Δεσποινίς έμπνευση

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα!
Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής
σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα
το θέλημά σου να γενεί και να μου ξαναπείςτα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη
κι ας γείρει ο πόθος σου βαθύς σαν ίσκιος καρυδιάς
και να μας πλημμυράει με των μαλλιών σου τη σπατάλη
από το χνούδι του φιλιού στα φύλλα της καρδιάς.

Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο
που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί.
Λησμονημένο ανάγνωσμα σ’ ένα παλιό ευαγγέλιο
το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή:

“Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο
κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει
χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ’ όνειρο μένει απόντιστο
κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι

 

Γυμνό σώμα - Γιάννης Ρίτσος

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;

Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.

Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

 

Δε με κατάλαβες
Όλη τη νύχτα ήμουνα πλάι σου
Προσπαθούσα να κλείσω τα παράθυρα
Πάλευα, όλη νύχτα.
Ο αγέρας επέμενε.
Άπλωσα τότε
Τις παλάμες μου πάνω σου
Σαν δύο φύλλα ουρανού και σε σκέπασα.

Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα
Δίχως χέρια τον κόσμο...

Νικηφόρος Βρεττάκος

 

"Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον: αν υπάρχει μια κόλαση, είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δύο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος: να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να καταλήξουν να μην τη βλέπουν πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μάθηση: να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο."

"Οι Αόρατες Πόλεις"- Italo Calvino

 

 

Η πιο δημοκρατική στιγμή είναι του αμοιβαίου ελάχιστα ετεροχρονισμένου οργασμού.

~Τίτος Πατρίκιος

 

 

...It is more natural to me, lying down.
Then the sky and I are in open conversation...
~ Sylvia Plath

 

 

Γκριζόγυμνες συννεφιές - Αλέξανδρος Νασόπουλος

Αφήστε τα όλα όπως είναι, έρημα και ξένα ,
να μην μιλά κανείς,
μόνο τα βλέμματα να κρέμονται στης μοναξιάς τα σωθικά ,

αφήστε κι ελεύθερο τον πόνο να κατακλύσει το δωμάτιο,

και να φυσήξει πια ζωή ,
στα σκονισμένα τα έπιπλα,
στους κίτρινους τους τοίχους ,
στα σημαδεμένα ποτήρια,
κι εκείνα τ' αποτσίγαρα που ξεχάστηκαν σε κάποια γυάλινη βάρκα ,
αφήστε τα να πλέουν τις νύχτες
κάτω απ τα σκεπασμένα φεγγάρια και τις γκριζόγυμνες συννεφιές,
παράλληλα με μια γραφίδα η οποία χορεύει στις μελωδίες κάποιων σπασμένων πλήκτρων ,
που σκίζουν το σκοτάδι σ' εκείνο το βάθος.

Μον 'τα θλιβερά σκοτάδια μας και τους φτωχοδιαβόλους που κουβαλάμε κλειδώστε τα ,
σ' εκείνο το παιδικό ντουλάπι που δεν φτάναμε μικροί ..
εκεί δίπλα στο βάζο με την βανίλια και το μπουκάλι με το ούζο.

Και τώρα να!

εδώ μονάχοι !

γυμνός κι ελεύθερος ο πόνος,

παντού!

σαν ένα γκάζι ξεχασμένο ανοιχτό να περιμένει κάποια σπίθα,
σαν ενα άλογο αφηνιασμένο που σε χτυπά με τις οπλές του μπρος στα στήθια σου ..

τι να χωρέσω σ' ένα χαρτί γεμάτο αγωνία,
σε μια ζωή που φεύγει μυστικά πίσω από χαμόγελα γεμάτα θλίψη,
σε μιαν ανάσα που ψάχνει απεγνωσμένα τζάμια υγρά να βολευτεί για μια στιγμή,
έτσι κι αλλιώς θα σβήσει ..

βουτώ μόνο στο αίμα χαμένων ποιητών και προσπαθώ να βρω ,
την πληγωμένη έμπνευση τους ,
παρατημένη, κουλουριασμένη σε μια γωνιά ,
κοιτάζοντας τα μάτια σου,
διαβάζοντας τις πιο θολές σου σκέψεις
και ν' απαντά σε αυτό που εσύ δεν ρώτησες ποτέ:

~ βιάσου να με βρεις
ο χρόνος δεν υπάρχει ,
μα τρέχει γρήγορα σε τούτο εδώ τον κόσμο,
όσο εσείς με αθωώνεται τόσο εγώ θα βρίσκω τρόπους να με τιμωρείτε,
πληγωμένη και χαμένη μες στα μάτια σας ~ .

 

 

http://www.sgt.gr/gre/SPG1527/

!!!

 

 

Ε, Σαντιάγο, βέβαια.