες των μουσικών και στο γέλιο των παιδιών. Βρίσκεται στα πινέλα των ζωγράφων, στα “εύρηκα” των εφευρετών και στα χέρια των χτιστών. Βρίσκεται στις ιαχές των πολεμιστών και στο διαλογισμό των μυστών. Βρίσκεται στα πέταλα των λουλουδιών και στο βόμβο των μελισσών, στις στάλες της βροχής, στον κεραυνό, τη βροντή, την ελπίδα και την απελπισία.

Είσαι εδώ λόγω της καύλας και λόγω της καύλας ζεις, υπάρχεις κι αναπνέεις.Κι αφού γεννήθηκες λόγω της καύλας, ζήσε και πέθανε με καύλα.

Περπάτησε με καύλα και όλος ο κόσμος θα γίνει δικός σου.

Χαμογέλασε με καύλα και δε μαλώσεις ποτέ.

Δούλεψε με καύλα και δε θα κουραστείς.

Γέλα με καύλα και θ’ αργήσεις να κλάψεις ξανά.

Κλάψε με καύλα και θα γελάσεις ξανά σύντομα.

Γάμα με καύλα και νιώσε.

Νιώσε με καύλα και ζήσε.

Ζήσε με καύλα και πέθανε ευτυχισμένος.

Τάδε έφη Έρις και αυτός είναι ο νόμος (ή και όχι).

 

Billy Collins | Taking Off Emily Dickinson's Clothes

Πρώτο, το τούλινο σάλι της
γλίστρησε εύκολα από τους ώμους της κι απόμεινε
στην πλάτη της ξύλινης καρέκλας.

Και το μπονέ της,
ο φιόγκος λύθηκε μ´ ένα ελαφρό τράβηγμα.

Μετά το μακρύ λευκό φόρεμα, πολύ πιο
δύσκολη υπόθεση με τα φιλντισένια
κουμπιά ως χαμηλά στη πλάτη,
τόσο μικρά και πάμπολλα θαρρείς ατέλειωτα
μέχρι να ανοίξουν τα χέρια μου το ρούχο,
σαν τον κολυμβητή που σκίζει το νερό,
και γλιστρά μέσα.

Θα θέλεις να μάθεις ότι εκείνη στεκόταν
στο ανοιχτό παράθυρο στο επάνω δωμάτιο,
ακίνητη, με ορθάνοιχτα μάτια,
να κοιτάζει έξω στον κήπο με τα οπωροφόρα
το λευκό φόρεμα να λιμνάζει στα πόδια της
στα φαρδιά σανίδια του σκληρού πατώματος.

Το πολύπλοκο των γυναικείων εσωρούχων
στην Αμερική του δέκατου ένατου αιώνα
δεν ξεπερνιέται
κι εγώ συνέχιζα σαν εξερευνητής των πόλων
ανάμεσα σε σούστες, κόπιτσες, κορδόνια,
κόμπους, κορδέλες και μπανέλες,
να πλέω προς το παγόβουνο της γύμνιας της.
Αργότερα, σημείωσα κάπου
πως ήταν σα να ίππευα κύκνο μέσα στη νύχτα,
μα, βέβαια, δεν μπορώ να σου τα πω όλα-
πώς έκλεισε τα μάτια προς τον κήπο,
πώς χύθηκαν τα μαλλιά της χωρίς φουρκέτες,
πώς έπεφταν αιφνίδιες σιωπές
όποτε μιλούσαμε.

Αυτό που μπορώ να σου πω είναι
πόσο τρομερά ήσυχα ήταν στο Άμερστ
εκείνο το απόγευμα του Σαββάτου,
τίποτα μόνο ένα αμάξι πέρναγε από το σπίτι,
μια μύγα βούιζε στο τζάμι σε ένα παράθυρο.
Έτσι μπορούσα να ακούω καθαρά την ανάσα της
καθώς ξεκούμπωνα την πάνω πάνω
κόπιτσα του κορσέ της
και τον αναστεναγμό της όταν τελικά χαλάρωσε,
όπως μερικοί αναγνώστες αναστενάζουν σα νιώσουν
πως η Ελπίδα έχει φτερά,
η λογική είναι μια σανίδα,
η ζωή είναι ένα γεμάτο όπλο
που κοιτάζει καταπάνω σου μ´ ένα κίτρινο μάτι."

