Δεσποινίς έμπνευση

Σαδομαζοχιστική γραμματική των ονείρων - Silke Scheuermann

Με όλα αυτά, που από την οριστική στην υποτακτική αλλάζουν,
πέφτει η νύχτα πάνω στην ημέρα και της αλυσοδένει τα χέρια της, ψηλά στο κρεβάτι. Όλα όσα δεν έχουμε πει, ενσωματώνονται στο λευκό του δέρματος, εκεί όπου οι βρόχοι το αίμα σταματούν. Από μηχανής προστίθεται το φεγγαρόφωτο. Γλωσσικά άσχετα κλίνουμε ανεπαρκή αλφάβητα. (μτφρ.: Γ.Μ.)

 

^^

 

Οn my most insomniac nights,
as a child.
"To be eaten and to be married to the god might not be so different."
—Till We Have Faces, C.S. Lewis

 

 

When you kiss the base of my spine
Make my body into your shrine
You give me this feelin' deep inside
One that I can no longer disguise
While other snakes just shed their skins
Fucked holes pointin' out my sins
Even though I realize that history's not on my side
Even though I realize the pioneer skin still curls up in my eyes

If I don't go crazy, I'll lose my mind
I saw the life before me but now I'm blind

I wanna go to Heaven, never been there before
I wanna go to Heaven, so you kill me some more

{Death in Vegas - Scorpio rising}

 

 

“She is suffering and is at the same time calm and gay.”

Franz Kafka, The Diaries Of Franz Kafka: 1910 - 1912

 

 

Awwww

 

 

Τ’ αγκάλιασμα σου είναι φοβερό μ’ εκμηδενίζει
Σκοτώνει το αίμα μου νεκρώνει μέσα μου
Την ηδονή τον πόνο γίνομαι μόνο
ένα σημείο όπου συγκεντρώνεται ο σπασμός σου
Όπως στο κέντρο του φακού η φλόγα του ήλιου

Αργύρης Χιόνης

 

 

"If sex were shoes I'd wear you out.
But I wouldn't wear you out in public"

 

 

Να είσαι νάρκισσος είναι μιά υποχρέωση
να περιμένεις υπομονετικά να κοιμηθεί
αυτός που θα μπορούσες να αγαπήσεις

Κατερίνα Αγυιώτη

 

“Sansho the Bailiff” (1954)

«Είσαι νερό
σ’ ένα βαθύ πηγάδι
κελάρυσμα κρυμμένο στα καλάμια
στάλα βροχής
σε μια πευκοβελόνα
Σ’ αγγίζω κι εξατμίζεσαι
γίνεσαι σύννεφο λευκό και ταξιδεύεις
και με κοιτάς χαμογελώντας απ’ τα ύψη σου
και προκαλείς τη δίψα μου
κ’ υπόσχεσαι να βρέξεις
στα ραγισμένα από τον λίβα χείλη μου
Είσαι μια υπόγεια φλέβα
που κυλά
σε σκοτεινές σπηλιές
θαμμένες κοίτες
ακρογιαλιές πανάρχαιες
σκεπασμένες
από την άμμο και τη λήθη των αιώνων
Φοβάμαι να σε ακολουθήσω
με τρομάζει
των ωκεανών η διφορούμενη άπλα
το ανεξιχνίαστο μπλε
των οριζόντων
Κλείνομαι στο μικρό μου βέβαιο τόπο
ζω τη μικρή μου ανθρώπινη αυταπάτη
κολλώ σαν όστρακο στο βράχο μου
σωπαίνω.»
•|•|•
«Εσύ
στα βάθη πάντα
μακρινή
—για να 'χει μιαν ελπίδα η μάταιη πτήση
*
Λίγη από λάμψη
λίγη από νερό
χαμογελάς καθώς
ουράνιο τόξο
*
Σελήνη ακινητεί στο μέτωπό σου
—μαρμάρου φως το μέλλον επωάζει
*
Σύρεις το σύρτη και
με προσκαλείς
στο βάθος τής καταπακτής
χιονίζει
*
Βαθιά σιγή
δονεί
την ύπαρξή μου
με καταυγάζει το
πελώριο σκότος
*
Κι εσύ Μητέρα που
πυροβατείς
και ξαφνικά φωταγωγείς
το χάος»
Ορέστης Αλεξάκης

|συλλογή: Νυχτοφιλία (1995)|

 

 

.