Γδύνοντας Την Έμιλυ Ντίκινσον
|Μετάφραση: Μάρω Παπαδημητρίου|

http://www.bibliotheque.gr/article/47943

—•|•|•—

"Τι απέγινε εκείνο το λευκό φόρεμα με τα φιλντισένια κουμπιά;

Λένε πως αυτό το άσπρο φόρεμα με τα φιλντισένια κουμπιά αγιοποιήθηκε από τους θαυμαστές της Έμιλυ (αυτό που εκτίθεται στο Μουσείο δεν είναι το πραγματικό) γιατί, επειδή περιέβαλλε την Έμιλυ, είχε απορροφήσει και την ουσία της ποίησής της. Κάποιοι έφτασαν να πουν πως το ίδιο το φόρεμα ήταν αυτή η ουσία και αργότερα μια ομάδα πανεπιστημιακών θεωρητικών της λογοτεχνίας προσπάθησε να δώσει σε αυτή τη μανία ορθολογικές εξηγήσεις. Είπαν ότι αφού ήταν το φόρεμα που φορούσε για τις δουλειές του σπιτιού – ένα απλό βαμβακερό φόρεμα στη ραπτομηχανή ήταν – συμβόλιζε – εκτός από την περσόνα της ποιήτριας και το εργαστήρι της ίδιας της ποίησης ό, τι βρίσκεται δηλαδή πέρα από την έμπνευση και έχει διαποτιστεί από το μόχθο και τις αποτυχημένες προσπάθειες της ποιήτριας οι οποίες δεν παραμένουν πάντα αποτυχημένες αλλά στο τέλος οδηγούν στο αποτέλεσμα που ξέρουμε.

Έχουν γίνει επανηλειμμένα απόπειρες κλοπής του φορέματος από επίδοξους αλλά και από διάσημους ποιητές που δεν άντεχαν τη σύγκριση μαζί της. Κανείς δεν έκανε μια ικανοποιητική οικονομική προσφορά στο Μουσείο για να το αγοράσει, γιατί ξέρετε οι ποιητές δεν έχουν και τα ανθηρότερα οικονομικά. Δουλεύουν σε δυο και τρεις δουλειές για να ζήσουν και στο τέλος δεν κοιμούνται καθόλου για να μπορούν να γράφουν. Ένας μέσης ηλικίας συμβολιστής, συνελήφθη από την αστυνομία του Holyoke ενδεδυμένος το φόρεμα να στέκεται στο δεύτερο όροφο του σπιτιού του με τα μάτια ορθάνοιχτα, σε κατάσταση έκστασης λες και είχε μόλις καταληφθεί από το πνεύμα της Έμιλυ. Η Διεύθυνση του Μουσείου και οι απόγονοι της Έμιλυ έγραφαν ανακοινώσεις στον Κήρυκα του Άμχερστ ότι δεν πρόκειται για το αυθεντικό φόρεμα. Αλλά εις μάτην.

Στο τέλος, όταν πια όλοι αναγκάστηκαν να πειστούν, οι απόπειρες κλοπής καταλάγιασαν. Έγινε τότε έγινε της μόδας μια άλλη συνήθεια. Οι ποιητές άρχισαν να επικεντρώνονται στη μορφή και όχι στην ουσία του φορέματος. Άρχισαν να επιχειρούν την περιγραφή του, να μετρούν τον αριθμό των κουμπιών του, να το φαντάζονται και κάπως διαφορετικό, να σκαρώνουν μεταφορές με τις αγκράφες και τις πόρπες του, επινοούν ότι έχει τιράντες…Κάποιος φαντάστηκε ότι το φόρεμα ανοίγει όπως ακριβώς η Ερυθρά Θάλασσα με το Μωυσή όταν πέρασε με το λαό του διωκόμενος από τον στρατό του Φαραώ. Ένας άλλος έγραψε πως ταξιδεύει στη λευκότητα του φορέματος σαν να είναι ο ίδιος παγοθραυστικό και ένας άλλος ότι ιππεύει ένα λευκό κύκνο…
Ο Μπίλυ Κόλινς ήταν ο πιο προικισμένος γιατί έκλεψε ανενδοίαστα τις φαντασιώσεις και τις μεταφορές όλων των άλλων και κράτησε για τον εαυτό του το ρόλο του εραστή της Έμιλυ Ντίκινσον...

Πόλυ Χατζημανωλάκη
|Σχόλιο στο ποίημα του Μπίλυ Κόλινς|

http://waxtablets.blogspot.gr/2010/04/blog-post_14.html
http://kakosbelas.blogspot.com/…/04/glowing-is-her-bonnet.h…

___________________________________
photo: Emily Dickinson's only surviving dress,
Amherst Historical Society, Amherst, Massachusetts, 2010
by Annie Leibovitz

 

 

«Το αγριολούλουδο» | Παύλος Νιρβάνας • 1924

Η κομψή σιλουέτα της κ. Κράλη κλείσθηκε σε λίγο μέσα στο πράσινο πλαίσιο των περιπλοκάδων, σαν εικόνα προραφαηλίτη ζωγράφου, γραμμένη με άυλα χρώματα. Η νέα ακόμη και ωραία γυναίκα, με τα λευκά χαρακτηριστικά και την ευγενική έκφραση όλου της του κορμιού, πειθαρχημένου σε κάποιους μυστικούς νόμους του γυναικείου θαύματος, είχε ακούσει κάποτε από ένα νέο θαυμαστή της μια ποιητική φιλοφρόνηση, που της είχε γίνει η πιο αγαπημένη της πίστη. Και σιγά σιγά άρχισε να θυμάται, πως μία μακρινή ημέρα είχε βγει από το εργαστήριο του Ντάντε Γκαμπριέλ Ροσσέτι. Και αντίγραφε πάντα τις άυλες μορφές του προραφαηλίτη ζωγράφου σε αντίγραφα, που κανείς δε θα μπορούσε να πει πως δεν ήταν αυθεντικά.
[...] ξεκόλλησε από το πλαίσιό της, προχώρησε με κυματιστά βήματα προς την πρίζα του ηλεκτρικού και, με μια ράθυμη κίνηση του ωραίου χεριού της, έκαμε ν’ ανθίσουν τα κόκκινα λουλούδια μέσα στις πρασινάδες της περιπλοκάδας...

 

«Κοιτάξτε τα κρίνα» — είναι η μόνη Εντολή που υπάκουσα.

“The lovely flowers embarrass me.
They make me regret I am not a bee.”

“Have you got a brook in your little heart, where bashful flowers blow, and blushing birds go down to drink, and shadows tremble so?..”

Emily Dickinson
(10.12.1830 - 15.5.1886)

 

Επτά

Στο σεξ απλώς θέλω να γίνεται ό,τι λέω και ό,τι θέλω.

Μου αρέσει ο εξαναγκασμός του άλλου και η πλήρης αποδοχή των όρων μου.

Μου αρέσει εν τέλει η σεξουαλική πρακτική, δεν είμαι κυρίαρχος που δέρνει ή πονάει ψυχρά και από απόσταση, μη βλέπετε τί δείχνουν οι ταινίες εννοώ, αυτά είναι βλακείες και στερεότυπα. Αλλά και αυτό με ευχαριστεί αν είναι το θέμα.

Κυρίως με ενδιαφέρει να κυριαρχώ στα συναισθήματα, τις αισθήσεις και τη γνώμη του άλλου.

Δεν την ασκώ την κυριαρχία αυτή αν δε με ευχαριστεί. Δεν το κάνω γιατί το ζητάει ο άλλος απλώς. Αυτά τα κάνουν όσες πληρώνονται

Αυτό που μου δίνει χαρά

Είναι η παράδοση του ελέγχου του οργασμού.

Θέλω να μην ελέγχει ο άλλος πότε θα τελειώσει.

Θέλω να το αποφασίζω εγώ.

Για όσο θέλω.

Για όποτε θέλω.

Και όπως θέλω.

Ναι, έχω πληρωθεί αν έχετε απορία. Αλλά δεν το έκανα πάνω από 3 φορές. Δεν είμαι πόρνη. Αρρώστησα. Ήταν πολύ αντίθετο από εμένα.

Το να υποτάξει κάποιος έναν φυσικό κυρίαρχο

Αφ’ ενός πληρώνεται ακριβά

Αφ’ εταίρου είναι σχεδόν βιασμός. Δεν έχει καμία πλάκα.

Ένας που απειλούσε τελικά να αυτοκτονήσει ήταν Έλληνας και είχε πληρώσει. Τον γάμησα. Ως άνθρωπο εννοώ. Ήταν αυτός περίπτωση. Σας είχα πει πως υπάρχουν κάποιοι κυρίαρχοι τύποι που θέλουν πολύ να ας πούμε υποτάξουν έναν άλλο κυρίαρχο. Μεγάλο βίτσιο και ακριβό. Ένας πραγματικά κυρίαρχος εξευτελίζεται πάραυτα αν υποταχθεί.

Την περίοδο εκείνη εγώ ήμουν σε φάση μόνο κυριαρχίας. Εννοώ δεν ήθελα άλλο σεξ. Punkt. Aus. Έχω τα φεγγάρια μου.

Ήταν η πρώτη φορά που μου πρότειναν να πληρωθώ.

Ένας φίλος μου το πρότεινε. Μου εξήγησε την περίπτωση. Δεν ήταν μεγάλος ο ενδιαφερόμενος, 30 χρονών. Έλληνας μεγαλωμένος στη Νότιο Αφρική. Εγώ ήμουνα 24-25 νομίζω, δε θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν κιόλας. Τώρα για να καταλάβετε, να βρεθεί 24-25 χρονων γυναίκα στην Αθήνα, με τέτοια συμπεριφορά, που να δέχεται να πληρωθεί και να έχει και τον κώλο εκεί που πρέπει δεν είναι εύκολο. Και έδινε πολλά, με έψηνε και ο άλλος. Συμφώνησα εν τέλει.

Βρεθήκαμε εξω μερικές φορές. Τα είπαμε οκ, καθαρά ξάστερα

Τελικά κανονίστηκε το θέμα βρεθήκαμε στο Πεντελικό. Ήρθε με βαλίτσα πράγματα ήταν η μια από τις φορές που φοβήθηκα λιγάκι. Ξέρετε πώς να το πω, αν δεν είσαι στη φάση να κάνεις όλα αυτά που υποτάσσουν στο χώρο αυτό μπορεί να είναι πολύ άσχημη εμπειρία. Πολύ εξευτελιστική θέλω να πω.

Ήταν λοιπόν από τα χειρότερα πράγματα που μου έχουν συμβεί.

Θυμάμαι πως τέλος πάντων χωρίς πολλές λεπτομέρειες με είχε βάλει να σκύψω, με είχε δέσει με ένα τρόπο που δεν μπορούσα να κουνήσω τα χέρια μου πίσω από την πλάτη, έκανε διάφορα κι εγώ έκλαιγα από την τσαντίλα. Από οργή. Δε με άγγιζε ο πόνος. Καθόλου. Αν με έλυνε νόμιζα θα τον σκότωνα. Τόση οργή κι αυτός αυτό γούσταρε.

Ήθελε λοιπόν και άλλη φορά. Δέχτηκα τρεις φορές. Μετά του το ξέκοψα. Δεν μπορώ. Δεν είμαι γι’ αυτό. Είμασταν θυμάμαι στο Galaxy στο Χίλτον τότε είχε ακόμα Άραβες και κορίτσια.

Και είχε συννεφιάσει και με παρακαλούσε όπως σας το λέω. Με παρακαλούσε, μου έδινε πιο πολλά λεφτά. Μη μου το κάνεις αυτό. Ξέρετε τι δυστυχία είναι να βρίσκεις σεξουαλική ευχαρίστηση, το δικό σου πράγμα και να στο αρνούνται;

Και του είπα οκ.

Θα καθίσω. Χωρίς λεφτά.

Αρκεί να κάνεις το αντίστοιχο. Μία σου και μία μου.

Ούτε που το σκέφτηκε, είπε ναι. Με τη μία

Τόσο μαλάκας είμαι. Αντί να φύγω.

Και τον γάμησα. Εντελώς. Τον πάτησα με κάθε δυνατό τρόπο. Κι όσο γινόταν αυτό τόσο αυτός δεν ήθελε να φύγει. Στροφή 180 μοίρες. Ώσπου άρχισε να μου ζητάει να είμαστε μαζί. Του γέλασα στη μούρη.

ΠΟΤΕ. Ποτέ…

Δεν είσαι τίποτα.

Δεν είσαι τίποτα, κανένας.

Θυμάμαι που μου θύμωνα αλλά δε σταματούσα. Δε μου είσαι τίποτα. Υπάρχεις, δεν υπάρχεις. Αυτός παρακαλούσε, έπαιρνε τηλέφωνα, ερχόταν σπίτι μου και χτυπούσε κουδούνια.

Μέχρι που άρχισε να μου λέει θα αυτοκτονήσει. Ούτε μια φορά δε νοιάστηκα σας λέω

Ούτε μισή

Τέρας



https://ushiroblog.wordpress.com/2015/11/27/επτά/